Ασημένια Βουλιώτη: «Θα ήθελα να μιλήσω με τη Μαρινέλλα, έστω για 10 λεπτά, είναι η έμπνευσή μου»

Για κάποιους ανθρώπους σα να υπάρχει ένα άστρο που τους ακολουθεί, τους φωτίζει την πορεία τους, τους κατευθύνει στο όνειρο και στην επιτυχία. Ένα τέτοιο μικρό άστρο φωτίζει την Ασημένια Βουλιώτη.

Στη δική της περίπτωση το ταλέντο και η τύχη συμβάδισαν μαζί, γιατί από τη στιγμή που αποφοίτησε από τη δραματική σχολή και στις 3 συνεργασίες της, όχι μόνο γνώρισε αναγνωρισιμότητα και επιτυχία, αλλά της άνοιξε η προοπτική για μία μεγάλη καριέρα.

Μετά τον ρόλο της ως Δεσποινιώ στις Ψυχοκόρες, τον χαρακτήρα της κόρης του Τσάρλι που υποδύθηκε στο θέατρο στο έργο Φάλαινα και στο πλευρό του Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, ήρθε ο ρόλος ως Μαρινέλλα στην ταινία «Υπάρχω» που γνώρισε πρωτόγνωρη επιτυχία και εδώ και λίγες μέρες είναι η Μαγδαληνή στη σειρά Το Σπίτι δίπλα στο Ποτάμι.

Επιλέγει ή την επιλέγουν οι δύσκολοι ρόλοι. Η δύσκολη ζωή που πάει κόντρα σε αυτό το ρομαντική εμφάνιση που διαθέτει.

Η Ασημένια Βουλιώτη μιλά στο Queen.gr που για τη χαρά να μοιράζεσαι με το σύνολο μία επιτυχία, για το ξεκίνημά της στην υποκριτική, τα παιδικά της χρόνια στα Τρίκαλα που ήταν γεμάτα μελωδίες, τη μοναξιά και το προμοτάρισμα του ανταγωνισμού που δεν την εκφράζει καθόλου και μοιράζεται μαζί μας μία κρυφή της επιθυμία: Να είχε έστω και δέκα λεπτά χρόνο να μιλήσει με τη Μαρινέλλα, το δικό της γυναικείο πρότυπο. Και ας μη μιλήσουν ούτε για την ταινία, ούτε για τον Καζαντζίδη.

Η ηθοποιός όμως μας «ανοίγει» ένα παράθυρο στον κόσμο της Μαγδαληνής στο Σπίτι Δίπλα στο Ποτάμι.

Η τηλεοπτική κόρη της Πέγκυς Τρικαλιώτη, ξεκινά να μαθαίνει τον κόσμο που μέχρι τότε παρατηρούσε μέσα από τα βιβλία της, με τον πιο δύσκολο τρόπο. Η ρομαντική της φύση θα δοκιμαστεί, αλλά ο άντρας που θα βρεθεί στο πλευρό της, θα έχει μόνο αγάπη για εκείνη.

Η Ασημένια Βουλιώτη μας δίνει όμως και το πρώτο spoiler για τον ρόλο της. Για το πως θα αντιληφθεί την παρανομία του θείου της και αν τελικά θα καταφέρει να συγχωρήσει τον μεγάλο της έρωτα, τον Οδυσσέα.

Η Ασημένια Βουλιώτη θα κινδυνέψει στο Σπίτι δίπλα στο ποτάμι: Ο ρόλος της ως Μαγδαληνή

«Διεκδικούσα χώρο και χρόνο για να "υπάρχω" μόνη μου από μικρή ηλικία»

Τι ταλέντα έχεις, εκτός από αυτό της υποκριτικής;

