Τι είναι η Καταπληξία; Ο Μιχάλης Βιτάλης εξηγεί πώς φτάσαμε στα ψηφιακά διαβατήρια ζώων συντροφιάς

Ένα από αυτά που αγαπώ πολύ, στη ζωή αυτή, είναι να γνωρίζω ανθρώπους και να ακούω τις ιστορίες τους. Νιώθω πως αυτές οι γνωριμίες, τυχαίες ή μη, είναι κομμάτι της προσωπικής περιουσίας μας, εκείνης που μας εξελίσσει, ανοίγοντάς μας το μυαλό και την καρδιά. Οι μοιρασιές των βιωμάτων, μας κάνουν να ταυτιζόμαστε, να προβληματιζόμαστε και ξεκλειδώνουν άλλες πορτούλες μέσα μας που ποτέ δεν γνωρίζουμε το πού μπορεί να οδηγήσουν!

Μια από αυτές τις γνωριμίες, συνέβη στη δική μου ζωή τις προάλλες.

Ήμουν στον κτηνίατρο για το σκύλο μου τον Μπάρακ και καθόμουν στην αίθουσα αναμονής, περιμένοντας τον κτηνίατρο να μας δει.

Δίπλα μου καθόταν ένας άνδρας. Ήταν αγχωμένος και καθόταν μόνος.

Ο Μπάρακ είναι τύπος που αποζητά συνεχώς αγκαλιές και χάδια και αυτό λειτουργεί ως μορφή επικοινωνίας μεταξύ εμού και αγνώστων διότι μας δημιουργεί μια σύνδεση. Με άλλους μένει στο «γεια – γεια» με άλλους όμως γίνεται βαθιά συζήτηση – όπως τις περισσότερες φορές οφείλω να ομολογήσω.

Έτσι έγινε και με τον Μιχάλη Βιτάλη.

Ο Μπάρακ άνοιξε το δρόμο για μια υπέροχη και άκρως αποκαλυπτική κουβέντα.

Καθώς μιλούσαμε με το Μιχάλη με την προσοχή και τα βλέμματά μας, στραμμένα στον Μπάρακ, ευλόγως, τον ρώτησα γιατί βρίσκεται εκεί, στο κτηνιατρείο καθώς δεν είχε κάποιο κατοικίδιο μαζί του. Μου εξήγησε πως περιμένει το σκυλάκι του να βγει από το χειρουργείο και συναισθάνθηκα σε απόλυτο βαθμό την αγωνία του. Άρχισα λοιπόν να του κάνω ερωτήσεις επί συγκεκριμένου αλλά και γενικού πλαισίου ξεφεύγοντας από τη συνθήκη του κτηνιατρείου.

Εκεί λοιπόν, η συζήτηση, οδηγήθηκε σε δύο πράγματα που ξεχώρισαν και έκαναν τον Μιχάλη στα μάτια μου μοναδικό, όπως είμαστε όλοι, άλλωστε.

Το ένα είναι η συνθήκη της υγείας του, που έχει όνομα και λέγεται Καταπληξία, μια άμυνα του οργανισμού που παρουσιάζεται όταν βρίσκεται (κάποιος) σε κατάσταση πίεσης, φόβου και άγχους και στο ότι ο Μιχάλης είναι ο δημιουργός του ψηφιακού διαβατηρίου των ζώων συντροφιάς με παγκόσμια πρωτοτυπία και καινοτομία σε αυτό ακριβώς που δημιούργησε.

Όπως ήταν φυσικό, δεν άφησα τον Μιχάλη σε ησυχία.

Η μη – ησυχία μου, με οδήγησε στην παρακάτω συνέντευξη. Ένα profiling του Μιχάλη για το πως η καταπληξία όρισε τη ζωή του και τελικά πως οδηγήθηκε στο να «γεννήσει» ο ίδιος κάτι τόσο πρωτοποριακό όπως το ψηφιακό διαβατήριο για ζώα συντροφιάς.

Παρακάτω σας παρουσιάζω τον Μιχάλη, έναν άνθρωπο που έχει έρθει για να μας εμπνεύσει.

Ποια ήταν η πρώτη εκείνη φορά κατά την οποία συστήθηκες με την καταπληξία;

Η πρώτη φορά που συνειδητά θυμάμαι το πρώτο σύμπτωμα που είχα ήταν το 2015 μετά από την ανακοίνωση στη δουλειά μου για την διακοπή της συνεργασίας μας. Ήταν μια πολύ δύσκολη απόφαση και συναισθηματικά φορτισμένη, γι’ αυτό και θυμάμαι το σύμπτωμα πρώτη φορά.

Μετά την πρώτη φορά, την αγνόησες;

Ναι, την αγνόησα όχι όμως από ανευθυνότητα. Πάντα διαβάζω τα σημάδια που μου δείχνει το σώμα μου, και πάντα θα το ψάξω. Αλλά εκείνη τη στιγμή απέκτησα άλλες προτεραιότητες και απλά είπα ότι ήταν κάτι προσωρινό.

