Το καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά: Τρεις θερινές ιστορίες γεμάτες ήλιο και αλμύρα

Αθάνατο ελληνικό καλοκαίρι. Είτε μεγάλωσες στην επαρχία, είτε είσαι παιδί της Αθήνας, το σίγουρο είναι πως μπορείς να αισθανθείς τι σημαίνει «ελληνικό καλοκαίρι» και να επιτρέψεις σε χιλιάδες αναμνήσεις να σε κατακλύσουν, στο άκουσμα και μόνο των δύο αυτών λέξεων.

Ακόμη και αν δεν μπορείς να περιγράψεις με λόγια όλα όσα αισθάνεσαι, αρκεί να κλείσεις τα μάτια για να νιώσεις το χαλίκι κάτω από τα πόδια σου, τη μυρωδιά από το γιασεμί και το νυχτολούλουδο, τις παγωμένες βουτιές στη θάλασσα έπειτα από το παιχνίδι κάτω από τον ήλιο, τη δροσερή φέτα από το καρπούζι που σε περιμένει κάθε απόγευμα στην αυλή, το τραγούδι των τζιτζικιών μέχρι αργά τη νύχτα, τη μυρωδιά από το Πλωμάρι μας που αναμειγνύεται με εκείνη της θαλασσινής αύρας, τις βραδιές με την παρέα στην πλατεία, το αλάτι στα μαλλιά που βρίσκει πάντα τρόπο να φτάνει στα χείλη, τις περαντζάδες στην παραλία, τα τρυφερά φιλιά την ώρα του ηλιοβασιλέματος, την ανατολή του ήλιου στις Κυκλάδες, τα αμέτρητα ραντεβού στον ήλιο.

Όπου και αν έχουμε ταξιδέψει, κάθε καλοκαίρι επιλέγουμε να μένουμε στην Ελλάδα. Διότι γνωρίζουμε πως τίποτε δεν συγκρίνεται με το ελληνικό καλοκαίρι και γιατί κάθε θερινή μας ιστορία έχει μια γλύκα και πάνω από όλα, είναι γεμάτη ήλιο και αλμύρα.

Ακόμη και αν το φετινό καλοκαίρι, λοιπόν, διαφέρει από όλα όσα έχουμε βιώσει μέχρι σήμερα, εμείς λαχταρούμε να το απολαύσουμε και ανυπομονούμε να αφεθούμε ξανά στην ανεμελιά του, βάζοντας πάντα βέβαια την ασφάλεια -τη δική μας, αλλά και των γύρω μας- σε πρώτο πλάνο. Διότι για εμάς, το ελληνικό καλοκαίρι είναι μοναδικό και δεν θέλουμε να το προσπεράσουμε. Ενόψει των καλοκαιρινών μας διακοπών και εξορμήσεων, λοιπόν, αποφασίσαμε να μοιραστούμε μαζί σου τα αγαπημένα μας ραντεβού στον ήλιο, τις πιο αλμυρές και ηλιόλουστες θερινές ιστορίες που μας κάνουν κάθε φορά που τις θυμόμαστε, να χαμογελάμε γλυκά.

