Οι άνθρωποι που μεγάλωσαν με λίγη στοργή, εμφανίζουν αυτά τα χαρακτηριστικά ως ενήλικες

Όταν η αγάπη και η ζεστασιά είναι κάτι που δεν έχεις στην παιδική ηλικία, αυτό συχνά επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο συνδέεσαι με τους άλλους μεγαλώνοντας αλλά και το πώς χειρίζεσαι τα συναισθήματά σου. Αυτές οι πρώιμες εμπειρίες δεν εξαφανίζονται απλά αλλά εμφανίζονται στην ενήλικη ζωή με άλλους αλλά εξίσου ισχυρούς τρόπους.

Μερικοί άνθρωποι γίνονται έντονα ανεξάρτητοι, ενώ άλλοι παλεύουν με την εμπιστοσύνη προς τους άλλους. Η αναγνώριση αυτών των μοτίβων είναι το πρώτο βήμα για την κατανόηση και ακόμη και την αλλαγή τους.

Ακολουθούν μερικά κοινά χαρακτηριστικά που συναντώνται σε ενήλικες που δεν έλαβαν πολλή στοργή ως παιδιά.

1) Δυσκολεύονται με τη συναισθηματική έκφραση

Για πολλούς ανθρώπους που μεγάλωσαν με λίγη στοργή, η έκφραση συναισθημάτων δεν έρχεται φυσικά. Ως παιδιά, μπορεί να μην ενθαρρύνονταν να μοιραστούν τα συναισθήματά τους ή μπορεί ακόμη και να απορρίπτονταν όταν το προσπαθούσαν. Με την πάροδο του χρόνου, έμαθαν να κρατούν τα πράγματα για τον εαυτό τους, πιστεύοντας ότι τα συναισθήματα είναι είτε ασήμαντα είτε είχαν ανασφάλεια στο να τα εκφράσουν.

Ως ενήλικες, αυτό μπορεί να κάνει τις σχέσεις δύσκολες. Μπορεί να αποφεύγουν τις βαθιές συζητήσεις, να δυσκολεύονται να εκφράσουν τα συναισθήματά τους με λόγια ή ακόμη και να αισθάνονται άβολα όταν οι άλλοι τους ανοίγονται. Δεν είναι ότι δεν νοιάζονται - απλώς η συναισθηματική έκφραση δεν ήταν κάτι που ποτέ δεν διδάχθηκαν.

Τα καλά νέα; Η συναισθηματική νοημοσύνη είναι μια δεξιότητα που μπορεί να αναπτυχθεί με χρόνο και προσπάθεια.

2) Δυσκολεύονται να αποδεχτούν την αγάπη

Όταν η αγάπη δεν αποτελεί τακτικό μέρος της παιδικής ηλικίας, αυτή η άγνωστη αγάπη μπορεί να κάνει τα άτομα που δεν την βίωσαν να νιώθουν ακόμα και άβολα στην ενήλικη ζωή. Αντί να την αγκαλιάσουν, μπορεί να την αμφισβητήσουν ή να την απομακρύνουν χωρίς να συνειδητοποιήσουν το γιατί.

Αλλά η αγάπη δεν είναι κάτι που πρέπει να κερδηθεί, είναι κάτι που πρέπει να ληφθεί. Το να μάθουν να εμπιστεύονται τα άτομα αυτά και να αποδέχονται την αγάπη χρειάζεται χρόνο, αλλά είναι εφικτό με αυτογνωσία και προσπάθεια.

3) Είναι υπερβολικά ανεξάρτητοι

Πολλοί άνθρωποι που μεγάλωσαν με λίγη στοργή έμαθαν από νωρίς ότι έπρεπε να φροντίζουν τον εαυτό τους. Όταν η συναισθηματική υποστήριξη δεν ήταν διαθέσιμη, έγιναν αυτοδύναμοι από ανάγκη.

