Το «ένα χρόνο το περισσότερο» είναι η μεγαλύτερη ειρωνεία της καριέρας του Καρβέλα που έγινε 74

«Μεγαλώνεις “μεγαλώνοντας”… Μαζί σου πάντα στα Πάντα! Χρόνια Πολλά, Νίκο μου ♥️». Με αυτά τα λιτά λόγια, η Άννα Βίσση ευχήθηκε στον Νίκο Καρβέλα για τα 74α του γενέθλια. Κι αν σκεφτεί κανείς τι έχουν περάσει μαζί, πόσες ζωές έχουν ζήσει παράλληλα πάνω στη σκηνή και μακριά της, αυτές οι δώδεκα -μαζί με την καρδιά- λέξεις είναι σχεδόν συγκινητικές. Δώδεκα.

74 χρόνια ζωής για έναν άνθρωπο που απέδειξε πως, στον έρωτα και στη μουσική και ειδικά όταν τα δύο μπλέκονται ανεξέλεγκτα δεν υπάρχει ημερομηνία λήξης. Υπάρχει μόνο διάρκεια. Κι αν αυτό το κείμενο έχει μια αποστολή, είναι να το αποδείξει με το δικό του, ελαφρώς αλήτικο και ταυτόχρονα ευγενικό, τρόπο.

Η Βίσση πόσο είναι; Στο repeat σήμερα το «χρόνια πολλά μωρό μου» για την Άννα που ηλικία δεν έχει

Τα 5 βήματα του έρωτα (Κατά Καρβέλα)

Ο ίδιος το έθεσε απλά, σχεδόν μαθηματικά: πάθος → μίσος → φόβος → ψέμα → τύψεις → αγάπη. Σαν συνταγή. Σαν αλγόριθμος. Σαν manual για το πώς αρχίζει, καίγεται, τελειώνει και ξαναγεννιέται ένας έρωτας.

Μέχρι εδώ, όλα καλά. Αλλά κάπου εκεί, η καρβελική φιλοσοφία έβαλε την ταμπέλα «ένα χρόνο το περισσότερο» -σαν να λέει «ωραία όλα αυτά, αλλά μην τα παρατραβήξουμε κιόλας». Κι εκεί ακριβώς έκανε το μεγάλο, το τεράστιο λάθος. Γιατί ο ίδιος, με την ίδια του τη ζωή, διέψευσε το ίδιο του το τραγούδι.

Και δεν μιλάμε μόνο για τον έρωτά του με την Άννα Βίσση, που είναι μια ολόκληρη βιβλιοθήκη από μόνος του αλλά για τον έρωτά του με τη μουσική, με τη ζωή, με την ίδια την ιδέα της δημιουργίας. Γιατί αν κάτι έκανε ο Καρβέλας, ήταν να αγαπήσει σε τόνους ματζόρε και μινόρε, να τσακωθεί σε ντιμινουίτες και να επιστρέψει πάντα, μα πάντα, με ένα ρεφρέν που μένει.

Το «ένα χρόνο το περισσότερο» είναι η μεγαλύτερη ειρωνεία της καριέρας του. Γιατί αυτός ο άνθρωπος έκανε τα πάντα για να αποδείξει ότι ο χρόνος, στον έρωτα και στην τέχνη, είναι αστείος όταν προσπαθείς να τον μετρήσεις.

Ο αντισυμβατικός που δεν έγινε ποτέ «σύστημα»

Για να καταλάβεις τον Καρβέλα, πρέπει να καταλάβεις τι δεν είναι. Δεν είναι ποζέρι. Δεν είναι αυτός που θα βγει να πει την ατάκα για να γίνει viral. Δεν είναι ο τύπος που θα παρακαλέσει ή θα προκαλέσει για προβολή.

Σε μια Ελλάδα που θέλει τους καλλιτέχνες με συγκεκριμένο format, ο Καρβέλας εμφανίστηκε «αλλιώς», με ύφος «δεν σας έχω ανάγκη» και τραγούδια που περνούσαν από το λαϊκό στο ροκ κι από την μπαλάντα στη ροκ όπερα με το έτσι θέλω, χωρίς καμία απολογία

Ποτέ του δεν έδωσε πολλές συνεντεύξεις. Δεν προσπάθησε ποτέ να γίνει αρεστός. Κι όμως, όποτε μιλούσε, το έκανε με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια, που άφηνε τους άλλους να μην ξέρουν αν πρέπει να γελάσουν ή να θυμώσουν. Ή και τα δύο.

Αυτό το «δεν ανήκω πουθενά» είναι η καρδιά του αντισυμβατικού του προφίλ. Γι’ αυτό και λίγοι τον κατάλαβαν πραγματικά. Χρειάζεται να μπορείς να εκτιμήσεις την ελευθερία για να καταλάβεις έναν άνθρωπο που δεν την παζάρεψε ποτέ.

Η Άννα και οι άλλοι aka Μια αγάπη χωρίς ανταγωνιστές

Η σχέση του με την Άννα Βίσση είναι κάτι πέρα από γάμο, πέρα από συνεργασία, πέρα από ιστορία αγάπης. Είναι κάτι που δεν μπαίνει σε κατηγορία. Παντρεύτηκαν, χώρισαν, έκαναν παιδί, έγραψαν μαζί τραγούδια που θα ζουν περισσότερο από τους ίδιους, τσακώθηκαν, τα ξαναβρήκαν, γέλασαν, έκλαψαν, ξανάγραψαν τραγούδια.

