Olivia Hussey: Το κορίτσι από το διαμάντι του Zeffirelli γεννήθηκε Πάσχα και πέθανε Χριστούγεννα
«Πιστεύω πραγματικά ότι όλοι είμαστε κομμάτι του Θεού». Ήταν το κορίτσι με τα μεγάλα μάτια που δεν φοβήθηκε ποτέ να πονέσει ή να τρομάξει -και στις δύο όψεις της οθόνης.
«Πιστεύω πραγματικά ότι όλοι είμαστε κομμάτι του Θεού», είχε πει κάποτε σε συνέντευξή της η Olivia Hussey που γεννήθηκε τις μέρες που γιορτάζουμε το Πάσχα και πέθανε κατά την περίοδο των Χριστουγέννων. Γεννημένη στις 17 Απριλίου του 1951, η γυναίκα με τη μορφή με την οποία την ταυτίσαμε τη μητέρα του Χριστού, έφυγε από τη ζωή στις 27 Δεκεμβρίου του 2024. Ήταν 73 ετών.
Το κορίτσι με το αγγελικό πρόσωπο, ήταν μόλις 26 ετών όταν ενσάρκωσε την Παναγία στη μνημειώδη ταινία 6 ωρών «Ιησούς από τη Ναζαρέτ» (1977) του Franco Zeffirelli -μιας εμβληματικής ταινίας που συνεχίζει να προβάλλεται επί 48 χρόνια κάθε Πάσχα, καθιερώνοντας την Hussey ως το προσωποποιημένο σύμβολο της αγνότητας και της πνευματικότητας.
Εννέα χρόνια νωρίτερα, στα 15 της, ο ίδιος σκηνοθέτης την είχε οδηγήσει στην Ιουλιέτα του Σαίξπηρ. Μια ερμηνεία τόσο σπαρακτικά εύθραυστη που συγκλόνισε μια ολόκληρη κινηματογραφική εποχή. Ο ρομαντισμός απέκτησε ξανά φωνή και μορφή. Το πρόσωπό της έγινε συνώνυμο του ιδανικού έρωτα και εκείνη κέρδισε Χρυσή Σφαίρα και το ιταλικό David di Donatello, βραβεία που δεν την απάλλαξαν όμως ποτέ από την αθωότητα -ούτε και από τον πόνο που την ακολουθούσε αθόρυβα.
Στην ίδια ταινία, η Hussey και ο συμπρωταγωνιστής της Leonard Whiting, ήταν ανήλικοι, εκείνη 15, εκείνος 16. Χρόνια μετά, το 2023, κατέθεσαν μήνυση κατά του στούντιο για παιδική κακοποίηση, εξαιτίας μιας γυμνής σκηνής που δεν είχαν πλήρη επίγνωση ότι θα χρησιμοποιηθεί. Μια υπόθεση που, όσο κι αν απορρίφθηκε από το δικαστήριο, ανέσυρε στο φως ένα άλλο πορτρέτο της Olivia: το κορίτσι που μάθαινε να παλεύει για τη δική της αλήθεια. Έστω και πενήντα χρόνια αργότερα.
Από τα 13 της ξεκίνησε στο θέατρο, και ήδη στα 17 της ήταν σταρ, χωρίς ποτέ να γίνει προϊόν. Μετά το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» χάθηκε για λίγο, βυθισμένη σε κρίσεις αγοραφοβίας και σε μια ανάγκη να προφυλάξει τον εσωτερικό της κόσμο από τις γύρω παρεμβολές. Γύρισε με τον δικό της τρόπο με ρόλους στο σινεμά του τρόμου όπως στο «Black Christmas» (1974), στον Κρίστικο «Θάνατο στον Νείλο» (1978), αλλά και σε cult παραγωγές των ‘80s, ανάμεσά τους το ιαπωνικό «Virus» και το αυστραλιανό «Turkey Shoot». Ήταν το κορίτσι με τα μεγάλα μάτια που δεν φοβήθηκε ποτέ να πονέσει ή να τρομάξει –και στις δύο όψεις της οθόνης.
Η προσωπική της ζωή υπήρξε εξίσου έντονη.
Παντρεύτηκε τον Dean Paul Martin, γιο του Dean Martin, και απέκτησαν έναν γιο, πριν εκείνος σκοτωθεί σε αεροπορικό δυστύχημα. Έπειτα τον Ιάπωνα μουσικό Akira Fuse, με τον οποίο απέκτησε άλλον έναν γιο και στη συνέχεια τον David Glen Eisley, με τον οποίο απέκτησε την κόρη της, την ηθοποιό India Eisley.
Το 2008, διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού και προχώρησε σε διπλή μαστεκτομή. Το 2017 ο καρκίνος επέστρεψε επιθετικός, εγκαθιδρύοντας έναν μεταστατικό όγκο ανάμεσα στην καρδιά και στα πνευμόνια. Εκεί που ήταν πάντα η πίστη της. Εκεί που ήταν πάντα και η φωνή της. Πολέμησε για επτά χρόνια και έφυγε ήσυχα, στο σπίτι της, στις 27 Δεκεμβρίου 2024.
Θα ήταν άδικο να πούμε πως ήταν απλώς μια όμορφη γυναίκα με φιγούρα αγγέλου.
Με βεβαιότητα θα πούμε ότι η Olivia Hussey συμβόλιζε τη χαμένη αθωότητα που αναβίωνε πεισματικά σε κάθε της ρόλο. Μια φιγούρα ανάμεσα στην Ιουλιέτα και την Παναγία. Ανάμεσα στην αγάπη και τη σιωπή. Ανάμεσα στον πόνο και την πίστη. Με ένα σώμα που πλήρωσε το τίμημα της ομορφιάς, και με μια ψυχή που αρνήθηκε να το αφήσει χωρίς νόημα.
Από το Λονδίνο της παιδικής της ηλικίας, στο Μπουένος Άιρες της γέννησης, από τη Ρώμη της Ιουλιέτας ως τη Γαλιλαία της Παναγίας, και από το Λος Άντζελες των τελευταίων χρόνων της, η Olivia υπήρξε παντού. Αλλά κυρίως υπήρξε στον μύθο. Εκεί όπου δεν χρειάζονται ημερομηνίες γέννησης και θανάτου για να αποδείξουν την αθανασία. Εκεί όπου μια φράση αρκεί: «Πιστεύω πως όλοι είμαστε κομμάτι του Θεού».
4 ακόμα iconic δηλώσεις της
«Να έχετε την αυτοπεποίθηση να είστε ο εαυτός σας»
«Θα ήθελα πολύ, κάποια μέρα, να περάσω περισσότερο χρόνο στη Βρετανία. Στην καρδιά μου, εξακολουθώ να νιώθω Αγγλίδα, και όταν σκέφτομαι την πατρίδα μου, σκέφτομαι την Αγγλία»
«Οι καλλιτέχνες είναι οι πιο ευάλωτοι άνθρωποι στον κόσμο. Αν δεν έχεις ζήσει μέσα σε εκείνη τη γυάλα με τα χρυσόψαρα, δεν μπορείς να κρίνεις—εκτός αν έχεις φορέσει αυτά τα παπούτσια»
«Όταν ήμουν μικρή, περπατούσα γύρω με μια πετσέτα στο κεφάλι, προσποιούμενη πως ήμουν καλόγρια. Και τότε, μια μέρα, η μητέρα μου μου είπε: "Γιατί απλώς δεν γίνεσαι ηθοποιός; Έτσι θα μπορείς να προσποιείσαι ό,τι θες, ακόμα και καλόγρια"»
Bloggers