Πότε αποφάσισες να αναζητήσεις περισσότερες πληροφορίες σχετικά με αυτό που σου συμβαίνει;

Φέτος μετά από ένα επεισόδιο που μου έτυχε τον Μάρτιο στην Αθήνα, όταν ξημερώματα ένας οδηγός τραμ πέρασε τον κόκκινο σηματοδότη και πήγε να με πέσει πάνω μου. Βγήκα έξω να του πω τί έκανε και αμέσως εμφανίστηκε το σύμπτωμα.

Ποια ήταν τα πρώτα συμπτώματα, τα οποία σου ήταν ξένα και σε ξάφνιασαν;

Αυτό όλο είναι κάτι εντελώς ξένο για μένα, και από δώ και πέρα έχω ακριβή κατανόηση των συμπτωμάτων μου τα οποία διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Και είναι σημαντικό να μην θεωρεί ο αναγνώστης ότι κάτι αντίστοιχο που του συμβαίνει μπορεί να είναι επεισόδιο καταπληξίας. Εμένα μου συμβαίνει όταν αντιμετωπίζω μια αρνητική κατάσταση που την διακατέχει θυμός. Κάτι όμως που με κάνει έξω φρενών, νιώθω απειλή, αδικία ή βαριά στεναχώρια όχι κατι το απλό. Το επεισόδιο εμένα κρατάει κλάσματα δευτερολέπτου, δεν χάνω τις αισθήσεις μου. Νιώθω σαν να με χτυπάει ηλεκτρισμός, σαν να μην έχω δύναμη να ελέγξω το σώμα μου, την ομιλία μου και επανέρχομαι.

Σε τί είδους γιατρό απευθύνθηκες;

Εγώ ζω και εργάζομαι στο Λονδίνο, οι γιατροί που βλέπεις αρχικά στο ΗΒ είναι ο προσωπικός σου γιατρός και μετά νευρολόγος. Στην Ελλάδα – και επειδή η καταπληξία σχετίζεται και με την ναρκοληψία, απευθύνεσαι νομίζω στο Αιγινήτειο, που έχουν το τμήμα ύπνου για άπνοιες και σε βλέπει νομίζω πνευμονολόγος. Μην με ρωτήσεις ποιο είναι το σωστό. Δεν ξέρω.

Ποια ήταν τα λόγια του στη συνάντησή σας;

Τα πρώτα του λόγια αφορούσαν την επανάληψη ουσιαστικά του συμβάντος και αν είναι κάτι που μου συνέβη πρώτη φορά, αν είχα σημάδια κόπωσης, έλλειψη ύπνου και αν κάνω χρήση ουσιών ή αλλά κάποια άλλη φαρμακευτική αγωγή.

Πώς αντέδρασες στο άκουσμα αυτής της συνθήκης;

Στην αρχή ένιωσα μια ανακούφιση από την μια, γιατί περίμενα κάτι χειρότερο. Μετά βέβαια είδα λίγο την κατάσταση αλλιώς.

Πώς διαχειρίστηκες τον εαυτό σου;

Είναι κάτι που ακόμα διαχειρίζομαι, δεν παίρνω κάποια φαρμακευτική αγωγή, ούτε είναι κάτι που με πιάνει κάθε λεπτό. Αλλά βασικός παρονομαστής πλέον είναι η ψυχική μου ηρεμία και να απέχω συναισθηματικά ρητά από οτιδήποτε μπορεί να μου προκαλέσει επεισόδιο, όπως π.χ. διαπληκτισμοί, διαφωνίες έντονες κτλ.

Ποιος ήταν ο πρώτος άνθρωπος στον οποίο επικοινώνησες αυτό που μόλις είχες μάθει;

Νομίζω πρώτη ήταν η αγαπημένη φίλη μου στη Νεα Υόρκη. Είναι ένας άνθρωπος που μοιραζόμαστε τα πάντα σχετικά με την υγεία μας (ψυχική και σωματική), γιατί δεν θα με αποθαρρύνει ποτέ ούτε θα υποβιβάσει την κατάσταση. Θα είναι πάντα ψύχραιμη και θα κάνουμε και την δική μας έρευνα μετα. χεχε

Πόσα χρόνια ή πόσο καιρό ζεις με αυτό;

Φέτος κλείνω 10 χρόνια με συμπτώματα αλλά είναι και η πρώτη χρονιά που πλέον γνωρίζω με τί έχω να κάνω.

Υπάρχουν προληπτικές δράσεις από μέρους σου τις οποίες ακολουθείς προκειμένου να μην βρεθείς σε κατάσταση καταπληξίας;

Για μένα το καλύτερο είναι να κοιμάμαι την ίδια ώρα κάθε βράδυ, να μην έχω διακοπή στον ύπνο μου (κάτι πάρα πολύ δύσκολο τελευταία λόγω του επαγγελματικού στρες). Προσπαθώ να περπατάω και να μην διαφωνώ με κανέναν. Όταν κάτι έντονο συμβεί να αποχωρώ από το τραπέζι της διαφωνίας και να μην κυνηγάω το δίκιο μου.

