To Δέλτα της ζωής μου είναι ο παππούς μου ο Δ-ημήτρης

Μεγάλωσα στην Αθήνα και όπως όλα τα παιδάκια που πλέον κοντεύουν τα εχμ... 30, έτσι κι εγώ είχα την τύχη να έχω σε απόσταση αναπνοής τον παππού Δημήτρη και τη γιαγιά Κατερίνα. Αυτοί με πήγαιναν σχολείο, αυτοί με παρηγορούσαν όταν με μάλωναν οι γονείς μου-ποτέ άδικα φυσικά-και αυτοί μου έδιναν στα κρυφά καραμέλες και γλυκά-τα οποία και έτρωγα με μέτρο για να μη χαλάσουν τα δόντια-ποιο παιδάκι έχει άραγε μέτρο όταν πρόκειται για γλυκά-; Κανένα!

Παρόλα αυτά οφείλω να ομολογήσω ότι από πιτσιρίκα, ήμουν της υγιεινής διατροφής. Όχι, δε σνόμπαρα τις αμαρτωλές λιχουδιές, αλλά ήμουν από τα παιδάκια που λάτρευαν-και συνεχίζω να λατρεύω- το γάλα. Θυμάμαι ακόμα τον παππού μου το Δημήτρη, τον πιο ήρεμο και γελαστό άνθρωπο του κόσμου, να προσπαθεί να με πείσει να πιω το γάλα μου λέγοντάς μου ότι θα γίνω 2 μέτρα. Μα γιατί άραγε προσπαθούσε; Το έπινα όλο με χαρά και μάλιστα ζητούσα και δεύτερο ποτήρι.

Μεγαλώνοντας βέβαια, συνειδητοποίησα ότι όσο γάλα κι αν πιεις, αν τα γονίδια σημειώνουν «χαμηλές πτήσεις», ύψος δε θα πάρεις! Και μπορεί να μην έγινα και πρώτο μπόι, ούτε καν δεύτερο, αλλά τα οφέλη της λατρείας μου για το γάλα φάνηκαν στην πορεία.

Με τον παππού Δημήτρη και τον αδερφό μου Βασίλη

Και ναι το ομολογώ: Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς γάλα ακόμα και τώρα. Πόσες φορές δεν έχω ξεκινήσει μέσα στη νύχτα να πάω στο περίπτερο της γειτονιάς μου να πάρω το αγαπημένο μου γαλατάκι Δέλτα... Και πόσες φορές περνούσα τις Κυριακές μου με τον παππού Δημήτρη, βλέποντας τηλεόραση, βουτώντας μπισκοτάκια και γελώντας με τα λευκά μας μουστάκια.

Το αγαπημένο μου πρωινό

Και μπορεί σήμερα ο παππούς Δημήτρης να μη ζει, αλλά κάθε φορά που κάθομαι στον καναπέ με την κουπίτσα μου, έρχεται στο μυαλό μου να μου λεει: «Γωγούλα πιες το γάλα σου να γίνεις ψηλή, να παίζεις μπάσκετ»! Τελικά ούτε ψηλή έγινα, ούτε μπάσκετ έπαιξα. Δε βαριέσαι;

Στείλτε μας τις δικές σας φωτογραφίες στο info@queen.dpg.gr με το «Δ» της ζωής σας παρέα με το hastag #deltapantou.