Το «Μαμά γερνάω» της Τάνιας για τα «50 χρόνια Τσανακλίδου» και κάπου εδώ μιλάμε για 3η καριέρα;
Ανανεώθηκε:
Το μινόρε της Τάνιας και το παράδοξο με το «Μαμά γερνάω» ματζόρε. Ένα βράδυ Κυριακής στο Παλλάς, υποκλίθηκαν όλοι στην Τάνια. Ακόμα και ένας Gen Zener που βρέθηκε κατά τύχη στην αίθουσα και μου είπε μόνο δύο λέξεις για εκείνη μόλις τελείωσε το πρόγραμμά της: «τι φάση;».
Έχουμε την αίσθηση ότι κάθε φορά που η Τσανακλίδου θέλει να δώσει ένα «τέλος» σε κάτι, τότε επαναστατεί και μια νέα Τάνια «γεννιέται» και μαζί της ανακαλύπτουμε κι εμείς μια νέα πτυχή του δικού μας εαυτού. Κι αν αυτό δεν είναι ο ορισμός της έμπνευσης και ενδυνάμωσης, τότε τι είναι;
Τάνια Τσανακλίδου: 50 χρόνια καλοκαίρια και χειμώνες - «Και να αδερφέ μου»
Ο αριθμός 50, είναι ένα κομβικός αριθμός για εκείνη αφού όταν έγινε πενήντα ετών είπε «τέλος το τραγούδι για εμένα». Το -κάποτε 8 ετών- κορίτσι που ήθελε να γίνει αστρονόμος ή γιατρός ή κάτι άλλο εκτός από τραγουδίστρια, σε εκείνη την ηλικία ήταν που πήρε την πρώτη απόφαση στη ζωή της και που σταθμός σε αυτή την απόφαση στάθηκε και το τότε παιδί με το κόκκινο παπιγιόν, Κώστας Θωμαΐδης, ο οποίος και θα έγραφε παράλληλα τη δική του ιστορία γεμάτη δημιουργία και όλο το κράμα συναισθημάτων που αυτή περιλαμβάνει.
60 χρόνια μετά και μια βαθιά υπόκλιση και στους δύο για τη στιγμή που στο Θέατρο Παλλάς το βράδυ της Κυριακής (22/9) ερμήνευσαν μαζί τραγούδια από το ξεκίνημά τους σε μια βραδιά που ξετύλιξε αριστοτεχνικά μέσα σε δυο ώρες μια ολόκληρη ζωή. Της ζωής τους μια βόλτα πάνω - κάτω παραλιακά της Θεσσαλονίκης. Τότε που τραγουδούσανε «Ηθοποιός, σημαίνει φως» και που σίγουρα δεν μπορούσαν να φανταστούν τη συνέχεια.
«Δεν ξέρω αν θ΄αντέξουμε σ΄αυτό το κάτι που μας δένει». Και αντέξαμε.
Τα «50 χρόνια καλοκαίρια και χειμώνες» δεν ήταν απλώς μια αναδρομή στο πλούσιο ρεπερτόριό της, αλλά μια ωδή στη δύναμη, την ανθεκτικότητα και την αστείρευτη δημιουργικότητα που μπορεί να κρύβει μια γυναίκα. Η Τάνια εν προκειμένω.
Κάπου εκεί στα 50 της, τότε που είχε πει πως θα σταματήσει, τότε θα γνώριζε και τον Μιχάλη Δέλτα, ενός εκ των δημιουργών του iconic συγκροτήματος Στέρεο Νόβα, ο οποίος δεν θα μπορούσε να μην είναι στο πλευρό της στη συναυλία ορόσημο στο θέατρο Παλλάς.
Είναι εκείνος που πήρε από το χέρι την Τάνια και την οδήγησε σε πιο ηλεκτρονικά μονοπάτια και που μαζί με τη ροκιά των στίχων και της προσωπικότητάς της, δημιούργησαν μία από τις καλλιτεχνικές πτυχές της Τάνιας η οποία συνηγόρησε στην τότε «δεύτερη καριέρα στα 50».
Με τη χαρακτηριστική φωνή της και την ακαταμάχητη σκηνική της παρουσία, ταξίδεψε το κοινό μέσα από δεκαετίες, τραγουδώντας για τον έρωτα, την απώλεια, την ελπίδα, την αλλαγή, τον κόσμο. Κάθε τραγούδι ήταν μια ιστορία, μια ανάμνηση, μια κραυγή, μια εξομολόγηση. Μια προσωπική αφήγηση που περιελάμβανε μυθικά ονόματα που πάτησαν ποτέ το πόδι τους σε τούτο τον πλανήτη, όπως Χατζιδάκις, Ξυλούρης, Λεοντής, Ελευθερίου, Σπανός, Γκάτσος, Μίκης και, και, και.
Το μινόρε της Τάνιας και το παράδοξο με το «Μαμά γερνάω» ματζόρε.
Υπάρχει κάτι που όσο ταλαντούχος, συνεπής, ειλικρινής, πειθαρχημένος, κι αν είναι κάποιος -όπως εκείνη, αν δεν το «έχεις» κάποια στιγμή θα «χαθείς». Είναι αυτή η αδιόρατη θλίψη στα μάτια της Τάνιας η οποία είναι απόλυτα εμφανής κάθε φορά που ερμηνεύει ένα κομμάτι στο οποίο σέβεται κάθε λέξη που το συνθέτει.
