«Μαμά, θα με περιμένεις;»

Της Γεωργίας Λινάρδου

Ζήνα Κουτσελίνη, δημοσιογράφος. Μητέρα ενός κοριτσιού.

Δε θυμάμαι τη Ζήνα Κουτσελίνη να μη χαμογελά. Ομως, τα τελευταία χρόνια το γέλιο της έχει αλλάξει. Και γι' αυτό φταίνε τα... χρώματα της Ευσταθίας Μαρίας. Της κόρης της.

Πάλεψε πολύ για να γίνει μαμά. Από εξωσωματική σε εξωσωματική. Ομως, η Ευσταθία Μαρία είχε άλλα σχέδια. Δημιουργήθηκε όταν πια όλες οι εξωγενείς προσπάθειες σταμάτησαν. Κι όταν η μαμά της ήρεμα εμπνεύστηκε τα χρώματά της.

-Πότε στ' αλήθεια ένιωσες μαμά; Οταν έμεινες έγκυος ή όταν γεννήθηκε η κόρη σου;

«Στη δική μου περίπτωση ένιωσα μαμά όταν την είδα στην θερμοκοιτίδα να μας χαμογελά! Γεννήθηκε επτά μηνών και κάθε μέρα που περνούσε από τον τρίτο μήνα και μετά, ήταν σα να ήμουν πιο κοντά στο όνειρο! Πάλευε στην κοιλιά μου να κρατηθεί στη ζωή, γιατί έπαθα ρήξη στον αμνιακό σάκο και αυτή η τρύπα δεν έκλεισε ποτέ».

Η μικρή γεννήθηκε πρόωρα.

«Ακουσα το κλάμα της όταν βγήκε, αλλά την πήραν τόσο γρήγορα που ακόμη δεν ήμουν σίγουρη! Οταν την είδα σ' εκείνο το γυάλινο κουτάκι να αναπνέει, άρχισα να ζω το όνειρο! Θυμήθηκα τη μάνα μου και όσα μου έλεγε».

-Το σπουδαιότερο που σε έχει διδάξει μέχρι τώρα αυτή η σχέση, ποιο πιστεύεις ότι είναι;

«Να μην αφήνω κανέναν να με ισοπεδώσει συναισθηματικά. Οφείλω κάθε μέρα που περνάει να της προσφέρω αγάπη, ζωή, φως και κανείς να μην χαλάει το δικό μου φως. Πως τίποτα δεν είναι τυχαίο και πως όλα γίνονται όταν το θέλουμε πραγματικά. Είναι προτεραιότητά μας».

-Τι δώρο θα ήθελες να σου κάνει για τη Γιορτή της Μητέρας;

«Μια δική της ζωγραφιά. Τη βλέπω να ζωγραφίζει, να σχεδιάζει και παραδίνομαι στα χρώματά της. Από τριών ετών ζωγραφίζει απίστευτα και χρησιμοποιεί χρώματα σε αρμονία!»

Η Ευσταθία Μαρία χάρισε στη μαμά της μία καρδιά που χαμογελά.

«Το δώρο της ήταν μια καρδιά που χαμογελά! Μου τη ζωγράφισε στο χέρι και μου είπε πως είναι για τη Γιορτή της Μαμάς. Αν σκεφτεί κάτι άλλο, θα μου φτιάξει, είπε!»

Ελένη Ντίνου, εκπαιδευτικός. Μητέρα τεσσάρων κοριτσιών.

Στο σπίτι επικρατεί ένα διαρκές βουητό και μια λέξη επαναλαμβάνεται με συχνότητα δευτερολέπτου: «Μαμά!!!»

«Είναι μέρες που το να σηκώσω μια πεταμένη κάλτσα, μου φαίνεται ασήκωτο. Πάρα πολύ συχνά νιώθω να είμαι χίλια κομμάτια, όπως τα lego της κόρης μου! Δεν είναι καθόλου εύκολο το σύμπαν σου να αποτελείται από τέσσερις κόρες κι έναν σκύλο (θηλυκό και αυτό!) και ταυτόχρονα να εργάζεσαι ως εκπαιδευτικός σε δύο σχολεία».