Γνώριζες ή είχες ακούσει γι αυτήν την συνθήκη προτού συστηθείς και επισήμως με αυτήν;

Δεν είχα ιδέα. Φανταζόμουν ότι αυτό που μου συνέβαινε την στιγμή εκείνη ήταν απλά μια προστασία του ίδιου μου του οργανισμού για να μην μου συμβεί κάτι χειρότερο. Που να σου πω την αλήθεια ακόμα πιστεύω ότι μπορεί και να συμβαίνει.

Φαντάζομαι πως η καταπληξία ήταν η αρχή ενός άλλου ταξιδιού, ενός ταξιδιού βαθιά ενδοσκοπικού, στο παρελθόν σου και ειδικότερα σε ό,τι συνέβαινε μέσα στο σπίτι σου ως παιδί. Έχω πέσει μέσα;

Ισχύει, είναι ένα ακόμα πράγμα που μαθαίνω να διαχειρίζομαι. Έχει δυστυχώς άμεση σύνδεση με το συναίσθημα του θυμού, κάτι που συνήθως μου σε μένα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το αίσθημα της αδικίας.

Τι κατάλαβες πως σε οδήγησε σε αυτήν την μορφή έκφρασης του οργανισμού σου;

Ακόμα δεν έχω ακριβή πληροφόρηση. Θεωρώ με το φτωχό μου μυαλουδάκι ότι ίσως είναι ένας τρόπος αποφυγής κάτι χειρότερου. Παρόλα αυτά σε όποιον τύχει καλό είναι να απευθυνθεί στους ειδικούς.

Τι συνέβαινε μέσα στο σπίτι σου ως παιδί;

Στο σπίτι μου μεγάλωσα απότομα μπορώ να πω. Μετά από μια οικονομική καταστροφή του πατέρα μου στην Τρίτη δημοτικού, έπρεπε για κάποιο λόγο να έχω πάντα το ρόλο του ώριμου παιδιού. Του παιδιού που θα έχει κατανόηση, δεν θα δημιουργεί προβλήματα, θα ακούει και δεν θα εκφράζει παράπονο.

Ποια ήταν τα συναισθήματα εκείνα που σε κατέκλυζαν;

Γενικά η οικογένεια μου πέρασε μεγάλες δυσκολίες. Εξωτερικά ήμασταν μια κλασσική μικροαστική οικογένεια καθώς πρεπει αλλά εσωτερικά είχε απίστευτα συμπλέγματα, ανταγωνισμούς, επίκριση.

Μπορούσες να επικοινωνήσεις με κάποιον αυτά που βίωνες και ένιωθες;

Όχι, καλώς ή κακώς είχα το καπέλο του ώριμου παιδιού που βλέπει αλλά δεν μιλάει, που βιώνει αλλά προσπερνάει.

Η βία που δεχόσουν τι μορφές είχε;

Τώρα ξέρω πως να το εκφράσω, τότε δεν ήταν κάτι το οποίο ήταν διαδεδομένο. Η ψυχολογική πίεση του να είμαι το καλό παιδί, το παιδί που πρέπει πρώτα να κατανοεί τους μεγάλους και τις καταστάσεις που όλοι μαζί βιώνουμε εξαιτίας των δικών τους επιλογών αλλά και η επίκριση στα πάντα. Και βέβαια στο σχολείο που πήγαινα είχα πολύ μεγάλη κακοποίηση από τις καλόγριες (μιλάμε για ξύλο όχι αστεία) και σαφώς bullying από συμμαθητές.

Αναζήτησες βοήθεια;

Τότε όχι. Νόμιζα ότι πρέπει απλά να κάνω το «σωστό».

Ένιωθες αρκετός στα μάτια της οικογένειάς σου;

Σίγουρα δεν μπορώ να θυμηθώ τώρα πως ένιωθα. Αυτό που πάντα όμως επικρατούσε σαν συναίσθημα είναι το μπορείς και αλλο. Που μεταξύ μας είναι η αρχή του κακού να μην νιώθεις αρκετός και να μην δέχεσαι ένα μπράβο. Τα μπράβο ήταν για τους απ’ έξω για το φαίνεσθαι αλλά εσωτερικά δεν ήταν αρκετό. Δεν είχε βέβαια τη μορφή του sky is the limit. Είχε τη μορφή ότι πήρες 19 ενώ ο διπλανός σου 20 άρα είσαι πάτος.

Έχεις αδέρφια; Αν ναι, πόσα και πόσων ετών είναι;

Είναι πολύπλοκο το θέμα αυτό και δεν θέλω να μπω σε λεπτομέριες. Αρκεί που έχω δίπλα μου την αδερφή μου όμως. Βράχος που αντιστέκεται στα πάντα. Είναι και ο μόνος άνθρωπος που με στηρίζει τα πάντα. Και παρότι αρκετές φορές ξεσπάω πάνω της είναι ο άνθρωπος που θέλει το καλύτερο για μένα και μου δεν χάνει λεπτό να μου πει ότι με αγαπάει.

