Το «Στείλε μου μήνυμα όταν φτάσεις» νικήθηκε από ένα «πάμε κι όπου βγει»
Ανανεώθηκε:
«Παίρνω τηλέφωνο το παιδί μου και δεν απαντάει, μου είπε θα στείλει μήνυμα όταν φτάσει». Όλη η ουσία της ζωής στιβαγμένη σε ένα βαγόνι τρένου που έγινε παλιοσίδερα σε λίγα λεπτά.
«Οι περισσότερες σοροί είναι σε νεαρή ηλικία», είπε η ιατροδικαστής Ρουμπίνη Λεονταρή. «Οι πιο πολλοί επιβάτες ήταν φοιτητές», τονίζουν από το πρωί οι τίτλοι στα δελτία ειδήσεων για τους ανθρώπους που έκαναν το μοιραίο λάθος να ταξιδέψουν με την αμαξοστοιχία Inter City 62 από Αθήνα για Θεσσαλονίκη.
«Οι περισσότερες σοροί είναι σε νεαρή ηλικία. 7 πτώματα είναι απανθρακωμένα. Έχουμε και διαμελισμένα πτώματα», δήλωσε έξω από το Γενικό Νοσοκομείο της Λάρισας, η ιατροδικαστής Ρουμπίνη Λεονταρή προσθέτοντας στις λέξεις της τη φράση εθνική τραγωδία.
«Όλοι ήταν ανέμελοι, μερικοί να κοιμούνται. Ξαφνικά έγινε ένα μπαμ, πέφτει καμία βαλίτσα και μετά το τράνταγμα γινόταν όλο και χειρότερο. Στα 5 δευτερόλεπτα καταλαβαίνεις ότι έγινε κάτι πολύ-πολύ κακό».
«Ακούγαμε ανθρώπους να φωνάζουν καιγόμαστε, είναι συγκλονιστικό. Είμαι ακόμη σε κατάσταση σοκ».
«Νομίζω πως είμαι καλά, δεν είμαι σίγουρη. Βρισκόμουν στο τέταρτο βαγόνι, έπεσαν οι αποσκευές και γυρίσαμε ανάποδα. Τα υπόλοιπα βαγόνια διαλύθηκαν τελείως. Τα λόγια περισσεύουν, πίστευα ότι θα πεθάνω».
«Νιώσαμε να τραντάζεται όλο το βαγόνι, ερχόταν το τρένο καταπάνω μας. Ακόμη δεν νιώθω ζωντανός».
Αυτές ήταν μόνο μερικές από τις μαρτυρίες ανθρώπων που ήταν τυχεροί μέσα στην ατυχία τους. Που δεν βρέθηκαν στο εστιατόριο του μοιραίου τραίνουν, ούτε τους έλαχε εισιτήριο στα πρώτα βαγόνια.
«Οι περισσότεροι επιβάτες ήταν φοιτητές»
Έχεις υπάρξει φοιτητής; Ξέρεις σε πόση ώρα παίρνεις την απόφαση να μπεις σε ένα τρένο με τους φίλους σου για να ταξιδέψεις πριν τα μεσάνυχτα για τη Θεσσαλονίκη; Πέντε λεπτά. Βγάζεις εισιτήρια, πας στον σταθμό, στριμώχνεις τη βαλίτσα με πέντε ρούχα και παίρνεις τον δρόμο για πάνω.
Έχεις υπάρξει φοιτητής; Αν το θυμηθείς στέλνεις ένα μήνυμα και γράφεις:
«Μαμά μην στείλεις τάπερ με το κτελ, έφυγα με τρένο για Θεσσαλονίκη».
Κι έρχεται πάντα εκείνο το ρημάδι το μήνυμα που λέει το απλό:
«Στείλε μου μήνυμα όταν φτάσεις. Μην με ξεχάσεις. Ό,τι ώρα κι αν είναι θα το δω. Στείλε μου μήνυμα».
Δεν ξέρω πόση αγάπη, ανησυχία, χτυποκάρδι κρύβει αυτό το μήνυμα. Μάλλον, ξέρω. Μαθαίνω να ξέρω κάθε πρωί που αφήνω τα παιδιά μου στο σχολείο. Κάθε φορά που σκέφτομαι πως το 8 θα γίνει 18 και το πάμε για ποδήλατο θα γίνει πάμε βόλτα με το τρένο το τριήμερο.
Μαθαίνω. Μαθαίνω τι σημαίνει τύχη. Τύχη να παίρνεις το μήνυμα που λέει «Μαμά έφτασα. Μαμά μην ανησυχείς».
Μαθαίνω να εύχομαι να είναι πάντα το παιδί μου στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή.
Να μην φυσάει πολύς αέρα και καεί. Να μην βρέχει πολύ και πνιγεί. Να μην χιονίσει και αποκλειστεί.
Να μην αποφασίσει ένας μηχανοδηγός για εκείνο, να μην πει «Πάμε κι όπου βγει»
«Όταν ακούσαμε τον οδηγό να μιλάει με τον υπεύθυνο εισιτήριων και να λέει πάμε και όπου βγει, σίγουρα, είσαι προϊδεασμένος ότι κάτι δεν πάει καλά. Το άκουσα μέσω των ασυρμάτων, πάμε και όπου βγει. Αυτό ακριβώς, τίποτα άλλο. Μας καθυστέρησαν λόγω φόρτου κίνησης των σιδηροδρομικών γραμμών, είπαν ότι θα καθυστερήσουμε 15 λεπτά, γιατί είναι μονής οδού. Μάλλον έπρεπε να καθυστερήσουμε παραπάνω, δεν ήταν σωστά χρονοθετημένα τα πράγματα από τον ΟΣΕ», είπε αυτόπτης μάρτυρας για όσα είδε κι άκουσε.
Πάμε κι όπου βγει αλλά πώς θα βγει η ζωή της μάνας που περιμένει ένα μήνυμα από χτες το βράδυ...
Πηγή φωτό Intime
Bloggers
