Τι είναι εδώ; Εδώ είναι οι λόγοι που η Άννα Παναγιωτοπούλου θα είναι η πιο cool 50άρα της TV, ever
Αν η μόδα είναι μια μορφή επανάστασης, τότε η Μαρκάτου υπήρξε η Κούβα της ελληνικής τηλεόρασης. Η Χριστίνα Μαρκάτου φορούσε ρούχα για να διεκδικήσει τον χρόνο της πίσω. Την ηλικία της, το δικαίωμα στον έρωτα, την ελευθερία να πέφτει στην αγκαλιά ενός άντρα χωρίς να πέφτει στην εκτίμηση της κοινωνίας. Ήταν το πρώτο cougar χωρίς hashtags. Η επιτομή του «φοράω αυτό που με κάνει να αισθάνομαι αθώα και ένοχη ταυτόχρονα» γεννήθηκε, στην πραγματικότητα, σαν σήμερα πριν από 80 χρόνια.
Ήταν μια εποχή χωρίς Instagram, χωρίς φίλτρα, χωρίς #ootd, και όμως: μια κυρία με μαύρα γυαλιά, τουίντ ταγέρ και εσάρπα απόδρασης εισέβαλε στις ζωές μας σαν τυφώνας συναισθημάτων και στυλ. Η Άννα Παναγιωτοπούλου, στον ρόλο της Χριστίνας Μαρκάτου στο Dolce Vita, πριν από 30 χρόνια, θα έντυνε μια εποχή ολόκληρη με τολμηρή ειλικρίνεια, με ένα φλερτ που ακροβατούσε ανάμεσα στο σκάνδαλο και στο «να σας πω και κάτι; καλά έκανε».
Αν η μόδα είναι μια μορφή επανάστασης, τότε η Μαρκάτου υπήρξε η Κούβα της ελληνικής τηλεόρασης. Η φράση «τι είναι εδώ;» ήταν meme πριν υπάρξει το meme. Ήταν η ερώτηση κάθε γυναίκας που τόλμησε να ξαναμπεί σε ξενοδοχείο αγκαζέ με τον εαυτό της. Γιατί το στιλ της Παναγιωτοπούλου δεν ήταν ντύσιμο. Ήταν στάση. Ήταν τόλμη. Ήταν η επιτομή του «φοράω αυτό που με κάνει να αισθάνομαι αθώα και ένοχη ταυτόχρονα».
Ένα μαύρο παλτό με ανασηκωμένο γιακά, ένα έντονο κραγιόν, μια ματιά που ήξερε πότε να πει «σε θέλω» και πότε να πει «πρόσεξε γιατί δεν αστειεύομαι». Κι όλα αυτά όχι στα 25, αλλά στα 50+. Όταν η κοινωνία σε στέλνει στο πίσω κάθισμα, εκείνη διάλεξε θέση οδηγού. Και δεν πήγε σιγά.
Η Χριστίνα Μαρκάτου φορούσε ρούχα για να διεκδικήσει τον χρόνο της πίσω. Την ηλικία της, το δικαίωμα στον έρωτα, την ελευθερία να πέφτει στην αγκαλιά ενός άντρα χωρίς να πέφτει στην εκτίμηση της κοινωνίας. Ήταν το πρώτο cougar χωρίς hashtags. Ήταν η Audrey Hepburn με σασπένς. Η Jackie O με δραματική ένταση. Ήταν η στιλιστική εκδίκηση της γυναίκας που βαρέθηκε να περιμένει να πεθάνει για να τη σεβαστούν.
Όσο για τα ρούχα; Τα ρούχα της μιλούσαν πριν μιλήσει εκείνη. Και ξέρεις κάτι; Κανείς δεν μπορεί να σου πει όχι, όταν έχεις ντυθεί σαν να το έχεις προβλέψει.
Επέλεγε σακάκια που δήλωναν εξουσία, πουκαμίσες που άφηναν ένα κουμπί επίτηδες ανοιχτό. Μαύρες ψηλοτάκουνες γόβες, μαλλιά πάντα χτενισμένα σε αυστηρό μακρύ καρέ, τσάντες που κουβαλούσαν πιο πολλά από κλειδιά και κραγιόν -κουβαλούσαν μυστικά, πάθη και το καρμπόν της επόμενης απόδρασης. Ήταν το στυλ που δεν έμοιαζε με κανένα. Όχι γιατί ήταν εκκεντρικό, αλλά γιατί ήταν αυθεντικό. Ήταν η Χριστίνα. Και αυτή η Χριστίνα δεν ήθελε να γίνει αρεστή. Ήθελε να είναι αληθινή. Και ήταν.
