30 χρόνια από τον θάνατο της Μελίνας Μερκούρη: «Γεννήθηκα Ελληνίδα, θα πεθάνω Ελληνίδα»

Πιο αντισυμβατική από αντισυμβατική, πιο αντιστάρ από σταρ, πιο Μελίνα από Μερκούρη. 30 χρόνια χωρίς τη γυναίκα που έγραψε τη δική της ιστορία εντός και εκτός συνόρων και που η στεντόρεια φωνή της ηχεί στα αυτιά μας να διεκδικεί με θάρρος και τσαμπουκά τα Γλυπτά του Παρθενώνα.

Σήμερα, συμπληρώνονται τρεις δεκαετίες χωρίς τη δυνατή και ιδιαίτερη φωνή της Μελίνας Μερκούρη. Φωνή, που ισοδυναμούσε με τη φωνή 50 ανδρών την εποχή που επαναστατική πράξη δεν ήταν απλώς μια γυναίκα να ασχοληθεί με το θέατρο αλλά και να τα βάζει με όλους και με όλα έχοντας ως όπλα το θάρρος ή το τσιγάρο που αποτελούσε προέκταση του χεριού της και το οποίο είχε ιδιαίτερο συμβολισμό να το κρατάει μια γυναίκα που δεν χωρούσε σε καλούπια, εκείνη την εποχή.

Το ημερολόγιο έγραφε 6 Μαρτίου του 1994

Ήταν δύο μέρες πριν από την Παγκόσμια Ημέρα που τιμάται η γυναίκα όταν «έφυγε» από τη ζωή η γυναίκα που εκτός από την καλλιτεχνική της ιδιότητα και τα πολλά βραβεία, έμεινε χαραγμένη στη μνήμη μας για την εκστρατεία της από τη θέση της Υπουργού Πολιτισμού για την επιστροφή των κλεμμένων Γλυπτών του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο στην Ελλάδα.

Με μια έντονη προσωπικότητα που έβαζε σε δεύτερο πλάνο την επιβλητική εντυπωσιακή της παρουσία, κατάφερε να δώσει εικόνα στη λέξη γοητεία. Εκείνη τη γοητεία που υπερισχύει της ομορφιάς και που μένει χαραγμένη στη συνείδηση των ανθρώπων για διαφορετικούς λόγους στον καθένα.

Αμφιλεγόμενη στην εποχή που μεσουρανούσε, είτε τη συμπαθούσαν οι συνάδελφοί της είτε όχι, δεν μπορούσαν να μην παραδεχθούν πως διέθετε θάρρος και τόλμη -χαρακτηριστικά τα οποία τη συνόδεψαν και εκτός συνόρων καθώς αξιοσημείωτη ήταν η πορεία της και στον διεθνή κινηματογράφο. Πολλοί κριτικοί και μη, αμφισβήτησαν το ταλέντο της λέγοντας πως στην iconic «Στέλλα» έπαιξε τον εαυτό της και για τον λόγο αυτό ξεχώρισε.

Οι περισσότεροι κριτικοί περιέγραψαν τη «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη πριν από 69 χρόνια ως ένα ηχηρό κατηγορητήριο σε βάρος της πατριαρχίας, με την πρωταγωνίστρια να εκπροσωπεί ένα γυναικείο πρότυπο που ήταν αναμφίβολα ξένο προς την ελληνική κοινωνία της εποχής, αλλά και μια διαχρονική ηρωίδα τραγωδίας.

Μια μεγάλη καριέρα εντός και εκτός συνόρων

Διακρίθηκε με τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξένης ταινίας το 1956 και με το βραβείο καλύτερης ταινίας ρετροσπεκτίβας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1960 για τη «Στέλλα». Η ταινία ήταν φαβορί για το Χρυσό Φοίνικα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών το 1955 και η Μελίνα Μερκούρη για το βραβείο καλύτερης ηθοποιού- δεν κέρδισε όμως κανένα από τα δύο. Το γεγονός αυτό προκάλεσε διαμάχη με αποτέλεσμα η Isa Miranda, μέλος της κριτικής επιτροπής, να δώσει στη Μερκούρη ένα ειδικό βραβείο ερμηνείας το οποίο ονομάστηκε βραβείο «Isa Miranda». Ήταν επιπλέον η ελληνική υποβολή για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας του 1956.