Ποια ήταν η σχέση σας;

Να σκεφτείς ότι στην πραγματικότητα είναι πρώτη μου ξαδέρφη και μεγαλώσαμε μαζί γιατί έχασε την μητέρα της πολύ νωρίς.

Γιατί πιστεύεις ότι τα κιλά σου, το σωματικό σου βάρος, έπαιξε τόσο μεγάλο ρόλο στην αποδοχή ή την μη αποδοχή σου από τους γονείς σου;

Για κάποιο λόγο από μωρό I couldn’t fit in. Γεννήθηκα 5 κιλά. Στο δημοτικό τα παιδιά ήταν 10 κιλά εγώ θα ήμουν 20. Θα ήταν 1 μέτρο εγώ θα ήμουν 1μιση. Αλλά μέσα στο σπίτι ήμουν ένα παιδί που θεωρώ ότι ναι μεν είχε και την προδιάθεση της παχυσαρκίας αλλά ίσως το φαγητό ήταν και η διέξοδος μου. Στο σπίτι μου βέβαια αν και έχω απαγορέψει στους πάντες να αναφέρονται στο σωματικό βάρος, σαν παιδί ήταν πάλι κάτι που δεν ήταν αρκετό. Έτρωγα έπαιρνα βάρος, έχανα βάρος έπρεπε και άλλο. Ήμουν συνεχώς σε ένα συναισθηματικό roller-coaster. Με απίστευτες εκφράσεις λεκτικής κακοποίησης ως προς την εμφάνιση μου.

Αναζήτησες αλλού, την αποδοχή;

Ευτυχώς για μένα δεν την αναζήτησα εκεί που δεν έπρεπε.

Πού την αναζήτησες;

Στον κλασσικό αθλητισμό. Στην δισκοβολία, ήταν μοναχικό άθλημα και ήταν ότι καλύτερο για μένα. Έμαθα πάρα πολλά. Γιατί αναμετριόμουν πλέον μόνο με τον εαυτό μου

Έπεσες σε ανθρώπους «παγίδες» προκειμένου να κατακτήσεις την έννοια του «ανήκειν»;

Ε ναι. Αν είσαι και ευαίσθητος από τη φύση σου είναι πολύ εύκολο. Μέχρι που είδα την ιστορία του «κομματιού που λείπει – που συναντά το μεγάλο Ο». Βέβαια μέχρι τότε πέρασα μια δύσκολη συνθήκη.

Σκέφτηκες να φύγεις από το σπίτι, να φύγεις από τη χώρα;

Από το σπίτι μου έφυγα πρώτα με το που τελείωσα το σχολείο. Πήγα στην Αμερική για κάποιους μήνες και μετά στο Ηνωμένο Βασίλειο για σπουδές. Μετά έζησα στην Αίγυπτο, στο Ισραήλ, ξανά στις ΗΠΑ για σπουδές πάλι και μετά στο Μόναχο και Βερολίνο και τώρα στο Λονδίνο.

Η Γερμανία σου προσέφερε την αγκαλιά της αποδοχής που τόσο απεγνωσμένα αναζητούσες;

Στη Γερμανία, έκανα το λάθος να επιλέξω να πάω (ενώ μου είχαν προσφέρει σαν εναλλακτική την Γαλλία και την Ισπανία η εταιρία μου) τη χειρότερη περίοδο. Την περίοδο του μνημονίου όπου οι σχέσεις των χωρών μας ήταν στα άκρα. Στην χώρα αυτή έζησα τον απόλυτο ρατσισμό. Μιλάμε για τρελή κατάσταση. Ειδικά σαν Έλληνας δε, ότι χειρότερο τότε. Για αυτό και μετά από τόσα χρόνια που έμεινα δεν δέχτηκα ούτε να μάθω την γλώσσα ούτε να πάρω διαβατήριο. Έχω ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο λόγω της δουλειάς μου. Από τον Βόρειο Πόλο μέχρι Βραζιλία και Νέα Ζηλανδία. Η Γερμανία είναι μια βαθιά σκληρή χώρα, που ο κανόνας είναι πάντα πάνω από την λογική.

Ποια ήταν τα εσωτερικά, τα προβλήματα της ψυχής που σου παρουσιάστηκαν στο νέο μέρος στο οποίο βρέθηκες και είχες εναποθέσει τις ελπίδες σου για μια νέα αρχή;

Για μένα τότε το να φύγω από την Ελλάδα που είχα επιστρέψει για να τελειώσω την στρατιωτική μου θητεία αλλά και γιατί δούλευα στον αεροπορικό τομέα ήταν μια διέξοδος από μια απόλυτα άσχημη συνθήκη μιας απόλυτα τοξικής κακοποιητικής σχέσης.

