Γιώργος Καραμίχος: «Τώρα που έκλεισα τα 50 έχω άλλη σχέση με τον καθρέφτη μου»
Ο Γιώργος Καραμίχος έχει να καυχιέται, αλλά δεν το κάνει από συστολή, πως έχει κάνει και διεθνή καριέρα και αυτό είναι γεγονός. Ο ηθοποιός του «Άγιου Έρωτα» μιλάει στο Queen.gr για τη ζωή του, τα παιδιά του, τη διαρκή ανάγκη του να αναζητά κάτι νέο και για τον ναρκισσιμό που έχει πια αποβάλλει.
Ο Γιώργος Καραμίχος τη φετινή τηλεοπτική σεζόν μας συστήθηκε ως Ανδρέας Ιωάννου στον Άγιο Έρωτα και ήρθε ως τιμωρός και όχι απλά να εκδικηθεί ύπουλα τους εχθρούς του.
Και όπως μας λέει στη συνέντευξή μας στο Queen.gr, το προσωπικό του στοίχημα για τον ρόλο ήταν πολύ ιδιαίτερο, καθώς είχε επηρεαστεί και από τους επιφανείς δικηγόρους και τις δημόσιες τηλεοπτικές τοποθετήσεις τους.
Τον ηθοποιό από τις αρχές του 2026 θα τον θαυμάσουμε και σε μία νέα σειρά της Marvel, αλλά δεν επιτρέπεται να μας πει λεπτομέρειες (οι δικές μας πληροφορίες, μιλούν για τη σειρά «Daredevil: Born again»), ήδη πρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση με το έργο «Vanya» και έχει σκηνοθετήσει την παράσταση με το έργο «Ευγένιος» ενώ σε λίγους μήνες θα βγει στη μεγάλη οθόνη η νέα του ταινία, σε σενάριο δύο μαθητών του στη δραματική σχολή.
Μαθητής θεωρεί πως είναι ακόμη και ο ίδιος στην υποκριτική τέχνη, έχει ακόμη την περιέργεια των νεανικών του χρόνων και παρόλο που δεν το καυχιέται - ούτε καν το αναφέρει από σεμνότητα - είναι από τους λίγους ηθοποιούς που μπορεί να χαίρεται γιατί έχει κάνει και διεθνή καριέρα.
Στη συνέντευξή μας μιλά και για τα δύο του παιδιά, συγκρίνοντας τις εποχές της δικής του γενιάς με το «σήμερα».
«Έχω ξεπεράσει πια τον ναρκισσισμό μου»
Συνεχίζετε να είστε ένας πολίτης -καλλιτέχνης - του κόσμου;
Η βάση μου τα τελευταία 5 χρόνια είναι ξανά στη Ελλάδα. Στην ουσία μετακόμισα λόγω και του μικρού μου γιου που πηγαίνει εδώ σχολείο. Προσπαθώ όμως, να διατηρώ την επαφή μου με το εξωτερικό, δηλώνω διαθεσιμότητα και κρατώ κάποιους μήνες off από τις εδώ υποχρεώσεις μου, για να μπορώ να δουλεύω και εκεί.
