Όταν είμαστε άντρες, είμαστε καλοί…

Κάθε 19 Νοεμβρίου είναι η μέρα του άντρα. Έτσι λένε. Κι όποιος το άκουσε, το άκουσε. Λίγοι δηλαδή. Λίγοι θα το ακούσουν, λίγοι και οι άντρες που έχουν απομείνει. Οι κανονικοί. Αυτοί που θεωρούν το αντριλίκι όχι τσάμπα μαγκιά και επίδειξη δύναμης αλλά ευθύνη. Ευθύνη απέναντι σε όσους νιώθεις ότι πρέπει να προστατέψεις. Από τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου (αν έχεις), μέχρι τους γονείς σου και τα ζώα. Εκεί δηλαδή που μετριέται ο πολιτισμός.

Αυτοί που γιορτάζουν σήμερα στην πραγματικότητα δεν γιορτάζουν. Γιατί είναι βαρύ φορτίο να είσαι άντρας. Κοιμάσαι λίγο. Αγχώνεσαι πολύ. Προσπαθείς να συνηθίσεις στην πίεση να προστατεύεις διαρκώς, πάντα και παντού, για πάντα όποιον αγαπάς. Όταν βρέχει θες να μην βραχούν. Όταν κάνει κρύο να μην κρυώνουν. Κι όταν έρχεται καλοκαίρι θέλεις να κάνουν τις καλύτερες διακοπές που μπορούν. Ακόμη κι αν εσύ δεν μπορείς. Αν πρέπει να μείνεις πίσω για να δουλέψεις…

Γεννιέσαι και μετράς αντίστροφα για την στιγμή που θα τα βγάλεις μόνος σου πέρα και δεν θα είσαι βάρος στους γονείς σου… Κι ας μην σε έκαναν να νιώσεις ούτε νανοσεκόντ έτσι. Το θέμα δεν είναι τι συμβαίνει αλλά τι νιώθεις.

Ερωτεύεσαι και θες να δώσεις στον άνθρωπο που έκανε την καρδιά σου να χτυπάει πιο γρήγορα, τον κόσμο όλο.

Χωρίζεις και αυτός ο κόσμος δεν σε χωράει πια. Είναι μικρός για να χωρά τον αναστεναγμό σου.

Κάνεις παιδιά και πριν καν γεννηθούν θες να έχεις προβλέψει τη ζωή τους με κάθε λεπτομέρεια. Από την κούνια μέχρι τη… σύνταξη τους.

Φεύγεις από τους γονείς σου και η χαρά για το ότι δεν τους επιβαρύνεις πια γίνεται λύπη που φεύγεις από εκεί.

Πας στη δουλειά και στεναχωριέσαι που αφήνεις την οικογένεια. Γυρίζεις από τη δουλειά και σκέφτεσαι «μήπως έπρεπε να δουλέψω κι άλλο για να είμαι πιο σίγουρος;». Και δεν είσαι ποτέ σίγουρος… Για τίποτα. Παρά μόνο για το ότι έχεις την ευθύνη.

Ακούς για αυτούς που εγκαταλείπουν την οικογένεια, τα παιδιά, τη γυναίκα, τη μάνα τους, τη δουλειά τους, που εγκαταλείπουν γενικώς και θυμώνεις.

Ακούς για αυτούς που χτυπούν, κακοποιούν, δολοφονούν τις γυναίκες και θες να ανοίξει η γη να σε καταπιεί… Κι ας είσαι άλλο είδος. Εσύ άντρας. Αυτοί τέρατα.

Μην παρασύρεστε λοιπόν κορίτσια. Αυτούς τους λίγους που έχουμε απομείνει να μας αγαπάτε. Γιατί οι άντρες, όταν είμαστε άντρες είμαστε καλοί… Και να μας το δείχνετε ότι μας αγαπάτε.

Γιατί το χάδι σας κορίτσια, γυναίκες, έχει κάτι το μαγικό… Από τη μάνα μας μέχρι τη γυναίκα και την κόρη μας, αυτό το χάδι είναι ξεκούραση. Η μόνη σε εμάς τους κουρασμένους. Σε μας που δεν ησυχάζουμε ποτέ. Στους άντρες.