26 έτη χωρίς τον Φρέντυ Γερμανό που δεν πρόλαβε τη νέα χιλιετία όσο κι αν ήταν πιο μπροστά από αυτή
Ανανεώθηκε:
Τέτοιοι Γερμανοί σίγουρα δεν ξανάρχονται. Ας θυμηθούμε κάποιες ατάκες γαρνιρισμένες με αλάτι και πιπέρι του πανέξυπνου και ταλαντούχου δημοσιογράφου που κάποτε χαρακτηρίστηκε ως ο χειρότερος μαθητής της 50ετίας σύμφωνα με τους καθηγητές του στο Βαρβάκειο. «Όλοι οι Έλληνες πάσχουν από το σύνδρομο του αυτοκινήτου. Εκτός από μένα που είμαι Γερμανός».
«Ξεκίνησα να γίνω συγγραφέας, αλλά στον δρόμο έκανα δύο λάθη: έγινα δημοσιογράφος και έκανα τηλεόραση. Ήταν σαν να ξεκίνησα για να χορέψω μπλουζ και όταν έφτασα στην πίστα η ορχήστρα το γύρισε σε ροκ. Tι κάνεις στην περίπτωση αυτή; Xορεύεις ροκ όσο καλύτερα μπορείς». Αυτή η δήλωση, συνοψίζει τον αυτοσαρκασμό, την ευφυΐα και την ακρίβεια με την οποία έχει διαχειριστεί την προσωπική του διαδρομή. Και πράγματι: το μόνο πιο εκκωφαντικό από τη συγγραφική του πορεία ήταν το ροκ που τόλμησε –και τελικά χόρεψε– καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. Όχι γιατί το είχε προβλέψει, αλλά γιατί δεν φοβήθηκε να παραμείνει παρών, αυθεντικός και παίκτης πρώτης γραμμής.
30 χρόνια από τον θάνατο της Μελίνας Μερκούρη: «Γεννήθηκα Ελληνίδα, θα πεθάνω Ελληνίδα»
Ο φανατικός φίλαθλος του Παναθηναϊκού, Φρέντυ Γερμανός, αποφοίτησε από το ιστορικό Βαρβάκειο και συνέχισε τις σπουδές του στην Πάντειο Ανωτάτη Σχολή Πολιτικών Επιστημών, ενώ παράλληλα φοίτησε στη Σχολή Δημοσιογραφίας Όλσον. Την ίδια στιγμή, για να στηρίξει οικονομικά τα πρώτα του βήματα, εργάστηκε ως πλασιέ υφασμάτων και σε λογιστήριο -όχι από ανάγκη μόνο, αλλά και από φιλοδοξία. Για να κάνει το επόμενο βήμα προς εκείνο που βαθιά μέσα του γνώριζε πως είναι η αληθινή του κλήση: να ζει και να γράφει ως εραστής της δημοσιογραφίας.
Αντισυμβατικός και ελεύθερο πνεύμα, πήρε το όνομά του από έναν Άγγλο αξιωματικό που είχε ερωτευτεί η μητέρα του στα δεκαοχτώ της. Με έντονη προσωπικότητα και εντυπωσιακά ανεπτυγμένη συναισθηματική νοημοσύνη, διατηρούσε από νωρίς μια δηλωμένη απέχθεια για τα μαθηματικά -τόσο έντονη, που σχεδόν την μετέτρεψε σε ιδεολογική στάση. Αντιτάσσοντας στη μαθηματική αυστηρότητα τη λογοτεχνική φαντασία, στράφηκε στη θεωρία της γραφής με πάθος και επιδεικτική προσήλωση. Δεν είναι τυχαίο ότι, όταν αποφοίτησε από το Βαρβάκειο, οι καθηγητές του τον χαρακτήρισαν ως τον χειρότερο μαθητή των τελευταίων πενήντα ετών στα θετικά μαθήματα.
Γεννημένος για να γράφει, ο Φρέντυ Γερμανός είδε το φως της ζωής στις 5 Σεπτεμβρίου 1934 και μόλις στα οκτώ του χρόνια εξέδωσε την πρώτη του εφημερίδα, με τίτλο «Όλα για Όλους», την οποία κυκλοφορούσε χειρόγραφα σε είκοσι με εικοσιπέντε αντίτυπα. Όλα του τα πρώτα κείμενα και διηγήματα, γραμμένα μεταξύ των 17 και 26 του χρόνων, τα κράτησε προσεκτικά φυλαγμένα σε συρτάρι -μέχρι το 1998, όταν ήρθε η στιγμή να τα ξαναδεί με την ωριμότητα του χρόνου.
