Βραβείο Μελίνα Μερκούρη στην Μαίρη Μηνά: Το νόημα του να αναγνωρίζεσαι χωρίς να κάνεις «θόρυβο»
Το Βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» απονεμήθηκε σε μια ηθοποιό που έχει το θάρρος να μην υποδύεται τίποτα έξω από τη σκηνή. Και το κερδίζει χωρίς να το επιδιώκει, χωρίς να το «πουλάει», χωρίς να το πλασάρει. «Πρέπει να σπάσουμε τον φασισμό της τελειότητας», έχει πει στο παρελθόν. Η σχέση της με τον επίσης ταλαντούχο ηθοποιό Μιχάλη Σαράντη, με τον οποίο έχουν αποκτήσει μια κόρη, αποτελεί έναν κρίκο μιας γενιάς που δείχνει πως η υποκριτική μπορεί να κουβαλά ακόμα πολύ βάθος και παιδεία.
«Το να αναγνωρίζεται κανείς μέσα απ’ τη δουλειά του είναι φυσικά μια επιβράβευση αλλά όχι αυτοσκοπός». Με αυτά τα λόγια, η Μαίρη Μηνά είχε θέσει κάποτε το πλαίσιο της σχέσης της με τη δουλειά της. Κι όμως, τη Δευτέρα 19 Μαΐου, η καλλιτεχνική της πορεία επιβραβεύτηκε με έναν τρόπο που, αν και δεν υπήρξε ποτέ αυτοσκοπός, ήρθε να αναγνωρίσει τη συνέπεια, τη σιωπηλή πυγμή και το υποκριτικό της εκτόπισμα: η ίδια απέσπασε το φετινό Βραβείο «Μελίνα Μερκούρη», στην τελετή που πραγματοποιήθηκε στα καθιερωμένα Βραβεία Μερκούρη - Χορν.
Η ταλαντούχα ηθοποιός Μαίρη Μηνά είναι η νέα Πρωθιέρεια της τελετής αφής της Ολυμπιακής Φλόγας
«Επειδή τα Βραβεία Μελίνα Μερκούρη είναι μια υπόθεση γυναικεία, θα ήθελα να αφιερώσω αυτό το βραβείο σε δύο γυναίκες που έχουν έναν μαγικό τρόπο να διαστέλλουν τον χρόνο: στη μητέρα μου και στην κόρη μου», είπε κατά την ευχαριστήρια ομιλία της η ταλαντούχα ηθοποιός.
NDP photo agencyΝικητής του Βραβείου Χορν αναδείχθηκε ο Γιάννης Τσουμαράκης, σε μια βραδιά που ανέδειξε το ήθος και την ποιότητα δύο νέων ηθοποιών που, αντί να φωνάζουν, επιλέγουν να μιλούν με το έργο τους.
Ανάμεσα στους υποψηφίους –τον Νίκο Μήλια, τον Μπάμπη Αλεφάντη, τον Πλάτωνα Γιώργο Περλέρο, τον Βασίλη Ντάρμα, τον Γιλμάζ Χουσμέν και τον Γιάννη Τσουμαράκη– ξεχώρισε ο τελευταίος για την ερμηνεία του στην παράσταση Κασέτα της Λούλας Αναγνωστάκη, σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη, που παρουσιάστηκε στο Θέατρο Σταθμός.
Πηγή: NDP photo agency
Ο Γιάννης Τσουμαράκης, παραλαμβάνοντας τον ιστορικό χρυσό σταυρό του Δημήτρη Χορν από τον περσινό νικητή Δημήτρη Καπουράνη, συγκίνησε το κοινό με την ευγνωμοσύνη και τη σεμνότητά του.