H λέξη «ρατσισμός» χωρά στο πλάνο σου, όσο βρίσκεσαι εκεί;

Στη Γερμανία έζησα τον απόλυτο ρατσισμό. Μιλάμε για τρελή κατάσταση. Ειδικά σαν Έλληνας δε, ότι χειρότερο τότε. Έμπαινα στο γραφείο μου στην πολυεθνική και φώναζαν καλώς τον Έλληνα που μας τρώει τα λεφτά. Και δεν μιλάμε για δουλειά σε κάποιο εστιατόριο. Μιλάμε για την Νο1 εταιρία στον κόσμο της αεροπορικής τεχνολογίας. Για αυτό και μετά από τόσα χρόνια που έμεινα δεν δέχτηκα ούτε να μάθω την γλώσσα ούτε να πάρω διαβατήριο.

Ποιες μορφές είχε;

Στη Γερμανία πριν 13 χρόνια, ο ρατσισμός που βίωσα είχε αρχικά να κάνει με το από που προέρχομαι και βέβαια λόγω και των οικονομικών συγκυριών που βρισκόταν η χώρα μας. Κατά τ’αλλά ήμουν πολύ χοντρός για την κοινωνία. Είτε είχε να κάνει με το πως σε κοίταζαν στο δρόμο, πως σε αντιμετώπιζαν οι γιατροι, οι ασφαλιστικές, σε συναισθηματικό επίπεδο σχέσεων μέχρι και στα καταστήματα, υπήρχε ειδικός όροφος και βέβαια 30% καπέλο στην τιμή λόγω του παραπάνω υφάσματος. Και να ήταν μόνο αυτό, όλα ήταν λάθος. Ακόμα και που ήμουν ανύπαντρος χωρίς παιδιά στη Βαυαρία ήταν πρόβλημα. Δεν θέλω να την σκέφτομαι την χώρα αυτή αν και είμαι σίγουρος ότι κάτι πήρα καλό στα τόσα χρόνια.

Πότε αποφάσισες να στραφείς στην ψυχοθεραπεία;

Στη Γερμανία επειδή είχα πέσει σε πολύ μεγάλη κατάθλιψη. Και παρά τα όσα είχα καταφέρει επαγγελματικά έπρεπε να βγω από αυτό το συναισθηματικό αδιέξοδο.

Υπήρξε κάποια συμβουλή του ψυχοθεραπευτή σου σε πρακτικό επίπεδο που σε έκανε να δεις τα πράγματα με έναν άλλο τρόπο;

Ναι, το πρώτο πράγμα που σου σύστησε ο ψυχοθεραπευτής μου ήταν να πάρω σκύλο. Επειδή ήμουν κλεισμένος σπίτι και δεν ήθελα να βγαίνω και τότε είχα αρχίσει και τον βιγκανισμό και είχα πάρει βάρος επειδή τρεφόμουν λάθος.

Πώς άλλαξε και με ποιους τρόπους τη ζωή σου, ο νέος σου φίλος;

Αν και δεν ήταν το πρώτο ζώο που είχα γιατί μεγάλωσα με πολλά ζωα. Αύτο μετά την γατούλα μου που είχα φοιτητής, μου έδωσε άλλη διάσταση της κατάστασης. Πάνω από όλα με έκανε απόλυτα υπεύθυνο. Συναισθηματικά ένιωσα πάρα πολύ ασφαλής, ακόμα και τα βράδια μοναξιάς μου ήταν εκεί δίπλα μου με το πατουσάκι του χωρίς μου μιλάει, μόνο να με κοιτάει στα μάτια. Και από εκεί και πέρα η ζωή μου όλη άλλαξε.

Τι σου δίδαξε;

Πέρα από την αληθινή ανιδιοτελή αγάπη, την αφοσίωση και την αποδοχή, το πλάσμα αυτό με έμαθε το εξής: ότι δεν το ενδιαφέρει πώς είναι, αν είναι μικρόσωμο, όμορφο, άσχημο ψηλό ή κοντό. Για αυτόν ο εαυτός του είναι πάντα αγέρωχος και είμαι ο βράχος του, ο λόγος που κάθε μέρα είναι χαρούμενος και ευτυχισμένος. Και αυτό είναι το πιο ωραίο μάθημα.

Τι πήρε από πάνω σου; Ποιο βάρος ένιωσες να φεύγει;

Νομίζω το πιο σημαντικό είναι ότι μου έδωσε ένα άλλο νόημα στη ζωή, μιάς που είναι και ο λόγος που είναι και ο λόγος που δημιούργησα την εταιρία μου. Γενικά η ζωή μου από την στιγμή που ήρθε άλλαξε προς το καλύτερο.

Πόσο σημαντικό είναι το να χωράς ως παιδί στην οικογένειά σου;

Νομίζω το πιο σημαντικό είναι το κάθε παιδί να έχει αποδοχή στο σπίτι του. Και να μην εκτίθεται σε τίποτα ή κανέναν που θα το κάνει να μεγαλώσει απότομα.

