Η Μυρτώ έγινε 28: Από κορίτσι σε γυναίκα, χωρίς να ζήσει εφηβεία, έρωτα, ένα τσακωμό με τη μάνα

Σήμερα η Μυρτώ γίνεται 28. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Και σαν να πέρασε ολόκληρη ζωή. Γιατί εκείνη δεν γιόρτασε ποτέ τα 16 της όπως θα έπρεπε. Δεν πήγε σε συναυλίες, δεν έκανε σχέδια για το μέλλον, δεν τσακώθηκε με τη μάνα της για το πού θα κοιμηθεί το βράδυ. Δεν αγάπησε, δεν ερωτεύτηκε, δεν μάλωσε. Σήμερα, μια εβδομάδα πριν τη μαύρη επέτειο της Πάρου -13 χρόνια πριν, η Μυρτώ έχει γενέθλια και κάποιος πρέπει να πει την αλήθεια: ότι η Μυρτώ δεν είναι τίποτα από τα πρότυπα που κατασκεύασε η κοινωνία για να αντέχει τα εγκλήματά της. Είναι πολλά περισσότερα από όσα μπορεί να παραδεχθεί.

01

02

Η Μυρτώ είναι μια νέα γυναίκα με μόνιμη αναπηρία, επειδή ένα τέρας αποφάσισε να της στερήσει τη ζωή. Την έσυρε, τη χτύπησε, τη βίασε. Τη διέγραψε.

Σήμερα, η Μυρτώ δεν ζητά τίποτα

Γιατί δεν μπορεί. Κι ούτε οφείλει να μας δίνει το άλλοθι της «δύναμης». Δεν είναι υποχρεωμένη να γίνεται παράδειγμα, ούτε να μας συγκινεί με το χαμόγελό της. Δεν είναι δική μας. Δεν μας ανήκει. Και το να την αναφέρουμε μια φορά τον χρόνο, με δακρύβρεχτες αναρτήσεις ή λογοτεχνικούς επικήδειους σε ζωντανό άνθρωπο, δεν αποκαθιστά τίποτα. Το έγκλημα που έγινε πάνω της δεν διορθώνεται, δεν λειαίνεται, δεν συγχωρείται. Και κυρίως δεν ξεχνιέται -εκτός αν κάποιος είναι από αυτούς που έχουν το προνόμιο να το ξεχνούν. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι.

Το πρόβλημα είναι πως η Μυρτώ Παπαδομιχελάκη έγινε «η Μυρτώ της Πάρου» και όχι της ζωής της, αλλά ενός εγκλήματος. Ένα κορίτσι με όνομα, σώμα, όνειρα που δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει, μετατράπηκε σε σημείο αναφοράς, όχι σε πρόσωπο. Μια όμορφη νεαρή γυναίκα που της αφαίρεσαν το δικαίωμα να γράψει την ιστορία της και την καταδίκασαν να ζει στην υποσημείωση της δικής μας.

Ένας τέρας ονόματι Αχμέτ Βακάς

Ο «άνθρωπος» που της το έκανε αυτό καταδικάστηκε. Στα χαρτιά. Όχι στην ουσία. Γιατί στην ουσία, δεν θα υπάρξει ποτέ ποινή ικανή να ισοφαρίσει το μέγεθος της καταστροφής. Η Μυρτώ ζει σε έναν κόσμο που απέτυχε να την προστατεύσει, να την αποζημιώσει, να της δώσει έστω μια δεύτερη ευκαιρία με αξιοπρέπεια χωρίς πολιτικά χάπενινγκ. Και, κυρίως, ζει σε έναν κόσμο που έχει βολευτεί με το αφήγημα της «αντοχής της». Αντί να αναρωτηθεί για τη δική του συνενοχή.

