Όταν λέμε μπράβο σε κάποιον που αγαπά αληθινά και μένει μέχρι τέλους κάτι δεν πάει καθόλου καλά

Ήταν το βράδυ του Σαββάτου, 23 Αυγούστου, όταν έγινε γνωστή η είδηση πως η Αλεξάνδρα Νικολαΐδου νικήθηκε από το θεριό με το οποίο έδινε άνιση μάχη εδώ και μήνες. Μια γυναίκα νέα, δυνατή, όμορφη με τον τρόπο που είναι όμορφη η αξιοπρέπεια. Μια γυναίκα που πάλεψε, που στάθηκε όρθια όσο γινόταν, που δεν παραδόθηκε αμαχητί στην ύπουλη ασθένεια της οποίας ασθένειας το θράσος είναι αντιστρόφως ανάλογο της αξιοπρέπειας. Τα social media πλημμύρισαν από σχόλια θλίψης, μηνύματα συμπαράστασης, ένα τεράστιο ανάθεμα. Και μαζί και ένα ποτάμι θαυμασμού για τον άνθρωπο που έμεινε δίπλα της μέχρι το τέλος. Για τον Ντέμη Νικολαΐδη, τον σύντροφό της, τον άνθρωπο που δεν έφυγε όταν ήρθαν τα δύσκολα.

Κι εδώ είναι που πρέπει να σταθούμε. Όχι στην ειδωλοποίηση του προσώπου, αλλά στο μήνυμα που εκπέμπει η ίδια η κοινωνία μας. Φτάσαμε να λέμε «μπράβο» σε όποιον απέδειξε την αγάπη του μέχρι τέλους. Γιατί; Γιατί δεν είναι καθόλου αυτονόητο πια.

Το τελευταίο «αντίο» στην Αλεξάνδρα Νικολαΐδου: Η ανάρτηση και η επιθυμία της οικογένειας

«Πάλεψες σα λιοντάρι, αστέρι μου», λέει η Κατερίνα Καινούργιου στο «αντίο» στην Αλεξάνδρα Νικολαΐδου

Θρήνος για την Αλεξάνδρα Νικολαΐδου που έφυγε από τη ζωή στα 41 της χρόνια

Πώς φτάσαμε εδώ; Όταν αυτό που πρέπει να είναι νορμάλ γίνεται εξαίρεση

Πώς καταντήσαμε να χειροκροτούμε αυτό που θα έπρεπε να είναι ο ορισμός της αγάπης; Από πότε η αφοσίωση έγινε σπάνιο είδος, σαν να μιλάμε για συλλεκτικό κομμάτι; Από πότε η αντοχή στα δύσκολα μοιάζει με ηρωισμό;

Γιατί πολύ απλά ζούμε σε μια εποχή αποσύνθεσης σχέσεων και ιδανικών. Ζούμε σε μια κοινωνία όπου το «μαζί» έχει γίνει ευκαιριακό, όπου η πρώτη δυσκολία σημαίνει έξοδο κινδύνου. Ζούμε στον πολιτισμό του swipe, της ευκολίας, της στιγμιαίας ικανοποίησης, της σχέσης με ημερομηνία λήξης. Και πίσω από όλα αυτά, μια βαθύτερη φθορά η οποία δεν είναι άλλη από την απουσία παιδείας στην έννοια της δέσμευσης.

Δεν είναι τυχαίο που την ίδια στιγμή που αποθεώνουμε την αγάπη που άντεξε, θάβουμε καθημερινά ειδήσεις για γυναίκες που δολοφονήθηκαν από τα χέρια ανθρώπων που κάποτε δήλωναν «δικοί τους». Τα πρωτοσέλιδα ουρλιάζουν, αλλά η κοινωνία σιωπά. Στις συζητήσεις, η λέξη «αγάπη» μπερδεύεται με την ιδιοκτησία, τον εγωισμό, την τοξικότητα.

Γι’ αυτό και η αγάπη που αντέχει, η αγάπη που φροντίζει, η αγάπη που μένει χωρίς θόρυβο, φαντάζει επαναστατική.

Ποιος ήταν ο Γεώργιος Νικολαΐδης, ο πατέρας της Αλεξάνδρας Νικολαΐδου που έφυγε από τη ζωή;

Η Αλεξάνδρα Νικολαΐδου μιλά για τον καρκίνο και δηλώνει survivor

Η μαγκιά που χάσαμε και η άλλη μαγκιά που χρειαζόμαστε

Ζούμε σε μια εποχή που η «μαγκιά» έχει παρεξηγηθεί. Τη συγχέουμε με τον εγωισμό, την επίδειξη, την εξαφάνιση όταν οι συνθήκες σφίγγουν. Μαγκιά δεν είναι να φεύγεις για να «σωθείς». Μαγκιά δεν είναι να κοιτάς μόνο τον εαυτό σου.

Μαγκιά είναι να μένεις. Να κοιτάς τον άλλο στα μάτια, όταν τα μάτια του γεμίζουν φόβο. Να του κρατάς το χέρι όταν πονάει. Να του δίνεις την αξιοπρέπεια που η ζωή πάει να του στερήσει. Να γίνεσαι βράχος, όχι θεατής.