Τι σας προσφέρουν ως άνθρωπο αυτά τα συνεχή ταξίδια σε άλλους τόπους και διαφορετικές κουλτούρες, αλλά και ως επαγγελματία, αυτή η εμπειρία συνεργασίας με μεγάλες διεθνείς παραγωγές;
Το βασικότερο που μου έχει προσφέρει είναι ότι με βοηθά να επαναπροσδιορίζω την αφετηρία μου. Γιατί κάθε δουλειά, κάθε συνεργασία, με κάνει να νιώθω σα να ξεκινώ από την αρχή. Ειδικά επειδή σε αυτές τις διεθνείς παραγωγές, δε σε γνωρίζει κανείς. Είσαι απλά ένας ηθοποιός από την Ελλάδα για τους συναδέλφους σου και ένας καλός ηθοποιός για τους casting directors που σε έχουν επιλέξει. Ο κάθε ρόλος για εμένα είναι μία καινούργια εξερεύνηση, μία καινούργια ζωή. Είναι ένα ταξίδι που κάθε φορά δεν ξέρεις που θα σε οδηγήσει. Παίζει επίσης πολύ σημαντικό ρόλο και ο τόπος των γυρισμάτων. Είναι διαφορετικά να κάνεις γυρίσματα στην Νέα Υόρκη και εντελώς διαφορετικό το να τα κάνεις στην Κηφισιά. Αυτό που έμαθα όμως από όλη αυτή την εμπειρία, είναι πως το κάθε τι, έχει την ομορφιά του. Γιατί είτε είμαι στο Δρομοκαίτειο για κάνω μία σκηνή (σ.σ για τον Άγιο Έρωτα) είτε στο Elis Island, επιλέγω πάντα να βλέπω τη θετική πλευρά χωρίς να συγκρίνω τις δύο καταστάσεις γιατί και οι δύο με κάνουν εξίσου χαρούμενο. Τα τελευταία χρόνια της ζωής μου προσπαθώ να απολαμβάνω τις δουλειές μου.
Προσαρμόζεστε εύκολα σε κάθε συνθήκη;
Ναι, αλλά την προσαρμοστικότητα αυτή την απέκτησα με την πάροδο των χρόνων. Μεγάλωσα σε ένα χωριό στη Βέροια, το οποίο τους μισούς μήνες τον χρόνο δεν είχε ρεύμα, δεν υπήρχαν τα μέσα, δεν υπήρχε η πρόσβαση στην πληροφόρηση και για ένα παιδί σαν και εμένα που ήταν αρκετά περίεργο, αυτό δημιουργούσε δυσκολίες. Αλλά τις ξεπερνούσα.
Σήμερα σε αυτή την ηλικία που είμαι, έχω ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο, έχω γνωρίσει πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, έχω πια περάσει τις κρίσεις μου και θέλω να πιστεύω πως έχω ξεπεράσει τον ναρκισσισμό που όλοι οι άνθρωποι έχουμε όταν είμαστε νέοι. Τώρα πια που έκλεισα τα 50, έχω άλλη σχέση με τον καθρέπτη μου.
Στη δική σας γενιά υπήρχαν δυσκολίες, αλλά υπήρχαν και πολλές ευκαιρίες. Υπήρχαν τρόποι για να διοχετεύσει κάποιος τη δημιουργικότητα του, την ενέργειά του. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν οι νέοι του «σήμερα» ζουν σε μία άλλη συνθήκη χωρίς να έχουν τον χώρο που τους αναλογεί, σα να έχουν εγκλωβιστεί κάπου δίχως σκοπό.
Αρκεί μέσα σε αυτή την τελειότητα εκείνης της εποχής, να είχαμε καταφέρει να συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε υπόλογοι μίας μεγάλης ευθύνης. Ένας από τους λόγους που οι νέοι δεν έχουν χώρο είναι ακριβώς γιατί εμείς ως γενιά πριν από αυτούς, αρνηθήκαμε να πάρουμε την ευθύνη για να τους δώσουμε αυτόν τον χώρο.
Εμείς ως νέοι, μπήκαμε σε ένα σύστημα, στο οποίο έπρεπε με κάποιον τρόπο να βρούμε την άκρη, να διοριστούμε, να βρούμε τη λύση για να έχουμε παροχές. Όλα στηρίζονταν στο να πάρουμε και όχι στο να απολαύσουμε. Με μία τεράστια αγωνία - κατάλοιπο του κατοχικού συνδρόμου - για να αποκτήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα για να έχουμε μεγαλύτερη ασφάλεια απέναντι στον εγγενή μας φόβο, απέναντι στον θάνατο.
Και το να «πάρουμε» δε σήμαινε απλά το να έχουμε ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, ένα κινητό. Πηγαίναμε στα μπουζούκια, με μοναδικό σκοπό, να κατακτήσουμε το δικαίωμα να ξοδέψουμε χρήματα. Να είμαστε και εμείς από εκείνους που πέταξαν λουλούδια στον λαϊκό καλλιτέχνη.
