Μπέσσυ Μάλφα: «Θαυμάζω τη νέα γενιά, θαυμάζω τα παιδιά μου που έχουν πετύχει μόνα τους»
Ανανεώθηκε:
Μπορεί να είναι πιο αυστηρή στο «Έχω παιδιά» στο Mega, ως η τηλεοπτική μαμά της Ευγενίας Σαμαρά και της Αθηνάς Οικονομάκου, αλλά η Μπέσσυ Μάλφα μιλώντας στο Queen.gr μας εξηγεί το πόσο διαφορετική είναι εκείνη ως μαμά που μεγαλώνει δύο κορίτσια και έναν γιο.
Στην περίπτωση της Μπέσυς Μάλφα ισχύει το κλισέ πως μεγάλωσε ως ένα κορίτσι, με γαλλικά και πιάνο. Στη συνέχεια πλούτισε ακόμη περισσότερο το μορφωτικό της πεδίο, με τις σπουδές στα Αγγλικά και τα Γερμανικά, είναι απόφοιτος της Ελληνογαλλικής Σχολής Saint Joseph, της δραματικής σχολής του θεάτρου Τέχνης, του Ωδείου Αθηνών και της Κρατικής Σχολής Χορού.
Και από εκείνα τα χρόνια, το νεαρό κορίτσι εξελίχθηκε σε μία πολυδιάστατη καλλιτεχνική και σπάνια προσωπικότητα, σε ένα ελεύθερο δημιουργικό πνεύμα. Έτσι όπως είναι και ο σύζυγός της Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, έτσι όπως είναι και τα τρία της παιδιά, οι δίδυμες Νίκη και Όλγα (οι αγαπημένες Σκιαδαρέσσες μας) και όπως είναι ο μικρότερος γιος της Γιάγκος που σπουδάζει Πολιτικός Μηχανικός στη Θεσσαλονίκη.
Είναι μία γυναίκα που μας αποδεικνύει, όπως και στη συνέντευξή μας στο Queen.gr, ότι μερικά πράγματα δε χρειάζεται να είναι πολύπλοκα για να μοιάζουν σοβαρά και αυτό που τελικά μετρά στη ζωή όλων μας, είναι οι ανοιχτοί ορίζοντες.
Φέτος την αγαπήσαμε ως τη θεατρική μαμά του Στράτου Διονυσίου (τον οποίο υποδύθηκε ο Γιάννης Τσορτέκης) στην παράσταση «Τα πήρες όλα και έφυγες», τη λατρεύουμε για τον τρόπο που λειτουργεί ως δικηγόρος και τηλεοπτική μαμά της Ευγενίας Σαμαρά στην άκρως πετυχημένη τη φετινή σεζόν κωμωδία του Mega «Έχω παιδιά» και ετοιμαζόμαστε να τη θαυμάσουμε στο αφιέρωμα που θα γίνει για τη Μαρία Κάλλας και το ξεχωριστό αφιέρωμα στον ελληνικό κινηματογράφο, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Κασσάνδρας, στο Αρχαίο θέατρο της Σίβηρης στη Χαλκιδική.
Οι «Σκιαδαρέσες» και ο αδερφός τους, Γιάγκος, στην πιο σπάνια εμφάνισή τους για χάρη της μαμάς τους
«Προτιμώ τον αυτοσαρκασμό, από τον χλευασμό»
Έχετε καταφέρει με την πάροδο των χρόνων και λόγω εμπειρίας, να αποβάλλετε το άγχος όταν είστε πάνω στη σκηνή;
Σχεδόν από πάντα δεν είχα άγχος πάνω στη σκηνή, ένιωθα άνετα σα να είναι κάτι φυσιολογικό, όσο και αν αυτό σας φαίνεται περίεργο. Από τότε που ξεκίνησα να παίζω στο θέατρο, θυμάμαι τη χαρά που ένιωθα όταν ανέβαινα να παίξω σε μία παράσταση. Μεγαλώνοντας απέκτησα βέβαια λίγο τρακ, αλλά σταδιακά έφυγε και αυτό.