Επαγγελματικά πως πορευόσουν μέχρι εκείνη τη στιγμή; Ποιο ήταν το αντικείμενο ασχολίας σου;

Μετά τις σπουδές μου στο εξωτερικό, μπήκα στον αεροπορικό τομέα στην Ελλάδα, και κατόπιν υπήρξα στέλεχος σε πολυεθνικές στον τομέα του ΙΤ στο εξωτερικό. Έχω σχεδιάσει τα συστήματα στα περισσότερα αεροδρόμια του κόσμου. Σίγουρα οι αναγνώστες σου κατά την διάρκεια του ταξιδιού τους ανα τον κόσμο έχουν χρησιμοποιήσει ένα από αυτά τα συστήματα στο ταξίδι τους.

Αυτό όμως άλλαξε, σωστά;

Ναι σωστά. Τον Δεκέμβριο του 2016, έκανα το πρώτο μου υπερατλαντικό ταξίδι με τον τετράποδο φίλο μου και εκεί παρατήρησα ότι όλη η διαδικασία στο αεροδρόμιο, κατά την διάρκεια του ταξιδιού, πριν από αυτό αλλά και κατά τη διάρκεια της άφιξης είναι παλαιωμένο, με manual διαδικασίες παντού, χωρίς καμία ψηφιοποίηση και αυτοματισμό. Κάτι που κάνει και την ταξιωτική εμπειρία αρκετά άσχημη για τον ταξιδιώτη και για το ζώο το ίδιο. Έτσι λοιπόν, άρχισα να σχεδιάζω με την εμπειρία που είχα αποκτήσει στις πολυεθνικές ένα σύστημα σχετικό με την ψηφιοποίηση δεδομένων ζώων και ψηφιακών διαβατηρίων σε μορφή QR κωδικού, κάτι που φαντάζεσαι το 2017 ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του.

Αυτό το ταξίδι σου μέχρι τη δημιουργία της ψηφιοποίησης των δεδομένων των ζώων συντροφιάς πως ξεκίνησε;

Όταν σχεδιάζεις ένα ψηφιακό προϊόν, είτε αυτό είναι κάποιο σύστημα ή μια εφαρμογή, στο εξωτερικό λέμε ότι πρέπει να σχετίζεται με ένα από τα 3 παρακάτω πράγματα: Μια επίπονη συνθήκη που σε έκανε να καταλήξεις σε αυτό τον σχεδιασμό, μια σχετική εμπειρία στον τομέα εργασίας που προσπαθείς να διορθώσεις ή να λύνεις ένα πρόβλημα που μέχρι τότε δεν έχει λύσει κανείς. Στην δική μου την περίπτωση καλύπτονται και τα 3 αυτά πεδία. Ο Κίκο μου έδειξε τον δρόμο για αυτό απαλύνοντας τον πόνο που ένιωθα μέσα μου, η αεροπορική μου εμπειρία με βοήθησε στο να ξέρω το πλαίσιο διαδικασιών και το γεγονός ότι κάτι τέτοιο μέχρι τότε δεν υπήρχε σίγουρα βοήθησε.

Τι έχεις σπουδάσει;

Έχω κάνει σπουδές στην Διοίκηση Επιχειρήσεων, Μεταπτυχιακές σπουδές στο Μάρκετινγκ, έχω σπουδάσει και πιλότος αεροσκαφών και τώρα ξεκινάω άλλο ένα μεταπτυχιακό στο City University στο Λονδίνο σχετικά με τη Διοίκηση Αεροπορικών και Αεροδρομίων.

Ποιο ήταν το δικό σου επαγγελματικό ξεκίνημα και σε ποια ηλικία;

Σαν φοιτητής στην Αγγλία ξεκίνησα να δουλεύω στον τραπεζικό τομέα στην Barclays συγκεκριμένα για να μπορώ να συντηρούμαι και μετά δούλεψα για ένα διάστημα στις Βρετανικές Τηλεπικοινωνίες. Βέβαια εννοείται τα καλοκαίρια δούλευα σεζόν στην Σαντορίνη και στην Φοιτητική λέσχη μάζευα ποτήρια.

Πότε και πως αποφάσισες να αλλάξεις πορεία;

Στη ζωή μας πρέπει πάντα να κάνουμε αυτό που επιθυμεί η καρδιά μας, να παλεύουμε για αυτό και αυτό που έχει σημασία είναι όταν στο τέλος ενώνεις τις τελείες αυτές να έχουν μια ανοδική πορεία. Για μένα η αγάπη μου για τα ζώα και τον αεροπορικό τομέα είναι αυτό που με πάει παρακάτω.