Στα δεκαεννιά του, το 1953, συμμετείχε στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Διηγήματος Νέων της εφημερίδας Η Βραδυνή. Το μυθιστόρημά του «Για μιαν εκδίκηση» απέσπασε το δεύτερο βραβείο και συνοδεύτηκε από χρηματικό έπαθλο πεντακοσίων δραχμών – αρκετό, ίσως, για να αγοράσει λίγο μελάνι και χαρτί, αλλά κυρίως για να τον πείσει πως το πάθος του είχε αρχίσει να αναγνωρίζεται.
Το 1954, έγραφε για την εφημερίδα Ελευθερία μια στήλη αφιερωμένη στα φαρμακεία. Ένα φαινομενικά ταπεινό ξεκίνημα, που με τα χρόνια απέκτησε σχεδόν μυθικές διαστάσεις στη συλλογική μνήμη της ελληνικής δημοσιογραφίας. Ένα «παράσημο» στο βιογραφικό του, που θα γινόταν επίκληση και παράδειγμα προς μίμηση από πολλούς κορυφαίους του χώρου, οι οποίοι –ως δάσκαλοι πια σε αίθουσες δημοσιογραφίας– θα επαναλάμβαναν με σεβασμό: «Μη βιάζεστε να ανεβείτε τα σκαλιά. Ο Φρέντυ Γερμανός έγραφε τρία χρόνια για φαρμακεία».
Μια φράση-συμβουλή με πολλαπλές αναγνώσεις, υπόμνηση ταπεινότητας, υπομονής και επίμονης μαθητείας στην τέχνη της γραφής. Ένα μάθημα που αξίζει να μεταδίδεται από στόμα σε στόμα, ιδίως στην εποχή της ταχύτητας και της επιφανειακής δημοσιότητας, όπου η ουσία συχνά χάνεται στην πρόχειρη λάμψη. Κι ο Γερμανός υπήρξε η πιο τρανταχτή απόδειξη ότι η ουσία χτίζεται με επιμονή, όχι με συντομεύσεις.
Ύστερα από τρία χρόνια σταθερής γραφής για τη φαρμακευτική επικαιρότητα, έκανε το πέρασμα στο ρεπορτάζ και ξεκίνησε τις πρώτες του συνεντεύξεις –ένα πεδίο που θα ανέδειχνε την ευφυΐα, την ψυχική του ευγένεια και την εξαιρετική ικανότητά του να δημιουργεί ανθρώπινη σύνδεση, ακόμη και με τους πιο δύσκολους συνομιλητές.
Το 1964 κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο Με συγχωρείτε, λάθος, μια συλλογή ευθυμογραφημάτων που συνοδεύονταν από σκίτσα του Κυρ. Ήταν μόνο η αρχή. Συνολικά, έγραψε 25 βιβλία -ευθυμογραφήματα, μυθιστορήματα, βιογραφίες και ιστορικές νουβέλες- πολλά εκ των οποίων γνώρισαν τεράστια επιτυχία. Καθιερώθηκε έτσι ως ένας από τους πιο πολυδιαβασμένους Έλληνες συγγραφείς της εποχής του, σύμφωνα και με σχετική έρευνα του περιοδικού Διαβάζω.
Το 1966 άρχισε να ασχολείται με την τηλεόραση ως παρουσιαστής ειδήσεων
Έγινε γνωστότατος ως ευθυμογράφος με πηγαίο χιούμορ, παρατηρητικότητα και πρωτότυπο ύφος. Οι σχολιασμοί του στις διάφορες συνεντεύξεις που παρουσιάστηκε ήταν τόσο οξυδερκείς, ώστε ορισμένοι νόμιζαν πως του ήταν γνωστές από πριν οι ερωτήσεις και είχε προετοιμάσει τις απαντήσεις. Με δημοσιογραφική επιμέλεια συνέλεγε υλικό όταν ένα θέμα το έβρισκε συναρπαστικό, ταξιδεύοντας σε διάφορες χώρες και παίρνοντας συνεντεύξεις από αυτόπτες μάρτυρες.