Ηθελα να της πω: «Σταμάτα, ήδη κουράστηκα!» Αλλά η συνέχεια είχε ενδιαφέρον!

«Η μέρα ξεκινάει με σουρεαλιστικές στιγμές: όταν διαπιστώνεις ότι τα υλικά στο ψυγείο δεν φτάνουν για τα επτά τοστ που φτιάχνεις καθημερινώς, όταν το μπάνιο μοιάζει να το έχει επισκεφθεί μια στρατιά Βησιγότθων, λίγο πριν τις αποβιβάσεις στο σχολείο (σχεδόν πάντα μετά το κουδούνι). Η επιστροφή της... στρατιάς στο σπίτι σημαίνει συνέχεια της μάχης: φροντιστήριο, στίβο και ωδείο σε μέρες και ώρες ακατάστατες. Σαν τα μαλλιά της μικρότερης που δεν θέλει για κανένα λόγο να χτενίζεται! Συναγωνίζεται την τρίτη κόρη που πάντα αρνείται να φορέσει ό,τι της κάνει και επιμένει σε κοντύτερες ή στενότερες φόρμες. Θα με ζήλευε και επαγγελματίας ταξιτζής με τόσες διαδρομές!».

Οι κόρες της είναι 2,5 ετών, 6, 13 και 15. Και για τέσσερις ο μόνος που έχει δίκιο στο σπίτι είναι ο μπαμπάς!

«Οπότε κι εγώ έπαψα να ψάχνω το δικό μου! Ούτως ή άλλως ούτε η εφηβεία παλεύεται, ούτε τα μικρά θα σταματήσουν να με ξυπνάνε, όταν λιποθυμώ απ' την κούραση στον καναπέ. (Επι τη ευκαιρία, προσπαθώ χρόνια να τον αλλάξω γιατί έχει φθαρεί πολύ, αλλά το βλέπω χλωμό ακόμη. Υπάρχουν πάντα άλλες προτεραιότητες). Το ότι αγκομαχώ να τελειώσω το μεταπτυχιακό μου με ανύπαρκτο προσωπικό χρόνο, θα μπορούσε σίγουρα να τοποθετηθεί στη σφαίρα της ψυχασθένειας. Αλλά, πιστέψτε με, έτσι καταφέρνω και ανοίγω τον προσωπικό μου ορίζοντα».

Γιαγιάδες ή παππούδες για δεύτερο χέρι βοήθειας δεν υπάρχουν. Ωστόσο: «Μια αγκαλιά των παιδιών, καθησυχάζει τις καθημερινές μου ανασφάλειες. Ξέρω ότι θ' αργήσω να ξοφλήσω το φροντιστήριο, πάντα θα μαγειρεύω το φαγητό της επόμενης μέρας κι αυτό θα καταναλώνεται αυθημερόν ως βραδινό, θα επιθυμώ για καιρό ακόμη τις ανταύγειες που θα' θελα να κάνω στα μαλλιά μου (μπας και αποκαθηλώσω αυτή την όψη της βαρυχειμωνιάς που συχνά πυκνά έχω στο πρόσωπο, ειδικά όταν ανοίγω τους λογαριασμούς), όμως θα νιώθω πάντα ο πιο γεμάτος άνθρωπος στον κόσμο, ειδικά όταν είμαστε όλοι κάτω από τα σκεπάσματα».

-Τι δώρο ή μάλλον τι δώρα θα ήθελες να σου κάνουν;

«Η Αγία υπομονή είναι το πρότυπό μου και την ψάχνω σε διαστάσεις αφίσας (κάπου κάπου όμως, ψάχνω κι αυτή του Ηρώδη!) Αυτό που θα ήθελα πραγματικά είναι περισσότερη κατανόηση και πιο πολλές αγκαλιές από τα παιδιά μου. Ισως γιατί μου λείπει τόσο πολύ η αγκαλιά της δική μους μητέρας...»