Κι όσο κι αν στη ζωή του πέρασαν κι άλλες γυναίκες, καμία δεν ακύρωσε την Άννα. Γιατί η Άννα δεν ήταν μόνο η γυναίκα του. Ήταν το alter ego του στη σκηνή, η μούσα του, η συμπρωταγωνίστρια στο μεγαλύτερο έργο της ζωής του: το ίδιο του το καλλιτεχνικό σύμπαν.

Ο ορκισμένος Παναθηναϊκός είναι τόσο καλός άνθρωπος και υπέροχος πατέρας τριών παιδιών με την ίδια αφοσίωση που είναι δημιουργός: σιωπηλά, χωρίς πολλά λόγια, χωρίς ανάγκη επιβεβαίωσης.

Αυτή η στάση -η πλήρης αδιαφορία για το «τι θα πει ο κόσμος»- είναι ίσως το μεγαλύτερο μυστικό της ευτυχίας του. Όποιος δεν ζει για τις γνώμες των άλλων, έχει άπειρες πιθανότητες να είναι πραγματικά ελεύθερος.

Τα διαμάντια, οι «σαβούρες» και η pop φιλοσοφία

Έγραψε αριστουργήματα. Έγραψε και τραγούδια που κάποιοι αποκάλεσαν «σκουπίδια». Αλλά μόνο όποιος γράφει αληθινά, χωρίς φόβο και φίλτρα, μπορεί να φτιάξει και τα δύο.

Η pop φιλοσοφία του Καρβέλα -ότι η τέχνη δεν είναι για να τη βάζεις σε μουσεία, αλλά για να τη ζεις- είναι αυτό που του επέτρεψε να γράψει και Δαίμονες και Κακά Παιδιά. Και Μαθητικά Χρόνια και Δεν Παντρεύομαι. Γιατί η αλήθεια δεν μετριέται σε «σοβαρό» και «ελαφρύ». Μετριέται σε αυθεντικότητα.

Στην Ελλάδα υπάρχει μια μανία με το «να τα έχεις καλά με όλους». Ο Καρβέλας δεν τα είχε καλά με όλους. Δεν γονάτισε σε πολιτικούς, σε δημοσιογράφους, σε δισκογραφικές, σε κριτικούς, σε κοινό. Δεν έκανε δημόσιες σχέσεις για να είναι «παντού». Κι όμως, πέτυχε.

Το μεγάλο λάθος του «Ένα Χρόνο το Περισσότερο»

Και φτάνουμε ξανά εκεί. Στην ταμπέλα με την ημερομηνία λήξης.

Γιατί αν κάτι απέδειξε ο Νίκος Καρβέλας, είναι ότι η ζωή του ολόκληρη είναι μια διάψευση του «ένα χρόνο το περισσότερο». Η σχέση του με την Άννα, η μουσική του, η στάση του, οι έρωτες και τα παιδιά του -όλα φωνάζουν ότι υπάρχουν αξίες αδιαπραγμάτευτες που δεν μετριούνται σε χρόνια.

Ο έρωτας, όταν είναι αληθινός, δεν τελειώνει. Μεταμορφώνεται. Γίνεται φιλία, γίνεται συνεργασία, γίνεται παιδί, γίνεται μνήμη, γίνεται τραγούδι. Αλλά δεν τελειώνει. Κι ύστερα, υπάρχει εκείνο το τραγούδι. Το Δεν Παντρεύομαι, που έγραψε για τη Λίτσα Διαμάντη.

Γιατί ναι μεν παντρεύτηκε. Αλλά ποτέ δεν «παντρεύτηκε» με την κλασική έννοια. Δεν φόρεσε το κουστούμι της σοβαροφάνειας, δεν μπήκε στη σειρά, δεν έγινε «όπως πρέπει». Έζησε και ζει όπως θέλει. Συνεχίζει να γράφει όπως θέλει. Αγαπάει όπως θέλει.

Στα 74 του, είναι η απόδειξη ότι ο χρόνος είναι αστείος όταν προσπαθείς να τον περιορίσεις. Και το «Ένα χρόνο το περισσότερο» έγινε το μεγαλύτερο του αστείο. Γιατί ό,τι έζησε, ό,τι έγραψε, ό,τι αγάπησε, υπάρχει έξω από ημερομηνίες, έξω από λήξεις, έξω από μετρήσεις.

Όσο θα υπάρχουν τύποι που ακούν το Δώδεκα στις τρεις το πρωί περιμένοντας συνειδητά εκείνο το τηλέφωνο που δεν θα γίνει ποτέ, που ρίχνουν τα Κακά Παιδιά στα μούτρα της σοβαροφάνειας, που ερωτεύονται με Γκάζι ανοιχτό, τόσο η έννοια του χρόνου θα γίνεται ανέκδοτο -μια ανθρώπινη ψευδαίσθηση για να βάζουμε τάξη σ’ ένα χάος που δεν μας υπάκουσε ποτέ.