Μαίρη Βιδάλη: «Στην τέχνη δεν πρέπει να υπάρχουν πολιτικές παρατάξεις, δυστυχώς ακόμη μετρούν»
Στην ταινία του Γιάννη Σμαραγδή «Καποδίστριας» η σπουδαία ηθοποιός Μαίρη Βιδάλη υποδύεται την Μαντώ Μαυρογένους. Στη συνέντευξή μας στο Queen.gr μιλάμε για γνωστούς αλλά και αφανείς ήρωες και για ποιον λόγο της «έκλεισαν» οι πόρτες στον κινηματογράφο.
Η Μαίρη Βιδάλη είναι μία πολύ ιδιάζουσα περίπτωση ηθοποιού, σεναριογράφου και σκηνοθέτη. Με σπουδές στο Pierce College και στο Οικονομικό Τμήμα της Νομικής, σπούδασε ηθοποιός στη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη και είχε αποφασίσει από μικρή ηλικία πως μόνο η τέχνη την αφορά, ως έκφραση και ως επάγγελμα.
Το 1976 αναδείχθηκε Μις Ελλάς και 3η στον διαγωνισμό Μις Κόσμος. Ένα χρόνο μετά ξεκινά να δουλεύει πια επαγγελματικά. Δεν πρόλαβε τη χρυσή εποχή του κινηματογράφου, αλλά κατάφερε να μην θαμπώσει την εικόνα της οι ρόλοι της στις θρυλικές βιντεοκασέττες, να κάνει ακόμη σπουδαίες ταινίες και να κάνει μία εξίσου σπουδαία καριέρα στο θέατρο. Έχει βραβευτεί για το έργο της πολλάκις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Μιλάμε μαζί της στο Queen.gr για ήρωες και ηρωίδες, γνωστούς και αφανείς, για την πολιτική στην τέχνη, αλλά και για τη Μαντώ Μαυρογένους που υποδύεται στην ταινία του Γιάννη Σμαραγδή «Καποδίστριας» η οποία κάνει σήμερα (25/12) πρεμιέρα στους κινηματογράφους. Ήταν τελικά παρεξηγημένος ο πρώτος κυβερνήτης για τους Έλληνες; Και για ποιον λόγο κάποιες ταινίες με ιστορικό - πατριωτικό περιεχόμενο δεν διδάσκονται στα σχολεία;
«Στο αρχικό του σενάριο ο Σμαραγδής δεν είχε σκηνή με τη Μαυρογένους, το έκανε ειδικά για να παίξω εγώ»
Πώς προέκυψε η συμμετοχή σας στην ταινία «Καποδίστριας»;
Συναντηθήκαμε για άλλον λόγο με τον Γιάννη Σμαραγδή και όταν με είδε μου είπε: «Να βάλω μία σκηνή με τη Μαντώ Μαυρογένους στην ταινία, γιατί το πρόσωπό σου μου κάνει πολύ για αυτόν τον συγκεκριμένο ρόλο». Στο αρχικό του σενάριο δεν υπήρχε η σκηνή με τη Μαντώ Μαυρογένους, το έκανε ειδικά για να παίξω εγώ. Ήταν μεγάλη τιμή για εμένα και θα επαναλάβω αυτό που έχει πει και ο ίδιος πως, είναι χρέος μας το να μην ξεχνάμε τους ήρωές μας και θα πρέπει να παραδειγματιζόμαστε από αυτούς.