Ασπα, πρώην πρωταθλήτρια και μέλος της Εθνικής Ομάδας Τζούντο. Βlogger και μητέρα δύο κοριτσιών. Το motto της είναι: «Η ζωή είναι πιο διασκεδαστική, όταν τη μοιράζεσαι».

Οταν πρωτοαντίκρισε την μικρή της κόρη ένιωσε: «Ενα συνονθύλευμα συναισθημάτων, που δεν είναι εύκολο να περιγραφεί. Θυμάμαι ιδιαίτερα τη σκηνή που η μικρή μου κόρη άνοιξε για πρώτη φορά τα μάτια της στην αγκαλιά μου και με αντίκρισε. Όταν μεγάλωσε της περιέγραψα τη σκηνή με αποτέλεσμα να αρχίσει να μου λέει ότι με αγαπάει πιο πολύ από τον εαυτό της: "Μαμά σε αγαπώ πιο πολύ από τον εαυτό μου γιατί είσαι ο πρώτος άνθρωπος που αντίκρισα σε αυτή τη γη. Γιατί πρώτα είδα εσένα και μετά τον εαυτό μου". Έτσι μου λέει».

-Σε τι σε έχουν εκπαιδεύσει οι μικρές σου;

«Με εκπαιδεύουν στα πάντα! Υιοθετώ απόλυτα την άποψη του Jon Kabat-Zinn, που είναι δάσκαλος διαλογισμού και συγγραφέας, ο οποίος υποστηρίζει ότι τα παιδιά ήρθαν στον κόσμο για να μας διδάξουν και όχι για να τα διδάξουμε. Και προτείνει να τα βλέπουμε ως μικρούς δασκάλους Zen που ζουν σε μικροσκοπικά σώματα κι έχουν στόχο να μας διδάξουν τα μαθήματα που χρειάζεται να μάθουμε. Είμαι σε εντατικό πρόγραμμα εκπαίδευσης»!

-Το aspaonline.gr., μετρά επτά χρόνια. Πως ξεκίνησε;

«Το blog μου το ξεκίνησα ως ένα διαδικτυακό ημερολόγιο, για να καταγράφω όσα ζω ως νέα μαμά και να μοιράζομαι τις σκέψεις μου. Στην πορεία με έφερε σε επαφή με αξιόλογους ανθρώπους, μου χάρισε νέους φίλους, μου άνοιξε νέους ορίζοντες και με οδήγησε σε νέα μονοπάτια. Την αγάπη μου για το blogging και το γράψιμο την έχουν σήμερα και οι δύο μου κόρες. Η μία έχει ήδη το δικό της blog και η δεύτερη ετοιμάζεται!».

Εκεί κάπου στο ημερολόγιο της, διάβασα έναν διάλογο που είχε με τη μία από τις δυο της κόρες:

-Μαμά, θα σου πω κάτι αλλά μάλλον δε θα συμφωνείς γιατί μάλλον θα είσαι πολύ κουρασμένη...
(Από μέσα μου σκέφτηκα: "Ωχ, κάπου θα θέλει να πάμε ή κάποιον θα θέλει να καλέσουμε ή κάτι πολύπλοκο θα θέλει να κάνουμε. Τι να 'ναι πάλι;"».

«Τι Εβίτα; Τι θέλεις να μου πεις;»
-Θέλω να με περιμένεις μαμά. Θέλω να με περιμένεις να γεράσω και να πεθάνουμε μαζί!

-Ασπα, ποια νομίζεις ότι θα πρέπει να είναι η μεγαλύτερη αγωνία μιας μαμάς;

«Η δική μου αγωνία είναι να βοηθήσω τις κόρες μου να ανακαλύψουν το δρόμο τους και να ζήσουν ευτυχισμένες. Γιατί τίποτα δεν αξίζει αν δεν είσαι ευτυχισμένος».

