Στα «Νίκησα τον καρκίνο» και «Η βία στα γήπεδα δεν έχει θέση» του Μιχαήλ, ξαναγίναμε άνθρωποι

«Νίκησα τον καρκίνο στο κεφάλι». Και ύστερα, σαν ώριμο και γενναίο παιδί που ξέρει ότι τα λόγια του καταγράφονται όχι μόνο ως νίκη ενός παιδιού απέναντι στην ασθένεια αλλά και ως ήττα μιας κοινωνίας που έχει ξεχάσει τις πραγματικές της αξίες, ο Μιχαήλ Πάνου συνέχισε: «Καλησπέρα σας, ονομάζομαι Μιχαήλ και θα ήθελα να ευχαριστήσω τον ΠΣΑΠΠ που μου δίνει σήμερα αυτό το ξεχωριστό βραβείο. Επίσης, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον κ. Πήλιο και τον κ. Κωνσταντέλια για τις φανέλες που μου έδωσαν πέρυσι. Η βία στα γήπεδα δεν έχει καμία θέση. Θέλω να αφιερώσω αυτό το βραβείο στην οικογένειά μου και σε όλα τα παιδιά που δίνουν τη δική τους μάχη στο νοσοκομείο Μαριάννα Βαρδινογιάννη».

Τη Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου, στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, πραγματοποιήθηκε η 44η γιορτή των κορυφαίων του ΠΣΑΠΠ, μια τελετή αφιερωμένη στο να φωτίζει τους ανθρώπους που σηκώνουν τα φώτα του αθλητισμού πιο ψηλά από το τερέν, που δείχνουν πως η αξία δεν μετριέται μόνο σε γκολ, νίκες και κύπελλα αλλά και σε πράξεις που θυμίζουν πως ο αθλητισμός είναι πρώτα άνθρωποι και ύστερα αποτελέσματα, πρώτα ψυχές και ύστερα θέαμα.

Ο Σύνδεσμος βράβευσε τον μικρό Μιχαήλ, εκείνον τον γενναίο φίλαθλο της ΑΕΚ που πέρυσι είχε μπει στον αγωνιστικό χώρο της OPAP Arena κρατώντας το πλακάτ «Νίκησα τον καρκίνο στο κεφάλι. Να έχετε πίστη και πείσμα στη ζωή σας», κι εκείνη η φράση είχε ήδη γίνει σύμβολο αντοχής, μέσα σε μια εποχή που αποθεώνει το πρόσκαιρο και ξαφνικά θυμήθηκε ότι η ζωή είναι αλλού, ότι η αλήθεια είναι απλή, ότι η νίκη απέναντι στον πόνο είναι η μόνη νίκη που δεν χρειάζεται πανηγυρισμούς γιατί η ίδια η ύπαρξη είναι το έπαθλο.

^{Τότε, ο Γιάννης Κωνσταντέλιας και ο Σταύρος Πήλιος τον είχαν αγκαλιάσει και του είχαν προσφέρει τις φανέλες τους.}

Στη χθεσινή γιορτή, ήταν όμως εμφανής και συγκίνηση του πρώην άσου των γηπέδων, Ντέμη Νικολαΐδη, που παρουσίαζε την εκδήλωση λίγες μόλις εβδομάδες μετά την απώλεια της συντρόφου του Αλεξάνδρας Νικολαΐδου, επιλέγοντας να σταθεί εκεί, σε μια βραδιά αφιερωμένη στον αθλητισμό αλλά κυρίως στον άνθρωπο, κουβαλώντας μέσα του το βάρος μιας προσωπικής μάχης που δεν είχε ευτυχή κατάληξη.

Όταν λέμε μπράβο σε κάποιον που αγαπά αληθινά και μένει μέχρι τέλους κάτι δεν πάει καθόλου καλά

Σύμφωνα με την εκπομπή Buongiorno του MEGA, ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής είχε γνωρίσει τον μικρό Μιχαήλ λίγο πριν την έναρξη της εκδήλωσης. «Τον προσέγγισε με έναν απίθανο τρόπο. Δεν μπορώ να πω περισσότερα γιατί ήταν προσωπική στιγμή, αλλά ο συγχρονισμός ήταν όταν πάλευε και η δική του σύντροφος», είπε εκπρόσωπος του Make a Wish, και ξαφνικά το ποδόσφαιρο βρέθηκε να φιλοξενεί δύο ζωές που συναντήθηκαν για ένα δευτερόλεπτο στον ίδιο χρόνο. Η μία νικητής απέναντι στον καρκίνο, η άλλη ηττημένη από αυτόν, κι όμως και οι δύο με αξιοπρέπεια, με μια σπάνια αίσθηση ότι καμία ήττα και καμία νίκη δεν ανήκει ολοκληρωτικά στον άνθρωπο αλλά μόνο στο μυστήριο της ύπαρξης που τον υπερβαίνει.

