This smells like goodbye: Τα αρώματα και οι νότες του αποχαιρετισμού

Σε ένα story διάβασα μια φράση (εδώ Χριστίνα, η Χρόνη) από την ταινία «The curious case of Benjamin Button» και παρ’ όλο που δεν γίνομαι νεότερη όσο περνά ο καιρός, είναι τόσο to the point: «I hope you live a life you are proud of and if you find that you’re not, I hope you have the strength to start all over again».

Fun fact: Αν και ιστορία του Benjamin Button είναι έργο του F. Scott Fitzgerald, η φράση είναι από την ταινία και όχι το βιβλίο, οπότε είναι quote του Eric Roth που έγραψε το σενάριο!

Βλέπεις, ζω το δικό μου «απ’ την αρχή». Μετά από είκοσι χρόνια στον χώρο της ομορφιάς, ήρθε η ώρα να κάνω το επόμενο βήμα. Όχι επειδή έπαψα να αγαπώ την ομορφιά - το αντίθετο. Την αγαπώ περισσότερο. Όμως έχω παρακολουθήσει το τοπίο να αλλάζει. Έχω δει τα άρθρα να υφίστανται άσκοπα scrolls, έχω δει ιστορίες να περιορίζονται σε δευτερόλεπτα και κάθε νόημα να ισοπεδώνεται από τα metrics. Συνειδητοποίησα λοιπόν ότι, ενώ πιστεύω στην ομορφιά, δεν μπορώ να συνεχίσω να αφηγούμαι την ιστορία της όπως θέλω.

Δεδομένου όμως ότι είμαι πολυλογού, λατρεύω τα τεράστια κείμενα και τα dramatic exits, αφήνω πίσω μου ένα αφιέρωμα στα αρώματα όπως παλιά! Βλέπεις, η εμμονή μου με τα αρώματα είναι παροιμιώδης και τυχαίνει κάθε αλλαγή στη ζωή μου, κάθε τέλος, κάθε αρχή, κάθε αποτυχία, αλλά και κάθε επιτυχία να είχε τη δική της μυρωδιά.

Γιατί; Μα τα έχουμε πει τόσες φορές (και θα τα ξαναπώ προφανώς). Το άρωμα είναι ότι πιο δυνατό, σχεδόν συνταρακτικό για τον εγκέφαλό μας.

Η όσφρηση και ο εγκέφαλος: Γιατί τα αρώματα μάς επηρεάζουν τόσο βαθιά;

Η όσφρηση είναι η μόνη αίσθηση που «παρακάμπτει» τον θάλαμο του εγκεφάλου, δηλαδή το φίλτρο της λογικής. Όταν μυρίζουμε κάτι, τα μόρια της οσμής ταξιδεύουν απευθείας στον ιππόκαμπο και στην αμυγδαλή, τις περιοχές του εγκεφάλου που σχετίζονται με το συναίσθημα και τη μνήμη.

Αυτός είναι ο λόγος που ένα άρωμα μπορεί να μας κάνει να κλάψουμε χωρίς προειδοποίηση, να θυμηθούμε κάποιον που δεν βλέπουμε πια, να νιώσουμε ξαφνικά γαλήνη, αναστάτωση ή ελπίδα, χωρίς να καταλαβαίνουμε το γιατί.

Τα αρώματα δεν μιλούν στη λογική. Μιλούν κατευθείαν στην ψυχή. Όπως αντιλαμβάνεσαι λοιπόν, αυτή η τωρινή μου κατάσταση είναι βουτηγμένη στο άρωμα και δεν θα μπορούσα παρά να το μοιραστώ μαζί σου. Πάμε να δούμε πώς μυρίζει το αντίο, η μετάβαση, η μελαγχολία, η δύναμη, η κάθαρση και η αναγέννηση. Μη βαριέσαι, τα λέω ωραία…

Το αντίο μυρίζει φραγκοστάφυλο και δέρμα

Το αντίο δεν είναι πάντα πόνος. Είναι και μια πράξη φροντίδας προς τον εαυτό μας. Είναι σημαντικό να ξέρεις πότε να φύγεις, όχι επειδή κάτι τελείωσε άσχημα, αλλά επειδή το τίμησες όσο άξιζε.

Το αντίο λοιπόν, μυρίζει γλυκόπικρο φραγκοστάφυλο, γλυκιά βενζόη θυμίζει λίγο νοσταλγία και απαλύνει κάθε έντονο συναίσθημα. Μυρίζει δέρμα και τα βρύα (oakmoss) που κουβαλούν τη μνήμη στο βάθος του δέρματος. Δεν είναι «εκκωφαντικές» νότες, αλλά αυτό που μένει όταν φύγεις.

