Το αντίο της Barbra Streisand στον Alan Bergman σημαίνει πως κάποιος που έζησε 99 χρόνια δεν πέθανε
Όταν η Barbra Streisand ανάρτησε στο Instagram το δικό της «αντίο» στον Alan Bergman, η είδηση του θανάτου του έγινε κάτι πιο προσωπικό. Πιο δικό μας. Ο θάνατος του βραβευμένου με Όσκαρ στιχουργού έρχεται τρία χρόνια μετά τον θάνατο της αγαπημένης του Marilyn. Εκείνης που ήταν η άλλη φωνή στο δίπολο της πιο αφοσιωμένης στιχουργικής σχέσης της Αμερικής.
Δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο από μια ασπρόμαυρη φωτογραφία και μια φράση όπως: «Ήταν οικογένεια για μένα, μια πατρική φιγούρα», για να καταλάβεις πως κάποιος που έζησε 99 χρόνια δεν πέθανε αλλά επέστρεψε εκεί από όπου ξεκίνησε: στην καρδιά μιας μουσικής που ποτέ δεν σώπασε.
Ο Alan Bergman ήταν ο τελευταίος ποιητής του Χόλιγουντ που δεν χρειάστηκε να φωνάξει ποτέ διότι κάθε του λέξη ακουγόταν. Ο άνθρωπος που με τη γυναίκα της ζωής του, Marilyn Bergman, έγραψε τους πιο ανεπαίσθητα ηχηρούς στίχους του 20ού αιώνα: “The Windmills of Your Mind”, “The Way We Were”, “How Do You Keep the Music Playing?”, “Papa Can You Hear Me?”.
Κι όμως, δεν είναι αυτό που τους έκανε σπουδαίους. Είναι ότι τους έγραψαν μαζί. Καθημερινά. Για μια ζωή.
Όταν η Barbra Streisand ανάρτησε στο Instagram το δικό της «αντίο», η είδηση του θανάτου του Alan έγινε κάτι πιο προσωπικό. Πιο δικό μας. Στα 83 της, αποχαιρέτησε όχι έναν συνεργάτη, ούτε απλώς έναν φίλο, αλλά έναν από τους λίγους άντρες που αγάπησε χωρίς ερωτηματικά.
«Ο Alan Bergman δεν ήταν μόνο ένας πολυγραφότατος στιχουργός, ένας απίστευτος σύζυγος, πατέρας και παππούς -ήταν οικογένεια για μένα, μια πατρική φιγούρα. Γνωριστήκαμε πριν από περισσότερα από 60 χρόνια και δεν σταματήσαμε ποτέ να αγαπιόμαστε και να συνεργαζόμαστε. Η τελευταία μας συνομιλία αφορούσε ένα υπέροχο τραγούδι πάνω στο οποίο δούλευε. Στα 99 του χρόνια, η δημιουργικότητά του παρέμενε αστείρευτη. Μου αρέσει να σκέφτομαι πως βρίσκεται ξανά στη ζεστή αγκαλιά της Marilyn και είμαι σίγουρη ότι έχουν ήδη αρχίσει να συνεργάζονται σε ένα ακόμη τραγούδι. Θα μου λείψουν και οι δύο».
Αυτή η φράση –«Θα μου λείψουν και οι δύο»- λέει ίσως όσα δεν τόλμησε να πει ποτέ κανένα τραγούδι. Γιατί αν η Barbra είναι η φωνή που κράτησε τα τραγούδια των Bergman ζωντανά, εκείνοι ήταν η φωνή που της έγραψε τα συναισθήματα.
Ο Alan και η Marilyn Bergman έγραψαν μαζί για περισσότερα από 60 χρόνια. Όχι ως συνήθεια, αλλά ως κοινή αναπνοή.
Όταν κάποτε ο Alan περιέγραψε πώς δούλευαν, είπε:
«Ο ένας είναι ο δημιουργός, ο άλλος ο επιμελητής. Και οι ρόλοι αλλάζουν μέσα σε δευτερόλεπτα. Είναι σαν να πετάς και να πιάνεις τη μπάλα. Κάθε λίγες νότες, τις τραγουδώ. Το τραγούδι είναι μέρος της διαδικασίας. Είναι διαρκής επικοινωνία».
Σκέψου το: να τραγουδάς αυτό που μόλις έγραψες, για να ακούσεις αν είναι αληθινό. Κι έπειτα να το τραγουδάει η Barbra. Να το κάνει ανάμνηση, όχι δική της, αλλά όλων.
Η μουσική των Bergman δεν χρειάστηκε ποτέ να αποδειχθεί και να εξηγηθεί. Κέρδισαν τρία Όσκαρ, πλήθος Grammy και Emmy, αλλά η μεγαλύτερή τους διάκριση ήταν ότι έγραψαν τα τραγούδια που θυμάσαι χωρίς να ξέρεις ποιος τα έγραψε. Τόσο πολύ ανήκαν στη ζωή σου.
Μαζί με τον Michel Legrand, τον Marvin Hamlisch, τον John Williams, τον Dave Grusin, τον Henry Mancini, τον Quincy Jones, τον Johnny Mandel και τον James Newton Howard, οι Bergman έφτιαξαν έναν χάρτη συναισθημάτων για τον αμερικανικό κινηματογράφο. Από το Yentl μέχρι το Tootsie, από το The Thomas Crown Affair μέχρι το The Way We Were, έγραψαν όχι τραγούδια, αλλά σενάρια συναισθημάτων.
Κι αν κάτι από όλο αυτό σήμερα τελειώνει, δεν είναι η μουσική τους. Είναι εκείνη η εποχή που οι στίχοι έλεγαν την αλήθεια πριν προλάβει να την πει η ζωή.
Ο θάνατος του Alan Bergman έρχεται τρία χρόνια μετά τον θάνατο της αγαπημένης του Marilyn. Εκείνης που έγινε η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της ASCAP. Εκείνης που ήταν η άλλη φωνή στο δίπολο της πιο αφοσιωμένης στιχουργικής σχέσης της Αμερικής. Μα δεν θα μπορούσε να είναι μόνος μετά τον θάνατό του. Και η Barbra Streisand το κατάλαβε:
«Μου αρέσει να σκέφτομαι πως βρίσκεται ξανά στη ζεστή αγκαλιά της Marilyn».
Bloggers
