Τι έμαθα βλέποντας για μια εβδομάδα τον Κωστόπουλο στο Πρωινό Του

Πρώτα απ όλα έμαθα ότι αυτή η ελληνίδα νοικοκυρά έχει πάρα πολύ γερή κράση. Δεν της φτάνουν οι αυξήσεις στις τιμές των προϊόντων στο περίφημο καλάθι της, αλλά κάθε πρωί η ελληνική τηλεόραση δείχνει να θέλει να δοκιμάσει την αισθητική, αλλά και τη νοημοσύνη της. Έτσι λοιπόν, όποιος κι αν παρουσιάζει το πρωινό πρόγραμμα που απευθύνεται αποκλειστικά σ' εκείνη, είτε πρόκειται για κάποια ημιμαθή ξανθιά, είτε για κάποια μορφωμένη και γλωσσομαθή ενζενί που η μοίρα την έριξε στο πρωινό, είτε για κάποιον έμπειρο δημοσιογράφο, είτε για έναν πρώην πανίσχυρο εκδότη που έτρωγε στο σπίτι του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη, όποιος κι αν είναι αυτός που κάνει το πρωινό και όποιο background και να έχει, πιστεύει ακράδαντα ότι η νοικοκυρά κόβεται να μάθει τα εξής: αν η Κατερίνα καινούργιου γνώρισε τον αγαπημένο της στους γονείς της, αν ο Ερμής είναι στους Ιχθύες ή ξέρω γω όπου είναι, αν μπορώ να βάλω στο πέστο καρύδια αντί για κουκουνάρια και κυρίως αν η Δούκισσα Νομικού μπορεί να αντικαταστήσει επάξια τη Ζέτα Μακρυπούλια στο "Dancing with the Stars". Θα μου πεις είναι κακά όλα αυτά;

Όποιος θέλει να μάθει για τα νέα οικονομικά μέτρα ή τις προσαγωγές μελών της Χρυσής Αυγής, δεν μπορεί να δει ωραιότατα την Τσαπανίδου ή την Μπουσδούκου στο ΣΚΑΪ; Φυσικά και μπορεί, αλλά έτσι είναι σαν να θεωρούμε ότι το κοινό της πρωινής τηλεόρασης είναι χωρισμένο σε δυο κατηγορίες ανθρώπων τελείως αντίθετες μεταξύ τους. Στο κοινό που καίγεται να μάθει πώς είναι η Μενεγάκη με τον Λάτσιο και στο κοινό που θέλει να ξέρει τα πάντα για τις συντάξεις. Κανένας μας όμως δεν είναι ούτε το ένα, ούτε και το άλλο και απορώ πώς δεν το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι που στήνουν τα πρωινά.

Το δεύτερο που κατάλαβα λοιπόν είναι ότι το πρωινό είναι ένα χωνί όπου όλοι γίνονται ένα. Από τη Μελέτη μέχρι τον Κωστόπουλο και από την Κορομηλά μέχρι τη Σκορδά ή την Κωνσταντίνα Σπυροπούλου, όλοι γίνονται μια χαρούμενη χαλκομανία που γελάνε και ενθουσιάζονται με τα ίδια πράγματα άσχετα από το παρελθόν τους. Το τρίτο που κατάλαβα είναι ότι η ελληνίδα νοικοκυρά έχει το στοιχειώδες χιούμορ να μην προσβάλλεται από κάποιον που λέει "τσομπάνο" τον συμποσιαστή του ή κάνει γκριμάτσες αποδοκιμασίας μπροστά στην κάμερα. Αλλά το πιο σπουδαίο που κατάλαβα είναι ότι η τηλεόραση έχει πολύ μέλι. Και πάντα μια μύγα θα γυρίζει γύρω της. Όπως επίσης ότι το 2013, δεν υπάρχει χώρος για σουπερ σταρ.

Κανείς δεν μπορεί να κάνει μια παρέα μόνος του και όποιος το καταλάβει πιο γρήγορα και παίξει με τους σημερινούς κανόνες που διαφέρουν παρά πολύ από τους παλιούς, θα κερδίσει. Αλλιώς, φοβάμαι ότι οι 10 μονάδες διαφοράς στην τηλεθέαση που έχει ο δεύτερος Κωστόπουλος από τον πρώτο Λιάγκα, θα γίνουν 15. Κι αν μας φαίνεται αστείο να ασχολούμαστε σοβαρά με πράγματα ελαφριά όπως τα πρωινά προγράμματα σκεφτείτε ότι όλα αυτά ισχύουν και στην κανονική ζωή που σήμερα θέλει δυο πράγματα: σεμνότητα και συνεργασία. Ούτε φανφάρες, ούτε τσομπάνηδες και κυριλέδες.