Για εκείνο το «μπαμπά τα κατάφερα» ο Νίκος Πλακιάς παρέλαβε το πτυχίο της Θώμης. Εμείς αποτύχαμε
Το πτυχίο που έπρεπε να παραλάβει ένα ζωντανό κορίτσι και που μετετράπη σε βεβαίωση ενός εγκλήματος που ψάχνει ακόμη ενόχους. «Κανένας γονιός δεν πρέπει να παραλαμβάνει το πτυχίο του παιδιού του. Το τελείωσες το πανεπιστήμιο, αλλά με λάθος τρόπο».
Κανένας πατέρας δεν θα έπρεπε να στέκεται στο βήμα ενός πανεπιστημίου, όχι για να καμαρώσει το παιδί του, αλλά για να παραλάβει το πτυχίο του νεκρού παιδιού του. Ο Νίκος Πλακιάς, κρατώντας στα χέρια του το πτυχίο της -για πάντα 19 ετών- Θώμης, παρέλαβε όμως μαζί και το απόλυτο στίγμα μιας κοινωνίας που ξέρει να τιμά τους νεκρούς μόνο αφού τους σκοτώσει.
Η Θώμη ήταν 19 ετών. Η Χρύσα, η δίδυμή αδερφή της, επίσης. Η Αναστασία, η ξαδέρφη τους, το ίδιο. Ήταν κορίτσια που γυρνούσαν στη Θεσσαλονίκη μετά από ένα σαββατοκύριακο στο σπίτι τους, στο Καστράκι Καλαμπάκας. Ήταν φοιτήτριες, γεμάτες όνειρα, γεμάτες μέλλον. Ήταν παιδιά που εμπιστεύτηκαν ένα κράτος, έναν σιδηρόδρομο, ένα σύστημα -και το πλήρωσαν με το αίμα τους.
Και τώρα εμείς. Εμείς οι υπόλοιποι. Οι ζωντανοί. Τι να κάνουμε; Να πούμε «λυπάμαι»; Να βάλουμε μαύρα προφίλ και λουλούδια στα social media κάθε 28 Φεβρουαρίου; Να υποκλιθούμε σιωπηλά στον συμβολισμό ενός πτυχίου που παραδίδεται στη σκιά του θανάτου;
«Δυστυχώς, είμαστε στη θέση που δεν πρέπει να είναι κανένας γονιός. Κανένας γονιός δεν πρέπει να παραλαμβάνει πτυχία παιδιού του. Πόσω μάλλον εμείς που χάσαμε τη Θώμη μας με τόσο άδικο τρόπο. Η αλήθεια είναι ότι σκέφτηκα αν θα παραβρεθώ ή όχι. Μετά αναλογίστηκα τις αγωνίες της Θώμης που μου έλεγε πάντα "μπαμπά, θα το τελειώσω το πανεπιστήμιο". Σήμερα το τελείωσες το πανεπιστήμιο αλλά με λάθος τρόπο», είπε ο πατέρας Νίκος Πλακιάς την Τετάρτη 14 Μαΐου στους δημοσιογράφους.
«Η Θώμη και η Χρυσή γιατί ήταν ένα αυτά τα δύο παιδιά, ήταν παιδιά με όνειρα, με στόχους, καλοπροαίρετα. Αγωνιούσαν αν θα πετύχουν στις σχολές που διάλεξαν, να αποφέρουν αυτό που θέλανε. Το όνειρό της να πάρει το πτυχίο και να πει "τα κατάφερα μπαμπά". Είχε πει στην αδελφή της ότι "δεν θα σε αφήσω ποτέ" και δεν την άφησε», είπε η μητέρα Σοφία Πλακιά.
Η Μαρία Καρυστιανού στέλνει ξανά σαφές μήνυμα σε όλη τη χώρα: «Ήρθε η στιγμή να αλλάξουν τα πάντα»
Όχι. Δεν φτάνει. Δεν αγγίζει καν το χρέος μας.
Η εικόνα του πατέρα, να λέει «Κανένας γονιός δεν πρέπει να παραλαμβάνει το πτυχίο του παιδιού του. Το τελείωσες το πανεπιστήμιο, αλλά με λάθος τρόπο» είναι ο καθρέφτης μιας αποτυχίας διαχρονικής, κρατικής, ηθικής, πολιτισμικής. Γιατί το έγκλημα στα Τέμπη δεν ήταν ατύχημα. Ήταν αποτέλεσμα αμέλειας, παραμέλησης, συγκάλυψης, συνενοχής.
Κι όσο δεν το ονοματίζουμε έτσι, όσο δεν δείχνουμε τους μηχανισμούς που το εξέθρεψαν, τόσο το επαναλαμβάνουμε.
Ποιοι είμαστε εμείς που αποτύχαμε; Είμαστε όλοι. Είμαστε η κοινωνία που ανέχεται την απραξία, που δεν λογοδοτεί, που συνηθίζει στον θάνατο, που δίνει συγχωροχάρτια με την πρώτη συγκίνηση. Είμαστε οι πολίτες που ξεχνούν. Οι θεσμοί που βολεύονται. Τα ΜΜΕ που σιωπούν ή αποστειρώνουν το αίμα. Οι πολιτικοί που χαμογελούν στις κάμερες με φόντο κηδείες.
Συγκλονίζει ο Νίκος Πλακιάς: «Θέλω να αγκαλιάσω το κορίτσι και να του πω ότι πλέον είναι η κόρη μου»
Η σιωπή δεν είναι σεβασμός. Είναι συνενοχή.
Είμαστε οι γενιές που εκπαιδευτήκαμε να πενθούμε τηλεοπτικά, να εξαγνιζόμαστε με hashtags, να ξεπλένουμε ευθύνες με επετειακές δηλώσεις. Κάθε χρόνο, όλο και πιο αμήχανα, όλο και πιο στείρα, μαθαίνουμε να ζούμε με το αδιανόητο. Αλλά το αίμα δεν εξατμίζεται από τις ράγες. Το αίμα πότισε και γράφει. Και το γράμμα του λέει «ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ». Γιατί δεν είναι η λήθη που σκοτώνει δεύτερη φορά –είναι το δεν μπορώ να πάρω ανάσα από την απουσία της Δικαιοσύνης.
Και κάπως έτσι, το πτυχίο της Θώμης δεν είναι τιμή αλλά τεκμήριο. Είναι το έγγραφο μιας κραυγής που δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί. Είναι η βεβαίωση ενός εγκλήματος που ψάχνει ακόμη ενόχους. Κι αν δεν είσαι έτοιμος να σταθείς δίπλα στον Νίκο Πλακιά για να απαιτήσεις αλήθεια, κάθαρση, Δικαίωση, τότε ας τον αφήσουμε τουλάχιστον να θρηνήσει χωρίς «συλλυπητήρια». Γιατί το λιγότερο που του οφείλουμε είναι ν’ αγωνιστούμε όλοι για να μην παραλάβει κανένας άλλος πατέρας πτυχίο θανάτου.
Η συγκινητική ανάρτηση του πατέρα μία μέρα μετά την απονομή του πτυχίου
«Είχε άγχος αν τελειώσει την σχολή και περίμενε πότε θα έρθει η ώρα να μου φέρει το πτυχίο γιατί της έλεγα το αντίθετο. Μου το έφερε Αναστασία μου».
Bloggers
