Είμαστε κι εμείς που με 1 London Grammar live θυμηθήκαμε γιατί θα επιστρέφουμε πάντα στην indie pop

Η 6η ημέρα του Release Athens 2025, την Παρασκευή 11 Ιουλίου, ήταν ο ορισμός της «αντίθεσης της υπερέκθεσης»: ο κόσμος πολύς, αλλά «ηχηρά σιωπηλός». Ετερόκλητος, παρών, αφημένος. Κανένα age bracket δεν μπορούσε να τον περιγράψει. Από 19χρονα με μαύρα Doc Martens και eyeliner μέχρι σαραντάρηδες με μπλουζάκια If You Wait. Κοινό-καθρέφτης της indie ευαισθησίας: λίγο εσωστρεφές, λίγο ρομαντικό, λίγο πληγωμένο. Όσο πρέπει.

Την έναρξη ανέλαβαν οι Klangphonics, ένα γερμανικό τρίο που μοιάζει να δραπέτευσε από υπόγεια εγκατάσταση του Bauhaus και να κουβάλησε μαζί του τρυπάνια, ραπτομηχανές και μουσικά παιδικά όργανα. Ένα σετ με math-electronic πινελιές, όπου η techno φλερτάρει με το φαντασιακό της καθημερινότητας. Το κοινό τους αποθέωσε με τον τρόπο που αποθεώνεις κάποιον που μόλις σου απέδειξε πως μπορείς να φτιάξεις μουσική με μια καφετιέρα.

Μετά εμφανίστηκε η Aurora -ένα φαντασμαγορικό πλάσμα από άλλον πλανήτη. Αιθέρια, παιγνιώδης, μα και στιβαρή, με βλέμμα που έσταζε νορβηγική καθαρότητα και σκηνική γλώσσα που μιλούσε στη χαμένη παιδικότητά σου. Μοιράστηκε μαζί μας τα Exist For Love, Runaway και The Seed με τη μεταφυσική σοβαρότητα κάποιας που σε αγαπά από απόσταση. Ήταν καθηλωτική, αλλά η σιωπή πριν τους headliners ήταν η σιωπή πριν τη μεγάλη λέξη.

Στις 21:50 ακριβώς, χωρίς καμία δραματουργική υπερβολή, οι headliners London Grammar ανέβηκαν στη σκηνή του Release Athens 2025 μετά από τρία χρόνια. Ήρεμα, σχεδόν σαν να μην ήθελαν να τους προσέξει κανείς. Τρεις σκιές με ακρίβεια βρετανικής πειθαρχίας και μηδενική ανάγκη εντυπωσιασμού. Το Hey Now ξεκίνησε σαν υπόγειο ρεύμα στην Πλατεία Νερού χωρίς καμία απολύτως εξήγηση.

Το set τους ήταν κινηματογραφικό σχεδόν σεναριογραφημένο. Από την drum ‘n’ bass εκδοχή του House μέχρι τα Fakest Bitch και Darling Are You Gonna Leave Me σε ακουστική απογύμνωση, η συναυλία προχώρησε με τη βεβαιότητα ανθρώπων που δεν χρειάζονται ούτε φώτα ούτε gimmicks. Μόνο χώρο.

Μία από τις πιο ανθρώπινες στιγμές ήρθε όταν η Hannah Reid, εν μέσω του Wasting My Young Years, σταμάτησε τα πάντα. Έδειξε το κοινό. «Δεν μπορώ να συνεχίσω όσο κάποιος εκεί κάτω δεν είναι καλά», είπε αποδεικνύοντας πως είναι μια γυναίκα που δεν υποκρίνεται ποτέ.

Στη συνέχεια, η αγαπημένη μας πάντα μας θύμισε πώς ήταν όταν ξεκινούσαν. Παρουσίασε δύο κομμάτια από την πρώτη τους περίοδο, σπαρακτικά unplugged, σαν να επαναφέρει τη στιγμή που παίζαν σε αίθουσες των 200 ατόμων. «Τα πλήθη μεγάλωσαν, τα shows επίσης», είπε. Κι όμως, η αίσθηση ήταν πως αυτή η γυναίκα παραμένει η ίδια εσωστρεφής Hannah του Notting Hill που τραγουδούσε με τα μάτια κλειστά μπροστά σε 30 φοιτητές.

Το Californian Soil, Kind Of Man και How Does It Feel ήταν τρία κομμάτια με ρυθμική μελαγχολία –κάτι μεταξύ trip-hop και μετα-ρομαντισμού. Το Nightcall ανέβασε εσωτερικούς παλμούς, αλλά με τη δική του ιδιοσυγκρασιακή μαεστρία. Καμία εξωστρέφεια, μόνο catharsis. Το Hell To The Liars ήταν προφητικό. Το Strong πιο δυνατό από ποτέ. Και το τέλος με το Lose Your Head ήταν ένας λυγμός που σε άφησε ακίνητο με το βλέμμα στο video wall, εκεί όπου οι εικόνες έγιναν πίνακες, σαν να σου ζητούσαν να παραμείνεις εκεί. Για λίγο ακόμα.

Γιατί δεν είναι τάση. Είναι εσωτερική ανάγκη. Γιατί δεν σε καλεί να φωνάξεις, σε προσκαλεί να νιώσεις. Γιατί κάποτε, πολύ πριν οι πλατφόρμες χαρτογραφήσουν τις ψυχολογικές μας διαθέσεις, η indie pop μάς είχε ήδη προσφέρει έναν ηχητικό καθρέφτη. Και οι London Grammar, με τη μαθηματική τους λιτότητα και την υγρή, διαυγή συναισθηματικότητα, είναι απλώς οι καλύτεροι σε αυτό.