Στην εποχή της παρακμής και του τί θα πει ο κόσμος, η γιαγιά Τιτίκα από τη γειτονιά έσωσε μια 8χρονη

Η καθημερινή ειδησεογραφία στην Ελλάδα θυμίζει καλειδοσκόπιο τρόμου. Κάθε μέρα, οι πρώτες ειδήσεις δεν μιλούν για επιτεύγματα, για πρόοδο, για δημιουργία. Μιλούν για κακοποιημένα παιδιά. Για οδηγούς που τρέχουν μεθυσμένοι και σκοτώνουν. Για δολοφονίες γυναικών.

Σε αυτόν τον ωκεανό φρίκης, η κοινωνία βυθίζεται όλο και περισσότερο στην απάθεια. Μαθαίνουμε να ζούμε με την κανονικότητα του εφιάλτη. Το scroll στο κινητό είναι γεμάτο με headlines που θυμίζουν πίνακα ανακοινώσεων ενός μακάβριου θεάτρου.

Κι όμως, υπάρχουν στιγμές που, κόντρα στη βαρβαρότητα, αναδύεται μια πράξη φωτός. Στιγμές που υπενθυμίζουν τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Μια τέτοια στιγμή ήταν η αυτοθυσία της 86χρονης Τιτίκας Βασιλοπούλου στην Πάτρα. Μια γιαγιά που, χωρίς δεύτερη σκέψη, έβαλε το σώμα της μπροστά από μια μηχανή για να σωθεί ένα παιδί.

Αυτή η είδηση δεν είναι απλώς μια καταγραφή ενός τροχαίου δυστυχήματος αλλά μια κοινωνία που τρέχει με δύο ταχύτητες: από τη μια, ο ηρωισμός μιας ηλικιωμένης γυναίκας που έγινε ασπίδα, από την άλλη, η ανευθυνότητα και η εγκληματική συμπεριφορά ενός οδηγού με παρελθόν παρανομίας.

Τα εισιτήρια θανάτου που σόκαραν την Ευρώπη & τα σιδηροδρομικά δυστυχήματα στην Ελλάδα

Θανατηφόρα τροχαία στον δρόμο. Αρκούν τα πιο αυστηρά πρόστιμα; Το Ινστιτούτο Οδικής Ασφάλειας απαντά

Πώς βρέθηκε ένα κορίτσι 15 ετών πίσω από το τιμόνι; Η σκληρή πραγματικότητα στους ελληνικούς δρόμους

Από πότε το να είσαι διάσημος σημαίνει να μην τηρείς τους νόμους; Ο ΚΟΚ πάντως δεν κάνει εξαιρέσεις

Η γιαγιά Τιτίκα δεν ήταν συγγενής της μικρή

Δεν είχε κανένα «καθήκον» πέρα από εκείνο που της υπαγόρευε η καρδιά της. Ήταν η γειτόνισσα που πρόσεχε τα παιδιά, που τα πήγαινε βόλτα, που έδινε χρόνο και αγάπη σε μια εποχή που ο περισσότερος κόσμος έχει ξεχάσει τι σημαίνει «γειτονιά».

Η παρουσία της στη γειτονιά ήταν μορφή ασφάλειας. «Ήταν η γιαγιά όλων των παιδιών», είπαν μετά οι γείτονες. Μια φράση που συμπυκνώνει όλο της το μεγαλείο που δεν χωρά σε βιολογικούς δεσμούς, αλλά σε εκείνη τη σπάνια συγγένεια της ψυχής που αναγνωρίζεται μόνο από την πράξη.

Εκείνο το βράδυ της περασμένη Παρασκευής, όταν άκουσε τον θόρυβο της μηχανής να πλησιάζει, η γιαγιά όλων έσπρωξε το παιδί στο κράσπεδο και στάθηκε μπροστά. Το σώμα της έγινε ασπίδα. Δεν είχε χρόνο για υπολογισμούς. Ενστικτωδώς, διάλεξε να πεθάνει για να ζήσει η μικρή Μαρία.

Αυτό είναι ηρωισμός. Όχι τα συνθήματα που κολλάνε με ευκολία σε διασημότητες και πράξεις ανθρωπιάς με φόντο μια κάμερα. Ηρωισμός είναι η θυσία.

Η Ελλάδα της καθημερινής φρίκης

Το σκηνικό γύρω από αυτή την ιστορία είναι ζοφερό. Ο 46χρονος οδηγός είχε παρελθόν ναρκωτικών και κλοπών. Είχε αποφυλακιστεί, είχε πάρει μια δεύτερη ευκαιρία. Τι έκανε με αυτήν; Παραβίασε κόκκινο φανάρι, επιτάχυνε και σκότωσε.

Ο 46χρονος, προφανώς και δεν είναι εξαίρεση. Είναι κομμάτι ενός μοτίβου που όλοι γνωρίζουμε αλλά λίγοι θέλουμε να παραδεχτούμε. Η Ελλάδα είναι στις πρώτες χώρες της Ευρώπης σε θανατηφόρα τροχαία. Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, το 2023 σημειώθηκαν περισσότερα από 10.000 τροχαία με θύματα. Σχεδόν δύο άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα στους δρόμους. Κι όμως, η παιδεία οδηγικής συμπεριφοράς σχεδόν ανύπαρκτη.

Την ίδια στιγμή, τα δελτία ειδήσεων γεμίζουν με υποθέσεις κακοποίησης παιδιών. Γονείς που «λερώνουν» την ιερή λέξη, γείτονες που «δεν είδαν, δεν άκουσαν». Η κανονικοποίηση της βίας έχει φτάσει σε επίπεδα που θα έπρεπε να μας έχουν ήδη ξεσηκώσει.