Δηλώνοντας φανατική μινόρε και όχι ματζόρε -που παραδόξως ματζόρε είναι το εμβληματικό της τραγούδι «Μαμά γερνάω», η Τάνια κοίταξε κατάματα το κοινό που αποτελεί τον νούμερο ένα καθρέφτη της και είπε -χωρίς να το πει ακριβώς- πως ο έρωτας στη ζωή της έπαιξε καθοριστικό παράγοντα στην ύπαρξή της εντός κι εκτός σκηνής.
Αφηγώντας μάς με τραγούδια -και λίγα αλλά πλούσια λόγια στις μεταξύ τους παύσεις, μια καριέρα, μέσα σε δυο ώρες, η Τσανακλίδου πέτυχε τον στόχο: μάς ταξίδεψε από τότε που κατέβηκε στα 21 της από τη Θεσσαλονίκη στο υπόγειο στο Παγκράτι, μέχρι το σήμερά της και το μελλοντικό «άπειρό της» που πιθανότατα υπόσχεται μια 3η καριέρα.
Η «γενναιόδωρη αναδρομή» στην 50χρονη καριέρα της περιελάμβανε κομμάτια όπως «Μαμά γερνάω», «Αγάπη παράξενη» και «Σαν αερικό». Τραγούδια που σημάδεψαν την πορεία της, από την εποχή της Μεταπολίτευσης και των μπουάτ της Πλάκας αλλά και κομμάτια που αναδεικνύουν τις καλλιτεχνικές της αναζητήσεις, όπως ερμηνείες της Edith Piaf ή αναφορές στον Charlie Chaplin και τη συμμετοχή της στη Eurovision το 1978.
Μια Millennial μαζί με έναν Gen Zener σε μια ορκισμένη -θα αρχίζω ξανά από την αρχή- Baby Boomer
50 χρόνια καριέρας. Καλοκαίρια και χειμώνες. Συναυλίες, δίσκοι, επιτυχίες, αλλά και δύσκολες στιγμές. Αντισυμβατική, δυναμική και άλλο τόσο ευαίσθητη, αγέρωχη, ατρόμητη, θαρραλέα, πιο νέα από ποτέ και απαλλαγμένη από διάφορες «υποσχέσεις» του παρελθόντος, η Τάνια δεν φοβήθηκε ποτέ να είναι ο εαυτός της. Ένας εαυτός που έχει δικαίωμα να αυτοδιαψεύδεται καλλιτεχνικά -απαλλαγμένος από δεσμευτικά «πρέπει» και που να αναγεννάται μέσα από την εξέλιξη.
Μια Τάνια που δεν γερνάει. Μια νέα ψυχή. Μια Τάνια που εμπνέει γιατί αποδεικνύει συνεχώς πως σπάει στερεότυπα και υψώνει τη φωνή της για τα πιστεύω της. Μια ηχηρή φωνή που ακούσαμε στο Παλλάς σε μια συναυλία -υπόσχεση για το μέλλον. Για εκείνη την τρίτη καριέρα που της αξίζει.
Μια υπόκλιση για την Τάνια, την οποία χάρισαν όλοι ένα βράδυ Κυριακής στο Παλλάς. Τότε που υποκλίθηκε και ένας Gen Zener που δεν την ήξερε και που βρέθηκε κατά τύχη στην αίθουσα και μου είπε μόνο δύο λέξεις για εκείνη μόλις τελείωσε το πρόγραμμά της: «τι φάση;».
Και μια απορία ρε Τάνια: εκείνο το φουσκωτό στρώμα θαλασσής από το υπόγειο του σπιτιού σου στο Παγκράτι, πώς μπόρεσε να αντέξει τόσο τεράστια όνειρα; Πού έχει στρώματα με τέτοια υλικά να πάρουμε ένα ίδιο;
Το μεγάλο μπράβο στους συντελεστές και το «πιο πολύ θέλω να ευχαριστήσω εσάς» της Τάνιας
Η καλλιτεχνική επιμέλεια της συναυλίας ανήκε στην ίδια την Τάνια Τσανακλίδου, ενώ τη διεύθυνση ορχήστρας και τις ενορχηστρώσεις επιμελήθηκε ο Νεοκλής Νεοφυτίδης, ο οποίος έπαιξε και πιάνο. Οι μουσικοί που συνόδευσαν την Τάνια ήταν οι εξής: Κώστας Νικολόπουλος στις κιθάρες, Νίκος Παπαϊωάννου στο τσέλο, Δημήτρης Τσεκούρας στο μπάσο, Νίκος Κατσίκης στο μπουζούκι, Φώτης Σιώτας στο βιολί, Βασίλης Παναγιωτόπουλος στο τρομπόνι και το ακορντεόν, Γιώργος Δούσος στο φλάουτο και το κλαρίνο, Γιάννης Αγγελόπουλος στα ντραμς και Δημήτρης Σίντος στα πλήκτρα. Την ηχοληψία ανέλαβαν οι Παναγιώτης Πετρονικολός και Μανόλης Ζαννίδης, τους φωτισμούς ο Περικλής Μαθιέλλης, ενώ την οργάνωση παραγωγής είχαν οι Αργύρης Ναστόπουλος και Γιάννης Περίδης από την Celestial Arts & Entertainment Productions.
Ένα μεγάλο μπράβο στους συντελεστές που συνέβαλαν στην επιτυχία αυτής της ξεχωριστής συναυλίας, αλλά και ένα ακόμα μεγαλύτερο μπράβο στην Τάνια Τσανακλίδου, η οποία, με τα λόγια της «πιο πολύ θέλω να ευχαριστήσω εσάς», έδειξε την αρχοντιά της και την αμοιβαία σχέση σεβασμού και θαυμασμού με το κοινό της το οποίο και δεν έχει ηλικιακό κουτί. Μα πώς θα μπορούσε να έχει ηλικιακό κουτί;
Bloggers
