Δυο, δυο στο καταμαράν

Ήταν πριν δυο εβδομάδες και καθώς διακοπές στον ορίζοντα δεν φαίνονταν πουθενά, αποφάσισα να απαντήσω θετικά στην πρόσκληση της κολλητής Εύης για διήμερο στο εξοχικό της στις Σπέτσες. Έτσι, λοιπόν, Παρασκευή βράδυ και έσπευσα να προλάβω το τελευταίο δελφίνι απ' τον Πειραιά ευελπιστώντας σε δυο ημέρες χαλάρωσης, μπάνιων και κους κους.

Μπήκα στο πλοίο με την ψυχή στο στόμα (κλασικά στο τσακ), βρήκα τη θέση μου και σωριάστηκα χωρίς να ρίξω ούτε μια ματιά τριγύρω. Αμέσως, όμως, ένιωσα δυο μάτια να με καρφώνουν έντονα και γυρνώντας στα δεξιά μου εντόπισα τον υπέρτατο κούκλο να με επεξεργάζεται. Σάστισα. Μάλλον κάπως θα μπερδεύτηκα, σκέφτηκα, αλλά πριν καλά καλά συνέλθω μου χαμογέλασε.

Η τύχη επιτέλους αποφάσισε να μου δείξει το χαρούμενο πρόσωπό της. Χαμογέλασα, λοιπόν, αμήχανα και εγώ και απάντησα αμέσως ναι, όταν ευθύς με ρώτησε αν ταξιδεύω μόνη και αν έχω όρεξη για παρέα. Ο χρόνος κυλούσε γρήγορα και συζητούσαμε περί ανέμων και υδάτων, όταν πρόσεξα πως το παντελόνι του χαμηλά στο επίμαχο σημείο είχε φουσκώσει περίεργα.

Δεν μπορούσα να του αντισταθώ, όλη του η ύπαρξη με μαγνήτιζε, ενώ εγώ σαν υπνωτισμένη κοιτούσα μια τα μάτια του, μια τα χείλη του, μια τα προσόντα του. Εκείνος το κατάλαβε, μου έπιασε το χέρι και μου το ακούμπησε πάνω στο αναστατωμένο «εγώ» του. Η συνέχεια διαδραματίστηκε στις τουαλέτες του πλοίου, όπου τρυπώσαμε περίτεχνα και βγάλαμε τα μάτια μας.

Όταν τελειώσαμε γυρίσαμε στις θέσεις μας, ενώ όταν αποβιβαστήκαμε ανταλλάξαμε τηλέφωνα, βρεθήκαμε ξανά στο νησί και από τότε είμαστε μαζί ερωτευμένοι στο φουλ. Βλέπετε ο έρωτας δεν κλείνει rendes-vouz αλλά σε χτυπά οποτεδήποτε θέλει. Καλό καλοκαίρι.

Βούλα, ετών 27