Όσο μεγαλώνουμε, δεν αισθανόμαστε κάποιες φορές μεγαλύτερο άγχος στα επαγγελματικά μας; Στην προσπάθεια να κρατήσουμε όσα με κόπο αποκτήσαμε και ενδεχομένως λόγω της αυστηρής κριτικής των άλλων; Η οποία κριτική συνήθως γίνεται σε εκείνους που έχουν ήδη πετύχει.
Στο κομμάτι της επιτυχίας, ας μου επιτρέψετε να πω, πως ο κόσμος γρήγορα ξεχνά. Ξεχνά εύκολα την καταξίωση και το τι έχει κάνει κάποιος. Δεν περίμενα όμως ποτέ με αγωνία στη ζωή μου, την επιβεβαίωση. Αν ερχόταν, έχει καλώς, ήταν πάντα ευχάριστη. Αν δεν ερχόταν, επίσης έχει καλώς. Φυσιολογικά ήταν όλα, στον δρόμο της δικής μου τέχνης.
Η επιβεβαίωση που έρχεται από τους συναδέλφους σας, από το σινάφι σας για να το πω απλά, έχει για εσάς μεγαλύτερη σημασία και αξία;
Ένας συνάδελφος ηθοποιός όταν σου δείχνει την αγάπη και τον σεβασμό του, είναι σαν να σου έχει κάνει το πολυτιμότερο δώρο.
Ήταν μία ωραία υποκριτική πρόκληση στο να κάνετε φέτος στο θέατρο και στην παράσταση «Τα πήρες όλα και έφυγες» τη μητέρα του Στράτου Διονυσίου; Έναν πιο δραματικό, πιο ψαγμένο, πιο ιδιαίτερο ρόλο;
Σίγουρα είναι μία πολύ ωραία πρόκληση. Υπάρχει μία εσφαλμένη εντύπωση σε ορισμένους, πως οτιδήποτε είναι πιο δραματικό, είναι και πιο «ψαγμένο». Ότι σε αυτή την περίπτωση ο ηθοποιός είναι πιο σοβαρός, από όσο είναι ένας κωμικός που είναι πιο «ελαφρύς». Θέλω όμως να διευκρινίσω κάτι. Δεν σπούδασα ούτε κωμική, ούτε δραματική ηθοποιός. Απλά, ηθοποιός. Και πάντα πίστευα, πως η κωμωδία, δεν είναι ποτέ ένα εύκολο είδος στο θέατρο.
Το να κάνεις κάποιον να γελάσει με το κείμενό σου αφενός και ως υποκριτική προσέγγιση αφετέρου, θέλει μεγαλύτερη προσπάθεια.
Σαφέστατα είναι δυσκολότερο ως είδος η κωμωδία και εξαρτάται και από άλλους παράγοντες, από τις συνθήκες της εποχής, είτε από το χιούμορ που έχει ένας λαός.
Οι Έλληνες έχουμε χάσει ή έχουμε διατηρήσει το χιούμορ μας ως άμυνα για να ξεπερνάμε τις δυσκολίες;
Αναρωτιέμαι αν είχαμε και ποτέ χιούμορ (γελάει). Το διορθώνω. Με τις κυβερνήσεις που εκλέγουμε, σίγουρα έχουμε χιούμορ.
Που κρύφτηκε αυτή η χαρά μας και έδωσε τη θέση της στην κατάθλιψη και στη μιζέρια;
Το θέμα είναι ότι πια δεν ξέρουμε που έχει κρυφτεί αυτή η χαρά. Όλο και κάτι θα συμβεί στην καθημερινότητά σου, κάτι θα ακριβύνει, κάτι θα αλλάξει, είναι μία τραγική κατάσταση αυτό που ζούμε όλοι μας. Δεν έχεις χρόνο για να γελάσεις. Τουλάχιστον κάποιοι προσπαθούμε ακόμη να μη χάσουμε το γέλιο μας.