Ένα χρόνο μετά, το 1956, συνεργάζεται με το μεγάλο έρωτα της ζωής της τοv Ζυλ Ντασέν και γυρίζουν την ταινία «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» (Celui qui doit mourir) βασισμένη στο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη.

Κινηματογραφικός σταθμός στη ζωή της γυναίκας που έλεγε πως «έπρεπε να γίνω ηθοποιός, γιατί είχα πολιτικούς στο σπίτι και τους έβλεπα στο μπαλκόνι να μιλάνε και να πείθουν τον κόσμο. Μία παράσταση από μόνη της. Κι εγώ ήθελα να κάνω ορισμένα πράγματα και να τα καταφέρω για τον εαυτό μου», ήταν χωρίς αμφιβολία το «Ποτέ την Κυριακή».

Στα τέλη του '50 και αρχές του '60 η Μελίνα Μερκούρη γυρίζει το «Ποτέ την Κυριακή» (Never On Sunday) που την κάνει διάσημη σε όλη την υφήλιο, ταινία η οποία βράβευσε με Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού τον Μάνο Χατζιδάκι (ήταν υποψήφια για άλλα τέσσερα Όσκαρ). Η ταινία τής χάρισε αρκετές σημαντικές διακρίσεις και παγκόσμια αναγνώριση, όπως το βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου στις Κάννες, την υποψηφιότητα για Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου κ.λπ.

Άλλες σημαντικές ταινίες της ήταν η «Φαίδρα» (1962), με συμπρωταγωνιστή τον Anthony Perkins, η οποία σημείωσε τεράστια εμπορική επιτυχία στην Ευρώπη, αλλά όχι στην Αμερική, το «Τοπ Καπί» (1964) η οποία αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες της καριέρας της, σε διεθνές επίπεδο, με εισπράξεις 7 εκατομμυρίων δολαρίων (όσο περίπου και η ταινία του Alfred Hitchcock, «Marnie», της ίδιας χρονιάς).

Το 1965, γυρίζει για το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο ABC, ένα αφιέρωμα με τίτλο «Η Ελλάδα της Μελίνας» (Αντίστοιχα είχαν γυρίσει η Sophia Loren και η Elizabeth Taylor για τις γενέτειρες τους).

Το 1966 γυρίζει την ταινία «Ραντεβού στη Λισαβόνα» (A Man Could Get Killed) με συμπρωταγωνιστή τον James Garner. Στο φινάλε της ταινίας ακούγεται ο Φρανκ Σινάτρα στο τραγούδι «Strangers in the night», το οποίο αρχικά είχε προταθεί να τραγουδήσει η Μελίνα Μερκούρη.

Σημαντική στιγμή στην κινηματογραφική της καριέρα είναι το φιλμ «Υπόσχεση την αυγή (1970)». Πολλοί μιλούν ότι η εξαιρετική της ερμηνεία θα την οδηγήσει στα Όσκαρ, κάτι που όμως δεν επαληθεύεται. Όμως είναι τρίτη φορά υποψήφια για βραβείο ερμηνείας στις Χρυσές Σφαίρες.

Η ταινία «Δοκιμή» (1974) είναι εμπνευσμένη από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, στην οποία συμμετέχουν μια σειρά από σπουδαίες προσωπικότητες (Laurence Olivier, Arthur Miller, Lillian Hellman, Μίκης Θεοδωράκης κ.ά.). Το 1977 γυρίζει το τελευταίο της φιλμ «Κραυγή γυναικών», βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα. Η ταινία δεν σημειώνει επιτυχία, όμως προβάλλεται στο φεστιβάλ των Καννών.

Η Μελίνα για τα Γλυπτά του Παρθενώνα

Εκτός από ηθοποιός και θαρραλέα ακτιβίστρια στην περίοδο της δικτατορίας, η Μελίνα υπήρξε αλλά και μια διορατική πολιτικός που κατάφερε να αναδείξει σε οικουμενικό το ζήτημα της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Ελλάδα.