Και μέσα σε όλα αυτά, η Δικαιοσύνη μοιάζει αργή, επιεικής, ανίσχυρη. Κακοποιοί βγαίνουν νωρίτερα με «καλή διαγωγή». Βιαστές αποφυλακίζονται σε λίγα χρόνια. Οδηγοί που σκοτώνουν «ζητούν συγγνώμη» και συνεχίζουν τη ζωή τους.

Η ουσία του ηρωισμού

Ας σταθούμε ξανά στη λέξη «ήρωας». Είναι μια λέξη που έχει κακοποιηθεί όσο λίγες. Την κολλούν πλέον και πάνω σε τηλεπερσόνες, σε ανθρώπους που έκαναν κάτι που απλώς «τράβηξε views». Όμως ο ηρωισμός δεν είναι επικοινωνιακό πυροτέχνημα. Είναι θυσία.

Στην αρχαία Ελλάδα, οι ήρωες δεν ήταν μόνο πολεμιστές. Ήταν μορφές που θυσιάζονταν για την κοινότητα, που έβαζαν το σύνολο πάνω από το άτομο. Στη φιλοσοφία, η πράξη θυσίας συνδέεται με την υπέρβαση του εγώ. Και στην ορθόδοξη παράδοση, ο μάρτυρας είναι εκείνος που προσφέρει τη ζωή του για τον άλλον.

Η γιαγιά Τιτίκα ήταν και είναι η ενσάρκωση αυτής της έννοιας. Δεν είχε όπλο, δεν είχε στολή, δεν είχε κοινό στα social. Είχε μόνο ένα παιδί δίπλα της. Και διάλεξε να το σώσει με την ίδια της τη ζωή.

Αυτό είναι μάθημα. Ένα μάθημα που θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία δίπλα στην Ιστορία και τα Μαθηματικά. Γιατί η κοινωνία δεν οικοδομείται μόνο με γνώσεις, αλλά και με παραδείγματα.

Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος

Το ίδιο γεγονός ξεγυμνώνει δύο τροχιές που κινούνται παράλληλα. Στην πρώτη, μια ηλικιωμένη γυναίκα που μετατρέπει το κορμί της σε ασπίδα για να σωθεί ένα παιδί. Στη δεύτερη, ένας άνθρωπος που μετατρέπει την ασυδοσία του σε θανατηφόρο όπλο.

Δεν πρόκειται για δύο διαφορετικούς πλανήτες. Είναι η ίδια κοινωνία που παράγει και το μεγαλείο και την αθλιότητα. Το ανησυχητικό δεν είναι ότι συνυπάρχουν, αλλά ότι έχουμε συνηθίσει να τα δεχόμαστε και τα δύο σαν «φυσιολογικά».

Η γιαγιά της Πάτρας δεν είναι απλώς μια ηρωίδα αλλά η υπενθύμιση ότι η ανθρωπιά επιμένει. Και ο οδηγός είναι η απόδειξη ότι η αδιαφορία σκοτώνει πιο γρήγορα κι από το ίδιο το όχημα. Κι εμείς, ως κοινωνία, στεκόμαστε στο σταυροδρόμι, έτοιμοι να διαλέξουμε σε ποια κατεύθυνση θα βουτήξουμε.

Προειδοποίηση για το μέλλον

Η πράξη της γιαγιάς Τιτίκας είναι προειδοποίηση. Αν συνεχίσουμε να αφήνουμε την αδιαφορία να κυριαρχεί, το μέλλον θα είναι εφιαλτικό. Θα ζούμε σε μια χώρα όπου τα παιδιά μεγαλώνουν με τον φόβο, όπου οι άνθρωποι κλείνονται στα σπίτια τους, όπου κανείς δεν εμπιστεύεται τον διπλανό του.

Η θυσία της δεν μπορεί να μείνει ένα συγκινητικό περιστατικό που θα ξεχαστεί σε λίγες μέρες. Πρέπει να γίνει αφορμή για αλλαγή. Να απαιτήσουμε καλύτερη παιδεία, αυστηρότερη δικαιοσύνη, πραγματική προστασία. Να διδάξουμε στα παιδιά μας πως το μεγαλείο δεν είναι στα likes αλλά στην πράξη.

Γιατί αν δεν αλλάξουμε, οι θυσίες θα συνεχίσουν να γράφονται με αίμα. Και η κοινωνία θα βυθιστεί ολοκληρωτικά στη ζούγκλα.

Η τελευταία μας ευκαιρία

Η 86χρονη εκτός από γιαγιά όλων μας, είναι και η απόδειξη ότι η ανθρωπιά επιβιώνει κόντρα σε κάθε παρακμή. Κι αν κάτι αξίζει επίσης να ξαναχτίσουμε -εκτός από συνείδηση, είναι και η έννοια της γειτονιάς.

Ίσως πριν ισοπεδωθούν όλα, η τελευταία μας υπενθύμιση να είναι ότι το να είσαι άνθρωπος σημαίνει να αγαπάς, να φροντίζεις, να θυσιάζεσαι. Γιατί αν χαθεί κι αυτό, δεν θα φταίει η εποχή, θα φταίμε που δεχτήκαμε να γίνουμε θεατές της παρακμής.

^{Η Πάτρα αποχαιρέτησε σήμερα στις 11:00 την «ηρωίδα γιαγιά» στον Άγιο Γεράσιμο όπου και τελέστηκε η κηδεία της. Την ίδια ώρα οδηγήθηκε στον ανακριτή της Πάτρας ο 46χρονος μηχανόβιος προκειμένου να απολογηθεί.}