Στην ενήλικη ζωή, αυτό συχνά μοιάζει με υπερβολική ανεξαρτησία. Οι άνθρωποι αυτοί δεν τους αρέσει να ζητούν βοήθεια, ακόμη και όταν τη χρειάζονται ενώ μπορεί να δυσκολεύονται να βασιστούν σε άλλους στις σχέσεις τους ή να νιώθουν άβολα με την ευαλωτότητα που δείχνουν.

Ενώ η ανεξαρτησία είναι ένα πλεονέκτημα, μπορεί επίσης να γίνει εμπόδιο στις βαθιές συνδέσεις. Το να μάθουν τα άτομα αυτά να εμπιστεύονται τους άλλους και να δέχονται υποστήριξη μπορεί να είναι μια πρόκληση, αλλά είναι ένα σημαντικό βήμα προς υγιέστερες σχέσεις.

4) Παλεύουν με την αυτοεκτίμηση

Όταν ένα παιδί μεγαλώνει χωρίς στοργή, μπορεί να αρχίσει να πιστεύει ότι είναι ανάξιο της αγάπης. Αν η ζεστασιά και η επιβεβαίωση δίνονται σπάνια, μπορεί να υποθέσει ότι αυτό συμβαίνει επειδή δεν το αξίζει.

Ως ενήλικες, αυτά τα παιδιά, μπορεί να εκδηλώσουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και συνεχής αυτοαμφισβήτηση, μπορεί να υποτιμούν τα επιτεύγματά τους, να δυσκολεύονται να δεχτούν κομπλιμέντα ή να νιώθουν ότι δεν είναι ποτέ «αρκετά καλοί», ό,τι κι αν καταφέρουν.

Έρευνες έχουν δείξει ότι οι εμπειρίες της πρώιμης παιδικής ηλικίας παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της αυτοαντίληψης. Χωρίς θετική ενίσχυση και συναισθηματική υποστήριξη, η αίσθηση της αξίας ενός ατόμου μπορεί να είναι χαμηλή μέχρι και την ενήλικη ζωή.

Το να σπάσεις αυτό το μοτίβο δεν είναι εύκολο, αλλά ξεκινά με την αναγνώριση του από πού προέρχονται αυτά τα συναισθήματα. Η αυτοεκτίμηση δεν είναι κάτι που πρέπει να κερδηθεί αλλά είναι κάτι που κάθε άτομο αξίζει εγγενώς.

5) Σκέφτονται υπερβολικά τα πάντα

Κάθε συζήτηση, κάθε αλληλεπίδραση, κάθε μικρή στιγμή αναλύεται από τα άτομα που πήραν λίγη στοργή ως παιδιά από κάθε οπτική γωνία. Ένα απλό γραπτό μήνυμα που χρειάζεται λίγα λεπτά για να σταλεί μπορεί να ξαναδιαβαστεί δώδεκα φορές για να βεβαιωθεί το άτομο ότι δεν θα κάνει λάθος. Μια μικρή παύση στη φωνή κάποιου μπορεί να εξελιχθεί σε ώρες αναρωτήσεως αν ειπώθηκε κάτι που τον αναστάτωσε.

Αυτού του είδους οι υπερβολικές σκέψεις συχνά προέρχονται από το γεγονός ότι μεγαλώσαμε σε ένα περιβάλλον όπου η αγάπη και η έγκριση ήταν αβέβαιες. Όταν η στοργή δεν δινόταν ελεύθερα, ήταν απαραίτητο να διαβάζουμε ανάμεσα στις γραμμές, να προβλέπουμε τις αντιδράσεις και να αποφεύγουμε να κάνουμε λάθη που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε απόρριψη.

Ως ενήλικες, αυτή η συνήθεια δεν εξαφανίζεται έτσι απλά αλλά παραμένει στις σχέσεις, στη δουλειά, στις καθημερινές αλληλεπιδράσεις, μετατρέποντας απλές αποφάσεις σε εξαντλητικές ψυχικές μάχες. Το να μάθουμε να ηρεμούμε το μυαλό και να εμπιστευόμαστε ότι δεν χρειάζεται να αναλύουμε τα πάντα είναι μια πρόκληση, αλλά αξίζει να την αναλάβουμε.