Αν και εξαιρετικός γραφιάς, χωρίς αμφιβολία το πιο δυνατό του σημείο ήταν το κομμάτι της συνέντευξης. Όπως είχε αναφέρει: «Αγαπούσα τις συνεντεύξεις, γιατί αγαπούσα τον άνθρωπο και ήθελα να τον ψάχνω όσο μπορώ».
Κατά τον Gabriel García Márquez «Πάντα μένει κάτι για να αγαπήσεις» - 10 χρόνια «ηχηρής» σιωπής
Ο Φρέντυ Γερμανός πήρε συνεντεύξεις από κορυφαία πρόσωπα διεθνούς φήμης όπως Τζον Λένον, Γιόκο Όνο, Τζίντζερ Ρότζερς, Τζόαν Κόλινς, Αμπέρ Καμί και από σχεδόν όλους τους Έλληνες καλλιτέχνες του περασμένου αιώνα.
Οι τηλεοπτικές του δημιουργίες «Αλάτι και πιπέρι» και «Η πρώτη σελίδα» είχαν γίνει παράδειγμα σωστής τηλεοπτικής εκπομπής και είχαν αγαπηθεί πολύ από τους τηλεθεατές.
Ακολούθησαν και άλλες εκπομπές που έμειναν στην ιστορία της τηλεόρασης όπως «Φλας Μπακ» ή το «Πορτραίτο της Πέμπτης».
«Ζω το πιο συναρπαστικό σενάριο της ζωής μου. Κρίμα που δε θα ‘μαι εκεί να γράψω το τέλος μου», είχε πει σχετικά με την αρρώστια του λίγο πριν το τέλος. Ένα τέλος που γράφτηκε στις 21 Μαΐου του 1999. Ο Φρέντυ Γερμανός, απεβίωσε στα 65 του χρόνια από γενικευμένη κακοήθη νεοπλασία. Στο πλευρό του είχε μέχρι την τελευταία στιγμή τη σύζυγο του, ηθοποιό και χορεύτρια Μαρία Ιωαννίδου, και την κόρη του (από την πρώτη του σύζυγο, Εριέττα Μαυρουδή), στιχουργό και δημοσιογράφο, Ναταλία Γερμανού.
Σε ανάρτησή της στην 25η επέτειο θανάτου του πατέρα της -στον οποίο και έτρεφε τεράστια αδυναμία, η Ναταλία Γερμανού έγραψε: «Ν αρχίσουμε να ζούμε.. αυτό μετράει τελικά! δεν σε ξεχνάω ούτε μέρα μπαμπάκα μου❤️».
Μία από τις όμορφες στιγμές στην ελληνική τηλεόραση της οποία τo credit πιστώνεται στον Νίκο Χατζηνικολάου, ήταν το 1993 όταν στο «Ενώπιος Ενωπίω» ο Φρέντυ και η Ναταλία συναντήθηκαν τηλεοπτικά.
Ακολουθούν κάποιες αξέχαστες ατάκες ενός αξέχαστου δημοσιογράφου που -χωρίς αμφιβολία- θα έπρεπε να διδάσκεται:
Έτσι άρχισα να λέω τις ειδήσεις στην «Hχώ των Γεγονότων». Εκείνη την εποχή οι ειδήσεις ήταν μια πολύ περίεργη υπόθεση: τις γράφαμε εμείς, τις λέγαμε εμείς και... τις ακούγαμε εμείς.
Το πρόβλημα της Ενωμένης Αριστεράς σήμερα είναι πώς να μείνει ενωμένη και πώς να μείνει Αριστερά.
Η Ελλάδα είναι η χώρα που γέννησε τον πολιτισμό. Έκτοτε αναζητά το παιδί της σε βουνά και σε λαγκάδια, χωρίς να το βρίσκει. Δεν θα το βρει ποτέ.
Όλοι οι Έλληνες πάσχουν από το σύνδρομο του αυτοκινήτου. Εκτός από μένα που είμαι Γερμανός.
Λένε πως η τηλεόραση κατασκευάζει ηγέτες. Τι κρίμα που κανένας ηγέτης μας δεν μπόρεσε να κατασκευάσει τηλεόραση.
Για τα 26 χωρίς τον Φρέντυ Γερμανό -που δεν πρόλαβε τη νέα χιλιετία όσο κι αν ήταν πιο μπροστά από αυτή τούτο μόνο έχουμε να πούμε: λείπει.
Bloggers