Δεν μου αρέσει τόσο πολύ η λέξη ταλέντο, όσο η λέξη αγάπη. Για αυτό και θα δου πω, πως αγαπώ ό,τι περιλαμβάνει την έκφραση. Τραγουδώ από μικρή, με ενδιαφέρει να έρχομαι σε επαφή με νέους καλλιτέχνες, στη μουσική, στη ζωγραφική, στη φωτογραφία. Ένας καλλιτέχνης παίρνει από παντού ερεθίσματα. Ξεκίνησα να τραγουδώ από πολύ μικρή ηλικία. Η μητέρα μου έπαιζε στο πιάνο διάφορες μελωδίες και εγώ τραγουδούσα. Στην Α’ Γυμνασίου ζήτησα από τους γονείς μου να πάω στο Ωδείο στα Τρίκαλα και έκανα μαθήματα τόσο στο κλασσικό τραγούδι όσο και στο μιούζικαλ. Μου άρεσε τότε να τραγουδώ ένα τραγούδι από το μιούζικαλ Memory…..

Η σπίθα για το θέατρο πότε άναψε; Σε ποια ηλικία κατάλαβες πώς θέλεις να γίνεις ηθοποιός;

Σε εκείνη την ηλικία που ασχολήθηκα με το τραγούδι δεν ήξερα ακριβώς τι σημαίνει να είσαι ηθοποιός, τι σημαίνει η υποκριτική. Είχα μεν τα ερεθίσματα, αλλά το έβλεπα ως παιχνίδι. Λόγω του επαγγέλματος του μπαμπά μου που είναι στρατιωτικός, αλλάζαμε συχνά πόλεις κατοικίας, αλλά θυμάμαι πως σε κάθε νέα πόλη με τα παιδιά της ηλικίας μου μαζευόμασταν στη γειτονιά και κάναμε ότι παίζαμε θέατρο. Μου άρεσε όμως πολύ το σινεμά και τότε άρχισα να καταλαβαίνω πως θα μου άρεσε να γίνω ηθοποιός. Ήμουν παράλληλα πολύ καλή μαθήτρια, μου άρεσε να διαβάζω. Αλλά δεν έδωσα Πανελλήνιες, είχα πάρει πια την απόφαση να σπουδάσω σε δραματική σχολή.

Η πρώτη σου φορά στη σκηνή ήταν στη σχολή;

Ήταν όταν έδωσα εξετάσεις για το πτυχίο μου στη δραματική σχολή, αλλά επαγγελματικά για πρώτη φορά ήταν την περσινή χρονιά δίπλα στον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη με τη «Φάλαινα».

Είχαν προηγηθεί οι Ψυχοκόρες ως η πρώτη σου τηλεοπτική σειρά και γενικά η πρώτη επαγγελματική σου δουλειά. Ήσουν προετοιμασμένη για αυτό το «τσουνάμι» της δημοσιότητας που προέκυψε λόγω της επιτυχίας της;

Όχι, δεν ήμουν προετοιμασμένη. Αυτό μπορεί να είναι και η γοητεία της επιτυχίας. Εμπεριέχει και την έννοια της έκπληξης. Μου αρέσει να εκπλήσσομαι. Το ίδιο συμβαίνει με τους ανθρώπους που συναντώ χωρίς να τους γνωρίζω. Οι Ψυχοκόρες ήταν ένα πολύ μεγάλο «σχολείο» για εμένα. Είδα πως πίσω από μία εικόνα στη μικρή οθόνη, δεν κρύβονται απλά χίλιες λέξεις, αλλά και χίλιοι άνθρωποι που δημιουργούν μία σειρά. Κατάλαβα το τι σημαίνει το «συνεργάζομαι» το να δουλεύω με ένα σύνολο που αποτελεί μία αλυσίδα. Αν σπάσει ένας κρίκος, δεν μπορεί να λειτουργήσει. Αυτό το σύνολο δημιουργεί μία επιτυχία.