Η Μελίνα διετέλεσε υπουργός Πολιτισμού κατά τα χρονικά διαστήματα 1981-1989 και 1993-1994, θέση η οποία της έδωσε το έναυσμα για να ξεκινήσει εκστρατεία για την επιστροφή των κλεμμένων μαρμάρων της Ακρόπολης από τον Λόρδο Έλγιν, τα οποία βρίσκονται στις προθήκες του Βρετανικού Μουσείου, να δημιουργήσει το θεσμό των δημοτικών περιφερειακών θεάτρων (γνωστά ως ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.) με σκοπό την πολιτιστική ανάπτυξη της ελληνικής περιφέρειας αλλά και τον θεσμό των πολιτιστικών πρωτευουσών της Ευρώπης, με πρώτη την Αθήνα το 1985.

Έδωσε έμφαση στην αναστήλωση των μνημείων της Ακρόπολης, καθώς και στην ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Επίσης ανέθεσε τη μελέτη για την ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων της Αθήνας (ιστορικό κέντρο της Αθήνας) ώστε να δημιουργηθεί ένα αρχαιολογικό πάρκο. Ενώ ως υπουργός πολιτισμού, υποστήριξε θερμά το πρόγραμμα «Αιγαίο Αρχιπέλαγος» με σκοπό να προστατέψει το περιβάλλον και τον πολιτισμό του Αιγαίου αρχιπελάγους.

Ενδεικτικά κάποιες αξιομνημόνευτες δηλώσεις της:

«Τίποτε δεν γίνεται χωρίς δουλειά, υπομονή κι επιμονή. Εγώ δεν φοβήθηκα ούτε φοβάμαι, δεν ντράπηκα ποτέ να ζητήσω κάτι για την Ελλάδα. Δεν ένιωσα ντροπή να ζητιανέψω, να παρακαλέσω, να επιμείνω, ακόμη κι αν με εξευτελίσουν την πρώτη φορά… Δεν είπα όμως ποτέ ψέματα και δεν κορόιδεψα κανέναν. Δούλεψα σκληρά αφήνοντας κομμάτια, κομμάτια κι από την ψυχή μου, την καρδιά, το σώμα μου»

«Η Ελλάδα πρέπει να πρωταγωνιστεί για τον πολιτισμό. Η Ελλάδα, αυτό είναι η κληρονομιά της, αυτό είναι η περιουσία της και αν το χάσουμε αυτό δεν είμαστε ΚΑΝΕΙΣ»

«Πρέπει να καταλάβετε τι σημαίνουν για εμάς τους Έλληνες τα Μάρμαρα του Παρθενώνα. Είναι η υπερηφάνεια μας, είναι οι θυσίες μας. Είναι το ευγενέστερο σύμβολο τελειότητας. Είναι φόρος τιμής στη δημοκρατική φιλοσοφία. Είναι οι φιλοδοξίες μας και το ίδιο το όνομα μας. Είναι η ουσία της ελληνικότητας»

«Με ακούω και θυμάμαι αυτό που είχε πει ο Dylan Thomas για έναν Βρετανό εκφωνητή: "Μιλάει σαν να έχει Μάρμαρα στο στόμα του"»

«Δεν υπάρχουν Ελγίνεια Μάρμαρα. Υπάρχουν Γλυπτά του Παρθενώνα, όπως υπάρχει ο Δαβίδ του Michelangelo, υπάρχει η Αφροδίτη του Da Vinci, ο Ερμής του Πραξιτέλη, υπάρχουν οι Ψαράδες στη Θάλασσα του Turner, υπάρχει η Capella Sixtina. Δεν υπάρχουν Ελγίνεια Μάρμαρα»

«Λένε ότι οι Έλληνες είμαστε θερμόαιμος λαός. Και είναι αλήθεια. Δεν αποτελώ εξαίρεση. Γνωρίζοντας τι σημαίνουν τα συγκεκριμένα γλυπτά για τον ελληνικό λαό, δεν μου είναι εύκολο να μιλήσω ψύχραιμα για το πως αφαιρέθηκαν τα Μάρμαρα από την Ελλάδα, αλλά θα προσπαθήσω. Το υπόσχομαι»