Το χειροκρότημα ήταν για την αλήθεια ενός παιδιού που είπε χωρίς στόμφο ότι η βία στα γήπεδα δεν έχει καμία θέση, λες και η κοινωνία χρειαζόταν έναν μικρό για να της θυμίσει πως ενώ εκείνος πάλευε με τον καρκίνο, εμείς συνεχίζουμε να σκοτωνόμαστε για τις ομάδες, να μισούμε ο ένας τον άλλον επειδή φοράμε διαφορετικό κασκόλ, να μετατρέπουμε τον αθλητισμό σε αρένα οπαδικής τοξικότητας, λησμονώντας ότι η μπάλα κάποτε ήταν χαρά και τώρα κινδυνεύει να γίνει πεδίο μάχης που δεν τιμά ούτε τη ζωή ούτε το ίδιο το παιχνίδι.

Το μήνυμα του Μιχαήλ ξεπέρασε τη συγκυρία και μίλησε για κάτι βαθύτερο

Ότι όσο ένας μικρός νικά μια ασθένεια που δεν καταλαβαίνει από γήπεδα, φανέλες και θριάμβους, τόσο γελοία μοιάζουν τα μίση που γεννιούνται στις κερκίδες, τόσο αμελητέα όλα εκείνα τα πάθη που καταλήγουν σε τραγωδίες, σε βία, σε μνημόσυνα που δεν θα έπρεπε ποτέ να υπάρχουν, σε ονόματα παιδιών χαραγμένα πάνω σε πέτρες επειδή πήγαν να δουν έναν αγώνα και δεν γύρισαν σπίτι τους.

Ξαναγίναμε άνθρωποι

Στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση το βράδυ της Δευτέρας, εκεί όπου ο ΠΣΑΠΠ τίμησε όχι μόνο τους καλύτερους ποδοσφαιριστές της χρονιάς αλλά και τις πιο γενναίες στιγμές της, εκεί όπου ο Ντέμης Νικολαΐδης παρουσίασε τη βραδιά κουβαλώντας τη σιωπή του δικού του πένθους, εκεί όπου ο μικρός Μιχαήλ μίλησε για τη ζωή για την οποία πάλεψε, υπήρξε η αίσθηση ότι για λίγο ξαναγίναμε άνθρωποι. Ότι για λίγο ο αθλητισμός έπαψε να είναι μόνο διοργανώσεις και τρόπαια και έγινε αυτό που ίσως έπρεπε να είναι πάντα. Ένα memo πως τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από την ίδια τη ζωή, από το δικαίωμα να παίζεις, να γελάς, να επιστρέφεις στο σπίτι σου σώος, να μεγαλώνεις χωρίς φόβο.

«Η βία στα γήπεδα δεν έχει καμία θέση» όπως πολύ σωστά είπε ο Μιχαήλ. Φράση με αποδέκτες όλους εμάς που την ανεχόμαστε, προς κάθε αθλητικό θεσμό που την υποτιμά, προς κάθε κοινωνία που συνηθίζει να θρηνεί όταν είναι αργά. Κι ίσως το πιο σκληρό δεν είναι η ίδια η βία αλλά η αδράνεια που τη συνοδεύει, η σιωπή που γίνεται συνενοχή, η μνήμη που κρατάει μόνο σαράντα μέρες κι ύστερα ξαναγεμίζει τις κερκίδες με τα ίδια μίση, λες και καμία ζωή δεν χάθηκε.

Γι’ αυτό και το βραβείο στον Μιχαήλ είχε ειδικό βάρος. Η γενναιότητα δεν βρίσκεται στα γήπεδα αλλά στα νοσοκομεία, το πραγματικό θάρρος δεν είναι να σκοράρεις στο 90΄αλλά να πολεμάς για την ίδια σου την ανάσα, και τα δάκρυα ενός παιδιού που νίκησε τον καρκίνο αξίζουν πιο πολύ από όλες τις φιέστες ενός πρωταθλήματος.

Κι αν χθες όντως ξαναγίναμε -έστω για λίγο άνθρωποι, δεν ήταν επειδή δώσαμε βραβεία αλλά επειδή για μια στιγμή, μέσα από τα λόγια του Μιχαήλ, καταλάβαμε πόσο φτωχοί γινόμαστε όταν ξεχνάμε την αξία της ζωής και πόσο πλούσιοι όταν την υπερασπιζόμαστε χωρίς όρους, χωρίς χρώματα, χωρίς οπαδικά σύνορα.