20 χρόνια μετά το φινάλε της Λάμψης: Η Λουκία Παπαδάκη θυμάται ως Σάντρα, τη σειρά έπος
Με τη Λουκία Παπαδάκη στο Queen.gr ξαναγυρνάμε στα χρόνια της Λάμψης ως Σάντρα. 29 Ιουλίου του 2005 μετά από 14 σεζόν και 3457 επεισόδια, ο Νίκος Φώσκολος αποφασίζει να ρίξει αυλαία στη μακροβιότερη σειρά της ελληνικής τηλεόρασης. Τι είναι αυτό που έκανε τη σειρά μοναδική έστω και στην υπερβολή της, χωρίς καν να ανήκει στην κατηγορία του cult;
Η Λάμψη παραμένει η μακροβιότερη σειρά της ελληνικής τηλεόρασης και έριξε οριστική αυλαία σαν σήμερα στις 29 Ιουλίου του 2005 μετά από 14 σεζόν. Το φινάλε του 3457ου επεισοδίου, παραμένει ιστορικό για πολλούς λόγους με την πτώση του Γιάγκου Δράκου και την συναισθηματική κατάρρευσή του, στα όρια του παραλογισμού, για τον Χρήστο Πολίτη ο οποίος τον υποδυόταν.
Νικημένος οικονομικά, ηττημένος όμως ως άνθρωπος ο Γιάγκος και κατά κάποιον τρόπο μετανιωμένος. Γυρνώντας σε ένα άδειο σπίτι αφού η οικογένειά του είχε διαλυθεί είτε από φυσικό θάνατο, ή από άλλες απώλειες. Εκείνος όμως, φαντασιωνόταν πως το σπίτι των Δράκων ήταν πάλι γεμάτο από τα αγαπημένα του πρόσωπα.
Και έκλεινε με την παροιμιώδη φράση του: «Να είστε παιδιά μου, πάντα πλημμυρισμένοι από τη λάμψη της αποψινής μοναδικής βραδιάς».
Δέκα από αυτές τις 14 συνολικά σεζόν από της σειράς, η Λουκία Παπαδάκη, υποδυόταν τη Σάντρα. Τη γραμματέα του Γιάγκου που έμεινε έγκυος στο παιδί του και το αντίπαλον δέος της Βίρνας Δράκου, δηλαδή της Κάτιας Δανδουλάκη.
Η ηθοποιός μοιράζεται μαζί μας στο Queen.gr όχι μόνο την εμπειρία ενός τηλεοπτικού άθλου με πρωτοστάτη τον δημιουργό της, σεναριογράφο και σκηνοθέτη Νίκο Φώσκολο, αλλά μας αναλύει και τα στοιχεία εκείνη που την καθιστούν πρωτοποριακή, ακόμη και με τις υπερβολές της.
Αλλά κυρίως τον τρόπο που επηρέασε όλη την ελληνική TV και τη μυθοπλασία στη συνέχεια. Πώς το όραμα ενός σκηνοθέτη που ερχόταν με περγαμηνές από τον ελληνικό κινηματογράφο και δημιούργησε την πρώτη καθημερινή ελληνική σειρά με μεγάλη επιτυχία, έγινε το εφαλτήριο για να αλλάξουν όλα, σε όλους τους τομείς στην ιδιωτική τηλεόραση. Και πως εκείνος με τον μοναδικό του τρόπο αφουγκράστηκε τον παλμό της τότε ελληνικής κοινωνίας και τον έκανε σίριαλ.
Η Τατιάνα Δράκου - Καλλιόπη Ευαγγελίδου 22 χρόνια μετά τη «Λάμψη» ζει το δικό της όνειρο στις Σέρρες
«Από τη Λάμψη πέρασε όλο το ελληνικό θέατρο, από τραγωδούς μέχρι ηθοποιούς που μόλις είχαν αποφοιτήσει από τη σχολή»
Τι είναι αυτό που κάνει τη Λάμψη ως τηλεοπτική σειρά, αλλά και ως είδος μυθοπλασίας, τόσο ξεχωριστή;
Καταρχάς έπαιξαν ρόλο τα δεδομένα της εποχής. Φάνταζε αλλά και ήταν πρωτοποριακή ως καθημερινή σειρά σε ιδιωτικό κανάλι. Κανείς δεν είχε δοκιμάσει μέχρι τότε να καθηλώσει το κοινό, με μία σειρά που έπαιζε κάθε μέρα, την ίδια ώρα. Κανείς δεν είχε τολμήσει να βάλει στη διαδικασία τον τηλεθεατή να παρακολουθεί στην οθόνη του με αγωνία, τη συνέχεια παράλληλων ιστοριών που δεν ήξερε που θα κατέληγαν.