Μαύρο φραγκοστάφυλο, όπως στο Byredo, Mixed Emotions. Μια πράσινη, σχεδόν στυφή νότα που ξεκινά με ηλεκτρισμό και τελειώνει με μελαγχολία.

Βενζόη, το ρητινώδες στοιχείο του Maison Margiela Replica, Whispers in the Library, δημιουργεί μια cozy αίσθηση νοσταλγίας.

Δέρμα, όπως στο Memo Paris, Irish Leather. Βελούδινο, βαθύ, αφήνει στο δέρμα την αίσθηση μιας απόφασης. Όχι σκληρό, αλλά αναπόφευκτο.

Oakmoss, όπως στο Dior, Gris. Η κλασική chypre βάση που υπογράφει ένα τέλος. Γήινη, νοτισμένη, παλαιωμένη. Μυρίζει σαν βρεγμένο ξύλο σε σκιερό μονοπάτι.

Η μετάβαση μυρίζει εσπεριδοειδή και βιολέτα

Η μετάβαση είναι το ενδιάμεσο. Δεν έχει θρίαμβο, δεν έχει πένθος, αλλά κίνηση.
Μυρίζει σαν φόβος και ενθουσιασμός ταυτόχρονα. Σαν το πρώτο φως μετά από μία ιδιαίτερη νύχτα.

Το lime λοιπόν, δίνει ώθηση. Οι αλδεΰδες καθαρίζουν τον αέρα. Η ίριδα και η βιολέτα σε κρατούν σε επαφή με την τρυφερότητα αυτού που αφήνεις. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στη δροσιά του lime και την πούδρα της ίριδας, μαθαίνεις να είσαι… άνετα άβολη.

Lime, όπως στο Tom Ford, Azure Lime. Σπιρτόζικο και λαμπερό, δίνει το εναρκτήριο λάκτισμα. Σαν φως που πέφτει στα μάτια σου απότομα.

Αλδεΰδες, όπως στο Le Labo, Aldehyde 44. Aφρώδεις, μεταλλικές, σχεδόν απόκοσμες. Φτιάχνουν έναν καθαρό, συναισθηματικό χώρο, σαν κενό που ετοιμάζεται να γεμίσει.

Ίριδα, όπως στο Prada, Infusion d’Iris. Μυρίζει σαν αβεβαιότητα, σαν σκέψη που δεν ολοκληρώνεται. Είναι η νότα που σβήνει, αλλά παραμένει αξέχαστη.

Η μελαγχολία μυρίζει καπνό και λιβάνι

Η μελαγχολία είναι μνήμη που δεν θέλεις να ξεχάσεις. Είναι τα πράγματα που άξιζαν. Οι άνθρωποι που σημάδεψαν. Είναι η στιγμή που κοιτάς πίσω, όχι για να μείνεις, αλλά για να καταλάβεις πόσο μακριά έχεις φτάσει.

Ο καπνός και το λιβάνι, επομένως, δεν φτιάχνουν ένα γλυκό άρωμα. Φτιάχνουν μια ατμόσφαιρα. Το λάβδανο της δίνει σώμα, την βαθαίνει, την κάνει σάρκα.

Καπνός, όπως στο Penhaligon’s, The Blazing Mr Sam. Γλυκόπικρος, vintage, με μια αίσθηση μοναξιάς. Ο καπνός εδώ δεν είναι εθιστικός. Είναι αναμνηστικός.

Λιβάνι, όπως στο Armani Privé, Bois d’ Encens, μια εκκλησιαστική, σχεδόν πνευματική νότα. Δεν μυρίζει θρησκεία. Μυρίζει καθαρές σιωπές, στιγμές περισυλλογής.

Λάβδανο όπως στο Acqua Di Parma, Oud & Spice Eau De Parfum. Η ρητινώδης σκιά του παρελθόντος. Μυρίζει σαν φθαρμένο ημερολόγιο.

Η δύναμη μυρίζει πατσουλί και τουμπερόζα

Η δύναμη δεν είναι κραυγή. Είναι σιωπή που δεν χρειάζεται εξηγήσεις.
Μυρίζει σαν το «ναι» που είπες στον εαυτό σου. Σαν το «όχι» που δεν φοβήθηκες να πεις στους άλλους.

Το πατσουλί είναι η ρίζα. Η τουμπερόζα είναι η τόλμη. Το υλάνγκ είναι η θηλυκότητα όπως την ορίζεις εσύ.