Το παρεάκι της Ιταλίδας

Μεσημέρι Σαββάτου πίσω στο όχι και τόσο μακρινό 2018 και η Ιταλίδα σχεδόν αδυνατεί να υποδεχθεί έναν ακόμη παραθεριστή πάνω στην καυτή της άμμο. Γνωρίζω ή αναγνωρίζω τις περισσότερες παρέες που βρίσκονται γύρω μου. Με κάποιους γνωριστήκαμε στη χώρα -ή το χωριό, όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι- το προηγούμενο βράδυ, ενώ με τους υπόλοιπους σίγουρα ανταλλάξαμε βλέμματα κάπου στη διαδρομή προς το Πορί. Κάτω από τον ήλιο και με το αλάτι στο σώμα και τα μαλλιά τους όμως, όλοι δείχνουν διαφορετικοί και για την ακρίβεια, πιο ήρεμοι και περισσότερο χαλαροί. Κάποιοι τυχεροί έχουν μεριμνήσει να πάρουν μαζί τους ομπρέλα, ενώ άλλοι γίνονται ένα με το τοπίο και την καυτή άμμο. Εμείς πάλι, σκεφτήκαμε να πάρουμε μαζί μας ένα αντίσκηνο. Δεν είχαμε στήσει ξανά κάποιο, αλλά πόσο δύσκολο μπορούσε να ήταν; Όπως αποδείχθηκε, δεν ήταν απλώς δύσκολο για εμάς, αλλά… ακατόρθωτο. Το γυρνούσαμε από εδώ, το γυρνούσαμε από εκεί, αλλά τίποτε. Οι παραθεριστές που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στην Ιταλίδα μας κοιτούσαν νωχελικά. Έπειτα από 30 -άβολα- λεπτά της ώρας μάταιων προσπαθειών στην «καρδιά» του Πάνω Κουφονησίου, μία παρέα νεαρών, προφανώς κουρασμένη από τα συνεχή ξεφυσήματά μας, αποφάσισε να μας βοηθήσει. Όταν βέβαια διαπίστωσαν ότι ούτε εκείνοι μπορούσαν να στήσουν το αντίσκηνο, μία άλλη παρέα έσπευσε κοντά μας. Αφού διαφώνησαν για αρκετή ώρα μεταξύ τους για τη διαδικασία και ενώ όλοι νιώθαμε τον ήλιο να μας καίει, το αντίσκηνο στήθηκε με λίγη βοήθεια από όλους και όλοι μαζί, αισθανθήκαμε μία τεράστια ανακούφιση.

Για κάποιον λόγο όμως και έπειτα από τόση ταλαιπωρία, κανείς δεν ήθελε να ξαπλώσει κάτω από το αντίσκηνο. «Πάμε στη χώρα για ένα ουζάκι;». Η πρόταση για ραντεβού στον ήλιο έπεσε στο «τραπέζι» και κάπως έτσι, δέκα άγνωστοι κατέληξαν να μαθαίνουν ο ένας για τη ζωή του άλλου, πίνοντας ούζο και απολαμβάνοντας τη θαλασσινή αύρα, μέχρι τη δύση του ήλιου. Από εκείνη την ημέρα και καθ’ όλη τη διάρκεια των διακοπών μας, ήμασταν αχώριστοι. Και από το 2018 μέχρι σήμερα, δίνουμε συχνά ραντεβού κάτω από τον ήλιο. Τι και αν φέτος δεν επισκεφτούμε το αγαπημένο μας Κουφονήσι; Το νέο καλοκαιρινό μας ραντεβού έχει ήδη δοθεί. Την άλλη Κυριακή το παρεάκι της Ιταλίδας θα συναντηθεί για μεζέδες και Ούζο Πλωμαρίου σε μία αυλή που θυμίζει νησί, κάπου στην Αθήνα.

Ουζάκι στην παραλία και όλα καλά -ακόμη και εντός Αττικής

Ιούλιος 2016 και σύμφωνα με το ημερολόγιο, οι διακοπές στο νησί αργούν ακόμη. Το καλοκαίρι είναι όμως, εδώ και εμείς, σκοπεύουμε να το απολαύσουμε, ακόμη και εντός Αττικής. Η παρέα υπόσχεται να δίνει ραντεβού στη θάλασσα μετά το γραφείο τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, να ανακαλύψει κάθε γραφική γειτονιά της Αθήνας που θυμίζει νησί και φυσικά, να επισκέπτεται κάθε Κυριακή από μία διαφορετική παραλία, κοντά στην πόλη. Το πρώτο μας κυριακάτικο ραντεβού στον ήλιο ξεκίνησε νωρίς το πρωί για να μην «κολλήσουμε» στην κίνηση. Καταφέραμε, λοιπόν, να πάμε στην παραλία, να κάνουμε την ηλιοθεραπεία μας, ενώ όλες ανεξαιρέτως λαχταρούσαμε για τη γευστική συνέχεια της ημέρας, σε εκείνο το γραφικό μεζεδοπωλείο δίπλα από το κύμα. Πετσέτες, λάδια με άρωμα καρύδας και αντηλιακά επέστρεψαν στις τσάντες θαλάσσης και πεινασμένες και ολίγον τι ηλιοκαμένες, αρχίσαμε να γοργό περπατάμε προς το αυτοκίνητο… μόνο και μόνο για να ανακαλύψουμε ότι η εξάτμιση του οχήματος βρισκόταν στο έδαφος.