Η Μυρτώ σήμερα 28. Κι όλοι μεγαλώνουμε. Μόνο που εκείνη δεν μπορεί να πάρει τίποτα από την ηλικία της πίσω. Ό,τι έχει, της το δίνουν τρίτοι. Στήριξη, φροντίδα, φωνή. Ακόμα και τις λέξεις, τις λέμε εμείς για εκείνη. Κι αυτό είναι από μόνο του εγκληματικό. Γιατί ο κόσμος δεν της στέρησε απλώς την εφηβεία, τον έρωτα ή έναν καβγά με τη μάνα της. Της στέρησε τη δυνατότητα να είναι αυτεξούσια. Να θυμώσει, να απογοητευτεί, να πει «ως εδώ». Κι αυτό, καμία αποζημίωση, καμία ποινή, κανένα ποστ, δεν το διορθώνει.

01

05

Μια ΜΑΝΑ με κεφαλαία γράμματα

Η Μαίρη Κοτρώτσου, η γυναίκα που στέκεται δίπλα της σαν βράχος και την ίδια ώρα νιώθει να της λείπει το παιδί της συνεχώς, είναι το απόλυτο στήριγμα της Μυρτώς. Η παρουσία της ακούραστη, η αγάπη της ακατάλυτη, η απουσία του παιδιού της «όπως το ήξερε» διαρκής. Σήμερα, με αφορμή τα γενέθλια της κόρης της, έκανε μια ανάρτηση στο Facebook θέλοντας να πει την πιο ωμή αλήθεια: πώς είναι να αγαπάς βαθιά, ενώ ζεις καθημερινά με μια απώλεια που δεν τελειώνει. Της μνήμης της 15χρονης Μυρτώς.

Μαίρη Κοτρώτσου: «Το νoιάξιμο, ο πόνος, η αγωνία για τη Μυρτώ είναι κάτι που πάντα θα υπάρχει»

^{«Χρόνια πολλά, Μυρτώ μου!}

^{Σήμερα κλείνεις τα 28 σου χρόνια! Σαν σήμερα ήρθες στον κόσμο και ήταν η μία από τις δύο πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου.
Μπορεί να μη ζεις τη ζωή σου όπως την είχα φανταστεί, όπως κάθε γονιός θέλει να δει το παιδί του, αλλά για μένα κάθε μέρα είναι γεμάτη από το φωτεινό σου χαμόγελο, την καλόκαρδη ψυχή σου και το γεμάτο αγάπη βλέμμα σου.}

^{Νιώθω πως ο Θεός σε βοηθά σε αυτό τον δύσκολο δρόμο που διανύεις, γεμάτο πόνο ψυχής, και ειλικρινά δεν ξέρω πώς θα ήμουν εγώ στη θέση σου, αν δεν μπορούσα να μιλήσω, να περπατήσω, να χαρώ τη ζωή και τα χρόνια της νιότης, αναλογιζόμενη πώς γεννήθηκα και πώς με έκανε ένα τέρας που δεν γνώριζα, που δεν πείραξα. Έτσι, από τη μία στιγμή στην άλλη.}

^{Με τα χρόνια να περνούν, έχει ξεθωριάσει στη μνήμη μου η εικόνα σου πριν, ίσως γιατί πέρασαν 13 χρόνια, ίσως γιατί η άμυνα της ψυχής δεν θέλει να θυμάται, δεν θέλει να δακρύζει, να πονά, και γι' αυτό καλύπτει το "πριν" με ένα πέπλο ξεθωριάσματος.}

^{Χρόνια πολλά, χαμογελαστό μου κορίτσι, που κάθε μέρα μου δίνεις δύναμη και κουράγιο να προχωρήσω, να αγωνιστώ για εσένα.
Χρόνια πολλά, γλυκό μου πλάσμα, που σκορπάς απλόχερα τόση αγάπη σε κάθε άνθρωπο που σου μιλάει, δίνοντας μέσα από την καρδιά σου πολλά φιλιά.}

^{Δεν ξέρω πώς είναι οι άγγελοι, αλλά για εμένα κάπως έτσι θα μοιάζουν. Κάπως έτσι θα συμπεριφέρονται.}

^{Σ’ αγαπώ τόσο πολύ!!!»}