Ο Νικολόπουλος χωρίς μπουζούκι...

Συγχωρείστε την άγνοια μου περί των πολίτικων πρόσωπων της χώρας, αλλά επειδή απέκτησα δικαίωμα ψήφου μετά το 1985 είμαι εξοικειωμένη με πιο ΠΑΣΟΚ βουλευτές και υπουργούς. Άκουγα χαζά απ'την τηλεόραση «ο Νικολόπουλος έφυγε», «κλυδωνισμοί στην Κυβέρνηση απ'την αποχώρηση Νικολόπουλου» και επειδή έχω και βεβαρημένο παρελθόν στην πιο ελαφρολαικιά δημοσιογραφία, πήγε ο νους μου στον αγαπημένο, σεμνό και όλο επιτυχίες συνθέτη.

Μα γιατί, αναρωτήθηκα. Μια αποχώρηση του θα έφερνε κλυδωνισμό στο ελληνικό τραγούδι όχι στην ελληνική κυβέρνηση! Τα πάνω κάτω ήρθαν πια σ αυτό τον τόπο! Μετά έμαθα πως ήταν ο υφυπουργός μας εργασίας, που δεν παίζει μπουζούκι, ούτε συνθέτει αλλά κυβερνά. Αυτός, λέει, έξι ώρες μετά την ψήφο εμπιστοσύνης, στην Κυβέρνηση, πάτησε μια παραίτηση και ένα κάτι για την αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου που αν έγινε κάτι με αυτήν, ήταν γαργάρα οι προεκλογικές υποσχέσεις.

Μετά πρόσεξα καλύτερα στα κανάλια και είδα πως δεν του πολυπροέβαλαν την επιχειρηματολγία του και τα γιατί έπραξε έτσι. Μειδίασα πικρά, έκανα ζάπινγκ, πέφτοντας απ'το ξημέρωμα σε τούρκικες σειρές, που πια θα τις βλέπουμε χωρίς υποτίτλους, διότι θα μάθουμε ταχύρυθμα την τουρκική και σκέφτηκα πως αυτή η κυβέρνηση πριν να κλείσει μήνα, βαρέθηκε τις ορκωμοσίες νέων υπουργών στην θέση των παλιών. Δεν θα ξέρουν οι θυρωροί σε ποιον να ανοίγουν την πόρτα πια και σε ποιον να λένε: «περάστε κ. Υπουργέ»! Άσε που θα αλλάζουν οι γραμματείες σαν σε ανοιγόκλεισμα βλεφάρων.

Ηθικόν δίδαγμα: με υπουργούς αυτής της κυβέρνησης να μη δενόμαστε ψυχολογικά και μας στεναχωρούν οι αποχαιρετισμοί.