Οι ήρωες δυστυχώς δεν διδάσκονται στα σχολεία επαρκώς. Για να μην σας πω, πως αν ρωτήσουμε σήμερα έφηβους για τον Καποδίστρια, θα μας απαντήσουν πως ήταν εκείνος που έφερε τις πατάτες στην Ελλάδα. Πιστεύετε πως αυτές κινηματογραφικές αυτοβιογραφικές παραγωγές έχουν και έναν σπουδαίο και αναγκαίο επιμορφωτικό χαρακτήρα;
Έχω την τύχη να έχω υποδυθεί ήδη δύο μεγάλες ηρωίδες. Την Ηρώ Κωνσταντοπούλου στην ταινία του Νίκου Φώσκολου και του Τάκη Βουγιουκλάκη «17 σφαίρες για έναν άγγελο» το 1981. Με απόλυτα ακριβές σενάριο γιατί το είχε εγκρίνει η μητέρα της. Και επί δέκα χρόνια τώρα, παίζω τη ζωή της Λέλας Καραγιάννη στο θέατρο. Ήταν δύο τεράστιες πραγματικά ηρωίδες που δεν είναι ευρέως γνωστές. Μου έχει κάνει όμως εντύπωση γιατί έχω παίξει σε σχεδόν 50 Δήμους, έχω επιχορηγηθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού, έχω παίξει στην Κύπρο αλλά και στη Βιέννη και σε άλλα μέρη του κόσμου και δεν έχει εγκριθεί να παίξει αυτή η παράσταση με τη Λέλα Καραγιάννη στον Δήμο Αθηναίων, είναι αστείο αυτό.
Στην περίπτωση της ταινίας για την Ηρώ Κωνσταντοπούλου υπήρξε μία επιστολή του Ευάγγελο Αβέρωφ που έλεγε πως αυτή η ταινία θα έπρεπε να παίζεται στα σχολεία. Πολλά άλλωστε σχολεία έχουν σε όλη την Ελλάδα το όνομά της, πρόσφατα εγκαινιάστηκε ένα ακόμη στη Σπάρτη.
Υπάρχουν όπως βλέπετε μεμονωμένες προσπάθειες, αλλά που είναι το κράτος σε όλα αυτά; Παίζονται κάθε 28η Οκτωβρίου ταινίες - παραμύθια στην ελληνική τηλεόραση και δεν παίζεται αυτή η ταινία. Από την άλλη πλευρά, το επίσημο κράτος αρνήθηκε να επιχορηγήσει τον ίδιο τον Γιάννη Σμαραγδή για τον «Καποδίστρια».
Αυτό αποτελεί και το παράδοξο αυτή της ταινίας που ολοκληρώθηκε χάρη στο πείσμα του Γιάννη Σμαραγδή και τη βοήθεια των ιδιωτών.
Αποτελεί έναν άθλο για τον Γιάννη Σμαραγδή που κατόρθωσε να ολοκληρώσει αυτή την ταινία. Στην επίσημη πρεμιέρα της ταινίας ο ίδιος ένιωσε την ανάγκη να μιλήσει και ευχαριστήσει τους ιδιώτες χορηγούς του που τον βοήθησαν. Ευτυχώς τα κατάφερε ο Γιάννης και το κοινό τον επιβράβευσε. Βρήκε έναν εξαιρετικό πρωταγωνιστή να υποδυθεί τον κυβερνήτη, τον Αντώνη Μυριαγκό. Όταν τον είδα για πρώτη φορά στην πρώτη μας συνάντηση μαζί με όλο το καστ, με το που μπήκα μέσα στο γραφείο της παραγωγής, είπα αμέσως «α, ο Καποδίστριας». Έχει όμως και κάτι πολύ σημαντικό αυτός ο ηθοποιός. Έχει την κατάλληλη παιδεία, γνωρίζει δύο γλώσσες και αυτό ήταν απαραίτητο για τη συγκεκριμένη ταινία. Επίσης ο Γιάννης είχε σε αυτή την ταινία τον καλύτερο διευθυντή φωτογραφίας - που αν ήταν στο εξωτερικό θα είχε πάρει Όσκαρ - τον Άρη Σταύρου. Συναντηθήκαμε άνθρωποι σε αυτοί την ταινία που είχαμε την ίδια καλλιτεχνική αλλά και πατριωτική αντίληψη.
