Ο Νίκος μου, η Ελεονώρα, ο λαϊκισμός και η ωραία εικόνα που δεν είδα...

Άκεφη, ελαφρώς βαριεστημένη απ τη ζέστη και ένα χθεσινό υπέροχο ξενύχτι στον λατρεμένο Χρήστο Χολίδη, αλλά χωρίς καμία διάθεση απολογίας, κάθομαι να γράψω για την «επίθεση μου» στους Σκορδά – Λιάγκα. Το κάνω γιατί οφείλω να λάβω υποψιν μου την άποψη ενός φίλου, συναδέλφου και συντρόφου όχι με την ιδεολογικά φορτισμένη έννοια της προσφώνησης, αλλά γιατί πραγματικά μεγαλώσαμε μαζί επί 15 χρόνια, στα ίδια γραφεία (εγώ ήμουν η μικρότερη βέβαια!).

Μιλάω για τον Νίκο Γεωργιάδη τον διευθυντή του περιοδικού ΟΚ που καλεσμένος σήμερα στην Ελεονώρα Μελέτη -την οποία επίσης υπερεκτιμώ για την τόλμη να είναι ο εαυτός της και να μην υποκύπτει σε μανιέρες αλλά και γιατί ξέρει γράμματα, πράγμα διόλου αυτονόητο στην ελληνική τηλεόραση- διέκρινε και αυτός «επίθεση» στο γραπτό μου για τις ημίγυμνες πρωινές εμφανίσεις του επιτελείου της εκπομπής του Μέγκα, «Πρωινό μου», ενώ τόνισε πως θαυμάζει τα γραπτά μου και εκτιμά εμένα προσωπικά, αλλά ήμουν αυστηρή στην κριτική μου και είναι «λαϊκισμός» να μην θέλουμε ωραίες εικόνες στην τηλεόραση στο όνομα της κρίσης.

Φίλε μου Νίκο, δε με νοιάζει η εκτίμηση σου, γιατί εγώ σ'αγαπώ και αυτό το ρήμα είναι που με αφορά! Φίλε Νίκο, με κατηγορείς γιατί θέλω να εξορίσω τις ωραίες εικόνες απ'την τηλεόραση. Συγγνώμη αλλά δεν βρήκα ωραίο τον σεφ της εκπομπή να τηγανίζει γυμνός αλλά ούτε και την παρουσιάστρια να τραγουδά με την κάμερα να της κάνει κοντινό στο μπικίνι, πρωί πρωί.

Και φυσικά η κ. Σκορδά δεν ευθύνεται για την ακαλαίσθητη εικόνα, αλλά μην σφαδάζουμε και απο ενθουσιασμό για το τι ωραία που πέτυχε η αποτρίχωση, Νίκο μου! Άσε που αλλιώς νομίζω τις φτιάχναμε τις ωραίες εικόνες και τις ορίζαμε με αισθητική κοινή φτιαγμένη από Χέλμουτ Νιούτον, Αν Λίμποβιτς, Πολ Στραντ ή Γουόλτερ Έβανς και όχι με αποτύπωση αισθησιασμού αλά ελληνική βιντεοκασέτα του 80. Φίλε Νίκο, ξέρεις πως τα όμορφα πρόσωπα, τα καλοσμιλεμένο σώματα, οι ωραίες εικόνες που δίνουν ευκαιρία για ταξιδέματα του νου, αρμονία και πόθο ήταν πάντα ζητούμενα τόσο δικά μου όσο και δικά σου ή άλλων «κολασμένων» και αμαρτωλών πλέον οπαδών του πρώτου, περιθωριακού και αιρετικού life style.

Και φυσικά οι όμορφες εικόνες πρέπει να υπάρχουν στην τηλεόραση, στους δρόμους, στις εφημερίδες, στα περιοδικά, στην ίδια τη ζωή. Ένα λόγος παραπάνω που τώρα αυτή έχει γίνει δύσκολη. Μια παρηγοριά παραπάνω, έστω! Μόνο που οι ραγδαίες αλλαγές γύρω μας και μέσα μας, μετάλλαξαν και την αισθητική μας φίλε Νίκο και μπλέκουμε το ωραίο με το φτηνό, μερικές φόρες, για να μη πω το χυδαίο (και όχι εμείς, προς Θεού). Και φυσικά είμαστε ελεύθερα πνεύματα πάντα. Αν εσύ βρίσκεις ωραίο το τρόπο που τραγουδά καραόκε η κ. Σκορδά, ελεύθερα! Εγώ πάλι όχι, αλλά δε το'χα ντέρτι να το βάλω και μαράζι! Η κ. Σκορδά είναι πολύ όμορφη, πολύ ικανή και εξαίρετη συνεργάτης και για αυτό άλλωστε, όπως θα θυμάσαι, στην κοινή μας πορεία ήμουν ο πρωτεργάτης και ηθικός αυτουργός υπέροχα όμορφων εικόνων της για εξώφυλλα στο ΝΙΤΡΟ, στο Down Town και στο PINK, διότι πολύ απλά μπορούσε να τα φέρει εις πέρας χάρη στην αυταπόδεικτη χάρη της.

Μόνο, φίλε Νίκο, στην φρασούλα σου περί λαϊκισμού να σταθώ! Ουδεμία σχέση έχω, με το πολύπλοκο αυτό πολιτικό σχήμα, διότι πολύ απλά υστερώ. Δια του λόγου το αληθές, ας σου θυμίσω –γιατί σίγουρα το ξέρεις- τον ορισμό του:
«Λαϊκισμός είναι μία μορφή κοινωνικό-πολιτικής σκέψης, στρατηγικής και συμπεριφοράς που αντιπαραβάλλει τα συμφέροντα και τις επιθυμίες της μάζας του λαού ενάντια στις ελίτ. Το λεξικό Cambridge ορίζει το λαϊκισμό ως «πολιτική ιδέα και δράση που στοχεύει στην αντιπροσώπευση των επιθυμιών και των αναγκών του απλού λαού».[1] Επειδή είναι μία φορτισμένη ιδεολογικά έννοια, πολλές φορές χρησιμοποιείται με εντελώς λανθασμένο τρόπο στο δημόσιο λόγο. Ο λαϊκισμός είναι μία αξιολογικά ΟΥΔΕΤΕΡΗ έννοια, δεν είναι δηλαδή «κακός» ή «καλός».[2]

Η επίκληση στην αυθεντία της μάζας και η καταγγελία των ελίτ χάνονται στα βάθη της ανθρώπινης ιστορίας: ο Ιησούς Χριστός και ο προφήτης Μωάμεθ είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα».