Το τρίχρονο κορίτσι που κανείς δεν αναζήτησε στο Παλαιό Φάληρο: Καμία Εδέμ - μόνο κόλαση και θλίψη

Πόσο ακόμη θα αντέξουμε να σωπαίνουμε για τα παιδιά που πεθαίνουν χωρίς όνομα;
Ένα ακόμη παιδί χαμένο σε μια κοινωνία που έχει πάψει να προστατεύει ακόμα και τα μωρά της.

Πού φτάσαμε ή μάλλον πώς φτάσαμε εδώ; Πώς γίνεται ένα παιδί να κακοποιείται φρικτά και να βρίσκεται πεταμένο σαν σκουπίδι σε μια παραλία, χωρίς κανείς να ξέρει ποιο είναι, ποιοι ήταν οι γονείς του, πώς έφτασε εκεί;

Καμία κάμερα, κανένας ύποπτος για το πώς ένα κοριτσάκι δύο ετών φορώντας μόνο το μαγιό του βρέθηκε πνιγμένο και βασανισμένο λίγο πριν τον θάνατό του.

Σύμφωνα με πληροφορίες του ΣΚΑΪ, ήταν γύρω στις 3 τα ξημερώματα της τελευταίας Κυριακής του Ιουλίου όταν πολίτες που βρίσκονταν στην παραλία του Παλαιού Φαλήρου, είδαν το παιδί να επιπλέει στη θάλασσα, φορώντας μόνο το μαγιό του. Άμεσα ειδοποίησαν το 112 και στο σημείο έσπευσαν αστυνομικές δυνάμεις καθώς και ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ.

Το κοριτσάκι μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία», όπου δυστυχώς διαπιστώθηκε ο θάνατός του.

Μέχρι στιγμής δεν έχει εξακριβωθεί ούτε η ταυτότητα του παιδιού αλλά ούτε και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες το άτυχο κοριτσάκι βρέθηκε μόνο του στη θάλασσα. Κανείς δεν έχει αναζητήσει το τρίχρονο κορίτσι, το οποίο λίγο πριν τον θάνατό του γνώρισε την κακοποίηση όπως ανέφερε το πόρισμα της ιατροδικαστικής εξέτασης.

Ως σήμερα, δεν μπορείς να μην αναρωτιέσαι...ποια μάνα γέννησε αυτό το πλάσμα; Το αναζητά; Ξέρει ότι είναι νεκρό;

Μιλάμε για αριθμούς, για στατιστικές, για περιστατικά. Μα μπορεί ένα παιδί να είναι ένας αριθμός;

Ήταν ένα παιδί τριών ετών που το μόνο του έγκλημα ήταν ότι γεννήθηκε σε λάθος χέρια και έφυγε από την απανθρωπιά των ενήλικων πληρώνοντας με τη ζωή του.

Και η κοινωνία μας;

Κοιτάζει το ρεπορτάζ, συνεχίζει τις βουτιές της ίσως και στην ίδια παραλία.
Δεν ψάχνει, δεν ενοχλείται. Σαν να μην συνέβη τίποτα. Σαν να μην έχει σημασία πώς και γιατί παιδιά κακοποιούνται, πώς πεθαίνουν χωρίς ταυτότητα, χωρίς σπίτι, χωρίς κανέναν να ρωτήσει γι’ αυτά. Αρκεί να μην είναι τα δικά μας παιδιά.

Πόσα ακόμη τέτοια παιδιά πρέπει να πεθάνουν για να καταλάβουμε;

Οφείλουμε να είμαστε σε διαρκή επιφυλακή. Όχι για να κάνουμε το χρέος μας αλλά για να μπορούμε να κοιτάμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Για να μπορούν να σωθούν όσα παιδιά προλαβαίνουν ακόμα να σωθούν.

Κι αν δεν μπορούν να σωθούν τα παιδιά, ας μιλήσουν τουλάχιστον οι ενήλικες.

Όσοι κουβαλούν τραύματα. Όσοι έζησαν τον τρόμο. Όπως εκείνη η 31χρονη στη Ρόδο που βρήκε το θάρρος να καταγγείλει την κακοποίηση που δεχόταν από τα 16 της από τον ίδιο της τον πατέρα.

Το τεστ DNA απέδειξε πως ένα από τα παιδιά της είναι δικό του, βιολογικά και φρικτά.

Κι εκείνος, αυτός ο «πα-τέρας», παραδέχθηκε την ύπαρξη σεξουαλικών επαφών, αλλά αρνήθηκε τον βιασμό, λέγοντας ότι οι επαφές ήταν συναινετικές και σταμάτησαν, λέει, όταν κατάλαβαν ότι ήταν λάθος.

Όχι. Το λάθος δεν είναι ότι έγινε. Το λάθος είναι ότι το επιτρέψαμε. Ότι συνεχίζουμε να σωπαίνουμε. Ας σταματήσουμε να σωπαίνουμε. Ας γίνουμε περίεργοι, ας κοιτάξουμε τον διπλανό, ας κάνουμε και λάθος.

Η μερική καταδίκη του Harvey Weinstein και όσα αποκαλύπτει για τη δικαιοσύνη και την κοινωνία