Η Μαντώ Μαυρογένους την οποία υποδύεστε όταν πια έχει τελειώσει η Επανάσταση και γνωρίζει τον Καποδίστρια, ήταν στην πιο δύσκολη στιγμή, της ξεπεσμένη οικονομικά και κοινωνικά.
Ήταν καταρρακωμένη, γιατί ήταν όπως την αποκαλούσαν, η «ανύπαντρη χήρα» επειδή είχε πεθάνει ο Υψηλάντης χωρίς να τηρήσει την υπόσχεσή του και να την παντρευτεί, είχε δώσει όλη της την περιουσία στον αγώνα και για αυτό και εμφανισιακά ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Όταν θα με δείτε στη φωτογραφία - πλάνο της ταινίας δεν θα με αναγνωρίζετε, αλλά έτσι έπρεπε να είμαι να να φαίνεται το πόσο έχει ταλαιπωρηθεί.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας με δικά του χρήματα και όχι του κράτους και χωρίς καν να της το πει, της έδωσε μία ισόβια σύνταξη. Έχουμε μία σκηνή μαζί που είναι και ιστορική αλλά και συγκινητική, γιατί όπως θα δείτε όντως η Μαντώ Μαυρογένους πρόσφερε τιμητικά το σπαθί της οικογένειάς της ως δώρο στον Καποδίστρια.
Είναι μία τραγική ηρωίδα η Μαυρογένους; Η αριστοκράτισσα, η μορφωμένη γυναίκα που έδωσε το βιός της αλλά και την ίδια της την ύπαρξη στον αγώνα, όχι μόνο παραμελήθηκε με την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους, αλλά οι άλλοτε συναγωνιστές της, την έβλεπαν ως και εχθρικά.
Δεν ήταν όμως και η μόνη που αντιμετώπισε αυτή την συμπεριφορά. Πάρτε για παράδειγμα τον Νικηταρά. Υπάρχουν πάρα πολλοί ήρωες στην ιστορία μας, γνωστοί και αφανείς, που ό,τι έκαναν το έκαναν για την πατρίδα μας. Αυτό είναι το μεγαλείο του Έλληνα και εκείνου που πολεμά για τα ιδανικά του, τον ιερό στόχο του.
Υπάρχουν ήρωες και ηρωίδες στη σημερινή εποχή;
Δεν υπάρχουν με αυτή την έννοια, γιατί δεν υπάρχει το ζητούμενο, που είναι η στέρηση της ελευθερίας της πατρίδας. Αν συνέβαινε όμως αυτό, θα παρουσιάζονταν πολλοί και πολλές ως ήρωες.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας υπήρξε ένας παρεξηγημένος κυβερνήτης; Γιατί ο Γιάννης Σμαραγδής έχει υποστηρίξει σε συνεντεύξεις του, ότι ο πρώτος μας κυβερνήτης, λάτρευε την Ελλάδα.
Υπήρξε παρεξηγημένος. Όμως ο Καποδίστριας δημιούργησε σχολεία, ορφανοτροφεία. Λέγανε ότι δεν έδινε εύκολα αρμοδιότητες και πως υπήρξε αυταρχικός. Πώς όμως να μην το κάνει σε μία χώρα όπου το 90% των ανθρώπων ήταν αναλφάβητοι και οι υπόλοιποι τύπου Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, δηλαδή ατίθασοι; Έπρεπε να δημιουργήσει και να επιβάλλει σταθερές βάσεις για να δημιουργηθεί το κράτος. Γιατί εκείνος γνώριζε από πολιτική, είχε τις γνώσεις. Υπήρξε διπλωμάτης στη Ρωσία, είχε πάει στην Ελβετία, είχε κάνει πολύ μεγάλα επιτεύγματα στο εξωτερικό. Δεν τον άφησαν όμως να δημιουργήσει αυτές τις βάσεις. Αν ζούσε ο Καποδίστριας, θα ήταν εντελώς διαφορετική η μοίρα μας. Και όπως θα έχετε διαπιστώσει όταν κρίνουμε προσωπικότητες αυτού του μεγέθους, συνήθως δεν κοιτάμε τι έκαναν, αλλά τους κρίνουμε για όλα αυτά που δεν έκαναν. Κοιτάμε δυστυχώς πάντα αυτό που λείπει και όχι αυτό που έχουμε. Και στη σημερινή εποχή συμβαίνει αυτό.