6) Δυσκολεύονται να θέσουν όρια

Όταν ένα παιδί δεν λαμβάνει πολλή στοργή, μπορεί να μεγαλώσει νιώθοντας ότι οι ανάγκες του δεν είναι σημαντικές, μπορεί να έχουν μάθει να βάζουν πρώτα τους άλλους, αναζητώντας έγκριση με μικρούς τρόπους μόνο και μόνο για να νιώθουν ότι τους εκτιμούν. Με την πάροδο του χρόνου, αυτό μπορεί να το κάνει δύσκολο να θέσει υγιή όρια.

Ως ενήλικες, μπορεί να δυσκολεύονται να πουν όχι, ακόμη και όταν είναι καταβεβλημένοι, μπορεί να ανέχονται την κακομεταχείριση, να αποφεύγουν πάση θυσία τις συγκρούσεις ή να αισθάνονται ένοχοι που δίνουν προτεραιότητα στον εαυτό τους. Ο φόβος της απόρριψης ή της απογοήτευσης των άλλων μπορεί να κάνει την υπεράσπιση των δικών τους αναγκών να μοιάζει αδύνατη.

Χωρίς σαφή όρια, οι σχέσεις μπορεί να γίνουν εξαντλητικές και μονόπλευρες, αλλά τα όρια δεν είναι εγωιστικά αντίθετα είναι απαραίτητα. Το να μαθαίνεις να θέτεις όρια και να προστατεύεις την προσωπική σου ευημερία είναι μια δεξιότητα που χρειάζεται εξάσκηση, αλλά είναι απαραίτητη για την οικοδόμηση υγιών σχέσεων.

7) Λαχταρούν την αγάπη αλλά δεν ξέρουν πώς να τη λάβουν

Τα άτομα αυτά, αντί να την αγκαλιάσουν, μπορεί να την αμφισβητήσουν, αντί να την εμπιστεύονται, μπορεί να την απομακρύνουν. Η αγάπη μοιάζει με κάτι μακρινό, κάτι που προορίζεται για άλλους ανθρώπους, κάτι που πρέπει να κερδηθεί παρά να δοθεί απλά.

Αλλά η ανάγκη για αγάπη δεν εξαφανίζεται ποτέ.

Η ουσία είναι ότι το παρελθόν παραμένει, αλλά δεν σε καθορίζει

01

03

Ο τρόπος με τον οποίο συνδεόμαστε, εμπιστευόμαστε και αγαπάμε συχνά διαμορφώνεται πολύ πριν καν το συνειδητοποιήσουμε. Οι εμπειρίες της παιδικής ηλικίας θέτουν τα θεμέλια, επηρεάζοντας τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον εαυτό μας και αλληλεπιδρούμε με τον κόσμο.

Οι έρευνες στην αναπτυξιακή ψυχολογία δείχνουν ότι η πρώιμη συναισθηματική παραμέληση μπορεί να έχει μακροχρόνιες επιπτώσεις στην αυτοεκτίμηση, τη συναισθηματική ρύθμιση και τις σχέσεις. Αλλά ενώ το παρελθόν αφήνει αποτύπωμα, δεν χρειάζεται να υπαγορεύει το μέλλον.

Ο εγκέφαλος έχει μια απίστευτη ικανότητα προσαρμογής κάτι οι νευροεπιστήμονες το ονομάζουν αυτό νευροπλαστικότητα. Με αυτογνωσία, προσπάθεια και μερικές φορές με την υποστήριξη άλλων, είναι δυνατόν να ξεμάθουμε τα παλιά πρότυπα και να τα αντικαταστήσουμε με πιο υγιείς τρόπους σκέψης και σχέσεων.

Η ίαση δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη, και τα σημάδια μιας παιδικής ηλικίας που στερήθηκε στοργής δεν εξαφανίζονται έτσι απλά αλλά με χρόνο και πρόθεση, οι άνθρωποι μπορούν να μάθουν να αποδέχονται την αγάπη, να εμπιστεύονται βαθύτερα και να αναγνωρίζουν την αξία τους, χωρίς να χρειάζονται επικύρωση από κανέναν άλλον.