Μουσεία περηφάνιας και μουσεία απογοήτευσης

Όταν έγινε το μουσείο της Ακρόπολης είχαν αντιδράσει πάρα πολλοί, κυρίως λόγω της θέσης του και της αρχιτεκτονικής του. Εγώ ανήκω σε εκείνους που αγάπησαν το μουσείο αυτό και που το θεωρούν κόσμημα της Αθήνας. Αντίθετα όμως διαβάζω σε πρόσφατο ρεπορταζ για την πρωτοφανή παρακμή που ζει το Εθνικό Αρχαιολογικό μας Μουσείο.

Το γεγονός ότι δεν του έχει επιτραπεί νομική αυτονομία και ότι οι αποφάσεις του πρέπει να περάσουν μέσα από το υπουργείο Πολιτισμού το έχει οδηγήσει σε μια κατάσταση που φέρνει λίγο στην εφορία της περιοχής σας. Δεν υπάρχει μόνιμο προσωπικό, το ωράριο ακόμα και τους θερινούς μήνες ολοκληρώνεται στις 4 το απόγευμα και η καθαριότητα του περιβάλλοντος χώρου έχει αφεθεί λίγο στην τύχη της.

Ας θυμηθούμε ότι πριν έρθει στη ζωή μας το μουσείο Ακρόπολης το Αρχαιολογικό ήταν το πρώτο μουσείο της χώρας που υποδεικνύαμε σε κάποιον ξένο να επισκεφτεί για να δει τους αρχαιολογικούς θησαυρούς της χώρας μας. Είναι εγκληματικό ότι η πολιτεία δεν μπορεί ακόμα και τουριστικά να εκμεταλλευτεί την εθνική κληρονομιά βοηθώντας τα μουσεία της.

Αν ρίξουμε μια ματιά σε πρωτεύουσες έξω θα δούμε ουρές έξω από τα μουσεία με ότι αυτό συνεπάγεται σε οικονομικό επίπεδο αλλά και σε επίπεδο εθνικού προφιλ. Και η ειρωνεία είναι ότι πολλές από αυτές τις ουρές σχηματίζονται για να δουν εκθέματα ελληνικής προέλευσης..