Η «Λάμψη» ήταν ένα κοινωνικό δράμα. Δεν ανήκει ούτε στην κατηγορία της τηλενουβέλας που προέρχεται από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, αλλά ούτε και της σαπουνόπερας, με την έννοια που έχει καταχωρηθεί στην Αμερική. Γιατί οι σαπουνόπερες, που είναι ένα δύσκολο είδος και καθόλου υποτιμητικό, ήταν οι πρωινές σειρές που τις έβλεπε η νοικοκυρά ενώ έπλενε τα πιάτα της. Από εκεί προέρχεται ο όρος.
Πόσο πλησίασε το σενάριο τα δεδομένα της εποχής τα οποία αναφέρατε;
Ακολουθούσε την ιστορία της πλούσιας οικογένειας των Δράκων με αρχηγό τους τον Γιάγκο, όπου τα εκατομμύρια «πήγαιναν και έρχονταν». Δεν ήταν όμως ως θέμα, ξένο με όσα συνέβαιναν γύρω μας το 1991 όταν ξεκίνησε η σειρά. Ας μη ξεχνάμε πως εκείνη η εποχή, ήταν η εποχή της αφθονίας στο κοινωνικό μας γίγνεσθαι. Απατηλή και ψευδής όπως αποδείχτηκε, αλλά υπήρχε αυτή η αφθονία. Το κέντρο της Λάμψης ήταν η οικογένεια των Δράκων, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι. Από το προσωπικό τους, από τα πρόσωπα που έμπαιναν εμβόλιμα στις ιστορίες, των φίλων αλλά ακόμη και των δολοφόνων και όσων ήθελαν να τους βλάψουν.
Μιλώντας για αφθονία, έχετε γίνει ένα διαχρονικό meme στα social media, το οποίο χρησιμοποιούν με όλες τις αφορμές, με τη σκηνή που σας απολύει ο Γιάγκος Δράκος (σ.σ Χρήστος Πολίτης) και σας δίνει με άνεση, μία υπέρογκη αμοιβή ως αποζημίωση. Αντί για 3 εκατομμύρια, σας δίνει 70.
Αυτή τη σκηνή την είχα ξεχάσει, μέχρι που την είδα και εγώ πρόσφατα (γελάει). Η επιτυχία μερικών πραγμάτων έρχεται και μέσα από την υπερβολή τους, όπως είναι αυτή η συγκεκριμένη σκηνή. Αλλά για να υπερβάλλουμε σε κάτι, σημαίνει καταρχάς ότι είναι υπαρκτό. Αυτή η υπερβολή του πλούτου, υπάρχει και στις μέρες μας, έστω και αν αφορά το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Πόσο δύσκολη ήταν για εσάς τους ηθοποιούς η καθημερινότητα στα γυρίσματα;
Καταρχάς έπρεπε να είχαμε στρατιωτική πειθαρχία για να τα προλάβουμε όλα, ειδικά όσοι είχαμε ήδη μία «στρωμένη» καριέρα και κάναμε παράλληλα παραστάσεις στο θέατρο. Στις έξι το πρωί είχαμε εγερτήριο και στις 8 ήμασταν στο πλατό. Ήταν σκληρές εργασιακά και χρονικά οι συνθήκες.
Φαντάζομαι ότι και ο Νίκος Φώσκολος δεν θα επέτρεπε με τον επαγγελματισμό και την τελειομανία που τον διέκρινε, να έρθει κάποιος από τους ηθοποιούς του απροετοίμαστος ή καθυστερημένος, όσο επιτυχημένος και αν ήταν ήδη στην καριέρα του.
Και να ήθελες, δεν μπορούσες να κάνεις διαφορετικά. Ήταν τόσο πολλά, μεγάλα και ιδιαίτερα τα κείμενα του σεναρίου, με την περίπλοκη γλώσσα – και τα σωστά ελληνικά - του Νίκου Φώσκολου, η οποία όμως έρεε. Δεν μπορούσες να προσπεράσεις αυτό το κείμενο με αυτούς τους βερμπαλισμούς που περιείχε, γιατί αλλιώς δεν μπορούσες να το καλύψεις, σου «έφευγε». Για αυτό και ήταν δεδομένο ότι ένας ηθοποιός που πήγαινε στο γύρισμα έπρεπε να είναι καλά διαβασμένος. Δεν υπήρχε περιθώριο να μην είσαι καλά προετοιμασμένος. Κυρίως εσύ, θα παιδευόσουν.
