8 λόγοι να τηλεφωνείς αντί να στέλνεις μήνυμα

Ζούμε σε μια εποχή όπου επικοινωνούμε συνεχώς αλλά ακουγόμαστε όλο και λιγότερο. Στέλνουμε μηνύματα, απαντάμε με emojis, δηλώνουμε παρουσία χωρίς φωνή. Κι όμως, τίποτα δεν αντικαθιστά τον τόνο, την ανάσα, τη μικρή παύση που προδίδει συναίσθημα. Το τηλεφώνημα δεν είναι ξεπερασμένο. Είναι πράξη φροντίδας. Ένας τρόπος να πεις είμαι εδώ χωρίς φίλτρο. Οχτώ λόγοι αρκούν για να το θυμηθούμε.

Μια ευχάριστη συζήτηση σε πραγματικό χρόνο ενεργοποιεί θετικές συναισθηματικές, ψυχολογικές και σωματικές αντιδράσεις.

Υπενθυμίζεις σε δύο ανθρώπους, σε εσένα και σε εκείνον που καλείς, ότι οι φιλίες έχουν σημασία και βάθος.

Αν δεν απαντήσουν, δεν πειράζει. Έκανες το δικό σου. Μπορείς πάντα να αφήσεις ένα φωνητικό μήνυμα.

Χρειάζεται να φροντίζουμε ο ένας τον άλλον, ακούγοντας φωνές, σιωπές, αναστεναγμούς, όχι μόνο λέξεις.

8 λόγοι να τηλεφωνείς αντί να στέλνεις μήνυμα

1

Πολλοί από εμάς έχουμε αναπτύξει πιο οικεία σχέση με τις συσκευές μας απ’ ό,τι με παλιούς φίλους, συναδέλφους ή ακόμη και με μέλη της άμεσης οικογένειάς μας. Είμαστε πιο δεμένοι, πιο τρυφεροί και πιο άμεσα ανταποκρινόμενοι στις συσκευές μας απ’ ό,τι σε ανθρώπους που γνωρίζουμε μια ζωή. Δεν είμαστε απλώς χρήστες. Είμαστε συντονισμένοι σε κάθε λεπτομέρεια αυτών των άψυχων αντικειμένων. Αυτή όμως δεν είναι μια τάση που οδηγεί σε ψυχική υγεία ή σε ένα ουσιαστικό γήρας.

2

Έχω μια σχεδόν αλλεργική αντίδραση όταν βλέπω ανθρώπους να χρησιμοποιούν ηλεκτρονικές συσκευές στο τραπέζι. Είναι σαν αλλεργία στους ξηρούς καρπούς. Για μένα είναι το ίδιο. Έχω δει μεγάλες παρέες σε ωραία εστιατόρια όπου κάθε μέλος της οικογένειας, από 7 έως 70 ετών, κρατά ένα τετράγωνο κομμάτι πλαστικού. Σκυμμένο κεφάλι. Δάχτυλα νευρικά. Καμία κουβέντα, καμία φωνή. Αν κάθεσαι στο διπλανό τραπέζι, χαμηλώνεις τη φωνή σου γιατί η εικόνα μοιάζει σχεδόν τελετουργική. Σαν σιωπηλή προσευχή με τις συσκευές στη θέση υμνολογίων.

3

Οι φωνές μας είναι μοναδικές. Όταν σου λείπει ένας άνθρωπος, δεν σου λείπουν μόνο τα νέα του. Σου λείπει ο ήχος της φωνής του. Η αφήγηση. Η σιωπή. Ο τρόπος που ακούει. Όλα όσα δεν αποτυπώνονται σε ένα μήνυμα.

4

Αναζητούμε πληροφορίες που θα έπρεπε ήδη να γνωρίζουμε και στηριζόμαστε σε έναν τεχνολογικό εξωσκελετό αντί να ενδυναμώνουμε τον πυρήνα της γνώσης μας. Όπως μειώνεται η σωματική ανθεκτικότητα με την υπερβολή, έτσι μειώνεται και η πνευματική αν αφήνουμε τις συσκευές να θυμούνται για εμάς. Χάνουμε τη χαρά της προσωπικής ανάκλησης. Εκείνη τη μικρή νίκη της μνήμης.

5

Ο εσωτερικός σου εαυτός εκφράζεται πιο καθαρά μέσα από τις αποχρώσεις και τις τονικότητες της φωνής σου παρά μέσα από την οθόνη. Στο τηλέφωνο καταλαβαίνεις αν ο άλλος είναι παρών ή απλώς διαθέσιμος. Κι αυτή η διαφορά έχει σημασία.

6

Σήμερα θεωρείται σχεδόν απαραίτητο να κανονίσεις πρώτα το τηλεφώνημα με μήνυμα ή email. Προσαρμοζόμαστε σε αυτό το νέο πρωτόκολλο. Με παλιούς φίλους αξίζει καμιά φορά το ρίσκο. Αν δεν απαντήσουν, συνεχίζεις. Η σιωπή δεν είναι απόρριψη.

7

Μπορείς να φτιάξεις τη μέρα κάποιου αφήνοντάς τον να ακούσει τη φωνή σου. Και μαζί να φτιάξεις και τη δική σου. Αν το πρώτο ένστικτο είναι να στείλεις μήνυμα, ίσως αξίζει να σκεφτείς τι είναι αυτό στο να ακουστείς που σε κάνει να διστάζεις.

8

Ακούγοντας προσεκτικά τη φωνή του άλλου, μπορείς να καταλάβεις αν είναι πραγματικά καλά ή όχι. Η φροντίδα ξεκινά από την ακρόαση.

Συμπερασματικά

Η τεχνολογία μας έμαθε να επικοινωνούμε γρήγορα, όχι ουσιαστικά. Το τηλεφώνημα δεν είναι παλιομοδίτικο. Είναι γενναίο. Απαιτεί παρουσία, χρόνο και αλήθεια. Σε έναν κόσμο γεμάτο λέξεις και ειδοποιήσεις, η ανθρώπινη φωνή παραμένει το πιο άμεσο και το πιο ανθρώπινο μέσο σύνδεσης. Και κάποιες φορές ένα σε πήρα να σε ακούσω αξίζει περισσότερο από δέκα άψογα γραμμένα μηνύματα.