Η κόρη σας συνεχίζει να ζει στο εξωτερικό;
Ναι, έμεινε για κάποια χρόνια στην Ολλανδία και τώρα ζει και εργάζεται στη Δανία.
Αισθάνεστε περήφανος γιατί εκπληρώσατε τον πιο ουσιαστικό στόχο ενός πατέρα, με το να δημιουργήσει ένα παιδί ελεύθερο, ανεξάρτητο, που εξλίσσεται βασιζόμενο στις δικές του δυνάμεις;
Δεν τα πάω καλά με τη λέξη περηφάνια. Η λέξη περηφάνια είναι λίγο πιο επαναστατική ως έννοια. Στις ανθρώπινες σχέσεις που έχουν εσωτερικής καύσης ποιότητες, προτιμώ πάντα τη λέξη, χαρά. Για αυτό λοιπόν λέω πως χαίρομαι πάρα πολύ που η κόρη μου είναι ευτυχισμένη και ελεύθερο πνεύμα στα 27 της χρόνια, γιατί ζει τη ζωή που επέλεξε η ίδια. Το ίδιο χαίρομαι και για τον γιο μου αν και ακόμη είναι στη ηλικία της προεφηβείας.
Πώς είναι αυτή η περίοδος της προεφηβείας για εκείνον και πώς την αντιμετωπίζεται εσείς ως μπαμπάς;
Είναι 12 χρονών ο γιος μου, νομίζω πως μόλις τώρα ξεκίνησαν τα όργανα (γελάει). Δεν ζουν τα παιδιά της ηλικίας του, αυτή τη μικρή καταπίεση που ζούσαμε εμείς στην ηλικία τους. Τώρα πια ως γονείς αφήνουμε χώρο στα παιδιά μας. Τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμάς, γιατί βλέπω δυστυχώς και περιπτώσεις γονέων που λειτουργούν πολύ καταστροφικά απέναντι στα παιδιά τους σε αυτή τη φάση.
«Το να διατηρήσω ένα όριο ανάμεσα στην εξουσία και στον εκχυδαϊσμό, ήταν το μεγάλο μου στοίχημα στον Άγιο Έρωτα»
Ας πάμε στον Άγιο Έρωτα και σε ένα άλλο παιδί. Αυτό που ήταν φτωχό και πληγωμένο, έφυγε από την πόλη του και επέστρεψε ως δικηγόρος, πλούσιος, πετυχημένος και με γόητρο. Είναι όμως ο Ανδρέας Ιωάννου που υποδύεστε ένας άνθρωπος απαλλαγμένος από τις πληγές του παρελθόντος; Δείχνει προς το παρόν μία άνεση, μία αυτοπεποίθηση. Υπάρχουν όμως πράγματα που κρύβει επιμελώς;
Φυσικά. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος επιστρέφει στον τόπο του, έχοντας αποκτήσει εξουσία. Η άνεση που διαθέτει προέρχεται ακριβώς από αυτήν την εξουσία. Και επειδή στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια πολλοί δικηγόροι έχουν γίνει φίρμες, το να διατηρήσω ένα όριο, ανάμεσα στην εξουσία και στον εκχυδαϊσμό, ήταν το στοίχημα του ρόλου. Έπρεπε να διατηρηθεί ανθρώπινη η βάση του Ανδρέα.
Γιατί δυστυχώς αυτά που βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας με τα διάφορα παιχνίδια εξουσίας, είτε έχουν να κάνουν με πολιτικούς, είτε με δικηγόρους και προβάλλονται μέσω των μέσων ενημέρωσης και μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, είναι σχεδόν μη ανθρώπινα.
Έβλεπα κατά καιρούς στην τηλεόραση διάφορους δικηγόρους να μιλάνε και έλεγα πώς αν τους έπαιζα ως ρόλους, θα φαινόταν ψεύτικο. Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι ένας άνθρωπος μπορεί να είναι τόσο σκληρός, τόσο εμφανώς διεφθαρμένος. Αν επίσης αυτούς τους ανθρώπους που μας κυβερνούν δεκαετίες τώρα, ανεξάρτητα από κόμματα, τους μαγνητοσκοπούσαμε και τους βλέπαμε, θα λέγαμε πως αποκλείεται να υπάρχει κάποιος που να τους έχει πιστέψει.
