Το παραμύθι είχε «δράκο»

Απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, δεν έχω αφήσει ποτέ κορίτσι κάπου αλλού εκτός από μπροστά από την πόρτα του. Περιμένοντας πάντα να μπει μέσα. Το έκανα με όλα τα κορίτσια. Το κάνω και με τις κόρες μου. Πάντα και παντού. Μου δημιουργεί την (ψευδ)αίσθηση της προστασίας των κοριτσιών. Ότι έκανα το χρέος μου. Αυτό που δεν κάνει το Κράτος. Η υποκρισία των Αρχών ότι προστατεύουν τα κορίτσια, το παραμύθι ότι η Ελλάδα, η Αθήνα είναι ένα ασφαλές μέρος για να κυκλοφορούν οι γυναίκες δυστυχώς είχε «δράκο».

Αυτόν των Εξαρχείων.

Αυτόν που με την κυνικότητα του ξεμπρόστιασε ένα ολόκληρο σύστημα. Η φράση ««Και που με συλλάβατε; Όταν βγω από τη φυλακή, πάλι για γυναίκες θα ψάχνω», θα έπρεπε να κάνει όλους αυτούς που δήθεν νοιάζονται για την ασφάλεια των κοριτσιών εκεί έξω να ντρέπονται. Στην Ιαπωνία θα έκαναν χαρακίρι. Εδώ είναι απλά Πέμπτη. Ένας τύπος που συνελήφθη για απόπειρα βιασμού- που δεν εξελίχθηκε σε βιασμό από τύχη- δεν πέρασε καν από δίκη, βγήκε έξω και συνέχισε να επιτίθεται σε κορίτσια. Επτά τον αριθμό.

Κι αυτό από τύχη.

Θα μπορούσαν να είναι 17,27, 107… Γιατί αυτός ο τύπος ήξερε ότι και να τον συλλάβουν, πάλι θα βγει έξω. Γιατί έτσι είναι το σύστημα. Το σύστημα της υποκρισίας και των κροκοδείλιων δακρύων πάνω από τα θύματα… Ξέρεις κάτι; Δεν έχω λύση. Γιατί το σύστημα δεν ακούει. Γιατί οι Νόμοι γίνονται πια για την προστασία τύπων σαν αυτόν και όχι των θυμάτων. Κι όσο κι αν δεν θέλω να πιστέψω ότι κάθε κορίτσι που κυκλοφορεί μόνο εκεί έξω είναι υποψήφιο θύμα, δυστυχώς όσο δεν αλλάζει κάτι αυτό θα συμβαίνει…

Ας μην αλλάξουμε τουλάχιστον εμείς.

Οι κανονικοί… Αυτοί που ακόμα θεωρούμε χρέος μας να αφήνουμε τα κορίτσια έξω από την πόρτα τους. Γι’αυτή την (ψευδ)αίσθηση ασφάλειας.