Πάνελ, τιμή, χρυσή αυγή!

Είναι μια από τις βασικές αρχές της κοινωνιολογίας. Όταν σε ένα μέρος πέφτει σαν σκιά η οικονομική κρίση και η ύφεση, τότε το μόνο που ανθίζει είναι μια νεοσυντηρητική άποψη για όλα και μια απόπειρα καταστολής με τη βία συνήθως οτιδήποτε προσβάλει ή τολμά να έχει διαφορετική άποψη από το τρίπτυχο πατρίς, θρησκεία, οικογένεια.

Και μιλάω για τα πρόσφατα επεισόδια έξω από το θέατρο Χυτήριο και την παράσταση Corpus Christi. Θα μου πείτε πώς δεν έχει σημασία η κρίση. Και τις καλές εποχές θα βρίσκονταν 100 παλαβοί που θα πήγαιναν έξω από το θέατρο κρατώντας μια εικόνα στο ένα χέρι και ένα περίστροφο (που λέει ο λόγος) στο άλλο.
Ναι όντως, αλλά θα ήταν μια μεμονωμένη περίπτωση φανατικού παραληρήματος, χαμένη στο χρόνο σαν τις αντιδράσεις έξω από τα σινεμά για την ταινία ο τελευταίος πειρασμός στη δεκαετία του 80. Δεν είναι όμως έτσι, μοιάζει σαν μια άλλη καθημερινή ιστορία που με τρόμο ανακαλύπτουμε ότι αρχίζουμε και τις συνηθίζουμε. Τη μία μέρα είναι οι πάγκοι των μεταναστών στις λαϊκές, την άλλη μέρα είναι οι φανατικοί θρησκόληπτοι έξω από το χυτήριο, την επομένη είναι ένα gay φιλί σε σίριαλ της κρατικής τηλεόρασης, αύριο θα είναι κάτι άλλο. Αυτό είναι που το κάνει ανησυχητικό. Όχι το φαινόμενο, αλλά η συχνότητα των φαινομένων και η ταχύτητα με την οποία τα συνηθίζουμε όλα αυτά, που αν γίνονταν 10 χρόνια πριν δεν θα ασχολούνταν άνθρωπος, πέρα από κάτι μεσημεριανές εκπομπές.

Όμως όλο αυτό το νεοσυντηρητικό κλίμα δεν γεννήθηκε έτσι από τη μία μέρα στην άλλη, ούτε ήρθε με το πρώτο μνημόνιο. Καλλιεργήθηκε σιγά σιγά ακόμη και από ανθρώπους που αγνοούσαν τι εγκλήματα έπρατταν. Εξηγούμαι. Για χρόνια ολόκληρα όλες σχεδόν οι τηλεοπτικές εκπομπές έπαιζαν το παιχνίδι του καλού και του κακού μπάτσου. Για χάρη της τηλεθέασης οι μισοί σχολίαζαν ένα γεγονός ή ένα θέμα και οι υπόλοιποι ξεκινούσαν μια ηθικοπλαστική παραφιλολογία που σήμερα πλέον ανακαλύπτουμε πόσο επικίνδυνη ήταν τελικά. Μην ξεχνάμε πώς οι Τατιάνες, οι Σκορδάδες και οι Κουσκουρίδες εκείνης της εποχής, βάλανε το χεράκι τους στο αναπτύξουν οι τηλεθεατές αντανακλαστικά, σα τους καρχαρίες που μυρίζονται το φρέσκο αίμα. Θυμάστε τα αντρικά φιλιά του Παπακαλιάτη στο σίριαλ και τα λαϊκά δικαστήρια που στήθηκαν στα πάνελ για το αν πρέπει, για το αν είναι σωστό, για το αν είναι ηθικό; Έχουν στηθεί εκατοντάδες λαϊκά δικαστήρια όλα αυτά τα χρόνια από ανθρώπους που ξέρω προσωπικά και ίσως και να συμπαθώ, αλλά ό,τι και να λέμε, το έγκλημα το έκαναν, γιατί για χρόνια καλλιεργούσαν αυτή τη νεοσυντηρητική άποψη και την βάφτιζαν ως φωνή του απλού λαού ή τι θα πει η κυρία στο χωριό!

Σήμερα με πήρε τηλέφωνο μια φίλη μου έξαλλη με το ρατσιστικό παραλήρημα της κυρίας Ελένης Ζαρούλια, βουλευτίνα της Χρυσής Αυγής και σύζυγος του αρχηγού του κόμματος. Το τι άκουσα για τη Ζαρούλια από τη φίλη μου δεν γράφεται, ούτε περιγράφεται, γιατί θα πέσουν μηνύσεις -τις έχουν και εύκολες εκεί στη Χρυσή Αυγή. Αν υπήρχαν σήμερα τα μεσημεριανά, (εκτός του ότι θα την είχαν ως την καλύτερή τους πελάτισσα), οι μισοί του πάνελ θα έλεγαν ντροπή στην κυρία Ζαρούλια για τις ρατσιστικές της απόψεις (ότι οι λαθρομετανάστες είναι λιγότερο από άνθρωποι) και οι υπόλοιποι θα έλεγαν "εκφράζει την άποψη μερίδας του κόσμου " άλλες τέτοιες μπούρδες. Οι πανελατζούδες αυτό θα το έλεγαν "φωνή της συνείδησης" όμως παλιότερα είχαμε και πολύ ελεύθερο χρόνο να ασχολούμαστε με τέτοιες μαλακιές. Σήμερα δεν έχουμε γιατί όλοι μας κάνουμε 3 δουλειές ή ψάχνουμε για δουλειές.

Να γιατί άλλες εποχές, δεν πρόκειται να έπαιρνε διάσταση η συμμάζωξη 50-100 ανθρώπων έξω από το θέατρο. Να, γιατί κάτι άλλες εποχές τα αγόρια με τα μαύρα μπλουζάκια απλώς θα έδερναν λαθρομετανάστες στα κρυφά και όχι με την συνενοχή της Βουλής. Να γιατί άλλες εποχές η Κυρία Ελένη Ζαρούλια θα έβγαινε σε κανένα πάνελ της συμφοράς να ουρλιάζει και να τσακώνεται με τον μίστερ Εθνικά μπούτια και όχι απ' το βήμα της Βουλής.