Πηγή: NDP photo agencyΗ βράβευση της Μηνά έχει ένα επιπλέον βάρος, όχι μόνο γιατί το γυναικείο μας βλέμμα στέκεται πάντα στις γυναίκες που δρουν με σοβαρότητα και σθένος σε ένα καλλιτεχνικό τοπίο συχνά θολό, αλλά και γιατί η συγκεκριμένη ηθοποιός έχει επιλέξει συνειδητά να μην επιλέγεται από τον φακό της δημοσιότητας. Κι όμως, μετρά συμμετοχές σε παραστάσεις, τηλεοπτικές και κινηματογραφικές δουλειές, με έναν σταθερό ρυθμό που δεν εντυπωσιάζει επιφανειακά αλλά αφήνει στίγμα.
Ποζάροντας με τις υποψήφιες Ελίζα Σκολίδη, Αναστασία Ραφαέλα Κονίδη και Νατάσα Εξηνταβελώνη.
Η νίκη της Μηνά έρχεται με πολυεπίπεδη ερμηνεία της στην παράσταση Ο Άσχημος του Marius Von Mayenburg, σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή, που ανέβηκε στο Νέο Θέατρο Βασιλάκου.
Πηγή: NDP photo agency
Παραλαμβάνοντας τη χρυσή καρφίτσα της αείμνηστης Μελίνας από την περσινή νικήτρια Ελίνα Ρίζου.
Πηγή: NDP photo agencyΤο 2020, είχε υπάρξει ξανά υποψήφια για το ίδιο βραβείο. Πέντε χρόνια μετά, η επιτροπή της το απονέμει, επικυρώνοντας έτσι μια αθόρυβη αλλά γεμάτη δυναμισμό πορεία. Και δεν είναι τυχαίο πως το 2024 υπήρξε Πρωθιέρεια της Ολυμπιακής Φλόγας, προσθέτοντας στο βιογραφικό της μια σπάνια, συμβολική στιγμή στη βαρύτητα της καλλιτεχνικής της ύπαρξης.
«Πρέπει να σπάσουμε τον φασισμό της τελειότητας»
Η Μαίρη Μηνά γεννήθηκε στα Τρίκαλα και αποφοίτησε το 2016 από τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, ενώ έχει ολοκληρώσει και σπουδές στο Τμήμα Κοινωνικής Εργασίας του πρώην ΤΕΙ Κρήτης. Η κοινωνική της ευαισθησία αποτυπώθηκε από νωρίς στη δουλειά της στο θέατρο ατόμων με ειδικές ανάγκες στη Σουηδία και στο κέντρο απεξάρτησης στη Βιέννη. Αυτή η πλευρά της δεν αποτελεί απλώς ένα διακοσμητικό βιογραφικό στοιχείο, αλλά μια πυξίδα που καθορίζει και την προσέγγισή της στην τέχνη.
Η ίδια έχει πει στο Athinorama: «Το θέατρο προέκυψε ως μια επιπλέον εκπαίδευση, μιας και ήθελα να ασχοληθώ με την δραματοθεραπεία. Τελικά με κέρδισε. Με κέρδισε αυτή η δυνατότητα για άμεση εμπλοκή που σου προσφέρει το θέατρο». Αυτός ο λόγος -πιο υπαρξιακός παρά επαγγελματικός- μαρτυρά και τη φιλοσοφία της: η τέχνη δεν είναι τρόπος να φανείς, αλλά τρόπος να συναντηθείς.
Η καλλιτεχνική της πορεία περιλαμβάνει σπουδαίες θεατρικές στιγμές, από το «Με λένε Έμμα» (2018), μέχρι τα «Βατράχια» (2023), με ενδιάμεσους σταθμούς όπως η «Ορέστεια» και το «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι». Στην τηλεόραση συμμετείχε σε παραγωγές όπως το «Έτερος Εγώ: Κάθαρσις» και η «Αγγελική». Ποτέ δεν επέλεξε τον εύκολο δρόμο της αναγνωρισιμότητας μέσω lifestyle παρουσιών.
Η αναγνωρισιμότητά της είναι συνδεδεμένη με την ποιότητα.