Ποια σκηνή ή ποιο γύρισμα σας παίδεψε πολύ, υποκριτικά και πρακτικά;
Εκείνη η σκηνή που κυριολεκτικά με εξουθένωσε σωματικά και ψυχικά, ήταν η σκηνή που μου επιτίθεται ένας κακοποιός και με μαχαιρώνει στο σπίτι μου, ενώ ως Σάντρα είμαι έγκυος στο παιδί του Γιάγκου. Η επίθεση ήταν και η αιτία να «χάσω» το παιδί. Ήταν τρομακτική και πολύ δύσκολη σκηνή για εμένα, την οποία σκηνοθέτησε προσωπικά ο Νίκος Φώσκολος. Κάναμε 20 πρόβες πριν το γύρισμα και ήταν όλες οι κινήσεις, γιατί δεν υπήρχε διάλογος, ήταν χορογραφημένες, στην παραμικρή τους λεπτομέρεια. Μετά το τέλος της σκηνής, με έπιασαν τα κλάματα και κατέρρευσα. Μου πήρε λίγο χρόνο για να ανασυσταθώ, να συνέλθω.
Μιλήσατε για πρόβες πριν το γύρισμα, όπως γίνεται στο θέατρο. Τη σημερινή εποχή αυτή η διαδικασία στις καθημερινές σειρές, είναι μία πολυτέλεια. Το διαπιστώνετε και εσείς από τα γυρίσματα με την Ηλέκτρα. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Γιατί η σειρά εκείνη γυριζόταν με τρεις κάμερες, στο στούντιο. Κερδίζαμε λοιπόν τον τεχνικό χρόνο που χρειάζεται σήμερα για να στηθούν τα εξωτερικά γυρίσματα στις σειρές, με το να κάνουμε τις πρόβες μας και να είμαστε τουλάχιστον καλύτερα προετοιμασμένοι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μειωνόταν ο βαθμός δυσκολίας της δουλειάς μας. Όμως, δεν μπορούμε να κάνουμε σύγκριση με το «σήμερα», να συγκρίνουμε δηλαδή, κάτι που γινόταν με τις συνθήκες του 1991 με τις αντίστοιχες του 2025, γιατί ήταν αλλιώς τα πράγματα 34 χρόνια πριν ακόμη και σε τεχνικό επίπεδο. Αυτή τη στιγμή με την ανάπτυξη της τεχνολογίας, ένα αντίστοιχο γύρισμα σε στούντιο θα έβγαζε αριστουργήματα.
Παρόλα αυτά, καταφέραμε με τη Λάμψη να βγάλουμε ένα άρτιο αποτέλεσμα και κυρίως φυσικό ως εικόνα. Κάνοντας πρωτοποριακά πράγματα για την εποχή ακόμη και μία κάμερα, όπως στο σινεμά. Και δράττομαι της ευκαιρίας να σου πω, πως η τηλεόραση δεν είναι εύκολη. Δεν είναι ανούσια αλλά ούτε και ανόητη. Είναι εξαιρετικά δύσκολο και πλούσιο μέσο. Ανάλογα όμως με τον τρόπο που χρησιμοποιείς το μέσο, σου «βγάζει» και το αντίστοιχο αποτέλεσμα. Αν τη σεβαστείς, θα σε σεβαστεί και εκείνη.
Μπορεί να θεωρηθεί ως λεπτομέρεια, αλλά λέμε για τη «Λάμψη» πως είναι η σειρά των σειρών ακόμη και 20 χρόνια μετά το τέλος της, γιατί ακόμη και σεναριογράφοι και σκηνοθέτες που κάνουν σειρές στη σύγχρονη εποχή, χρησιμοποιούν κάποιες δομές της. Αυτές οι κλασσικές σιωπές των ηθοποιών ανάμεσα στα πλάνα, ακόμη και οι επαναλήψεις φράσεων με μορφή ερώτησης – τοποθέτησης, επανάληψης, που εφηύρε ο Νίκος Φώσκολος.