Γιατί δεν είχε δημιουργηθεί μέχρι πρότινος μια τέτοια υπηρεσία συγκέντρωσης δεδομένων για τα ζώα συντροφιάς;

Κοίτα, ψηφιακό διαβατήριο με μορφή ψηφιακού κωδικού δεν υπάρχει ακόμα εκτός από το δικό μας σε όλο τον κόσμο. Κάτι όμως τόσο πρωτοποριακό έχει ένα πολύ δύσκολο μονοπάτι μπροστά του γιατί και οι αγορές σε βλέπουν με μισό μάτι, και ο κλάδος και οι αεροπορικές και οι πάντες. Και εκεί είναι το πιο σημαντικό να μην τα παρατήσεις. Εμείς δόξα τω Θεώ έχουμε καταφέρει να είμαστε resilient. Τίποτα μα τίποτα δεν μας σταματάει. Έχω πιστοποιήσει την πλατφόρμα από την ΙΑΤΑ (International Air TransportAssociation), τον πιο ίσως σημαντικό παγκόσμιο οργανισμό στο αντικείμενο μου, συμμετέχω σε διάφορα παγκόσμια συνέδρια και μιλάω και κυνηγάω ευκαιρίες παντού είτε είναι κάποιος διαγωνισμός νεοφυών επιχειρήσεων είτε είναι συνεργασία με καταφύγια για δωρεάν ψηφιοποίηση των ζώων τους. Η εταιρία μου είναι στον κατάλογο των startups της μεγαλύτερης εταιρίας τεχνολογίας στον κόσμο και ελπίζω και μελλοντικού επενδυτή μας, καθώς και επίσης ξεκινήσαμε συζητήσεις με το family fundτου Richard Branson μετά από ενδιαφέρον που έδειξαν για κάτι τόσο πρωτοποριακό. Τώρα αναφορικά με κεντρικές βάσεις δεδομένων για ζώα πάντα υπάρχουν αλλά δεν είναι αξιόπιστα γιατί τα δεδομένα δεν ανανεώνονται με νέα στοιχεία. Στην Ελλάδα είχαμε την ευκαιρία να συνδράμουμε σε κάτι τέτοιο αλλά δυστυχώς όπως πάντα η Ελλάδα έχει το κακό να τρώει τα παιδιά της. Δεν πειράζει όμως, εμείς προχωράμε.

Πώς αλλάζει το σκηνικό στα δεδομένα των ζώων συντροφιάς και στη μεταφορά τους, αυτή η υπηρεσία που δημιούργησες;

Για μας η ταξιδιωτική εμπειρία δεν είναι μόνο το αεροδρόμιο. Ένα ζώο δεν το έχεις μόνο όταν πας διακοπές στο νησί της αρεσκείας σου, αλλά πριν από αυτό και μετά από αυτό. Εμείς έχουμε την δυνατότητα ο ταξιδιώτης να μπορεί να έχει τον έλεγχο πριν πάει στο αεροδρόμιο, να συμπληρώσει φόρμες ψηφιακά, να πάρει ψηφιακή προέγκριση του ταξιδιού και σαφώς όλα αυτά να είναι διαλειτουργικά συνδεδεμένα με τα συστήματα των αεροπορικών και όχι μόνο. Μας ενδιαφέρει και το intermodal travel δηλαδή το να συνδυάζεις αεροπλανο-τρένο-πλοίο. Πιστεύω ότι στην επόμενη πεταετία θα καταφέρουμε πολλά στο τομέα αυτό.

Από πόσα άτομα αποτελείται η ομάδα σας;

Είμαι της λογικής ότι πρέπει πάντα να υπάρχει ένας κεντρικός πυρήνας στην ομάδα, εκεί που παίρνονται οι κρίσιμες αποφάσεις και μετά υπάρχουν οι υπόλοιποι συνεργάτες μας. Ο πυρήνας σε εμάς αποτελείται από 5 άτομα και μετά είναι οι υπόλοιποι.

Πώς αισθάνεσαι σήμερα με τον εαυτό σου;

Η αλήθεια είναι ότι νιώθω μια εξάντλήση, γιατί όλο αυτό που έχω καταφέρει δεν ήρθε έτσι. Έχει πολλές θυσίες, πολύ κόπο, πάρα πολύ πόνο και επειδή δεν είμαι και κάποιο παιδί από Ivy leagueΠανεπιστημιακό ή Κοινωνικό χώρο, όλα θέλουν διπλή και τριπλή δουλειά. Δεν θα ξεχάσω ότι για να μπορέσω να βγάλω κάποια χρήματα για την εταιρία μου, νοίκιασα το διαμέρισμα μου στο Λονδίνο και κοιμήθηκα για δύο βράδια σε ένα λεωφορείο που με πήγαινε από το ένα τέρμα στο άλλο. Μετά βρήκα ένα φθηνό εισιτήριο και ήρθα για λίγο στην Αθήνα. Κοιτώντας πίσω, θα έλεγα ότι αυτό που με κάνει υπερήφανο είναι ότι είμαι ανίκητος, ασταμάτητος. Δεν το βάζω κάτω, όσες φορές και αν πέσω θα σηκωθώ. Το λέμε resilience αυτό.