Όπως νομίζω δε χάσαμε και τον αυτοσαρκασμό μας…
Μου αρέσει πολύ ο αυτοσαρκασμός, τον θεωρώ λυτρωτικό πολλές φορές και τον προτιμώ. Αντίθετα ο χλευασμός, είναι αυτός που με απωθεί στους ανθρώπους.
Και η τοξικότητα; Γιατί είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο ο καθένας να βγάζει τα απωθημένα του, κάποιες φορές χωρίς αφορμή.
Θα έλεγα ότι η τοξικότητα, κουβαλά και μία πίκρα. Παρόλο που δεν χρησιμοποιώ αρκετά τα social media, βλέπω ότι τα περισσότερα σχόλια προέρχονται από ανώνυμους λογαριασμούς. Το να το κάνεις επώνυμα, θέλει μία γενναιότητα. Ευτυχώς που δεν έχω ως άνθρωπος, τέτοια συναισθήματα. Αν είχα, θα με στεναχωρούσε πολύ, γιατί αυτό θα σήμαινε πως δεν κατάφερα να εξελιχθώ ως άνθρωπος. Η παιδεία που έχω, ευτυχώς, δεν μου επιτρέπει τέτοιες συμπεριφορές.
Σας βλέπουμε φέτος στην κωμική σειρά «Έχω παιδιά» στο Mega που γνωρίζει πολύ μεγάλη επιτυχία, στον ρόλο της Αντιγόνης Παπαναγιώτου, δικηγόρου στο επάγγελμα και τηλεοπτική μαμά της Ευγενίας Σαμαρά και της Αθηνάς Οικονομάκου. Το απολαμβάνετε ως επαγγελματική συνθήκη;
Nαι, πάρα πολύ. Γιατί παρόλο που μιλάμε για μία κωμωδία, αντιμετωπίζει τις καταστάσεις με σοβαρότητα, «βλέπεις» κάποιες φορές τον εαυτό σου μέσα από αυτές, πώς έδρασες, πώς θα έπρεπε να έχεις δράσει, πώς πιθανόν θα βοηθηθείς για να δράσεις. Είναι μία σειρά που μόνο κέρδος έχει αυτός που την παρακολουθεί. Και πολύ περισσότερο κέρδος έχουμε εμείς που την κάνουμε. Είμαι πολύ χαρούμενη που συμμετέχω σε αυτή τη σειρά. Προοδεύουμε τα τελευταία χρόνια στην ελληνική τηλεόραση σε επίπεδο παραγωγών.
Δεν είστε η κλασσική Ελληνίδα μαμά σε αυτόν τον ρόλο. Ούτε και ως γιαγιά. Το αντίθετο θα έλεγα.
Κανονικά επειδή υποδύομαι τη δικηγόρο θα έπρεπε να έχω κάνει μήνυση στον εαυτό μου για τον τρόπο με τον οποίο φέρομαι στις κόρες μου! (γελάει).
Σας χαροποιεί να δουλεύετε με νέα παιδιά που έχουν μία πιο «φρέσκια» ματιά στα καλλιτεχνικά πράγματα;
Με όσους συνεργάζομαι αυτή τη στιγμή, βλέπω πως αντιμετωπίζουν σοβαρά τη δουλειά μας, με δέος, ακόμη και με στέρηση, κάνοντας διπλές δουλειές για να τα καταφέρουν. Το βλέπω και στις κόρες μου που είναι ηθοποιοί και στο περιβάλλον τους, στους φίλους τους. Τους θαυμάζω, είναι υπέροχη αυτή η νέα γενιά. Γενικότερα όμως οι ηθοποιοί κάνουμε το ίδιο σοβαρά τη δουλειά μας. Χωρίς να μας αναγνωρίζουν τα πτυχία μας. Να μην πω μόνο για τα δικά μου, δηλαδή από το Ωδείο Αθηνών ή από την Κρατική Σχολή Χορού ή από το θέατρο Τέχνης. Οι συνάδελφοι δεν αμείβονται σωστά, δεν υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Για αυτό και καταλήγω να πω, πως είμαστε πολύ ανθεκτικά όντα, εμείς οι ηθοποιοί.
