Το καλύτερο γυναικείο αξεσουάρ έχει 2 ρόδες
Η ιστορία μιας γυναίκας που αγάπησε παράφορα ένα μηχανάκι
Ας ξεκινήσουμε με μια παγκόσμια σταθερά που κάθε γυναίκα της εποχής μας γνωρίζει καλά: το να χωρέσεις μέσα στη μέρα καριέρα, οικογένεια, φίλους, υποχρεώσεις και προσωπικό χρόνο είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για 7 συνεχόμενες ημέρες την εβδομάδα, όπου όλα τα προηγούμενα απαιτούν την προσοχή σου και εσύ δεν ξέρεις τι να πιάσεις και τι να αφήσεις. Συμφωνούμε όλες, σωστά; Με αφορμή αυτή τη σταθερά που μας βασανίζει συνεχώς, λοιπόν, θέλω να σας μιλήσω για κάτι που μου συνέβη πρόσφατα και άλλαξε τη ζωή μου και, εκ των πραγμάτων, και αυτόν τον άτυπο κανόνα.
Αποφάσισα να πάρω μηχανάκι, πιο συγκεκριμένα το Honda SH Mode 125. Και ναι, το πήρα σε ροζ χρώμα, όχι γιατί είμαι κορίτσι και το ροζ είναι γραμμένο στο DNA μου, αλλά επειδή βρήκα τη συγκεκριμένη απόχρωση του μοντέλου λαμπερή, ξεχωριστή και ασυναγώνιστα στυλάτη σε σχέση με ό,τι άλλο είχα δει σε όχημα 2 τροχών μέχρι τώρα. Γιατί αν θες να έχεις στυλ φίλη μου, θα το έχεις και στην άσφαλτο, αυτό δεν το διαπραγματεύομαι.
Πριν σου πω τι συνέβη στη ζωή μου με αυτή την αγορά, όμως, πρέπει να σου πω λίγα λόγια για την καθημερινότητά μου. Η θέση που έχω στη δουλειά μου με υποχρεώνει να βρίσκομαι σε αρκετά meetings κάθε μέρα, πολύ συχνά και εκτός γραφείου, στην άλλη άκρη της πόλης. Το ωράριό μου δεν είναι σταθερό και οι υπερωρίες κάνουν πάρτυ, κάτι που σημαίνει πως συχνά ξεκλέβω χρόνο από το γραφείο για να πεταχτώ για ψώνια, στο γυμναστήριο ή να δω έναν φίλο και μετά να επιστρέψω στη δουλειά. Επίσης, όταν έχω όρεξη μου αρέσει να βγαίνω στο κέντρο για ένα ποτό, αλλά το πρόβλημα είναι πως μένω σε προάστιο και η μετακίνηση είναι ένα θέμα.
Τα έβαλα όλα αυτά κάτω, λοιπόν, το σκέφτηκα καλά και να 'μαι τώρα με το νέο μου γυαλιστερό Honda SH Mode 125. Το πρώτο πράγμα που άλλαξε στην καθημερινότητά μου, αρχικά, ήταν η αίσθηση ελευθερίας που ένιωσα. Σηκωνόμουν το πρωί και, ακόμα και αν ήξερα πως με περίμενε μια δύσκολη μέρα γεμάτη υποχρεώσεις και τρέξιμο, ήξερα πως θα ανέβω στο μηχανάκι μου, θα βάλω το κράνος μου και θα βγω χαλαρή στο δρόμο με τον φρέσκο αέρα να με χαϊδεύει καθ' όλη τη διαδρομή -ο καλύτερος τρόπος για να ξυπνήσεις για τα καλά, μεταξύ άλλων.
