'Ενας χρόνος χωρίς τον Δημήτρη Ήμελλο: Οι αναρτήσεις των φίλων του και το διαρκές «Μας λείπεις»
Το «Μου λείπεις» του Γιώργου Γεροντιδάκη, του Δημήτρη Λάλου και του Άγγελου Ανδριόπουλου. Ο σπουδαίος ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, δεν ξεχάστηκε από τους φίλους του, έναν χρόνο μετά τον θάνατό του.
«Αν πέθαινα σήμερα, δεν θα είχα παράπονο. Είμαι πολύ ικανοποιημένος από αυτά που έχω ζήσει. Σε κάποια πράγματα είμαι και πάρα πολύ τυχερός. Έχω κάνει τόσα πολλά. Αν και πάντα μένουν πράγματα που δεν έχω κάνει».
Ο Δήμητρης Ήμελλος μας «άφησε» πριν από ακριβώς έναν χρόνο μόλις στα 57 του χρόνια , αλλά η παρακαταθήκη του και η σπουδή του στο θέατρο, η υποκριτική του φιλοσοφία και ο τρόπος που δημιούργησε με ήθος και ανοιχτό πνεύμα στον χώρο του πολιτισμού, παραμένει ακόμη παράδειγμα προς τους νεότερους και μνήμη για εκείνους που είχαν την τύχη να συνεργαστούν μαζί του.
Κάποιοι από αυτούς τον θυμήθηκαν ξανά σήμερα. Όχι όλοι όσοι θα θέλαμε και θα έπρεπε.
Τελευταία υπόκλιση στον Δημήτρη Ήμελλο: Το σιωπηρό «αντίο» του γιου του, ο θρήνος της μητέρας του
Το «Μου λείπεις» του Γιώργου Γεροντιδάκη και του Άγγελου Ανδριόπουλου
Δεν ήταν μόνο το βραβείο «Δημήτρης Χόρν» που κέρδισε ως νέος ηθοποιός το 2001 για τον ρόλο του στη «Φρεναπάτη» η στιγμή της καθιέρωσής του ως ηθοποιός. Ο Δημήτρης Ήμελλος δούλεψε σκληρά για 3 δεκαετίες στο θέατρο και τον κινηματογράφο για να δημιουργήσει την δική του προσωπικότητα στην υποκριτική. Που δεν έμοιαζε με καμία άλλη.
Όλοι του οι θεατρικοί και κινηματογραφικοί ρόλοι υπήρξαν ιδιαίτεροι, βραβευμένοι οι περισσότεροι και σημείο αναφοράς.
Μα πάνω απ' όλα υπήρξε ένας υπέροχος συνάδελφος από τους μεγαλύτερους έως και τους μικρότερους σε ηλικία συναδέλφους του. Και πάντα η προσφώνηση και το κολακευτικό σχόλιο των άλλων προς εκείνον ξεκινούσε από το «υπέροχε καλλιτέχνη» και συνοδευόταν πάντα, από το «υπέροχε άνθρωπε».
Πάλεψε σκληρά με τον καρκίνο για δύο χρόνια, δεν έφυγε παρά ελάχιστες στιγμές από τα γυρίσματα του Σασμού, δεν έλειψε παρά λίγο από το θεατρικό σανίδι. «Όταν αρχίζεις να φοβάσαι, αρχίζεις να πεθαίνεις» όπως έλεγε στην τελευταία του συνέντευξη στον Alpha, 9 μήνες πριν τον θάνατό του.
Ήταν ατρόμητος και πάντα χαμογελαστός με σπάνιες γνώσεις για το θέατρο (και λόγω των σπουδών του στη Θεατρική Ακαδημία της Μόσχας) και πάντα πρωτοπόρος στο νέο, στο καινούργιο. Μέχρι σήμερα αρκετοί συνάδελφοί του τον μνημονεύουν στις συνεντεύξεις τους για το ήθος και τη βοήθεια που δέχθηκαν από εκείνον στη δική τους καριέρα.
Σήμερα κάποιοι δεν τον ξέχασαν. Θα περιμέναμε ωστόσο ακόμη περισσότερους. Ο Γιώργος Γεροντιδάκης σε ένα story του θυμήθηκε ένα γύρισμά τους στον Σασμό. Γράφοντας το «Λείπεις πολύ φίλε μου».
Και ο ηθοποιός Άγγελος Ανδριόπουλος με ένα post του θυμήθηκε μία στιγμή της θεατρικής τους συνεργασίας.
Αλλά και ο Δημήτρης Λάλος με δύο φωτογραφίες και το λιτό «Ένα χρόνο χωρίς» τίμησε τον πρώην συνεργάτη και φίλο του στον Σασμό.
Ας θυμηθούμε και ένα σπάνιο βίντεο με τον ίδιο να διδάσκει στον Ίασμο. Ο τρόπος που επικοινωνούσε με τους νέους ηθοποιούς ήταν άμεσος, για αυτό και αρκετοί του οφείλουν τα πρώτα τους βήματα και την αγάπη για το θέατρο και την τέχνη.
Bloggers