Οι γονείς σου πως αντέδρασαν βλέποντάς σε στο ντεμπούτο σου να δέχεσαι και τόσο θερμά σχόλια από όλους;

Χάρηκαν πολύ οι γονείς μου. Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι θα ήθελα να δω μέσα από τα μάτια της μαμάς μου και του μπαμπά μου. Να καταλάβω πώς ένιωσαν όταν είδαν το παιδί τους να φεύγει από το σπίτι και να δημιουργεί τη δική του ζωή, να ακολουθεί το όνειρό του, να ακολουθεί αυτό που αγαπά. Άλλωστε αυτός δεν είναι και ο σκοπός ενός γονιού;

Φαντάζομαι πως θα αισθάνονται εκτός από χαρά και περηφάνια και το δικαιολογημένο άγχος που έχει ένας γονιός, για τις συνθήκες που αντιμετωπίζει στην καθημερινότητα, το παιδί του.

Δεν θα έλεγα ότι έχουν άγχος οι γονείς μου, γιατί φρόντισαν από πολύ μικρή ηλικία να μου δίνουν ευθύνες, μου είχαν εμπιστοσύνη, με άφηναν ελεύθερη. Βέβαια ήμουν από τη φύση μου πιο ανεξάρτητη, μου άρεσε να δοκιμάζω μόνη μου πράγματα. Θυμάμαι πως όταν ήμουν στο νηπιαγωγείο είχα παρακαλέσει τη μαμά μου, να μην με υποδέχεται στην πόρτα κάθε φορά που γυρνούσα από το σχολείο. Διεκδικούσα χώρο και χρόνο για να «υπάρχω» μόνη μου, παρά τη μεγάλη αγάπη που της είχα.

Τι σημαίνει για εσένα ευτυχία; Πώς την αντιλαμβάνεται η δική σου γενιά;

Πιστεύω ότι δεν υπάρχει η απόλυτη ευτυχία, αλλά πως ζούμε κάποιες στιγμές ευτυχίας. Διανύουμε δύσκολα χρόνια. Τρέχουμε διαρκώς, χωρίς να κάνουμε στάσεις. Και οι στάσεις είναι πολύτιμες. Με στεναχωρεί που βλέπω να προμοτάρεται ο ανταγωνισμός. Πως πρέπει να είσαι ο καλύτερος, να είσαι τέλειος, ότι όσο περισσότερο δουλεύεις τόσο περισσότερο έχεις πιθανότητες να τα καταφέρεις. Δεν χρειάζεται όμως να είσαι τέλειος.

Νομίζω ότι ζούμε και στην εποχή που δεν επικοινωνούμε, δε μιλάμε.

Η έλλειψη επικοινωνίας, η μοναξιά είναι ζήτημα. Σε ένα εστιατόριο που πήγα πρόσφατα για να φάω μόνη μου είδα στο διπλανό τραπέζι και ένα άλλο παιδί που φορούσε τα ακουστικά του και κάθονταν επίσης μόνος του. Και αυτό ως εικόνα το βλέπω πολύ συχνά. Είμαστε όλοι μαζί, αλλά ο καθένας μόνος του. Κάποια στιγμή κοιταχτήκαμε, εκείνος έβγαλε τα ακουστικά του και μου είπε χαριτολογώντας «Νιώθω σα να είμαστε τσακωμένοι σε οικογενειακό τραπέζι». Άρχισα να γελάω, γιατί είχε δίκιο. Όλοι μας έχουμε κλειστεί στο καβούκι μας και δεν επικοινωνούμε, δε συζητάμε.

Συζητάς με εκείνους που θα έρθουν να σε προσεγγίσουν για να σου εκφράσουν το θαυμασμό τους; Γιατί έχεις θαυμαστές από όλα τα κοινά, αν συμπεριλάβουμε και τις μεγαλύτερες ηλικίες που σε είδαν στην ταινία «Υπάρχω».

Βεβαίως και συζητώ μαζί τους. Εκείνους που είναι και μεγαλύτεροι σε ηλικία τους αγαπώ λίγο παραπάνω.

Σκέφτεσαι τι θα σου έλεγε η Μαρινέλλα αν τη συναντούσες; Δυστυχώς λόγω του προβλήματος της υγείας της, γνώριζε μεν για την ταινία, αλλά δεν την έχει δει.