Έπειτα συνειδητοποίησα πως η κίνηση δεν ήταν πια κάτι που με απασχολούσε. Η ευελιξία του νέου μου δίτροχου φίλου και ο πανεύκολος χειρισμός του στην οδήγηση που δεν χρειάστηκε καν χρόνο για να τον συνηθίσω, με έβγαζαν πάντα πρώτη στην «ουρά» των φαναριών χωρίς να το καταλάβω. Και μιας και είπα φανάρι, να σου πω και το άλλο. Η οικολογική μου συνείδηση είναι καθαρή πια. Γιατί; Πολύ απλά γιατί το Honda μου κλείνει αυτόματα τον κινητήρα του όταν σταματάω σε φανάρι και τον ξεκινά ξανά με το που θα βάλω μπρος στο πράσινο φως. Μπορεί να μη σώσω μόνη μου το περιβάλλον, σίγουρα όμως το βοηθάω αρκετά. Το ότι ξεχνάω να βάλω βενζίνη, όχι επειδή είμαι αφηρημένη (που είμαι) αλλά επειδή δεν καίει σχεδόν τίποτα παρά τα ατελείωτα χιλιόμετρα που κάνω καθημερινά, που το πας; Έχω ήδη πάρει το πρώτο που μου καλοκαιρινό φόρεμα για φέτος με όσα έχω γλιτώσει από τη βενζίνη (μην με κατηγορείς, εδώ θα το παίξω το χαρτί «ε, γυναίκα είμαι»).
Όλα μια χαρά δηλαδή; Όχι, γίνεται και καλύτερο και μάλιστα στον τομέα που με απασχολούσε περισσότερο. Στις διαπροσωπικές μου σχέσεις εντός αλλά κυρίως εκτός δουλειάς. Πλέον δεν κοιτάζω με τρόμο το ρολόι όταν πρέπει να χωρέσω τρία ραντεβού σε τρία εντελώς διαφορετικά σημεία της πόλης μέσα σε ένα απόγευμα ή να αγχώνομαι για το που θα παρκάρω το βράδυ στην πλατεία Αγίας Ειρήνης. Το μηχανάκι μου θα με πάει εκεί μέσα σε χρόνο dt. Θέλω να πεταχτώ για ψώνια σε ώρα αιχμής; Όχι μόνο θα το κάνω αλλά θα βρω και να παρκάρω αμέσως, αφού είναι σχεδιασμένο έτσι ώστε να χωρά σχεδόν παντού. Άσε που μπορώ να βάλω το κράνος και άλλα μικροαντικείμενα τις τσάντες στον μεγάλο αποθηκευτικό χώρο κάτω από τη σέλα και να μην έχω βάρος στα χέρια μου. Το ίδιο και όταν θέλω να κατέβω για ένα χαλαρό ποτό στο κέντρο. Ούτε άγχος για το πόσο θα αργήσει το μετρό, ούτε πανικός για το που θα παρκάρω. Όλα πια γίνονται εύκολα, απλά, γρήγορα και είπαμε, πάντα με στυλ. Να φανταστείς τις προάλλες, εκεί που πάρκαρα, δυο κορίτσια σταμάτησαν για να με ρωτήσουν τι μοντέλο οδηγώ και από που το πήρα. Εντάξει rockstar δεν θα γίνω ποτέ, έζησα όμως τη δική μου στιγμή θαυμασμού.
Και όλα αυτά χάρη στο μικρό μου, πανέμορφο Honda SH Mode 125 που με έκανε να ξεπεράσω τις αμφιβολίες μου για τα μηχανάκια και να καταλάβω πως το πιο σημαντικό γυναικείο αξεσουάρ αυτή τη στιγμή για μένα, για σένα και για κάθε γυναίκα που ζει στους έντονους ρυθμούς της εποχής μας, δεν είναι οτιδήποτε από αυτά που πίστευα μέχρι σήμερα. Αντίθετα, έχει ρόδες, μεταλλικές καμπύλες, τιμόνι και το πιο λαμπερό χρώμα και είναι πάντα εκεί όποτε το χρειαστώ για να κάνει τη ζωή μου καλύτερη.
Bloggers