Η προσωπική της ζωή παραμένει διακριτική, μα όχι αποσιωπημένη. Η σχέση της με τον επίσης ταλαντούχο ηθοποιό Μιχάλη Σαράντη, με τον οποίο έχουν αποκτήσει μια κόρη, αποτελεί έναν κρίκο μιας γενιάς που δείχνει πως η υποκριτική μπορεί να κουβαλά ακόμα πολύ βάθος και παιδεία. Δεν είναι τυχαίο πως και ο Σαράντης έχει τιμηθεί με το Βραβείο Χορν τo 2015, κι αυτό δεν λέει κάτι για τα βραβεία, αλλά για το τι σημαίνει επιμονή, ποιότητα και συνεργατική πορεία.
Ο Μιχάλης Σαράντης λέει πως αυτή τη δουλειά την ξεκίνησε γιατί «δεν είχα τι να με κάνω». Και ευτυχώς
Η ταλαντούχα ηθοποιός έχει μιλήσει αρκετές φορές ανοιχτά για τη μητρότητα
Η Μαίρη Μηνά έχει αναφερθεί στην αρχική αμηχανία, τον φόβο, τον θυμό, την πίεση να ανταποκριθεί σε έναν ρόλο που δεν επιτρέπει χρόνο προσαρμογής. «Δυσκολεύτηκα στην αρχή με τη μητρότητα, ήταν πολύ άγριο... Ήρθε με χαρά, αλλά ταυτόχρονα και ένας μεγάλος φόβος», είχε παραδεχθεί σε συνέντευξή της στο Στούντιο 4.
Σε μια εποχή όπου η τελειότητα επιβάλλεται ως καθήκον, η Μηνά λέει ξεκάθαρα: «Πρέπει να σπάσουμε τον φασισμό της τελειότητας».
Στην ίδια κατεύθυνση κινείται κι όταν μιλά για την αυτοπεποίθηση: «Η αυτοπεποίθηση είναι χρήσιμη, όταν είναι αποτέλεσμα της αυτοεκτίμησης». Σε μια τέχνη όπου η αυτοπεποίθηση συχνά προκύπτει από τον θαυμασμό του κοινού και τις προβολές, εκείνη τοποθετεί το κέντρο αλλού: στην εσωτερική δουλειά, στο ειλικρινές βλέμμα, στην αυτοεκτίμηση.
Και, αλήθεια, μήπως δεν είναι αυτό που λείπει από την τέχνη σήμερα;
Το ειλικρινές βλέμμα; Η εσωτερική εργασία που δεν κάνει «θόρυβο», αλλά αφήνει ίχνος; Η βράβευσή της είναι μια αφορμή να αναρωτηθούμε τι σημαίνει «βραβείο» σε έναν χώρο όπου η προβολή έχει γίνει νόμισμα και το περιεχόμενο ξεθωριάζει. Σε έναν χώρο όπου οι γυναίκες πρέπει ακόμα να αποδεικνύουν ότι μπορούν να είναι μητέρες, ηθοποιοί, σύντροφοι, και ταυτόχρονα αδέσμευτες οντότητες.
Οπωσδήποτε, το Βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» απονεμήθηκε σε μια ηθοποιό που έχει το θάρρος να μην υποδύεται τίποτα έξω από τη σκηνή. Και το κερδίζει χωρίς να το επιδιώκει, χωρίς να το «πουλάει», χωρίς να το πλασάρει. Το κερδίζει επειδή υπάρχει με ειλικρίνεια.
Όπως υπαρξιακή είναι και η ατάκα που θα θέλαμε να κλείσει αυτό το κείμενο: «Το να αναγνωρίζεται κανείς μέσα απ’ τη δουλειά του είναι φυσικά μια επιβράβευση αλλά όχι αυτοσκοπός».
Κι αν η τέχνη μπορούσε να σώσει τον κόσμο, θα τον έσωζε από την επιτήδευση, την κοινοτυπία και την ανάγκη για εντυπωσιασμό. Θα τον έσωζε με ηθοποιούς όπως η Μαίρη. Όπως ο Μιχάλης. Όπως όλα αυτά τα παιδιά που δεν κάνουν «θόρυβο». Αλλά υπάρχουν.
Bloggers
