Η επίσημη γλώσσα του έρωτα είναι η «σιωπή»…

Από την Εύα και τον Αδάμ. Μπορεί και νωρίτερα. Αλλά υπάρχει. Άρα για τον έρωτα έχουν ειπωθεί και γραφτεί τρισεκατομμύρια λέξεις… Όλοι μα όλοι, από τους πιο σοφούς μέχρι τους πιο αδαείς, έχουν ψάξει να βρουν λέξεις για να εκφράσουν αυτό που νιώθουν. Να πουν στον άλλον πόσο ερωτευμένοι είναι… Ξέρεις όμως κάτι; Τελικά αυτός που είναι πραγματικά ερωτευμένος ίσως και να μην χρειάζεται καν τις λέξεις. Να του αρκούν οι ματιές…

Πολλές φορές ούτε καν αυτές. Να νιώθει τον έρωτα του άλλου και τούμπαλιν, ακόμη κι αν ο άλλος βρίσκεται μίλια μακριά… Ναι. Περνώντας τα χρόνια κατάλαβα, κατέληξα ότι η επίσημη γλώσσα του έρωτα είναι η σιωπή. Κι ας βγάζω το ψωμί μου με τις λέξεις. Κι ας τις έχω χρησιμοποιήσει ακόμη και στα ραβασάκια που έγραφα για χατίρι των φίλων μου στο σχολείο. Κι ας ψάχνω ακόμη και τώρα κάτι να πω… Όχι. Ο έρωτας εκφράζεται καλύτερα με σιωπή. Δεν (του) χρειάζεται λέξη. Τον μυρίζεις τον άλλον και αρκεί… Τον ακουμπάς. Ή απλά τον νιώθεις. Ακόμα κι αν δεν είναι εκεί, μαζί σου. Ακόμα κι αν είναι κάπου αλλού. Μακριά.

Πες μου ότι δεν σου έχει τύχει… Αν δεν, να το περιμένεις, θα σου τύχει. Είναι μαγεία να αισθάνεσαι τον άλλον. Αλλά ακόμη πιο μαγικό είναι να τον νιώθεις. Να σε γεμίζει με την απουσία του. Να είναι παντού χωρίς να βρίσκεται καν στον χώρο… Γι’αυτό σου λέω. Μην ψάχνεις λέξεις για να ντύσεις τον έρωτα σου. Απλά νιώσε τον. Με όλη τη δύναμη της ψυχής σου. Χωρίς φόβο αλλά με πάθος. Αφέσου. Κι ας πέσεις. Χαλάλι. Αν δεν πέσεις από έρωτα, έστω μια φορά στη ζωή σου, δεν έχει νόημα η ζωή. Γιατί είναι απλά επιβίωση.

Την επόμενη φορά που θα θελήσεις να πεις ή να γράψεις κάτι στον άνθρωπο που ερωτεύτηκες απλά κοίταξε τον ή δώσε ένα λευκό χαρτί… Το απόλυτο δόσιμο. Αυτό.