Στη δεύτερη θητεία της στο Υπουργείο Πολιτισμού δίνει μεγάλη σημασία στην εισαγωγή του Πολιτισμού και της Θεατρικής Αγωγής στα σχολεία από την πρώτη του δημοτικού, γνωστό ως το Πρόγραμμα «ΜΕΛΙΝΑ - Εκπαίδευση και Πολιτισμός». Ήταν ίσως το τελευταίο μεγάλο όραμα της που ήθελε να πραγματοποιήσει, με σκοπό να γαλουχήσει τα παιδιά με τον πολιτισμό και τις τέχνες. Πίστευε ακράδαντα πως με αυτό τον τρόπο θα δημιουργηθούν μελλοντικοί πολίτες με ουσιαστική παιδεία. «Αν επιτευχθεί η ευαισθητοποίηση του παιδιού στον πολιτισμό, θα δημιουργηθεί μια άλλη κοινωνία, μια άλλη νοοτροπία, μια άλλη πολιτική». Το πρόγραμμα αυτό, η Μελίνα το παρουσίασε λίγο πριν ταξιδέψει στις ΗΠΑ για λόγους υγείας και αποτέλεσε μια από τις μεγάλες της παρακαταθήκες στον πολιτισμό.

Βραβεύσεις

Στη διάρκεια της ζωής της βραβεύτηκε από πολλούς φορείς για το έργο της. Μεταξύ αυτών και από τον Σύνδεσμο Ελληνίδων Επιστημόνων με το βραβείο «ΥΠΑΤΙΑ». Μετά το θάνατό της τιμήθηκε με πολλές οδούς και πλατείες που φέρουν το όνομά της σε όλη την Ελλάδα, ενώ η προτομή της κοσμεί την πλατεία απέναντι από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός στην Αθήνα. Θέατρα, γυμναστήρια και χώροι πολιτισμού φέρουν επίσης το όνομά της.

Βραβεία «Μελίνα Μερκούρη»

Το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» ανακοινώθηκε το 2010 από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τον πρόεδρό της τον Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο. Το νέο αυτό βραβείο, θα είναι χρηματικό και το ποσό του βραβείου θα ανέρχεται στο ύψος του 1,5 εκατ. ευρώ. Είναι ετήσιο και θα απονέμεται, στη μνήμη της Μελίνας Μερκούρη και των αγώνων της για τον πολιτισμό και την πολιτιστική ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην εκάστοτε πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης.

Όπως εξήγησε ο Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο: «όλα ξεκίνησαν το 1985 στην Αθήνα, στο λίκνο της ευρωπαϊκής μυθολογίας, υπό την αιγίδα της Μελίνας Μερκούρη. Με την αποφασιστικότητά της συνέβαλε καθοριστικά στην επιτυχία της πρώτης πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης. Γι' αυτό το λόγο αποφασίσαμε να τιμήσουμε το όνομά της, μέσα από το νέο μηχανισμό χρηματοδότησης για τις πολιτιστικές πρωτεύουσες».

Το 2007 με πρωτοβουλία του Ιδρύματος Μελίνα Μερκούρη θεσπίστηκε το «Θεατρικό Βραβείο Μελίνα Μερκούρη» το οποίο απονέμεται ετησίως για την καλύτερη ερμηνεία νέας γυναίκας ηθοποιού κατά την προηγούμενη θεατρική περίοδο. Στην ηθοποιό μαζί με το χρηματικό έπαθλο περιέρχεται και η καρφίτσα της Μελίνας Μερκούρη την οποία παραδίδει στην επόμενη βραβευθείσα.

Στη μνήμη και σε αναγνώριση της πολιτιστικής συνεισφοράς της Μελίνας Μερκούρη, έχει ορισθεί από την UNESCO το Βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» ως βραβείο πολιτιστικής προσφοράς. Το βραβείο αυτό δίδεται με τη συνδρομή του ελληνικού Υπουργείου Πολιτισμού από το 1997 και ανά δύο χρόνια, σε ανθρώπους ή οργανισμούς με σπουδαία δράση στη διάσωση ή διατήρηση πολιτισμικών μνημείων της ανθρωπότητας.

Μελίνα Μερκούρη - Μια παθιασμένη πρωταγωνίστρια (και) στη ζωή της

Η Μελίνα Μερκούρη ήταν μια εκρηκτική γυναίκα, που εξέπεμπε ερωτισμό και θηλυκότητα. Ήταν εκείνη η γυναίκα που είπε το 1992 στη Δήμητρα Λιάνη για τον Ανδρέα Παπανδρέου «Κοριτσάκι μου, αν τον αγαπάς, παρ ‘τον και φύγετε!» και που στα τέλη της δεκαετίας του 80, είπε στον Παπανδρέου «Αντρέα, δεν αρέσουμε πια». Για τον εαυτό της η αντισυμβατική Μελίνα έλεγε: «Δεν είμαι όμορφη και είμαι πολύ ευχαριστημένη για αυτό, καθώς όσο γερνάω δεν θα μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι δεν είμαι πλέον όμορφη. Το πιο σημαντικό είναι η γοητεία».

