Αξίζει τέτοια «αποκαθήλωση» η Εθνική, ενώ διεκδικεί το χάλκινο στο EuroBasket μετά από 16 χρόνια;
Η Εθνική Ελλάδος ηττήθηκε «κατά κράτος» από την αντίστοιχη ομάδα της Τουρκίας στον ημιτελικό του EuroBasket, αλλά μπορεί να διεκδικήσει ακόμα το χάλκινο μετάλλιο. Δεν θα έπρεπε να είμαστε περήφανοι;
Δύσκολη βραδιά ήταν αυτή της Παρασκευής (12/9) για την Εθνική Ελλάδος και για όσους Έλληνες παρακολουθούσαν τον αγώνα της στον ημιτελικό του EuroBasket 2025, αφού η «επίσημη αγαπημένη» όχι μόνο δεν πήρε το εισιτήριο για τον τελικό της Κυριακής (14/9), όπως πολλοί προέβλεπαν, αλλά ηττήθηκε και με σκορ 94-68.
Ένας αγώνας που ξεκίνησε από την αρχή στραβά για την ομάδα μας με 12 λάθη σε λιγότερο από 8 λεπτά, κατέληξε σε πανωλεθρία και απογοήτευση τόσο για τους παίκτες και τον προπονητή, όσο και για τους Έλληνες φιλάθλους που όχι απλά οργάνωσαν οικογενειακές βραδιές για να δουν τη μάχη που θα έδινε, αλλά ταξίδεψαν εσπευσμένα και στην Ρίγα της Λετονίας, όπου θα παίζονταν το παιχνίδι μ’ ένα όνειρο - την κατάκτηση της κούπας 20 ακριβώς χρόνια μετά το Ευρωπαϊκό που είχαμε κερδίσει το 2005.
Η Εθνική στον ημιτελικό του EuroBasket, αλλά το ήθος των παικτών της είναι υπεράνω μεταλλίων
Η ομάδα της Τουρκίας και ο προπονητής Αταμάν είχαν «διαβάσει» τόσο καλά την ελληνική ομάδα που εξαφάνισαν από το «χάρτη» πρωτίστως τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και έπειτα και τους υπόλοιπους παίκτες, καταφέρνοντας να πάρει το εισιτήριο για τον τελικό απέναντι στην Γερμανία. Αυτό συνέβη και δεν αλλάζει δυστυχώς.
Αυτό που θα πρέπει να αλλάξει είναι η νοοτροπία μας -και εννοείται η διάθεση των παικτών- καθώς υπάρχει ακόμα μια ευκαιρία να ανέβουμε στο βάθρο. Αναφέρομαι στον μικρό τελικό ανάμεσα σε Ελλάδα και την Φιλανδία, την ομάδα που επίσης ηττήθηκε στον ημιτελικό αλλά από την Γερμανία.
Ένα μετάλλιο που οι περισσότεροι στα social media κάνουν σαν να μην υπάρχει αφού για την Εθνική μας η νίκη με την Τουρκία φαίνεται πως ήταν πιο σημαντική.
Οι προπονητές του «καναπέ» και η αποκαθήλωση
Κάνοντας μια γρήγορη βόλτα στα social media μετά το τέλος του αγώνα συνειδητοποιεί κανείς πως από εκεί που η Εθνική αποθεωνόταν τις προηγούμενες ώρες και μέρες, ξεκίνησε η αποκαθήλωσή της με το πρώτο στραβοπάτημα.
Στα σχόλιά τους πολλοί μιλούν για το ποιος έπρεπε να παίζει και ποιος όχι, τι κινήσεις έπρεπε τελικά να γίνουν και δεν έγιναν και για το αν ο προπονητής μας είναι άξιος γι’ αυτή τη θέση.
Φυσικά δεν έλειψαν και τα σχόλια που προσπάθησαν με χιούμορ να απαλύνουν την κατάσταση στην οποία βρέθηκε η Εθνική.
Παρόλα αυτά οι προπονητές του «καναπέ» εμφανίστηκαν και πάλι, αρχίζοντας τις αναλύσεις επί αναλύσεων για το τι θέλει διόρθωση στην ομάδα, επισκιάζοντας κάθε θετικό σχόλιο με πολλά περισσότερα αρνητικά.
Από πού να το έχουμε κληρονομήσει άραγε αυτό, εμείς οι απόγονοι των ιδρυτών του ευ αγωνίζεσθαι; Αυτή την επικριτική στάση, ακόμα κι αν η χώρα μας κάνει κάτι καλό; Γιατί ναι, μπορεί να έχασε η Εθνική στο μπάσκετ από την Τουρκία, όμως για πρώτη φορά μετά από 16 χρόνια πέρασε στην 4άδα των καλύτερων ομάδων της Ευρώπης διεκδικώντας το χάλκινο μετάλλιο όπως τότε.
Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια έκανε ξανά τις καρδιές μας να χτυπούν δυνατά και το μυαλό μας να ονειρεύεται το ακατόρθωτο. Αν αυτό δεν είναι επιτυχία, τότε τι είναι;
Αυτή τη στιγμή η Εθνική χρειάζεται περισσότερο από ποτέ τη στήριξή μας για τον αγώνα της Κυριακής (14/9) και όχι όλους εμάς να της ασκούμε κριτική διαδικτυακά.
Άλλωστε, ας θυμηθούμε τα viral λόγια του αρχηγού Παπανικολάου μετά τη νίκη με την Λιθουανία που αφορούσαν αντίστοιχα σχόλια που είχε δεχθεί η Εθνική στο ποδόσφαιρο επειδή έχασε με 3-0 από την Δανία στα προκριματικά του Μουντιάλ: «Είμαστε ευλογημένοι που το ζούμε αυτό. Το μόνο που θέλω να πω κι επειδή είναι μετά από νίκη είναι ευκαιρία... Χθες το βράδυ παρακολουθώντας το βράδυ το ποδόσφαιρο μετά στα σόσιαλ είδα πολλούς να μειώνουν αυτά τα παιδιά και την προσπάθειά τους, μια πολύ ελπιδοφόρα γενιά που αν μη τι άλλο εκπροσωπούν την Ελλάδα. Το στενάχωρο δεν είναι ότι βλέπω μικρά παιδιά να το κάνουν που έχει γίνει συνήθειο, αλλά βλέπω και μεγαλύτερους σε ηλικία να κρίνουν παιδιά μικρότερα που έχουν διαγράψει μια πορεία και στο τέλος της ημέρας παλεύουν για τη χώρα μας. Όλοι οι γονείς λέμε ότι θέλουμε τα παιδιά μας να γίνουν καλοί άνθρωποι στην κοινωνία και χρήσιμοι. Όταν εμείς σαν παραδείγματα είμαστε έτσι, πώς περιμένουμε τα παιδιά μας να γίνουν αυτό που πρέπει να γίνουν; Κι αυτό έγινε τώρα στον αθλητισμό, αλλά είναι μια μικρογραφία. Όλοι πρέπει να αλλάξουμε το τσιπάκι και να βλέπουμε το θετικό, όχι το αρνητικό και την τοξικότητα».
Bloggers