Το στιλ της δεν ήταν αντιγραφή. Το στιλ της Μαρκάτου κατά κόσμον Άννας Παναγιωτοπούλου εφηύρε κάτι που σήμερα προσπαθούμε με apps, τεχνητή νοημοσύνη και στιλίστες να ξαναβρούμε: την αισθητική. Την αύρα. Τη στιλιστική ακεραιότητα μιας γυναίκας που αν σου πει «φεύγω» δεν χρειάζεται να εξηγήσει γιατί.
Και φυσικά, ο νεότερος άντρας. Το Dolce Vita ήταν πολλά πράγματα. Ήταν κωμωδία, ήταν σαπουνόπερα, ήταν ηθογραφία. Αλλά πάνω απ’ όλα, ήταν η απενοχοποίηση. Μια γυναίκα πενήντα και κάτι ερωτεύεται τον Αντώνη, τον αρραβωνιαστικό της κόρης της. Και τι γίνεται; Τον διεκδικεί. Τον ζει. Τον αγαπά. Τον χάνει. Αλλά ποτέ δεν ντρέπεται. Ποτέ δεν κρύβεται. Ποτέ δεν ξεπουλά την ηλικία της για να νιώσει νεότερη.
Αντίθετα, την φορά σαν τίτλο τιμής. Κι αυτό, φίλη μου, είναι στυλ. Το να μην απολογείσαι για την ηλικία σου, αλλά να τη χρησιμοποιείς σαν στίχο. Και αν η ζωή είναι τραγούδι, η Μαρκάτου το είπε σε τζαζ διασκευή.
Το ντύσιμό της έμοιαζε με εκείνη: κλασικό με μια ρωγμή. Ένα κόσμημα λίγο πιο μεγάλο, ένα γιακάς λίγο πιο τονισμένος. Ήταν όλα ένα prelude σε κάτι πιο βαθύ: η σιγουριά μιας γυναίκας που έχει ζήσει αρκετά για να μη φοβάται.
Και αυτό το στιλ, δεν το ξεχνάς. Δεν το ξεπερνάς. Δεν το ξεπερνούν ούτε οι 20άρες influencers όσα φίλτρα και δανεικές ιδέες κι αν σκαρφιστούν. Γιατί η Μαρκάτου δεν χρειαζόταν τίποτα απ’ αυτά. Είχε την αύρα. Και αν δεν ξέρεις τι είναι αύρα, πήγαινε δες το Dolce Vita.
Γιατί η γυναίκα αυτή, στην πέμπτη δεκαετία της ζωής της, έκανε τη μισή Ελλάδα να τη θαυμάζει και την άλλη μισή να τη ζηλεύει. Και έκανε όλες τις γυναίκες άνω των 50 να πουν: «μπορώ κι εγώ». Αυτό δεν είναι στιλ. Αυτό είναι πολιτική πράξη με παγιέτες.
Σήμερα, που οι 50άρες προτείνονται για τριτοδευτέρους ρόλους ή διαφημίζουν κρέμες ανανέωσης, η Άννα Παναγιωτοπούλου είναι η εκδίκηση ότι η ηλικία δεν είναι κουσούρι. Είναι εργαλείο. Κι αν το κρατάς σωστά, μπορείς να σκάψεις θεμέλια.
Γιατί το «τι είναι εδώ;» είναι η ερώτηση που μένει κάθε φορά που κάποιος τόλμησε να μπει σε χώρο όπου δεν του το επιτρέψανε -κι εκείνος μπήκε με στιλ. Η Μαρκάτου δεν ήταν μόδα. Ήταν statement. Ήταν γυναίκα. Ήταν η πιο στιλάτη 50άρα της TV, ever.
Και επειδή η μόδα αλλάζει, το ύφος όμως μένει, να μια συμβουλή: την επόμενη φορά που θα δεις μια γυναίκα να φοράει κάτι «πολύ» για την ηλικία της, δες το αλλιώς. Ίσως, μόλις να έκανες scroll στη δική σου Χριστίνα Μαρκάτου.
P.S. Αν υπάρχει κάτι που μας έμαθε η Άννα Παναγιωτοπούλου, είναι πως το στιλ δεν είναι ηλικία. Είναι στάση. Είναι επιλογή. Είναι το βλέμμα εκείνο που όταν σου λέει «φεύγω», ξέρεις ότι δεν θα την ξεχάσεις ποτέ.
P.S.2 Και τελικά, τι είναι εδώ; Εδώ είναι η μνήμη μιας γυναίκας που φόρεσε τη ζωή σαν πιο κομψό ρούχο της.
Bloggers
