Χρειάζεσαι έναν ώμο για να κλάψεις; Στην Ιαπωνία έλυσαν το πρόβλημα με 67 δολάρια! Ακραίο;

Το κλάμα «βγήκε» από τον παράδεισο, το κλάμα είναι λυτρωτικό, το κλάμα είναι κι αυτό κομμάτι της ζωής μας κι αυτό είναι μια αλήθεια.

Σε μια κοινωνία ωστόσο, που ζει μέσα από το διαδίκτυο τα τελευταία χρόνια ακόμα και αυτή η φυσική και άκρως απαραίτητη ανάγκη του οργανισμού μας θεωρείται ξεπερασμένη ή και ενοχλητική. Όλα μοιάζουν τέλεια στα social media και τις ζωές χιλιάδων χρηστών που δεν υπάρχει λόγος για να κλάψει κανείς.

Κι αν τύχει και θες να εκφράσεις τα συναισθήματα της πίεσης ή του άγχους που αισθάνεσαι -ακόμα και της λύπης- τότε αμέσως σε παρεξηγούν και γίνεσαι κατά κάποιον τρόπο η «κλαψιάρα» του γραφείου.

Η Gen Z γενιά έχει ήδη γκρίζα μαλλιά κι αυτό δεν είναι τυχαίο γεγονός ή απλά γονίδια λένε οι ειδικοί

Στην Ιαπωνία όμως, δεν έχουν τέτοια ταμπού με το κλάμα. Δεν είναι πως δεν θέλουν να είσαι χαρούμενη, αλλά θεωρούν πολύ σημαντικό το να εκφράζεις τα συναισθήματά σου και μέσα από το κλάμα.

Γι' αυτό πλέον, μπορείς να προσλάβεις στην Ιαπωνία κάποιον για να είναι δίπλα σου την ώρα που κλαις. Έτσι ούτε μόνη σου θα αισθάνεσαι, ούτε «περίεργη» και θα έχεις κάποιον να σκουπίσει κυριολεκτικά τα δάκρυά σου.

Όχι δεν είναι φάρσα!

Εμφανίσιμοι άντρες στην Ιαπωνία έρχονται να σε στηρίξουν την ώρα που κλαις

Με 7.900 γιεν, δηλαδή περίπου 65 δολάρια, είναι πλέον δυνατό στην Ιαπωνία να προσλάβει κανείς έναν ελκυστικό άνδρα που θα έρθει στον χώρο εργασίας σου και θα απομακρύνει απαλά τα δάκρυά σου καθώς θα κλαις.

Αν μάλιστα, χρειαστείς «βοήθεια» για να βγάλεις τον πόνο και τα δάκρυα, θα καθίσει επίσης υπομονετικά στο γραφείο σου και θα παρακολουθήσει μαζί σου λυπητερά βίντεο μέχρι να κλάψεις.

Οι προηγούμενες επιχειρήσεις του Terai περιλαμβάνουν μια επιτυχημένη επιχείρηση που προσφέρει επίσημες τελετές για το τέλος ενός γάμου.

Όταν είδε πόσο καλύτερα έδειχναν να αισθάνονται οι πελάτες αυτής της υπηρεσίας μετά από ένα καλό κλάμα, ξεκίνησε το 2013 μια σειρά δωρεάν προβολών θλιβερών ταινιών με στόχο να κάνει άγνωστους να κλάψουν δημόσια, μαζί.

Από τότε ο Terai έχει γίνει κάτι σαν ευαγγελιστής των ωφελειών του rui-katsu, ή αλλιώς της «αναζήτησης δακρύων». Πέρυσι δημοσίευσε ένα βιβλίο, που ονομάζεται επίσης Ikemeso Danshi, με φωτογραφίες ανδρικών μοντέλων που κλαίνε.

Γιατί τόση έμφαση στο κλάμα στην Ιαπωνία;

Περίπου το ένα τρίτο των ιαπωνικών νοικοκυριών περιλαμβάνει μόνο ένα άτομο, σύμφωνα με κυβερνητικές στατιστικές, από εκεί που αποτελούσε το ένα τέταρτο το 1995.

Παράλληλα, μέχρι το 2035 έχει υπολογιστεί πως τα άτομα που ζουν μόνα τους θα αποτελούν πιθανότατα σχεδόν το 40% των ιαπωνικών νοικοκυριών, σύμφωνα με τις εθνικές πληθυσμιακές εκτιμήσεις, με το ποσοστό των διαζυγίων στην Ιαπωνία να ανεβαίνει σταθερά προς τα πάνω από τη δεκαετία του 1970.

Κοινώς η μοναξιά θα «χτυπήσει» πολλούς ανθρώπους (κι αυτό θα είναι μια πραγματικότητα όχι μόνο στη συγκεκριμένη χώρα) και το να μπορείς να κλάψεις ελεύθερα έχοντας κάποιον για στήριγμα -ακόμα κι αν είναι επί πληρωμή- θεωρείται μια ικανή λύση τουλάχιστον για την καλύτερη ψυχική σου υγεία.

Μην ξεχνάμε βέβαια, πως αντίστοιχα επαγγέλματα, όπως το να προσλάβεις κάποιον για να κάνετε μαζί ψώνια και να σου πει τη γνώμη του για τα ρούχα που θες να αγοράσεις, για να πάτε μαζί για καφέ -τα οποία ήδη προϋπήρχαν- μπορεί να λύνουν για λίγο την έλλειψη φίλων ή τη μοναξιά που μπορεί να νιώθει κάποιος, δεν λύνουν όμως απαραίτητα το πρόβλημα της απομάκρυνσης που έχουν πλέον οι άνθρωποι μεταξύ τους και του ατομικισμού που τα τελευταία χρόνια έχει αναδυθεί στην κοινωνία.