Μείνατε πολλά χρόνια εκτός κινημοτογράφου. Συνέβη από δική σας επιλογή;
Όταν είχα κάνει την ταινία για την Ηρώ Κωνσταντοπούλου, ο σκηνοθέτης Νίκος Τζίμας είχε κάνει την ταινία «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο». Μου είχε πει τότε, πως αν έκανα με άλλους την ταινία, θα ήμουν μόνιμη πρωταγωνίστρια στον κινηματογράφου. «Θα σου κλείσουν όλες οι πόρτες επειδή δεν είναι αριστεροί ο Φώσκολος και ο Βουγιουκλάκης» μου είπε πει. Ο Τζίμας με βοήθησε πολύ στη συνέχεια, ακόμη και την εποχή της βιντεοκασέτας, όπου γύρισε 3 ταινίες με δικό μου σενάριο. Δυστυχώς στην Ελλάδα μετρούν πολύ οι πολιτικές τοποθετήσεις ακόμη και σήμερα στις επιχορηγήσεις. Στην τέχνη όμως δεν πρέπει να υπάρχουν παρατάξεις. Έκανα και μία ταινία μικρού μήκους (σ.σ «Καλάβρυτα - Γκερνίκα» για την οποία βραβεύτηκα 30 φορές στο εξωτερικό. Επίσης μετά τον Καποδίστρια θα κάνω μία ταινία του Γιάννη Στραβόλαιμου με ένα πολύ ειδικό θέμα, το οποίο δυστυχώς δεν μπορώ να αποκαλύψω ακόμη.
Μου κάνει εντύπωση, αλλά εκείνη η περίοδος της βιντεοκασέτας ποτέ δεν σας χαρακτήρισε ως καλλιτέχνη, δεν σας έκανε κακό στη συνέχεια. Ούτε σε εσάς αλλά ούτε και σε άλλους σπουδαίους ηθοποιούς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.
Όχι δε με χαρακτήρισε, γιατί είχα μία εξυπνάδα - πονηριά;- να κάνω βιντεοταινίες με συγκεκριμένους όρους. Ο πρώτος ήταν πως θα έπρεπε να εγκρίνω το σενάριο, δεύτερον να μην είναι λιγότερες από 14 μέρες το γύρισμα, που σημαίνει ότι ήταν φροντισμένη παραγωγή και τρίτον να έχω στην ταινία έναν πρωταγωνιστή, είτε ήταν μεγαλύτερο όνομα από εμένα, είτε όχι. Αλλά θα έπρεπε να είναι πρωταγωνιστής. Όταν έχω κάνει ταινίες με τον Βουτσά, τον Ξανθόπουλο, το Αρζόγλου, τον Γαλανό, τον Εσκενάζυ, δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά.
Παίζει ρόλο και η πορεία των γεγονότων. Σε όλη τη ζωή μου, αυτό που με στήριξε, ήταν η δουλειά μου και όχι μόνο ψυχολογικά. Σε νεότερη ηλικία και υλικά. Ποτέ δεν έχω μείνει χωρίς δουλειά. Και τις μεγαλύτερες επιτυχίες μου τις έχω κάνει με δική μου παραγωγή. Δεν είναι λοιπόν μόνο να αγαπάς εσύ τη δουλειά που κάνεις, αλλά θα πρέπει να σε αγαπά και εκείνη.
Bloggers
