Στο ασανσέρ που συναντιόμαστε

Κάθε φορά που έπρεπε να ανέβω στον τρίτο με τις σκάλες έβριζα θεούς και δαίμονες μέχρι που μετακόμισε στην πολυκατοικία μας ο Θάνος. Αγόρι ψηλό, καστανό με μελιά μάτια, σκέτο μελανούρι για φάγωμα που μετέτρεψε τη διαμονή μου στο σπίτι σε ταινία μικρού μήκους.

Άνοιγε την πόρτα ο Θάνος, την άνοιγα και εγώ, πήγαινε στο μανάβικο δίπλα, έβρισκα και εγώ την αφορμή να πάρω μερικά παραπάνω λαχανικά και έκοβα τις βόλτες μου όπου εκείνος σεριανούσε. Στη αρχή συστηθήκαμε δειλά, μερικές ματιές, εγώ χαμηλωμένο βλέμμα και να ανατριχιάζω ολόκληρη με ένα του "καλημέρα".

Το ξέρω δεν ήταν σωστό να σκέφτομαι έτσι μετά από εφτά χρόνια γάμου, αλλά η παρουσία του και μόνο με έκανε να νιώθω ζωντανή. Ο άντρας μου δεν κατάλαβε τίποτα. Ήταν λίγο μετά τις οκτώ και είχε καλεσμένους στο σπίτι για να δουν τη μπάλα και να χαζολογήσουν. Αυτή τη φορά πήρα το ασανσέρ και μαζί με αυτό έφτασα ταυτόχρονα με το Θάνο σε άλλη διάσταση, ανακαλύπτοντας νέους τρόπους να περνάω καλά αράζοντας στο σπίτι όσο ο σύζυγος απουσίαζε.

Μη με κρίνετε, θα μπορούσε να συμβεί σε όλους απλά εγώ βρήκα τρόπο να γυμνάζομαι ακόμα και μέσα στον ανελκυστήρα!

Δήμητρα, 43 ετών