Υπάρχουν παθογένειες όμως και στον δικό σας χώρο όπως και στον δικό μας άλλωστε.
Σε αυτή τη δουλειά, λίγες φορές έχω συναντήσει «ψωνίστικες» συμπεριφορές. Όλοι οι υπόλοιποι παλεύουμε, για το αυτονόητο με σκληρή δουλειά. Και με διαρκή έκθεση.
Γιατί όμως δεν προοδεύουμε στην επίλυση των πρακτικών ζητημάτων των ηθοποιών με την αναγνώριση των πτυχίων και τις συλλογικές συμβάσεις; Είναι θέμα πολιτικής βούλησης;
Πιστέψτε με, δεν έχω απάντηση σε αυτό.
Δίνετε σημασία στις κριτικές;
Όχι. Δεν αρέσουμε σε όλους και αυτό είναι απολύτως σεβαστό. Αλλά θα πρέπει να υπάρχει μία σοβαρή «βιβλιογραφία» πίσω από τον άνθρωπο που θα την κάνει την κριτική, για να δώσω βάση. Για να με ωφελήσει να εξελιχθώ.
Ποια θέματα που αφορούν σε εμάς τις γυναίκες σας απασχολούν; Είμαστε σε καλό δρόμο στην επίλυση και άλλων παθογενειών στην τέχνη;
Νομίζω ότι είμαστε, σε πολύ καλό δρόμο. Εμείς οι καλλιτέχνες είμαστε άνθρωποι με πιο ανοιχτά μυαλά και αυτοί που δημιουργούν παθογένειες, απομονώθηκαν. Όλα τα θέματα που απασχολούν τις γυναίκες με απασχολούν, για έναν λόγο παραπάνω επειδή έχω μεγαλώσει δύο κορίτσια. Και ένα αγόρι, γιατί και τα ζητήματα στην ηλικία του γιου μου με απασχολούν.
Βλέποντας τα τώρα πια, να έχουν χαράξει την δική τους αυτόνομη πορεία, αισθάνεστε και μία περηφάνια ως μαμά; Θαυμάζετε την ανεξαρτησία τους;
Είμαστε εντελώς διακριτικά δίπλα τους ως γονείς και εγώ και ο πατέρας τους. Δεν υπάρχει δεσποτισμός σε εμάς (γελάει). Επίσης δεν αποδέχομαι τόσο τη λέξη περηφάνια δεν μου αρέσει να τη λέω, υπάρχει μία κτητική έννοια σε αυτή τη λέξη και εμείς είμαστε μία ελεύθερη οικογένεια. Θα έλεγα καλύτερα πως τα θαυμάζω τα παιδιά μου. Θαυμάζω τις κόρες μου που παλεύουν και πετυχαίνουν μόνες τους σε ό,τι και αν κάνουν.
Παίζει όμως ρόλο και η ανατροφή που τους έχετε δώσει. Ας μην το αποκλείσουμε την προσπάθεια που κάνουν οι γονείς.
Χαίρομαι πάρα πολύ που το λέτε αυτό και μακάρι να έχει συμβεί. Αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις που κακοί γονείς ως προς την ανατροφή, έχουν συγκλονιστικά παιδιά ως προσωπικότητες. Έχει σημασία και ο χαρακτήρας τους και η κοινωνική επιρροή από το σχολείο τους, το περιβάλλον τους. Το ζήτημα είναι το κάθε παιδί να έχει μία αγκαλιά που θα τον κλείσει μέσα της και γονείς που έχουν τη διάθεση να ακούσουν. Και να ακούσουν πραγματικά και μερικές φορές χωρίς να δίνουν συμβουλές.
Bloggers