Αυτό έκανε ο Ντέμης. Κι αυτό δεν είναι «είδηση», είναι υπόμνηση ότι υπάρχει ακόμα ανθρωπιά. Ότι υπάρχει ακόμα εκείνη η παλιά αξία που έλεγε: «Όρκος σημαίνει μένω». Ότι η πραγματική επανάσταση σήμερα δεν είναι να γκρεμίζεις τείχη, αλλά να χτίζεις γέφυρες που αντέχουν.

Μια κοινωνία που χειροκροτεί το αυτονόητο και δεν ντρέπεται

Είμαστε μια κοινωνία που γερνάει, που υποφέρει από υπογεννητικότητα, που δεν δίνει κανένα κίνητρο για να αγαπηθούν οι άνθρωποι και να κάνουν οικογένεια. Αντίθετα, τους φορτώνει ανασφάλεια, οικονομική και υπαρξιακή. Και μέσα σε όλα αυτά, καταναλώνει ειδήσεις ανθρωποφαγίας και ριάλιτι εκτροπής, αντί για παραδείγματα αξιοπρέπειας.

Γι’ αυτό και όταν συμβαίνει κάτι αληθινό, το αποθεώνουμε σαν θαύμα. Το κάνουμε trending στα social. Το «μπράβο» μας, όμως, κρύβει πίσω του ένα ομολογημένο έλλειμμα. Δεν το περιμέναμε. Δεν το θεωρούσαμε αυτονόητο.

Κι εδώ είναι η ουσία: αν θέλουμε να αλλάξει κάτι, πρέπει να αρχίσουμε να θεωρούμε αυτονόητο το να μην εγκαταλείπεις τον άνθρωπό σου όταν πονάει. Το να είσαι παρών στα δύσκολα. Το να λες «μαζί» και να το εννοείς. Όχι άλλα τσιτάτα σε post με hashtag #love_goals. Χορτάσαμε!

Η Αλεξάνδρα ήταν ένα κορίτσι που έμαθε σε όσους την γνώρισαν τι σημαίνει ευγένεια ψυχής, τι σημαίνει αισιοδοξία κόντρα στα πάρα πολύ δύσκολα. Τη γνωρίσαμε από το «Καληνύχτα Μαμά», ένα σίριαλ που σημάδεψε τα 90s, τότε που η ελληνική τηλεόραση ήξερε ακόμα να αφηγείται ιστορίες με ψυχή. Το θέμα εδώ είναι να κοιτάξουμε εμείς στη δική μας ψυχή και να αναρωτηθούμε: πόσο έτοιμοι είμαστε να σταθούμε στα δύσκολα;

Γιατί μιλάμε ακόμα για αγάπη και ανθρωπιά και τη λέμε «ηρωισμό»;

Το γεγονός ότι υμνούμε την αγάπη, δείχνει πόσο μακριά έχουμε φύγει από αυτή. Η αφοσίωση, η αντοχή, η φροντίδα δεν είναι υπερδυνάμεις. Είναι θεμέλια.

Αν δεν μας σοκάρει αυτό, τότε τί θα μας σοκάρει; Οι δολοφονίες γυναικών γίνονται ρουτίνα. Η μοναξιά είναι επιδημία. Οι σχέσεις εξαφανίζονται πιο γρήγορα από ένα story στο Instagram. Και εμείς πανηγυρίζουμε για κάτι που θα έπρεπε να είναι δεδομένο.

Η λύση; Για αρχή, ας επαναπροσδιορίσουμε τον ορισμό της «μαγκιάς». Και ας μάθουμε στα παιδιά μας ότι το να φύγεις είναι εύκολο, αλλά το να μείνεις είναι μεγαλείο. Κι εμείς οι μεγαλύτεροι να σταματήσουμε να πουλάμε «ιδανικά» σχέσεων στα social μπας και αρχίσουμε να τα ζούμε πραγματικά -έξω από τη ζητιανιά των likes.

Καληνύχτα, Αλεξάνδρα και ίσως μια μέρα, καλημέρα σε έναν καλύτερο κόσμο

Η ζωή είναι εύθραυστη, αλλά η αγάπη μπορεί να είναι ατσάλι, αν το επιλέξεις. Δεν είναι δεδομένη. Δεν χαρίζεται. Χτίζεται με κόπο, με πόνο, με φόβο, με αντοχή. Και τις περισσότερες φορές, με δάκρυα που δεν θα δει κανείς. Ας σεβαστούμε τον πόνο κάποιων ανθρώπων που δεν πούλησαν ποτέ την προσωπική τους ζωή και ας αφήσουμε τους ηρωισμούς για τα δύσκολα που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε όλοι μας.

Και ας δανειστούμε τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι: «Καληνύχτα Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ». Και ας το παραφράσουμε με την ελπίδα πως κάποτε θα αλλάξει: Καληνύχτα, Αλεξάνδρα. Μακάρι μια μέρα να μην λέμε μπράβο σε όποιον έμεινε μέχρι τέλους. Μακάρι να είναι αυτονόητο.