Άλλες ατάκες της Μελίνας που άφησαν τη δική τους ιστορία:

• Δεν βγαίνω πια έξω από τότε που έπαψα να φλερτάρω.
• Στο θέατρο μπορείς να παίζεις χωρίς να υπάρχεις και να υπάρχεις χωρίς να παίζεις. Εγώ δεν έλειψα στιγμή.
• Η φιλία είναι το μεγαλύτερο πράγμα στον κόσμο. Πιο μεγάλο κι από τον έρωτα, γιατί εκεί υπάρχει πάντα μια ανταπόκριση. Ο φίλος δίνει.
• Κάνε ό,τι θες, αρκεί να είναι πολύ.

Η Μελίνα έζησε μια γεμάτη ζωή 73 χρόνια

Γεννημένη στην Αθήνα στις 18 Οκτωβρίου του 1920 ως Αμαλία-Μαρία, η Μελίνα Μερκούρη καταγόταν από οικογένεια πολιτικών όπως είναι γνωστό. Ήταν εγγονή του Δημάρχου της Αθήνας Σπύρου Μερκούρη και κόρη του Σταμάτη Μερκούρη, που υπήρξε βουλευτής για περισσότερα από 30 χρόνια. Μητέρα της, η Ειρήνη Λάππα, που ανήκε σε μια από τις καλύτερες αθηναϊκές οικογένειες. Το ζευγάρι απέκτησε και έναν γιο, μικρότερο από την Μελίνα, τον Σπύρο.

Τον Σεπτέμβρη του 1938 η Μελίνα γίνεται δεκτή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου όπου απήγγειλε ένα ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη. Ο Αιμίλιος Βεάκης ήταν ένας από τους εξεταστές της. «Δεν πέρασα» σκέφτηκε. Έγινε δεκτή πανηγυρικά και την ανέλαβε ο Δημήτρης Ροντήρης. Διέγνωσε μέσα της την τραγωδό και την έβαλε να δουλεύει σκληρά. Αποφοιτά το 1944. Αυτό ήταν το ξεκίνημα για μια σπουδαία καριέρα.

Στην προσωπική της ζωή και σε πολύ νεαρή ηλικία, παντρεύτηκε με τον μαγαλοκτηματία Παναγή Χαροκόπο που της υπόσχεται (και τηρεί την υπόσχεσή του) ότι θα της παράσχει πλήρη ελευθερία να ασχοληθεί με το πάθος της, το θέατρο. Παντρεύονται κρυφά και στέλνουν στις οικογένειές τους τηλεγράφημα : «Γάμος ετελέσθη». Μετά από χρόνια θα χωρίσουν.

Στα τέλη της δεκαετίας του 40, η Μελίνα γνώρισε τον Πύρρο Σπυρομήλιο με τον οποίο υπήρξαν ζευγάρι για εφτά χρόνια. Κατά πολλούς υπήρξε ο μεγάλος έρωτας της ζωής της, πριν συναντήσει τον Ντασέν. Ο Πύρρος Σπυρομήλιος ήταν αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού και ήρωας του αλβανικού μετώπου. Πέθανε τον Μάρτιο του 1961 από υπερτροφία της καρδιάς, γεγονός που συνέτριψε τη Μελίνα, παρόλο που είχαν μεσολαβήσει πέντε χρόνια από τον οριστικό χωρισμό τους.

Όπως προαναφέραμε, το 1955 υπήρξε η χρονιά -σταθμός της καριέρας αλλά και της προσωπικής ζωής της. Ήταν η χρονιά που πρωταγωνίστησε στην πρώτη κινηματογραφική της ταινία, τη «Στέλλα». Η ταινία διαγωνίστηκε στο Φεστιβάλ των Καννών και κατά την προβολή της, γνώρισε και ερωτεύτηκε τον Ζυλ Ντασέν (Γεννήθηκε: 18 Δεκεμβρίου 1911- Απεβίωσε: 31 Μαρτίου 2008) με τον οποίο έμεινε μαζί του, έως το τέλος της ζωής της.