Έπειτα από ένα δεκάλεπτο απογοήτευσης και ταραχής, ξαπλώσαμε πάνω στην άμμο και κάτω από τη σκιά ενός πεύκου, καλέσαμε την οδική βοήθεια και αποφασίσαμε πως… δεν θα αφήναμε μία αναποδιά να αφήσει εκτός καλοκαιρινού προγράμματος ένα ακόμη ραντεβού στον ήλιο. Τι και αν δεν μπορούσαμε να πάμε στο αγαπημένο μας μεζεδοπωλείο; Στρώσαμε τις πετσέτες δίπλα στο κύμα, πήγαμε στο μικρό ταβερνάκι δίπλα από την παραλία, ζητήσαμε λίγους γρήγορους μεζέδες, πάγο, μερικά ποτήρια και ένα Ούζο Πλωμαρίου και απολαύσαμε την ανεμελιά του ελληνικού καλοκαιριού με τον ήλιο και την αλμύρα στο κορμί. Όσο για το αυτοκίνητο, «έφυγε» για το κέντρο της Αθήνας με την οδική βοήθεια και εμείς, επιστρέψαμε στα σπίτια μας με τη βοήθεια του πατέρα μου -ο οποίος παρεμπιπτόντως οδήγησε πάνω από μία ώρα από την Καλλιθέα για να μας παραλάβει.

Καλοκαίρι στο χωριό και το ραντεβού έχει ήδη «κλείσει»

Ανεμελιά και αλάτι στα μαλλιά. Αυτά περιλαμβάνουν «παραδοσιακά» τα δικά μου καλοκαίρια. Σε αντίθεση με τις περισσότερες φίλες και γνωστές μου, εγώ προτιμούσα να περνώ τις διακοπές του Αυγούστου στο παραθαλάσσιο χωριό μου και όχι απαραιτήτως σε κάποιο κυκλαδίτικο νησί. Δύο μόλις ώρες από την Αθήνα αρκούν κάθε φορά για να φτάσω στην αγαπημένη μου παραλία, να βυθίσω τα πόδια μου στη δροσερή θάλασσα και να αφήσω το φως του ήλιου να με βοηθήσει να αποβάλλω το στρες της πόλης. Τα ραντεβού στον ήλιο με την παρέα του χωριού, δίνονται προτού ξεκινήσει το ταξίδι. Δεν χρειάζεται να πούμε πού θα βρεθούμε ή τι θα κάνουμε.

Το πρόγραμμα είναι γνωστό εδώ και αρκετά χρόνια και περιλαμβάνει θαλασσίτσα και το Πλωμάρι μας στο κλασικό ταβερνάκι δίπλα στο κύμα, σιέστα υπό των ήχο του τραγουδιού των τζιτζικιών και το βράδυ, περαντζάδα και χαλαρή έξοδο στα μπαράκια και τα μεζεδοπωλεία της περιοχής. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ενήλικης ζωής μας, δίνουμε τα ίδια ραντεβού στον ήλιο. Βέβαια, αλλιώς τα απολαμβάναμε στα 20 και διαφορετικά τα χαιρόμαστε στα 30. Κάθε φορά όμως, είναι εξίσου απολαυστικά και κάθε φορά τα λαχταρούμε, πόσω μάλλον το φετινό διαφορετικό καλοκαίρι που το χωριό μας έχει λείψει λίγο παραπάνω, αφού περάσαμε το Πάσχα στην Αθήνα.

Όπως και αν μας αρέσει να απολαμβάνουμε τα καλοκαίρια μας, το σίγουρο είναι ότι όλες συμφωνούμε πως ποτέ πριν δεν είχαμε νιώσει όλοι με την ίδια λαχτάρα, την ίδια ακριβώς επιθυμία: Να τρέξουμε στην αγκαλιά της θάλασσας, να κάνουμε ξανά όνειρα μπροστά από ένα ηλιοβασίλεμα, να δώσουμε ένα ακόμη ραντεβού στον ήλιο. Ακόμη και αν τα δεδομένα στη ζωή μας έχουν αλλάξει, εμείς θα δώσουμε και φέτος νέα ραντεβού στον ήλιο για δροσιστικές βουτιές, μεζέδες και Ούζο Πλωμαρίου δίπλα από το κύμα για να απολαύσουμε το ελληνικό καλοκαίρι με την παρέα μας, πάντα με ασφάλεια.