Εύχομαι καταρχάς να είναι πολύ καλά στην υγεία της. Θα ήθελα πάρα πολύ να είχα την ευκαιρία να συναντήσω τη Μαρινέλλα, να της μιλήσω, έστω και για 10 λεπτά. Και ας μη μιλήσουμε για την ταινία στην οποία την υποδύθηκα. Θα ήθελα απλά να τη συναντήσω και να μιλήσουμε για το οτιδήποτε. Τη μελέτησα πάρα πολύ για να την υποδυθώ, αποτελεί πολύ μεγάλη έμπνευση για εμένα ως γυναίκα, είναι πρότυπο. Έκανε τεράστιες αλλαγές για την εποχή της. Ήταν η πρώτη γυναίκα που σηκώθηκε από την καρέκλα στο πάλκο, η πρώτη που έκοψε τα μαλλιά της αλά γκαρσόν, η πρώτη τραγουδίστρια που φόρεσε παντελόνι πάνω στη σκηνή. Ήταν γενναιόδωρη.

Πολύ ωραία ήταν η σκηνή σου με τον Χρήστο Μάστορα ως Στέλιο Καζαντζίδη, τη στιγμή του χωρισμού σας.

Είναι μία πολύ ωραία σκηνή, φαίνεται σα να αποφασίζουν από κοινού να χωρίσουν. Το λένε και με τη σιωπή τους αυτό το «Αγαπιόμαστε, αλλά δεν μπορούμε να πορευτούμε μαζί, αλλάζουν οι δρόμοι μας».

«Η Μαγδαληνή έρχεται αντιμέτωπη με πράγματα που δεν φανταζόταν ότι θα αντιμετωπίσει»

Δεν ξέρω αν έτυχε, αλλά πάλι φέτος στο Σπίτι Δίπλα στο Ποτάμι ως Μαγδαληνή δεν θα έχεις μία ευτυχισμένη τηλεοπτική ζωή. Θα καταφέρεις ένα μέρος του ονείρου σου, το να σπουδάσεις για παράδειγμα, να το πραγματοποιήσεις.

Θα παλέψω με νύχια και με δόντια για να τα καταφέρω.

Θα αντιληφθείς ότι ο θείος σου, είναι μπλεγμένος με την παρανομία και έχει καθορίσει ακόμη και τη δική σου τύχη;

Η Μαγδαληνή ως χαρακτήρας, ψάχνει εξερευνάει, έχει αντίληψη, δεν περνούν απαρατήρητα τα όσα συμβαίνουν γύρω της. Αλλά παράλληλα πιστεύει και στο «καλό», πιστεύει στην αγάπη, συγχωρεί. Είναι ρομαντική, έχει μάθει τόσα χρόνια στο χωριό να ζει μέσα από τις ιστορίες που διάβαζε στα βιβλία της. Δεν είναι όμως απλά το κορίτσι από το χωριό. Έχουν ανοίξει οι ορίζοντες της μέσα από τη μόρφωση. Αλλά έρχεται αντιμέτωπη με πράγματα που δεν φαντάζονταν ότι θα αντιμετωπίσει. Θα αλλάξει στην πορεία η Μαγδαληνή. Θα δούμε την πορεία της προς την ενηλικίωση. Ζούσε μέσα από τον κόσμο των βιβλίων και θα αναγκαστεί πια να έρθει σε επαφή με την πραγματικότητα.

Ως κοινό πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στον Οδυσσέα που θα γίνει ο σύντροφός σου; Θα του συγχωρήσουμε κάποια λάθη του;

Θα του τα συγχωρήσουμε. Κρύβει αγάπη μέσα του ο Οδυσσέας ως χαρακτήρας.

Θα έχεις κάποια επαφή με τις υπόλοιπες αδελφές σου ή ακόμη και με τη μητέρα σου στις δυσκολίες;

Με κάποιον τρόπο ναι, θα επικοινωνούμε. Η μητέρα μου θα αποτελεί πάντα για εμένα σημείο αναφοράς.