Λάνθιμος & Kinds of Kindness: Παζλ με εξουσίες και ένστικτα που δεν είναι εύκολο να αρέσουν

Η νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, "Kinds of Kindness" (ελλ. τίτλος "Ιστορίες Καλοσύνης"), είναι πλέον στις αίθουσες και ο βραβευμένος Έλληνας σκηνοθέτης επιστρέφει στο "weird cinema" με ένα τρίπτυχο ταινιών με αγαπημένα του θέματα: εξουσία, έλεγχος, πίστη, σεξ, σκληρότητα.

Η επιστροφή στο weird γίνεται γιατί για το σενάριο, που συνυπογράφει και ο Λάνθιμος, επέστρεψε ο Ευθύμης Φιλίππου των ταινιών "Κυνόδοντας", "Αστακός" και "Ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού". Στη νέα αυτή "συρραφή", υπάρχουν τρεις ξεχωριστές ιστορίες, με τους ίδιους ηθοποιούς να αναλαμβάνουν διαφορετικούς ρόλους κάθε φορά.

Οι πρωταγωνιστές Jesse Plemons, Emma Stone, Willem Dafoe και Margaret Qualley περιπλέκονται σε 3 ιστορίες εξουσίας, κανιβαλισμού και πίστης, οι οποίες ξεκινούν όταν ένας άνδρας καταφθάνει σε μια έπαυλη. Το μόνο που γνωρίζουμε γι' αυτόν τον άνδρα είναι ότι στο πέτο του πουκαμίσου του υπάρχουν τα αρχικά RMF, τα οποία δίνουν και τον τίτλο της κάθε ιστορίας. Οι τρεις αυτές ταινίες, που είναι φαινομενικά παντελώς ασύνδετες μεταξύ τους, συνδέονται ωστόσο με έναν πολύ περίεργο τρόπο, με τον RMF να αποτελεί τον πιο βασικό συνδετικό κρίκο.

Το πρωταγωνιστικό cast προσδίδει στο "παράξενο" με τις ρομποτικές του ερμηνείες, με τον Jesse Plemons να ξεχωρίζει (μάλιστα απέσπασε και το βραβείο ανδρικής ερμηνείας στο φετινό φεστιβάλ Καννών), τον Dafoe να ξεδιπλώνει τις πιο σκοτεινές του εκδοχές, πάντα επιτυχημένα, και την Emma Stone να παραμένει αξιοπρεπέστατη. Όλο το cast με τη στακάτη αυτή απόδοση που φαίνεται να πάσχει από συναισθήματα εκτός και αν αυτά φουντώνουν και γίνονται ακραία δυσάρεστα, δεν αφήνει τον θεατή να ταυτιστεί, όσο και να πασχίζει. Κάτι που στην προκειμένη ίσως να είναι και το ζητούμενο.

Μέρος 1ο - Οι Ιστορίες Καλοσύνης δεν είναι γεμάτες καλοσύνη. Κάθε άλλο.

Και κάθε άλλο γιατί αυτό είναι το χιούμορ του Λάνθιμου. Σκοτεινό, ουσιώδες, εγκεφαλικό και από εκεί που δεν το περιμένεις. Το ότι αυτή η ταινία έχει αυτόν τον τίτλο, είναι ίσως το πιο σημαντικό "στοιχείο" για το πώς "πρέπει" να την δεις για να αφεθείς. Γιατί είναι -σχεδόν- το ακριβώς αντίθετο.

Όπως δήλωσε ο ίδιος ο Γιώργος Λάνθιμος στη συνέντευξη τύπου στο Φεστιβάλ των Καννών, το σενάριο της πρώτης ταινίας αποτέλεσε το έναυσμα για τις επόμενες δύο, το οποίο μάλιστα εμπνεύστηκε από την ιστορία του Καλιγούλα (ο ίδιος θεώρησε εξαιρετικά ενδιαφέρον το πώς μπορείς να δείξεις κινηματογραφικά κάποιον άνθρωπο να έχει τόση εξουσία πάνω σε κάποιον άλλον).

Η αλήθεια είναι ότι η πρώτη είναι και η πιο διακριτή, ολοκληρωμένη και αξέχαστη. Εμφανώς πιο δυνατή ιστορία και πιο ολοκληρωμένα γραμμένη, που θέτει με ένα εξίσου αλλόκοτο αφήγημα το ποιος είσαι αν δεν παίρνεις εντολές και αν δεν δουλεύεις; Πόσο αντέχεις την ελευθερία και πότε πρέπει να τραβήξεις τη γραμμή και να πεις "εγώ είμαι μέχρι εδώ";

Μέρος 2ο - Λάνθιμος & Kinds of Kindness: Ναι, δεν είμαστε στα τοπ αλλά πειράζει;

Έχει σημασία να βάλεις τις ιστορίες στη σωστή σειρά; Έχει τόση σημασία να τα αποκωδικοποιήσεις όλα και να βρεις τη σύνδεση; Και ναι και όχι είναι η απάντηση. Σύμφωνα και με τα λόγια του σκηνοθέτη, το ένστικτο είναι αυτό που πρέπει να ενεργοποιηθεί. Το ένστικτο λοιπόν στο "Kind of Kindness", ενεργοποιείται μεν, αλλά δεν περνάει και τόσο καλά. Όχι γιατί είναι δυσδιάκριτες οι συνδέσεις και οι μεταφορές, αλλά γιατί αφηγούνται και αποδίδονται με τέτοιον τρόπο, μερικές φορές και αρκετά φλύαρο, που δεν ξυπνούν και τα πιο ευχάριστα ένστικτα. Αν εξαιρέσουμε φυσικά τις στιγμές που υπάρχει μια καθαρή κωμωδία, απολύτως απρόσμενα.

*Έξτρα: Η ταινία ξεκινάει με το να ακούγεται το "Sweet dreams are made of these", άλλο ένα hint μαζί με τον τίτλο, αφού και ένα όνειρο, δεν είναι πάντα μόνο ονειρικό, ή μόνο εφιαλτικό. Τις περισσότερες φορές μπορεί να είναι και ένας αχταρμάς.

Μέρος 3ο: Η κατάληξη

Το ζουμί είναι το εξής: Αν είσαι φαν του σινεμά του Λάνθιμου των The Favourite και Poor Things, μάλλον δεν θα περάσεις καλά. Αν είσαι φαν του Κυνόδοντα, του Αστακού ή του Ιερού Ελαφιού, καλά θα περάσεις, αλλά μάλλον δεν θα μπει και στα τοπ σου.

Το πιο βασικό ζουμί είναι το εξής: Δεν πειράζει αν ένας δημιουργός δεν βγάζει κάθε φορά το καλύτερο δημιούργημά του. Δεν πειράζει αν κάθε φορά που βλέπουμε μια ταινία δεν πέσαμε στο απόλυτο αριστούργημα. Εδώ είμαστε να παρατηρούμε και να ανυπομονούμε, να σχολιάζουμε και να ψάχνουμε, να προσμένουμε, να ενοχλούμαστε, να ανυψωνόμαστε, να ταξιδεύουμε. Αυτό είναι το σινεμά, έτσι και αλλιώς.