Να γράφετε!

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, έπαιζα πάντα με τις λέξεις.

Έγραφα. Ακόμη και τα ραβασάκια των φίλων μου. Έχουν περάσει πια πολλά χρόνια από τότε άρα μπορώ να το ομολογήσω. Οι κολλητοί είχαν καταλάβει ότι έγραφα καλά (μάλλον) κι έρχονταν σε μένα για να γράψω όσα ήθελαν να πουν στα κορίτσια τους… Σ’αυτό βοηθούσε (και βοηθάει) ότι μάλλον είμαι ερωτευμένος εκ γενετής! Οπότε ήξερα τη γλώσσα του έρωτα. Αυτή που αγαπούν κυρίως τα κορίτσια… Ακόμη και σήμερα κάνω πολλές φορές τα συναισθήματα μου λέξεις. Γράφω γράμματα. Όχι πια τόσα πολλά αλλά γράφω. Δεν έρχονται και οι φίλοι μου πια σε μένα για να τους γράψω. Μεγάλωσαν. Δεν ερωτεύονται πια. Ή έχουν βρει το κορίτσι τους κι έκαναν οικογένεια. Όλα καλά.

Σε αντίθεση με μένα που πάντα έγραφα, δεν έχω λάβει πολλά γράμματα από τα κορίτσια… Τώρα με τα social media κλπ η αλήθεια είναι πως τα μηνύματα είναι κάπως σαν γράμματα… Αλλά η αίσθηση του χαρτιού, είναι αλλιώς. Όταν γράφεις σε χαρτί περνάς τις λέξεις στη χώρα της αθανασίας. Κι ας πετιούνται, ας καίγονται (χειρότερο) τα γράμματα όταν περνάει ο έρωτας… Ή όταν δεν έχει ανταπόκριση. Ζόρι.

Αλλά την στιγμή που γράφτηκε το γράμμα, ο έρωτας, το πάθος ξεχείλιζε! Κι έμεινε στο χαρτί. Κάθε φορά που το πιάνεις σε ηλεκτρίζει. Ακόμη κι αν το πρόσωπο που το έγραψε έχει φύγει από τη ζωή σου. Από το μυαλό σου δεν θα φύγει ποτέ. Ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να ξεχνάει. Να ξεχνιέται ναι… Ίσως. Να ξεχνάει, ποτέ.

Να γράφετε. Να παίρνετε μολύβι και χαρτί και να γράφετε. Να τα κάνετε τα συναισθήματα σας λέξεις. Να μην φοβάστε τι και πώς θα το γράψετε. Δεν γράφεις με το μυαλό σου. Γράφεις με την ψυχή σου. Κι ότι γίνεται με ψυχή είναι ξεχωριστό! Απολύτως ξεχωριστό.

Να γράφετε. Γιατί είναι πολύτιμο δώρο ένα γράμμα. Δεν μπλοκάρονται τα γράμματα, δεν γίνονται unfollow ούτε delete. Έχει πόνο να πετάξεις ένα γράμμα… Είναι σαν να καις το μέσα σου. Οπότε να είσαι σίγουρος ότι ακόμη κι αν ο άλλος σου τελείωσε ή του τελείωσες, το γράμμα σου θα σκεφτεί δυο και τρεις φορές να το πετάξει… Δεν είναι ένα «κλικ» απόσταση η μνήμη από τη λήθη στο γράμμα… Είναι πόνος κι οδύνη. Να γράφετε. Γιατί ακόμη και όταν οι λέξεις στο χαρτί πυροβολούν, ο πόνος δεν είναι ο ίδιος. Γιατί εκτιμάς ότι ο άλλος έκατσε και έγραψε… Με μολύβι και χαρτί. Θέλει κότσια για να το κάνεις. Θέλει γενναιότητα. Γιατί αυτό που θα δώσεις στον άλλον θα είναι για πάντα δικό του. Δεν θα σβήνεται με ένα κλικ. Ούτε ο άλλος ίσως…

Υγ. Οι άντρες είμαστε μπουνταλάδες ακόμη και στο γράψιμο. Τα κορίτσια που γράφουν είναι μαγικά… Αλήθεια.