Άλλη το πρωί, άλλη το βράδυ

Κατά τη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων στην Αγγλία πολλές ήταν οι φορές που αναγκάστηκα να συγκατοικήσω. Η τύχη μου επιφύλασσε από τρελές που κλείδωναν τις κονσέρβες στο κομοδίνο τους και μοίραζαν το ψυγείο σε δύο στρατόπεδα μέχρι αλλοεθνείς που προσεύχονταν ξυπόλητοι στο σαλόνι ανά τακτά χρονικά διαστήματα, μπορώ να πω πως τα είχα δει όλα. Ή σχεδόν όλα όπως αποδείχτηκε.

Η καινούρια μου συγκάτοικος λεγόταν Μπέλα, ήταν συνομήλικη από ένα προάστιο λίγο πιο έξω από την Αθήνα και καθόλου κοινωνική. Δεν μιλούσε σε κανέναν, δεν είχε φίλους από τη σχολή της και δεν την ήξερε σχεδόν κανείς. Το πιο παράξενο όμως ήταν πως είχε αυτήν τη συνήθεια να διπλοκλειδώνει την πόρτα του δωματίου της και να μην αφήνει ποτέ κάποιον να μπει μέσα. Κάθε βράδυ που έλειπε και ενώ ξάπλωνα χαλαρή στον καναπέ πεταγόμουν από τους περίεργους θορύβους που ακούγονταν στο μέσα δωμάτιο. Φωνές, τραντάγματα, τσιρίδες και σπασμένα αντικείμενα με έκαναν να χάσω τον ύπνο μου.

Στην αρχή νόμιζα πως είμαι τρελή, καμμένη από τις καταχρήσεις και ίσως δαιμονισμένη. Πως η υστερία μου δεν έχει τέλος και η παράνοια μου χτυπάει την πόρτα. Έφερα παπά, ράντισα με αγιασμό, άναψα καντήλια και τελικά βγήκε η κατίνα από μέσα μου. Η πόρτα παραβιάστηκε και η Μπέλα αποδείχτηκε κατσιβέλα καθώς μου είχε μετατρέψει το σπίτι από σεμνό και χριστιανικό σε μπαρ κονσομασιόν, της Τρούμπας.

Ναταλία Π., 27 ετών.