Ένας νέος τρόπος να μπεις στη νέα χρονιά με αυτοπεποίθηση και χαρά

Κάθε νέα χρονιά ξεκινά σχεδόν με τον ίδιο τρόπο: λίστες, αποφάσεις, στόχοι. Να γίνεις καλύτερη. Πιο παραγωγική. Πιο δυνατή. Πιο «σωστή». Η αυτοβελτίωση παρουσιάζεται συχνά σαν μια ατελείωτη προσπάθεια να διορθώσεις ό,τι θεωρείς ελαττωματικό πάνω σου.

Κι όμως, τι θα γινόταν αν η αυτοπεποίθηση και η χαρά δεν προέκυπταν από το «φτιάχνω ό,τι πάει λάθος», αλλά από το να θυμηθείς ό,τι είναι ήδη σωστό;

Αυτό ακριβώς προτείνει η έννοια της «χρυσής σκιάς» (golden shadow), μια λιγότερο γνωστή αλλά βαθιά ουσιαστική πλευρά της ψυχολογίας του Carl Jung, την οποία επαναφέρει στο προσκήνιο σύγχρονη θεραπευτική προσέγγιση που παρουσιάζεται στο Psychology Today.

Τι είναι η «χρυσή σκιά»

Όταν ακούμε τη λέξη «σκιά», συνήθως σκεφτόμαστε τραύματα, φόβους, απωθημένα. Ο Jung, όμως, έλεγε κάτι πιο σύνθετο: στη σκιά δεν κρύβονται μόνο όσα φοβόμαστε να δούμε, αλλά και όσα φοβηθήκαμε να εκφράσουμε.

Δημιουργικότητα. Ευαισθησία. Ηγετικότητα. Χαρά. Διαίσθηση.

Χαρίσματα που κάποτε δεν ενθαρρύνθηκαν, δεν «χώρεσαν» στο περιβάλλον μας ή μας έκαναν να νιώσουμε εκτεθειμένες. Δεν χάθηκαν. Απλώς αποθηκεύτηκαν.

Αυτή είναι η χρυσή σκιά: το απόθεμα των καλύτερών σου στοιχείων.

Γιατί δεν νιώθεις αυτοπεποίθηση, ενώ «τα έχεις όλα»

Το άρθρο του Psychology Today περιγράφει χαρακτηριστικά το παράδειγμα μιας γυναίκας επιτυχημένης επαγγελματικά, κοινωνικά λειτουργικής, αλλά εσωτερικά γεμάτης αμφιβολία. Δεν της έλειπαν ικανότητες. Της έλειπε η επαφή με τον εαυτό της.

Όχι επειδή «δεν δούλεψε αρκετά με τον εαυτό της», αλλά επειδή έμαθε από νωρίς να κοιτάζεται μέσα από ένα αρνητικό φίλτρο. Να βλέπει τι λείπει, όχι τι υπάρχει.

Η αλλαγή δεν ήρθε όταν «διόρθωσε» την ανασφάλεια, αλλά όταν άρχισε να αναγνωρίζει τη ζεστασιά, τη δύναμη και την αυθεντικότητά της -στοιχεία που υπήρχαν πάντα, απλώς δεν τα εμπιστευόταν.

Ο εγκέφαλος προτιμά το λάθος από το σωστό

Η σύγχρονη ψυχολογία το επιβεβαιώνει: ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει αρνητική προκατάληψη. Θυμάται πιο εύκολα το λάθος, την απόρριψη, την απειλή. Αυτό κάποτε μας προστάτευε. Σήμερα, μας εξαντλεί.

Όταν όμως στρέφεις συνειδητά την προσοχή σου στα δυνατά σου σημεία, δεν «ωραιοποιείς» την πραγματικότητα. Ρυθμίζεις το νευρικό σου σύστημα. Ενισχύεις ανθεκτικότητα, αυτοεκτίμηση, ψυχική ευελιξία.

Δεν είναι θεωρία. Είναι νευροβιολογία.

Γιατί φοβόμαστε το φως μας

Παράδοξο αλλά αληθινό: πολλές φορές δεν φοβόμαστε την αποτυχία, αλλά τη δύναμή μας. Το γνώριμο σκοτάδι μοιάζει ασφαλέστερο από το άγνωστο φως. Το να μείνεις στο «δεν είμαι αρκετή» είναι συχνά πιο οικείο από το να αναλάβεις την ευθύνη του «είμαι».

Όπως λέει και το άρθρο, το φως δεν σβήνει από τα τραύματα. Απλώς καλύπτεται. Και μπορεί πάντα να αποκαλυφθεί ξανά, όταν υπάρξει ασφάλεια, κατανόηση και αυτοσυμπόνια.

Μπαίνοντας στη νέα χρονιά αλλιώς

Ίσως λοιπόν το σωστό ερώτημα για τη νέα χρονιά δεν είναι

«Τι πρέπει να διορθώσω;»

αλλά

«Τι είμαι έτοιμη να διεκδικήσω ξανά από τον εαυτό μου;»

Η χαρά δεν είναι έπαθλο. Η αυτοπεποίθηση δεν είναι επίτευγμα. Είναι ανάμνηση.

Και ίσως αυτή τη χρονιά να μην χρειάζεται να γίνεις κάτι άλλο.

Ίσως αρκεί να θυμηθείς ποια ήσουν πάντα.

^{Με πληροφορίες από Psychology Today.}