Τι δώρο θα πάρει φέτος η Ασπα;

«Κάθε χρόνο μου κάνουν δώρα που φτιάχνουν μόνες τους: κάρτες, ζωγραφιές, κατασκευές και εύχομαι να πάρω τέτοια δώρα και φέτος. Γιατί μετράω τα χρόνια που θα παίρνω τέτοια ανυπολόγιστης αξίας δώρα, στα δάχτυλα του ενός χεριού. Μεγαλώνουν!»

Δέσποινα Τασσίδου, δικηγόρος. Μητέρα ενός αγοριού.

Η Δέσποινα ανήκει σ' εκείνες τις μαμάδες που η Γιορτή της Μητέρας, δε σημαίνει και πολλά.

«Για να είμαι ειλικρινής, δεν σημαίνει και πολλά. Πιο πολύ την θυμάμαι λόγω του ότι μου τη θυμίζει ο περίγυρος και όχι από τη δική μου ανάγκη να γιορτάσω μία συγκεκριμένη μέρα».

-Τι σημαίνει να είσαι μητέρα;

«Οταν γίνεσαι μανούλα, είσαι μανούλα ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ! Κάθε μέρα τραβάς κουπί, υπομένεις, σέρνεσαι πίσω από έναν κοντό ή μπόμπιρα-μπομπιρέσσα, που σε τρέχει, για να πραγματοποιήσεις τα κέφια του-της και τις επιθυμίες του-της. Θα μου πεις "εσύ δηλαδή κάνεις αποκλειστικά και μόνον καταναγκαστικά έργα;". Όχι βέβαια, γιατί εκείνο το απίστευτο φαφούτικο χαμόγελο με τα μεγάλα γουρλωμένα πανέξυπνα μάτια και τα φουντωτά μονίμως αχτένιστα μαλλιά, είναι πάντα εκεί, για να σ'αποζημιώσει για ΌΛΑ! Τη δική μου μαμά όμως θα την πάρω να της πω χρόνια πολλά, γιατί βλέπεις είναι και ευαισθητούλα, εμένα όμως δεν μ'απασχολεί ειλικρινά, αν ο 7,5 ετών γιος μου θυμηθεί τη γιορτή της μανούλας ή όχι. Άλλωστε οι μανούλες έχουν πολλούς λόγους και αιτίες, για να το γλεντάνε καθημερινά.... χαχα!»

Για την Δέσποινα υπάρχει η ζωή π.Ν και μ.Ν!

«Νέστορας!!!!!!!!!!!Δεν μπορώ καν να θυμηθώ πώς ήταν η ζωή μου πριν τον Νέστορα, δηλαδή δεν υπάρχει καν π.Ν., υπάρχει απλώς μ.Ν. (μετά Νέστορος ή απλώς μεταΝοήστε). Βάσανο ατελείωτο (ωχ!μόλις έφαγα μια σφαλιάρα, γιατί πρόλαβε και το διάβασε ο κοντός), μπελάς μεγάλος, καρδιοχτύπι τρελό αλλά είναι ο Νέστορας ρε παιδί μου, δεν γίνεται αλλιώς, είναι το κάτι που μένει (αμάν, κι άλλη σφαλιάρα).... άουτς!»

-Τι δώρο θα ήθελες να σου κάνει ο Νέστορας;

«Ε, κοίτα δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να συμβιβαστώ με κάτι λιγότερο από ένα μπριγιάν πολλών καρατίων ή ένα περιδέραιο με πολύτιμα μαργαριτάρια!!! Θα κάνω τελικά όμως την καρδιά μου πέτρα και θα δεχθώ ένα καταπληκτικό ανορθόγραφο σημείωμα γεμάτο με φρασούλες που λένε Σ'ΑΓΑΠΩ ΜΑΝΟΥΛΑ κι ενίοτε ένα δαχτυλιδάκι χάρτινο αυτοσχέδιο φτιαγμένο με καλλιτεχνική ματιά! Βλέπεις η ζωή τελικά είναι γεμάτη συμβιβασμούς.... α, ρε κακούργα κενωνία .....»