Είναι κλασσικά αυτά τα κλεισίματα των σκηνών με τα βλέμματα και τη σιωπή. Ο Νίκος Φώσκολος ως σεναριογράφος και σκηνοθέτης ήταν αρκετά τολμηρός, πρωτοποριακός και αρκετά...τρελός. Όχι μόνο ονειρευόταν πράγματα, αλλά σου έλεγε διαρκώς πως μπορούν να γίνουν πράξη. Φρόντιζε όμως να έχει δίπλα του ομάδες εξαιρετικών συνεργατών που δούλευαν όλοι συλλογικά για αυτόν τον σκοπό. Δεν είναι επίσης τυχαίο πως σε επίπεδο ηθοποιών από τη Λάμψη, πέρασε σχεδόν όλο το ελληνικό θέατρο. Από τραγωδούς, μέχρι παιδιά που μόλις είχαν αποφοιτήσει από τις δραματικές σχολές.
Τη θεωρείτε αυτή τη σειρά ως «παράσημο» στην καριέρα σας; Κάποιοι συνάδελφοί σας, είτε την απαρνήθηκαν στη συνέχεια, είτε αποφεύγουν να μιλούν συχνά για αυτήν.
Έχω μία πάγια θέση στη ζωή μου. Όταν κάνεις μία επιλογή, θα πρέπει να τη στηρίζεις μέχρι θανάτου. Δεν υπάρχει καλό ή κακό, ας σταματήσουμε να είμαστε υπεράνω μερικές φορές στην Ελλάδα. Ένας καλλιτέχνης που είναι πολύτιμος σε μία δουλειά, πολύτιμος θα είναι παντού.
Όταν ξεκίνησα στη Λάμψη, ήμουν μόνο 4 χρόνια ηθοποιός. Ο Νίκος Φώσκολος υπήρξε για όλους μας ένας μεγάλος δάσκαλος. Έστησε τις καριέρες ηθοποιών, τεχνικών και γενικότερα πάρα πολλών ανθρώπων στον χώρο μας.
Έκτοτε ήρθε μία νέα γενιά δημιουργών της τηλεόρασης που έχει ένα διαφορετικό όραμα. Με την εμπειρία εδώ και 2 χρόνια στη σειρά Ηλέκτρα, θα λέγατε ότι είναι εξίσου ενδιαφέρουσα; Αν και παλεύει να αποδείξει την αξία μίας σειράς μέσα από τα νούμερα τηλεθέασης που δημιουργούν ένα μεγαλύτερο άγχος;
Στη δική μου τη γενιά επί Λάμψης δεν υπήρχαν τα μηχανάκια της τηλεθέασης, δεν υπήρχαν οι κατηγορίες του 15-45 και όλες οι άλλες. Καταλαβαίναμε την επιτυχία μίας σειράς, όταν εισπράτταμε την αγάπη και την αποδοχή του κόσμου. Όταν θα μας πλησίαζαν και θα μας έλεγαν «μα τι ωραία δουλειά που κάνετε», πέρα από την αγάπη και την προτίμηση που μπορεί να είχαν για κάποιον συγκεκριμένο ηθοποιό. Αυτή είναι μεγάλη χαρά για εμένα, να μιλούν για το σύνολο σε μία δουλειά. Είναι πολύ ωραίο να αισθάνεσαι άριστη, ανάμεσα σε άριστους.
Στην Ηλέκτρα συνυπάρχετε με πολλές διαφορετικές ως ηλικία και ως εμπειρία. Πώς είναι αυτό το συναίσθημα;
Είμαστε τουλάχιστον 3 διαφορετικές γενιές και είναι τόσο ωραίο γιατί έχουμε μαζί μας ακόμη και ηθοποιούς που μόλις έχουν βγει από τη δραματική σχολή και είναι εξαιρετικοί επαγγελματίες. Βάζουμε το σώμα, το πνεύμα και την ψυχή μας για να κάνουμε το καλύτερο. Να εκτεθούμε απέναντι στον καλόβολο θεατή που παρακολουθεί από την οθόνη του, στον πιο δύστροπο, σε όλους. Επειδή βλέπω στην τηλεόραση και αρκετά πράγματα που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν, το ζήτημα είναι να κατανοήσουν όλοι και κυρίως αυτοί που την κάνουν, πως είναι ένα πολύ ισχυρό μέσο που διαμορφώνει χαρακτήρες, απόψεις και συναισθήματα. Για αυτό και χρειάζεται όλοι μας να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί. Με το πώς και γιατί την χρησιμοποιούμε.
Bloggers
