Έρμαια των Μέσων Μαζικής Τρομοκρατίας

ΟΚ, το talk of the town αυτή την εβδομάδα που συνεχίζει η ακυβερνησία και πάμε σε δεύτερες εκλογές είναι ο τρόμος της δραχμής. Δεν θα το αναλύσω αλλά θα «μουρμουρίσω» λίγο για τον «τρόμο» που ζούμε.

Εκτός από τον τρόμο της φτώχιας -γιατί χρεοκοπημένοι είμαστε κι ας μην το ανακοινώνουν επίσημα- ζούμε και τον τρόμο της χαμένης ασφάλειάς μας. Ποτέ δεν ήμασταν πλούσιος λαός αλλά είχαμε άλλες χαρές και πολυτέλειες. Τώρα εκτός των άλλων έχουμε κλειδαμπαρωθεί κυριολεκτικά. Ούτε οι παραδοσιακές σιδεριές δεν κρατάνε έξω τους κακοποιούς που η χάρη τους έχει φτάσει στα πιο αγνά μέρη της Ελλάδας. Εδώ σπίτι μας έχουμε πλέον κάνει ξεχωριστό budget για συναγερμούς, κάμερες και σιδεριές. Security τύπου Λευκού Οίκου μιλάμε. Στην πολυκατοικία μας έχουν μπει στα μισά διαμερίσματα. Στις διπλανές μας πηδάνε από τις ταράτσες. Κλέφτες ζογκλέρ κι εμείς έντρομοι περπατάμε με άδεια τσαντάκια χιαστί στους δρόμους.

Πέρα από την ανασφάλειά μας ζούμε και τον τρόμο στις δουλειές μας. Όχι τόσο για το αν θα μας κρατήσουν -γιατί παίζει και αυτό το σενάριο για πολύ κόσμο- αλλά για το αν θα αντέξουν οι εργοδότες και δε χρεοκοπήσουν. Στο χώρο μας, στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, οι εργαζόμενοι ζουν το δικό τους βατερλό. (Όχι, εδώ που γράφουμε ευτυχώς κάνουμε όλοι το σταυρό μας). Στα περιοδικά έχουν φορέσει πλερέζες. Οι λαμπεροί εκδότες λιγοστεύουν και πίσω από τη γκλαμ πλάτη τους οι πετσοκομμένοι από τις περικοπές συντάκτες τους κάνουν βουντού. Ακούω φήμες για τηλεοπτικά σχέδια του χρόνου. Το ερώτημα δεν είναι οι φήμες που βγάζουν τις περισσότερες φορές από μόνοι τους οι σελέμπριτις διαμέσου φίλων δημοσιογράφων. Το θέμα είναι αν υπάρχουν κανάλια και αν υπάρχουν και ζώνες, όπως πχ. η πρωινή. Φερεντίνος, Χρηστίδου και Σκορδολιαγκαίοι άσχετα με τα νούμερα της τηλεθέασης ζουν ακριβώς τις ίδιες αγωνίες. Καριέρες σε λάθος εποχή και διαφήμιση γιοκ -με έμφαση στα προϊόντα φαλάκρας και τα μασαζοκαλσόν που έχουν κατακλύσει το prime time.

Στη Βουλή είναι έτοιμοι να μπουκάρουν διεφθαρμένοι και αρχάριοι -που στην ουσία θέλουν μόνο να φωνάζουν και δεν έχουν καμία όρεξη ούτε να αναλάβουν ευθύνες, ούτε να δουλέψουν. Δούλεψαν και ποτέ τους άλλωστε; Το αδιέξοδο είναι εντονότερο ειδικά σε όσους ζουν στην Αθήνα που η γύρη εκτός των άλλων πετάει άφθονη παρέα με την κατάθλιψη. Μία ημέρα σε ένα νησί με έκανε να ξεχάσω σχεδόν τα πάντα έστω και για λίγες ώρες. Καθάρισε το κεφάλι μου.

Πρέπει να κατανικήσουμε τους πανικούς και τον γενικό εκνευρισμό μας. Και στις «καλύτερες οικογένειες», πχ. το λαό της Αγγλίας, χρησιμοποιούν τον «τρόμο» για να τους έχουν υπό έλεγχο. Θυμάμαι όταν ζούσα τις εποχές του 9-11 στο Λονδίνο. Τι anthrax, τι κόκκινα και πορτοκαλιά alerts. Είχα τιγκάρει το σπίτι μπουκάλια νερά μη μολύνουν τον Τάμεση -εξού και από τότε που πολλοί έκαναν το ίδιο δεν μπορείς να παραγγείλεις πάνω από μία σταθερή ποσότητα. Και παράλληλα διαμέσου της τρέλας που έσπερναν στον κόσμο, ότι ήθελαν έκαναν στο parliament με τα ανακατέματα και τους πολέμους τους σε ξένα χωράφια. Η κρίση είναι ευρύτερη. Τώρα που είδαμε πως ούτε η οργή βοήθησε την κατάσταση ας κινηθούμε πιο ψύχραιμα κι ας σταματήσουμε να μαλλιοτραβιόμαστε ώστε να ξεπεράσουμε αυτή τη δύσκολη περίοδο.