Η κ. Σταμάτη και η Ιερά Εξέταση (όχι σε πίνακα στο σαλόνι της)

Δηλώσεις έκανε η κ. Βίκυ Σταμάτη, στη newsvoice και στον Ορέστη Καρίπη λέγοντας ότι η «απεργία πείνας δεν ήταν δικονομικό τέχνασμα, ούτε εφεύρημα μιας δήθεν "πολιτικής" κρατούμενης, αλλά κραυγή διαμαρτυρίας και απελπισίας σε μια άδικη προφυλάκιση, σε μία απόφαση που υπονοεί "μάτια και στόματα ερμητικά κλειστά" ή αλλιώς πως μπορείτε να αυτοκτονήσετε ελεύθερα εντός των φυλακών!!!».

Αλλού καταγγέλλει πως στην περίπτωση της «επικράτησαν οι πολιτικές-κομματικές νομενκλατούρες οι οποίες υποκριτικά φερόμενες ξόρκισαν στο πρόσωπό μου το κακό και με έριξαν εντέχνως στην πυρά της Ιεράς Εξέτασης... Έπρεπε να πληρώσω συνολικά για την μεταπολιτευτική, πολιτική, κομματική απαξίωση και έτσι υπήρξα ιδανικό θύμα σε συνθήκες τηλεοπτικής δημοκρατίας και ανθρωποφαγίας. Εξάλλου μη ξεχνάτε ότι στην Ελλάδα οι συντεταγμένες εξουσίες αν δεν επικοινωνούν, τουλάχιστον δεν αλληλοϋπονομεύονται...»

Αλλού συμβουλεύει τον Τύπο «να ανατρέξουν στο πόθεν έσχες δεκαετίας για συζύγους διατελεσάντων πρωθυπουργών, υπουργών, μιντιαρχών, μεγαλοκατασκευαστών, εθνικών εργολάβων, εθνοπατέρων, μεγαλοδημοσιογράφων κλπ». Καταλήγει δε συμπερασματικά πως η δικαιοσύνη οφείλει να απαντήσει θετικά της νέα αίτηση αποφυλάκισης αλλιώς αποφασίζει την ηθική της εξόντωση και υπογράφει την αυτοκτονία της κ. Σταμάτη.

Η δικαιοσύνη θα κάνει φυσικά τη δουλειά της χωρίς υποδείξεις. Αλλά το θέμα δεν είναι μόνο η απονομή της δικαιοσύνη συμφωνά με τον νόμο, αλλά και της κοινωνικής ικανοποίησης σύμφωνα με την ηθική που ένας προκλητικός τρόπος ζωής δείχνει να προκάλεσε όχι μόνο δυσφορία αλλά οργή.

Πάντως η τελευταία αυτοκτονία που εμείς ακούσαμε δεν αφορούσε σε πλούσια που θα δικαστεί και θα αθωωθεί η όχι συμφωνά με το νόμο των ανθρώπων, αλλά σε έναν συνταξιούχο οικοδόμο που του'καναν έξωση και απελπισμένος πήδηξε στο κενό απ'το μπαλονάκι της φτωχικής πολυκατοικίας σε μια εργατική γειτονιά. Εκεί που αγνοούν τα Κέιμαν, τις οφ σορ, τους φορολογικούς παραδείσους και την ελβετική εχεμύθεια στις καταθέσεις.

Εκεί, σ'αυτές τις γειτονιές, οι συνταξιούχοι οικοδόμοι και όχι μόνο, δεν περιμένουν μόνο μια δίκη και μια απόφαση, αλλά δικάζονται καθημερινά και δυστυχώς καταδικάζονται μαζί με τα όνειρα, τις προσδοκίες και την αξιοπρέπεια τους.