Empire of Light Review: Ένα γλυκό φιλμ που προσπαθεί να μιλήσει για πολλά

Το "Empire of Light" (ελλ. τίτλος Η Αυτοκρατορία του Φωτός) είναι η νέα ταινία του Sam Mendes, του βραβευμένου με Όσκαρ σκηνοθέτη των (μεταξύ άλλων), "1917", "Skyfall", "American Beauty" και "Revolutionary Road", που προσπαθεί να μιλήσει για πολλά και να μας δείξει τη δύναμη του σινεμά και του φωτός.

The Whale Review: Ο Brendan Fraser στο πιο συγκινητικό comeback της ζωής του

Empire of Light: Ψευδαίσθηση του φωτός, ψευδαίσθηση της ζωής

Αν και η εισαγωγή του με τα πολλαπλά καρέ-ομάζ στην ομορφιά του κινηματογράφου, -όχι του σινεμά σαν ιδέα ή τέχνη, αλλά στην ομορφιά των οικημάτων και των απομειναριών μυσταγωγίας που εσωκλείουν-, προϊδεάζει τον θεατή ότι το επίκεντρό του θα είναι ο κινηματογράφος Empire, ωστόσο αυτός μένει αγέρωχος στο background και πανέμορφος όταν έρχεται στο spotlight, χωρίς όμως να πρωταγωνιστεί ουσιαστικά ποτέ. Γιατί η δύναμη του σινεμά, θα είναι πάντα οι άνθρωποι και οι ιστορίες τους. Δεν δουλεύει χωρίς αφήγηση, δεν υπάρχει νόημα να ειπωθεί αν δεν υπάρχει ιστορία, χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν και άνθρωποι να ακούσουν. Μια τέτοια ιστορία θέλει να πει ο Sam Mendes, για χαρακτήρες που τυχαίνει να δουλεύουν στον κινηματογράφο Empire (μάλλον κάπου στη δεκαετία του '80), για τα βιώματά τους και πώς το σινεμά αυτό έχει τα μέσα, τον χώρο και τη δύναμη να τα χωρέσει όλα, να τα καλλιεργήσει και να τα προστατέψει. Εξηγώντας παράλληλα πως το σινεμά είναι μια αλληλουχία εικόνων με σκοτάδι ανάμεσά τους. Υπάρχει όμως “ένα ελάττωμα στο ανθρώπινο μάτι που αν τρέξουν 24 καρέ το δευτερόλεπτο, δεν το βλέπεις το σκοτάδι. Αυτή είναι η ψευδαίσθηση του φωτός, αυτή είναι η ψευδαίσθηση της ζωής”.

Babylon Review: Ένα γράμμα αγάπης στο σινεμά και ένα γράμμα μίσους στο Χόλιγουντ

Empire of Light: Τίποτα δεν συμβαίνει χωρίς φως

Στον πρωταγωνιστικό ρόλο η βραβευμένη με Όσκαρ Olivia Colman που υποδύεται την Hilary, διευθύντρια του κινηματογράφου που δεν νοιάζεται για τη μαγική εμπειρία των ταινιών ή την επικαιρότητα. Με το παρελθόν της να μην βγαίνει στο φως γρήγορα σε αντίθεση με τις εξάρσεις θυμού της, θέλει απλά να κάνει τη δουλειά της και ίσως κάποια στιγμή να τολμήσει να βρει και ένα μικρό νόημα στη ρουτίνα της. Μέχρι που κάποια στιγμή θα έρθει ένας νέος υπάλληλος, ο Stephen (Micheal Ward), ένας νεαρός γεμάτος καλοσύνη και όρεξη για ζωή που ψάχνει εν αγνοία του να βρει το μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσει. Οι δυο τους θα αρχίσουν να ανοίγουν τις ψυχές τους σιγά-σιγά, πριν κάνουν την εμφάνισή τους τα σκοτάδια της Hilary και η ταραχώδης κοινωνία.

Ο Sam Mendes για πρώτη φορά σκηνοθετεί ταινία που βασίζεται εξ ολοκλήρου σε δικό του σενάριο. Εκ πρώτης όψεως το ντεμπούτο αυτό έχει μια έχει μια γοητεία και μια φανερή αγάπη για τη μεγάλη οθόνη, με τη σκηνοθεσία να υπερβαίνει κατά πολύ του σεναρίου. Γιατί από την άλλη όμως έχει και την αδυναμία πολλών μεγάλων δημιουργών που θέλουν να μιλήσουν για πολλά ταυτόχρονα, κάτι που στο σινεμά δεν μπορεί να αποτυπωθεί χωρίς τη σωστή οικονομία. Το "Empire of Light" δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις ως μια ταινία ρομαντική, κοινωνική, ενηλικίωσης ή απλά δραματική, γιατί τα θέματα που θίγει είναι πολλά. Από τη μία υπάρχουν οι κοινωνικές ταραχές της περιόδου και ο ρατσισμός, από την άλλη η μοναξιά, από την άλλη η τέχνη του σινεμά και από την άλλη τα θέματα ψυχικής υγείας.

Ευτυχώς όμως, η Olivia Colman δίνει μια υπέροχη παράσταση ως μια μεσήλικη που έχει πολύ ξεκάθαρα στο μυαλό της το πώς λειτουργεί ο κόσμος που δεν αναρωτιέται για τον πόνο των άλλων. Ο τρόπος που καταφέρνει να ζωντανέψει έναν πολυεπίπεδο και απόλυτα ανθρώπινο χαρακτήρα, που βιώνει στο πετσί του τη συμπόνια, το τραύμα, τα λάθη, την ελπίδα, είναι -όπως κάθε φορά- αξιοσημείωτος. Όπως το ίδιο και η φωτογραφία του Roger Deakins που δικαίως είναι υποψήφιος για Όσκαρ, δημιουργώντας σαγηνευτικά κάδρα που αναδεικνύονται εξίσου μαγευτικά από τη μουσική των Trent Reznor και Atticus Ross.

Όσκαρ 2023 Υποψηφιότητες: Τα Πάντα Όλα μπροστά με 11 υποψηφιότητες, Γερμανία και Ιρλανδία ακολουθούν

Μετείκασμα: Η ανθρώπινη ατέλεια που σβήνει το σκοτάδι και αφήνει το σινεμά να μιλήσει με το φως

Το "Empire of Light" θέλει να μιλήσει για πολλά, καταφέρνει να τα ακουμπήσει όλα από λίγο, αλλά αυτή η υπερθεματολόγηση μάλλον δεν το βοηθάει εν τέλει να φτάσει στο απόγειό του. Παρά το γοητευτικό κίνητρο να μιλήσει για τη δύναμη της αληθινής επαφής και του σινεμά που δεν λειτουργεί χωρίς φως και χωρίς την ανθρώπινη ατέλεια, το σενάριό του ίσως να μην είναι το δυνατό του χαρτί. Σίγουρα όμως είναι ο καθηλωτικός φακός του Deakins σε συνδυασμό με τη μουσική των Reznor και Ross, η ολόσωστη σκηνοθεσία του Mendes και η συγκλονιστική Colman.

01

04