Νάνσυ Κορακίδου, ιδιωτική υπάλληλος, blogger. Μητέρα ενός κοριτσιού.

Και η Νάνσυ είναι μία από τις μαμάδες που διατηρούν διαδικτυακό ημερολόγιο. Το Mama do and don'ts. Δηλώνει: «A married mama with a kid and a dog -kid who is trying not to forget that she is not only mama».

Λίγο μετά την γέννηση της κόρης της, ο γυναικολόγος της είπε: «Να θυμάσαι πάντα και να το κρατάς σαν φυλακτό: η καλή μάνα είναι η ευτυχισμένη μάνα!»

Είναι κάτι που δεν θα ξεχάσει ποτέ.

«Το σκέφτομαι συχνά πυκνά και με έχει βοηθήσει σε πολλά. Οσον αφορά τη ζωή γενικότερα, νομίζω πως το καλύτερο μάθημα που έχω πάρει από εκείνη είναι πως: κρύβουμε μεγάλη δύναμη μέσα μας που ούτε που την έχουμε φανταστεί!»

Το λεπτό που την έχει σημαδέψει.

«Είναι η στιγμή που αποχωρίζεται το μωρό από το σώμα μου, εκεί που ζούσε τους τελευταίους εννέα μήνες και το πήρα αγκαλιά. Νομίζω πως μέχρι τα βαθειά μου γεράματα και όλα τα ωραία που ελπίζω να ζήσω με το παιδί μου, εκείνο το λεπτό είναι και θα είναι ότι πιο πολύτιμο έχω».

Επάγγελμα... μαμά;

«Το δυσκολότερο σημείο στο επάγγελμα μαμά, εκτός από το γεγονός πως ποτέ δε μπορείς να αποτιμήσεις ξεκάθαρα και υποκειμενικά τη δουλειά σου, είναι πως μόνιμα έχεις αμφιβολία και ενοχές για τη δουλειά που κάνεις. Μόνιμα και συνέχεια θεωρείς πως δεν είσαι καλή μανούλα».

-Υπάρχει «δε μπορώ» για μία μητέρα;

«Θα πρέπει να υπάρχει: δε μπορώ. Οχι για σημαντικά, όμως, θα πρέπει να θέτει η μάνα όρια –που να μπορεί και να τηρήσει- στο που σταματούν οι αντοχές και οι ανοχές της. Θα πρέπει να θέτει ένα προσωπικό της όριο ασφαλείας που να μην το ξεπερνά –όσο μπορεί τουλάχιστον- ώστε πάντα έχει δυνάμεις για να συνεχίζει».

Τι δώρο περιμένει τη Νάνσυ;

«Δε νομίζω πως υπάρχει μάνα που θα απαντήσει κάτι διαφορετικό από το: και μόνο που υπάρχει το παιδί μου, είναι το μεγαλύτερο δώρο. Οσο τετριμμένο κι αν ακούγεται αυτή είναι η απάντηση! Παρ' όλα αυτά, ξετρελαίνομαι με τις ζωγραφιές της, τις κατασκευές του σχολείου γι' αυτή τη μέρα ή οτιδήποτε σκαρώνει παρέα με τον πατέρα της για να μου κάνει δώρο έκπληξη»!

Νατάσα Ντουκάκη, φοροτεχνικός. Μητέρα δύο κοριτσιών.

Η Νατάσα είναι κυριολεκτικά «μαμά έτοιμη για όλα» και οι κόρες της που την ανταγωνίζονται πια στο ύψος (η Νατάσα είναι πανύψηλη) το ξέρουν καλά αυτό.

Τα κορίτσια της σπουδάζουν εκτός. Η Νατάσα τις επισκέπτεται τακτικά, πότε για να αγκαλιαστούν και πότε να τσακωθούν! Χειμαρρώδης.

«Μετά από ένα μεγάλο καβγά που δε μπορούσα να επιβάλλω τη σωστή κατ' εμένα άποψη, ξεσπάω και λέω: εγώ φταίω που όταν ήσασταν μικρά δε σας ξυλοφόρτωνα πρωί, μεσημέρι, βράδυ για να με ακούτε μια ζωή! Και τι μου απάντησε το....: "Ναι, αλλά μανούλα έκανες ευτυχισμένα παιδάκια!"»