Πατσουλί, όπως στο Carolina Herrera, Confidential Nightfall Patchouli. Γινο, βαθύ, δίνει σώμα και ένταση. Όταν το πατσουλί λειτουργεί σωστά, δεν είναι «βρώμικο», κάνει εντύπωση.

Τουμπερόζα, όπως στο Kilian, Good Girl Gone Bad. Μεθυστική, λουλουδάτη, σχεδόν υπνωτική. Ένα λουλούδι που λέει «είμαι εδώ» χωρίς να φωνάζει. Σου κλείνει το μάτι με αυτοπεποίθηση.

Υλάνγκ-υλάνγκ, όπως στο Gucci A Chant for the Nymph. Εξωτικό, πλούσιο, «βουτυράτο» και «ηλιόλουστο». Δεν είναι για όλους. Είναι για εκείνες που θέλουν να αφήσουν αποτύπωμα.

Η κάθαρση μυρίζει μόσχο, σανδαλόξυλο και βανίλια

Η κάθαρση δεν είναι φαντασμαγορική. Είναι ήρεμη. Είναι η νύχτα που κοιμάσαι ήσυχη μετά από καιρό.

Και κάπως έτσι, ο μόσχος σε επιστρέφει στο σώμα σου. Το σανδαλόξυλο σε γειώνει. Η βανίλια σου λέει «σε συγχωρώ» και τα υπόλοιπα λόγια περιττεύουν χωρίς να είναι περιττά.

Μόσχος, όπως στο θρυλικό The Body Shop, White Musk. Καθαρός, «στρογγυλός». Μυρίζει σαν τον εαυτό σου όταν σταματήσεις να παριστάνεις κάτι άλλο.

Σανδαλόξυλο, όπως στο YSL Le Vestiaire des Parfums, Caban. Κρεμώδες, με γλυκό ξύλο και μπαχαρικά. Δεν λέει τίποτα από μόνο του. Αλλά σε αγκαλιάζει.

Βανίλια, όπως στο Guerlain, Shalimar. Κλασική, πυκνή, γλυκιά αλλά και σκοτεινή. Φέρνει την κάθαρση.

Η αναγέννηση μυρίζει λεβάντα και βετιβέρ

Η αναγέννηση δεν είναι φαντασμαγορική. Είναι καθημερινή, ταπεινή, επίμονη.
Είναι το βλέμμα σου στον καθρέφτη την πρώτη μέρα που έκανες το μεγάλο βήμα.

Η λεβάντα λοιπόν, έρχεται για να σε ησυχάσε, η παιώνια για να σε μαλακώσει. Και το βετιβέρ για να σε κάνει πιο δυνατή ψιθυρίζοντάς σου «you’ve got this».

Λεβάντα, όπως στο Heretic, Flower Porn. Αληθινή, ακατέργαστη, όχι φαρμακευτική. Φέρνει καθαρότητα. Δεν καλύπτει. Ξεγυμνώνει.

Παιώνια, όπως στο Chloé, Eau de Parfum. Δροσερή, ροζ, σχεδόν ακουμπάει τη φρεσκάδα. Είναι το πρώτο ανοιξιάτικο λουλούδι που ανοίγει μετά από βροχή.

Βετιβέρ, όπως στο Estée Lauder, Blushing Sands. Ξηρό, ισορροπημένο, κρατά το άρωμα στη γη ενώ εσύ πας αλλού. Η ρίζα στην οποία χτίζεις τα επόμενα βήματά σου.

Επέλεξα κάθε μία από τις νότες και κάθε ένα από τα αρώματα που ανακάλυψες πιο πάνω μετά από πολλές, πολλές μέρες σκέψης. Τις λατρεύω όλες και τα έχω φορέσει όλα κάποια σημαντική στιγμή στη ζωή μου. Όσο για το ποιο θα αρχίσω να φοράω από αύριο για να μου θυμίζει αυτό το επόμενο βήμα… Είναι το Prada Olfactories, Cargo de Nuit.

Ένα άρωμα που δημιουργήθηκε με έμπνευση από το μυστήριο ενός βραδινού ταξιδιού στον Ωκεανό. «Ανοίγει» με musk και αλδεΰδες που δίνουν τη θέση τους σε ξύλο και ορυκτά. Μυρίζει σαν τη θάλασσα που θα απολαύσω άμεσα, αλλά και τα βράδια με φρεσκοπλυμένες κουβέρτες που θα έρθουν αργότερα.