Ο Ανδρέας έχει να διαχειριστεί και τον προσωπικό του πόνο και εκεί «πατώ» για τον συγκεκριμένο ρόλο. Στον πόνο που τον έχει οδηγήσει σε αυτή την τεράστια αγωνία να πετύχει και να χειρίζεται τους άλλους ανθρώπους, αν και η πρόθεση του είναι καλή. Θέλει να φέρει το δίκιο, αλλά ταυτόχρονα θέλει να καλύψει και τους δικούς του φόβους.
Άρα διατηρεί τις πληγές του.
Ναι και είναι πολύ εμφανείς αυτές οι πληγές.
Η ταπείνωση όμως που έχει δεχθεί μπορεί να τον οδηγήσει και σε μία προσωπική εκδίκηση, εφόσον έχει εξουσία στα χέρια του;
Παίρνοντας κάθε εβδομάδα τα σενάρια στα χέρια μου χαίρομαι, γιατί επιβεβαιώνεται αυτό που περίμενα, πως ο Ανδρέας δεν είναι εκδικητικός. Δεν περιμένει να τη φέρει κρυφά σε όσους τον έβλαψαν.
Από τις πρώτες σκηνές που έχω με τη Χριστίνα της λέω ξεκάθαρα το με «πρόδωσες», ή πηγαίνω στον Κλεάνθη και του λέω «αυτό που μου έκανες τότε..». Τους το δηλώνω ανοιχτά, δεν κρύβω κάτι, δεν έχω έρθει να εκδικηθώ, αλλά να διορθώσω πράγματα. Καμία φορά όμως γίνεται επικίνδυνη η διορθωτική τάση ενός ανθρώπου. Ο διορθωτής όμως γίνεται και τιμωρός.
Υπάρχουν σχέδια εκτός από την τηλεόραση να κάνετε κάποια νέα ταινία;
Σκηνοθέτησα μία ταινία μικρού μήκους που γυρίστηκε στη Νίσυρο και το σενάριο έχουν γράψει δύο μαθητές μου, ο ένας είναι Γερμανός και η άλλη κοπέλα είναι Ιταλίδα. Βρίσκεται αυτή τη στιγμή στη φάση του μοντάζ και στην τελική επεξεργασία πριν «ταξιδέψει» στα διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ.
Μου δείχνετε πάντα ότι έχετε τόσο μεγάλη όρεξη για την τέχνη σας. Είστε σε τηλεοπτική σειρά, κάνατε ταινία για τη Marvel, σκηνοθετήσατε μία δική σας, ετοιμάζεστε για δύο παραστάσεις στο θέατρο. Έχετε μία αξιοζήλευτη ορμή σα ένα παιδί που θέλει να εξερευνήσει όλον τον κόσμο.
Τη λατρεύω αυτή τη δουλειά, αλλά κάθε φορά φροντίζω να γίνομαι και εγώ μαθητής για να εξελίσσομαι.
Συνεχίζω να κάνω μαθήματα. Πιστεύω πολύ σε αυτό το ρητό του «όσο μεγαλώνω, μαθαίνω». Έχω απαλλαγεί από αυτό το αδυσώπητο «ξέρω» που έχουμε οι Έλληνες. Κάθε μέρα είμαι περίεργος για ό,τι καινούργιο θα συμβεί.
Στο θέατρο έχω μεταφράσει και έχω σκηνοθετήσει την παράσταση «Ευγένιος» η οποία παίζεται στο θέατρο Προσκήνιο, ένα έργο με πολύ άγριο χιούμορ, που έχει να κάνει με την απώλεια και μία οικογένεια που αρνείται να μπει στο πένθος και τελικά αναγκάζεται να μπει, σχεδόν απελευθερωτικά.
Από τις 16 Οκτώβρη θα είμαι ξανά στην παράσταση VANYA που είναι στην ουσία μία διαφορετική μεταφορά του Θείου Βάνια του Τσέχωφ, στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης για ένα μήνα παραστάσεων.
Bloggers