Αντε, απάντα τώρα! Και;

«Οπως καταλαβαίνεις μετά από αυτό, δε θέλω τίποτε άλλο. Πήγα για απόσυρση και θέλω μόνο να μαθαίνω ότι είναι καλά!»

Βασικά, η Νατάσα δε θέλει άλλο δώρο όχι μόνον για τη Γιορτή της Μητέρας, αλλά και την κάθε μέρα! Ο μπαμπάς Μανούσος, όμως, δε συμφωνεί. Θέλει δώρο και το διεκδικεί. Ακόμη κι αν του το κάνουν τη Γιορτής της Μητέρας!

«Ο Μανούσος τώρα, ότι δώρο και αν του πάρουν, αυτός θα πει: αφήστε τα αυτά και φέρτε μου κανέναν γαμπρό για να σας ξεφορτωθώ!»

Γωγώ Παπαδιονυσίου. Γνωστή ως Mamatsita (πολύ μαγείρεμα καθημερινά!!!). Μητέρα δύο παιδιών.

Το motto της; «Απ' όλους τους τίτλους προτιμώ αυτόν της Μαμάς! Κι ας είμαι διαρκώς στην τσίτα!»

Οταν πρωτοπήρε την κόρη της αγκαλιά, κατάλαβε πως: «Εδώ σταματά το "εγώ" και ξεκινάει το "εμείς"!

«Την περίμενα με πολύ αγωνία αυτή την στιγμή που θα έβλεπα για πρώτο φορά το μουτράκι του μωρού μου. Τη στιγμή που θα κρατούσα το μικρό της χεράκι μέσα στο δικό μου. Κι όταν συνέβη, μεγατόνοι ευτυχίας, χαράς, αγάπης αλλά και ευθύνης έφτασαν μέχρι βαθιά μέσα στην ψυχή μου...Κι ενώ πίστευα πως αυτό μου το συναίσθημα δεν θα έχει την ίδια ένταση στο δεύτερο παιδί μου, έπεσα έξω. Τα ίδια ακριβώς συναισθήματα με πλημμύρισαν την στιγμή που αντίκρισα τον γιο μου για πρώτη φορά».

Επάγγελμα μαμά: από το «εγώ» στο «εμείς»

«Κι εδώ ακριβώς ξεκινά και το δυσκολότερο σημείο. Είναι τότε που το «εγώ» σου, τα θέλω σου κι οι ανάγκες σου παύουν να είναι μπροστά. Μπαίνουν πίσω κι όλα έρχονται δεύτερα. Παλεύουν, σπρώχνουν, διεκδικούν κι εσύ πρέπει να τα τιθασεύσεις και να τα οδηγήσεις στο «εμείς»! Γελάω, όταν ακούω ατάκες «πάνω από όλα είσαι γυναίκα» Για μένα, μια γυναίκα που έχει αποκτήσει παιδιά, πάνω από όλα είναι ΜΑΜΑ!!! »

Η Mamatsita θεωρεί ότι μια μαμά επιλέγει να μην υπάρχει το: «Δε μπορώ»: «Είναι δύσκολη αυτή η επιλογή, αλλά την δύναμη για να την ακολουθήσεις σου τη δίνει το συναίσθημα της αγάπης που έχεις για τα παιδιά σου και ο στόχος , που είναι και πάλι τα παιδιά».

Η Γωγώ το έχει πάρει το δώρο της: «Σίγουρα θ' ακουστεί κλισέ, αλλά έτσι είναι. Το σπουδαιότερο δώρο-μάθημα που μου έχει προσφέρει η ζωή μέχρι τώρα, είναι τα παιδιά μου, η οικογένειά μου!»

Ενοχές, ανασφάλειες, αγωνίες. Μαμαδίστικα χαρακτηριστικά.

