Οι πιο μεγάλες νύχτες είναι αυτές που κλαις και δε σ’ ακούν…

Της είχε απαγορεύσει να είχε κινητό και προφίλ στα social. Από το ξύλο της προκάλεσε ρήξη ήπατος και σπλήνας. Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Αντιλαμβάνεσαι το πόσο ξύλο έφαγε αυτό το κορίτσι από αυτόν τον αλήτη; Googlαρε να δεις τι σημαίνει ρήξη ήπατος και σπλήνας… Για να καταλάβεις. Το κορίτσι δεν άντεξε. Πέθανε. 29 χρονών. Βαρέθηκα να μετράω. Σιχάθηκα τον εαυτό μου, που μένει στο μέτρημα. Ντρέπομαι που αυτός κι εγώ ανήκουμε στην κατηγορία «αρσενικοί». Αρσενικοί. Όχι άντρες. Ο άντρας είναι ευθύνη. Είναι υποχρέωση. Ο άντρας προστατεύει. Ο άντρας είναι ασπίδα για τη γυναίκα του, τη φαμίλια του, τα παιδιά, τους φίλους του. Για όλους.

16 μου λένε… Ως πότε; Ως πόσες; Απαντώ. Με ερώτηση. Πώς να απαντήσω; Δεν είμαι Θεός. Ένας άντρας είμαι μόνο. Ένας πατέρας. Ένας άνθρωπος που μεγαλώνει δυο κορίτσια. Που φοβάμαι να μην φοβηθούν. Που κοιμάμαι και ξυπνάω με την έγνοια. Που θα σκοτώσω όποιον πειράξει μισή τρίχα τους. Κι όχι γιατί η βία γεννάει βία. Γιατί έχουμε γεμίσει τέρατα. Και τα τέρατα πρέπει να ζουν με το φόβο, μέχρι να εξαφανιστούν. Όχι εμείς. Δεν θέλω οι κόρες μου να φοβούνται. Δεν θέλω οι γυναίκες να φοβούνται. Θέλω να φοβούνται μόνο τα τέρατα. Και να επιστρέψουν στις σπηλιές τους. Να εξαφανιστούν. Να τελειώνουμε με δαύτα.

Δεν είναι άντρες αυτοί. Είναι άλλο πράγμα. Είναι η ντροπή της πλάσης. Είναι ο πάτος του βαρελιού.

Την σκότωσε στο ξύλο. Άκου να δεις… Την σκότωσε στο ξύλο…

Αντί επίλογου. 1996. Στο δίσκο «Η Γλυκερία τραγουδάει Αντώνη Βαρδή», η Γλυκερία, η Ελένη Δήμου και η Τάνια Τσανακλίδου μοιράζονται ένα τραγούδι. Γραμμένο από δύο άντρες. Τον Αντώνη και τον Σαράντη Αλιβιζάτο. Ο τίτλος του τραγουδιού είναι «Μοναχικές γυναίκες»… Άκουσε το.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Κορίτσι μου, είσαι δικιά σου… Μόνο δικιά σου