Οι γονείς σου τι στάση κρατούν απέναντί σου και αντίστοιχα ποια είναι η δική σου στάση;

Τον αγαπημένο μου πατέρα τον έχασα το 2016 και πάντα λέμε ότι ο Κίκο είναι η μετεμψύχωση του γιατί είναι φωνακλάς και του αρέσουν τα σαλαμάκια, αλλά η μητέρα μου ζει και έχουμε μια πολύ δυνατή και ειλικρινή σχέση. Είμαι πάντα δίπλα της στα πάντα, όπως στάθηκε αυτή σε όλους και ας μην το ένιωθα εγώ τότε σαν παιδί. Για μένα όμως οικογένεια είναι μόνο αυτοί που εγώ επιλέγω. Οι τετράποδοι φίλοι μας, η μάνα μου, η αδερφή μου και η δική της οικογένεια και φυσικά ο άνθρωπος μου.

Η καταπληξία πότε σε βρίσκει και πότε σε αφήνει και πως την διαχειρίζεσαι τώρα;

Η καταπληξία είναι κάτι που φροντίζω να μην με βρει. Χεχε. Τί εννοώ με αυτό, επειδή στην δική μου την περίπτωση εμφανίζεται σε καταστάσεις είτε θυμού, φροντίζω πάντα να αποφεύγω οτιδήποτε θα με βγάλει από τα ρούχα μου. Και έτσι συμβιώνουμε αρμονικά.

Είναι ανακουφιστικό το να το μοιράζεσαι αυτό που περνάς με άλλους;

Είναι σίγουρα κάτι που σε πάει παρακάτω. Απλά είναι μια πολύ λεπτή γραμμή ανάμεσα στο πως το ξαναβιώνεις αυτό που μοιράζεσαι και μην θυματοποιηθείς γιατί ίσως να είναι ο εύκολος δρόμος.

Έχεις συναντήσει κάποιον που περνά το ίδιο με εσένα;

Μια κοπέλα στο Λονδίνο από το Τικ Τοκ η οποία το παθαίνει όταν γελάει αλλά με πολύ πιο σοβαρά συμπτώματα και μεγαλύτερης διάρκειας.

Τώρα πια μένεις στην Ελλάδα ή το εξωτερικό;

Μένω μόνιμα στο Λονδίνο, αλλά ταξιδεύω συχνά στην Ελλάδα γιατί έχω τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Το Λονδίνο είναι για μένα το σπίτι μου. Στην Ελλάδα είναι πάρα πολύ δύσκολο να αφομοιωθώ στην εργασιακή κουλτούρα. Για διακοπές και για διαστήματα ανάπαυλας είναι τέλεια.

Τι θα συμβούλευες ένα άτομο που βιώνει καταπληξία;

Το βασικότερο να μην ταυτιστεί με τη συζήτηση μας αυτή και να μιλήσει με τον γιατρό του. Από εκεί και πέρα είναι ένα condition που τις περισσοτερες φορές παραμένει σταθερό και δεν έχει εξάρσεις ή κάποια άσχημη κατάληξη. Βέβαια κάθε περίπτωση είναι διαφορετική μιλάω για το μέσο όρο.

Τι θα έλεγες σε ένα άτομο που νιώθει πως δεν χωρά;

Να σκεφτεί ότι μόνο ο ίδιος μπορεί να σώσει τον εαυτό του από οποιαδήποτε κατάσταση αρκεί να έχει πάντα το έλεγχο των σκέψεων του και του μυαλού του. Πάντα θα συναντάμε ανθρώπους που κάτι θα θέλουν να πάρουν από εμάς. Οι περισσότεροι χρειαζόμαστε ψυχολογική υποστήριξη. Η ζωή ως επι το πλείστον μπορεί να φαίνεται άδικη αλλά είναι στο δικό μας χέρι να πάμε παρακάτω. Και η ζωή είναι τόσο όμορφη, απλά σε κάθε καταιγίδα πρέπει να είσαι σαν το αεροπλάνο, να επιλέγεις την γρηγορότερη διαδρομή να την περάσεις και να βγεις από αυτή.

Τώρα, Μιχάλη, νιώθεις πως χωράς;

Έχω μάθει αν δεν χωράω να αλλάζω σίγουρα ρούχα. Και έτσι ακριβώς είμαι και με τους ανθρώπους και τις καταστάσεις. Εγώ επιλέγω τί είναι καλύτερο για μένα, δεν αφήνω σε τρίτους να αποφασίζουν για μένα αλλά και να προχωράω μπροστά. Σίγουρα όμως χωράω στις αγαπημένες μου αγκαλιές και στις πατούσες των τετράποδων φίλων μου που είναι και το μόνο μέρος που με ενδιαφέρει να χωράω.

Μπορείτε να μάθετε περισσότερα στην επίσημη ιστοσελίδα για τα ψηφιακά διαβατήρια ζώων συντροφιάς εδώ:

https://mvpaws.com/