«Μερικές φορές μπορεί να χάνομαι σε σκέψεις και να νοιώθω πως δεν τα πήγα και πολύ καλά σε κάτι , να νιώθω λίγη ή ανεπαρκής και τότε φτάνει μόνο να με κοιτάξουν, να μου χαμογελάσουν και να με πάρουν αγκαλιά για να νοιώσω καλύτερα με τον ευατό μου, να νοιώσω επιτυχημένη και να σκεφτώ πως εδώ, στο πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής μου, τα πήγα καλά. Εδώ πέτυχα. Κι αυτό είναι που μετράει».

Ελένη, οικιακά. Μητέρα τριών παιδιών.

Η Ελένη όταν ήταν 17 ετών γέννησε ένα κοριτσάκι. Ηταν τη δεκαετία του '70. Στο μαιευτήριο της είπαν ότι πέθανε. Το πίστεψε. Λίγα χρόνια αργότερα έφερε στον κόσμο δύο αγόρια. Μεγάλωσαν, έκαναν οικογένεια, της έκαναν εγγόνια. Ομως, η ζωή της επιφύλασσε μία ακόμη έκπληξη. Αποκαλύφθηκε ότι το κοριτσάκι που είχε γεννήσει στα 17 δεν είχε πεθάνει, αλλά είχε υιοθετηθεί από τον ιδιοκτήτη της ιδιωτικής κλινικής όπου είχε γεννήσει. Εκανε προσπάθειες να συναντηθεί με το κορίτσι της, όμως εκείνη πιστεύει ότι η μάνα της την έδωσε για υιοθεσία. Με αυτήν την πεποίθηση την είχε μεγαλώσει η θετή της οικογένεια.

Ετσι, και αυτή τη Γιορτή της Μητέρας, εκτός από μία μεγάλη αγκαλιά από τα παιδιά και τα εγγόνια της, η Ελένη θα κάνει αυτό που έμαθε πια καλά. Θα βγει στο σκαλάκι του σπιτιού της, θ' ανάψει ένα τσιγάρο και θα περιμένει την κόρη της.

«Το μόνο δώρο που εύχομαι μέσα από την ψυχή μου να πάρω είναι ένα, να ξαναδώ το παιδί μου. Θέλω να την πάρω αγκαλιά και να της πω: δεν σε πέταξα, δεν σε πέταξα!»

Καίτη, ιδιωτική υπάλληλος. Μητέρα ενός υιοθετημένου παιδιού από το Αφγανιστάν.

Η Καίτη ζει στην Θεσσαλονίκη. Μαζί με τον άντρα της, τα τελευταία χρόνια προσφέρουν εθελοντική εργασία σε φορείς της περιοχής και όχι μόνον που προστατεύουν και φροντίζουν παιδιά που το' χουν ανάγκη.

«Οταν πρωτοσυνάντησα την κόρη μου, ήταν αρκετά ταλαιπωρημένη. Είχε έρθει μαζί με άλλους μετανάστες. Μόνη της, ασυνόδευτη. Χωρίς κανέναν. Ενας θεός ξέρει πως άντεξε αυτό το παιδί και δεν πέθανε. Πήγαινα κάθε μέρα και την έβλεπα. Γνωριστήκαμε. Και κάποια στιγμή, αποφασίσαμε με τον άντρα μου ότι θέλουμε αυτό το κορίτσι να μεγαλώσει μαζί μας. Να γίνουμε οικογένεια. Ετσι, ξεκίνησαν οι διαδικασίες. Πέρασαν δύο χρόνια μέχρι να τελειώσουν όλες οι νόμιμες διαδικασίες», μου περιγράφει.

-Και σήμερα;

«Σήμερα η Μαρία είναι ένα υπέροχο ζουζούνι. Το όνειρό μου είναι κάποια στιγμή να φύγει από το βλέμμα της τελείως η θλίψη. Είναι ένα πανέξυπνο πλάσμα που είναι η ζωή μου».

-Τι δώρο θα σου κάνει;

«Τι μου λες τώρα;»