Ο Νίκος Κούρκουλος ήταν ο μόνος Έλληνας μάρτυρας στο γάμο. Ο άλλος μάρτυρας ήταν ο Ελβετός δικηγόρος του Ντασέν. Στην επτάλεπτη διαδικασία παραβρέθηκαν ακόμη ο ληξίαρχος και η σύζυγος του Ελβετού δικηγόρου. «Είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή στη ζωή μου», φέρεται ότι δήλωσε η Μελίνα Μερκούρη. «Θα ήθελα να είχαμε παντρευτεί στην Ελλάδα, αλλά τότε θα έπρεπε να καλέσουμε πολύ κόσμο και δεν ταίριαζε ο θόρυβος και η φασαρία σε μια απλή τελετή που επισφραγίζει συμβίωση 10 χρόνων». Το ίδιο βράδυ ακολούθησε ελληνικότατο γλέντι με συρτάκι και πολύ κέφι στο Λωζάν Παλλάς.

Η Μελίνα για τον έρωτα:

«Όταν αγαπάς, σκέφτεσαι το μέλλον, που είναι το αντίθετο του θανάτου. Ο έρωτας σε κάνει τυφλό αλλά άτρωτο, ακόμη περισσότερο κι από τον θάνατο»

«Nόμιζα πως φοβόμουνα την αρρώστια. Το μόνο που φοβόμουνα μόνο τελικά ήταν τη στιγμή που δεν θα με αγαπούσαν πια»

Το τέλος

Όπως αναφέρει και το Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη στο εισαγωγικό του σημείωμα για εκείνη: «Τη χαρακτήρισαν «τελευταία ελληνίδα θεά» και «γυναίκα – φλόγα». Όλη της η ζωή ήταν γεμάτη όνειρα, ελπίδες, αγωνίες και αγώνες. Η Μελίνα Μερκούρη ήταν μια από τις σημαντικότερες Ελληνίδες του 20ού αιώνα».

Μετά από πολύχρονη αντιμετώπιση του καρκίνου, η Μελίνα Μερκούρη εξέπνευσε στο νοσοκομείο Memorial της Νέας Υόρκης, την Κυριακή 6 Μαρτίου του 1994. Η σορός της, έφτασε στην Ελλάδα στις 8 Μαρτίου του 1994 και τέθηκε σε διήμερο λαϊκό προσκύνημα στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών, ενώ ταυτόχρονα κηρύχθηκε τριήμερο εθνικό πένθος.

Την Πέμπτη 10 Μαρτίου του 1994, ψάλλεται η νεκρώσιμος ακολουθία στον Καθεδρικό Ναό Αθηνών και αμέσως μετά, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι τη συνοδεύουν ως το Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών. Στην κηδεία της συγκεντρώθηκε ίσως ο περισσότερος κόσμος, μετά από την πάνδημη κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (Νοέμβρης του 1968). Ήταν η πρώτη Ελληνίδα που κηδεύτηκε με τιμές εν ενεργεία πρωθυπουργού ενώ ενταφιάστηκε σε οικογενειακό τάφο.

Info:

Θυμίζουμε πως με αφορμή την Ημέρα Μνήμης Μελίνας Μερκούρη, η είσοδος σε μουσεία, μνημεία και αρχαιολογικούς χώρους που υπάγονται στο υπουργείο Πολιτισμού θα γίνεται με ελεύθερη είσοδο σήμερα, Τετάρτη 6 Μαρτίου.

Υπενθυμίζουμε επίσης ότι το Γαλλικό Ινστιτούτο έχει ετοιμάσει ένα ειδικό αφιέρωμα για την επέτειο του θανάτου της Μερκούρη, την Τετάρτη 6 Μαρτίου, με τους συγγραφείς του βιβλίου "Μελίνα. Μία σταρ στην Αμερική", Σπύρο Αρσένη και Γιώργο Αρχιμανδρίτη, να συζητούν μαζί με τον κριτικό κινηματογράφου Γιάννη Ζουμπουλάκη για τη ζωή και την καριέρα της πολυαγαπημένης Ελληνίδας.